Η καρδιά μετά το πάγκρεας είναι το όργανο εκείνο που θαυμάζω περισσότερο. -Για το πάγκρεας βέβαια δεν γίνεται να γράψει κανείς του Αγίου Βαλεντίνου :-) - Η καρδιά έχει μέσα κάτι από ό,τι τέλος πάντων καθένας καταλαβαίνει ως Θεό. Αυτή ήταν η πολύ πρώτη μου σκέψη όταν είδα καρδιά από κοντά. Ωστόσο για χρόνια, μου ήταν αδύνατο να καταλάβω γιατί ο έρωτας και η αγάπη έχουν ως σύμβολο την καρδιά, αν και σε λιγότερο ρεαλιστική απεικόνιση. Δεν θα μπορούσε να είναι το ήπαρ; Δεν θα μπορούσε να είναι το ήπαρ.
Η καρδιά υπακούει και υπηρετεί τη ρουτίνα ενός ρυθμού 24 ώρες το 24ωρο. Κι έχει την «άδεια» να ξεφεύγει στιγμιαία του ρυθμού της στις μεγάλες συγκινήσεις. Στον φόβο, στον τρόμο, στη χαρά, στη θλίψη, στον έρωτα. Στον έρωτα… Κι αν ξεφύγει του ρυθμού για περισσότερο από εκείνη τη μια στιγμή αυτό μπορεί μέχρι και να αποβεί μοιραίο.
Η καρδιά είναι το όργανο εκείνο το ζωτικό που κανείς το νιώθει και που το περιμένει να αντιδράσει. Από το πρώτο σκίρτημα, στο μετά φτερούγισμα, στη ζέστη εκείνη της αγάπης, στο τσίμπημα της ζήλειας, στο ξερίζωμα του τέλους.
Η καρδιά είναι το τελευταίο οχυρό στη μάχη. Η καρδιά είναι το «εκεί» που θα στεριώσει η σημαία της κατάκτησης. Έχοντας υπερνικήσει το μυαλό μου που αν και τον σκέφτεται συνέχεια, χωράει τα τόσα άλλα της καθημερινότητας, η καρδιά είναι ο τελικός προορισμός. Ο στόχος.
Η καρδιά είναι το τελευταίο οχυρό στη μάχη. Η καρδιά είναι το «εκεί» που θα στεριώσει η σημαία της κατάκτησης. Έχοντας υπερνικήσει το μυαλό μου που αν και τον σκέφτεται συνέχεια, χωράει τα τόσα άλλα της καθημερινότητας, η καρδιά είναι ο τελικός προορισμός. Ο στόχος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου