Η καρδιά μετά το πάγκρεας είναι το όργανο εκείνο που θαυμάζω περισσότερο. -Για το πάγκρεας βέβαια δεν γίνεται να γράψει κανείς του Αγίου Βαλεντίνου :-) - Η καρδιά έχει μέσα κάτι από ό,τι τέλος πάντων καθένας καταλαβαίνει ως Θεό. Αυτή ήταν η πολύ πρώτη μου σκέψη όταν είδα καρδιά από κοντά. Ωστόσο για χρόνια, μου ήταν αδύνατο να καταλάβω γιατί ο έρωτας και η αγάπη έχουν ως σύμβολο την καρδιά, αν και σε λιγότερο ρεαλιστική απεικόνιση. Δεν θα μπορούσε να είναι το ήπαρ; Δεν θα μπορούσε να είναι το ήπαρ.
Η καρδιά υπακούει και υπηρετεί τη ρουτίνα ενός ρυθμού 24 ώρες το 24ωρο. Κι έχει την «άδεια» να ξεφεύγει στιγμιαία του ρυθμού της στις μεγάλες συγκινήσεις. Στον φόβο, στον τρόμο, στη χαρά, στη θλίψη, στον έρωτα. Στον έρωτα… Κι αν ξεφύγει του ρυθμού για περισσότερο από εκείνη τη μια στιγμή αυτό μπορεί μέχρι και να αποβεί μοιραίο.
Η καρδιά είναι το όργανο εκείνο το ζωτικό που κανείς το νιώθει και που το περιμένει να αντιδράσει. Από το πρώτο σκίρτημα, στο μετά φτερούγισμα, στη ζέστη εκείνη της αγάπης, στο τσίμπημα της ζήλειας, στο ξερίζωμα του τέλους.
Η καρδιά είναι το τελευταίο οχυρό στη μάχη. Η καρδιά είναι το «εκεί» που θα στεριώσει η σημαία της κατάκτησης. Έχοντας υπερνικήσει το μυαλό μου που αν και τον σκέφτεται συνέχεια, χωράει τα τόσα άλλα της καθημερινότητας, η καρδιά είναι ο τελικός προορισμός. Ο στόχος.
Η καρδιά είναι το τελευταίο οχυρό στη μάχη. Η καρδιά είναι το «εκεί» που θα στεριώσει η σημαία της κατάκτησης. Έχοντας υπερνικήσει το μυαλό μου που αν και τον σκέφτεται συνέχεια, χωράει τα τόσα άλλα της καθημερινότητας, η καρδιά είναι ο τελικός προορισμός. Ο στόχος.
Αφορμή για το άρθρο αυτό στάθηκε η Catherine, μία φίλη που απεγνωσμένα προσπαθεί να καταλάβει γιατί δεν γυρίζω πίσω, στη χώρα με το καλό φαγητό, τον ήλιο που κρύβεται ελάχιστες φορές τον χρόνο, τη φιλοξενία και όλα όσα η επταήμερη εμπειρία της σε αιγαιοπελαγίτικο νησί της πρόσφερε. Μετά με ρωτάει για την κρίση, αν είναι οι γονείς και οι φίλοι μου καλά, αν έχουν σπίτι να μείνουν (αυτή η ερώτηση παίζει στο 99% τα τελευταία δύο χρόνια). Της απαντώ «καλά είσαι όπου βρεις ησυχία και λιγότερη γκρίνια». Και ο διάλογος κλείνει «Μη νομίζεις ότι δεν ξέρουμε πως δεν υπάρχει λαός που θα πει "Μου αρέσουν οι Άγγλοι!", ίσως αυτό μας κάνει περισσότερο εγωιστές, δεν ξέρω».
