Syria (l) killers, του Κώστα Βαξεβάνη

Κάθε Παρασκευή, στο Ριάντ της Σαουδικής Αραβίας, οι κάτοικοι και οι επισκέπτες, (φαντάζομαι οι περισσότεροι από αυτούς Αμερικανοί), μπορούν να παρακολουθήσουν ακρωτηριασμούς και, αν είναι «τυχεροί», και εκτελέσεις.

Με μια ιεροτελεστία που περιλαμβάνει φρικιαστικές λειτουργίες για το ευαίσθητο και δημοκρατικό στομάχι κάποιου Δυτικού, ο δήμιος σηκώνει το τσεκούρι του και το αφήνει να πέσει με δύναμη στο άκρο αυτού που κατηγορείται ότι έκλεψε. Μια σπαρακτική κραυγή ακούγεται πριν το αίμα αρχίσει να ρέει παντού, φτάνοντας μερικές φορές ως το πλήθος που παρακολουθεί την παραδειγματική μεσαιωνική τιμωρία.

Κάθε χρόνο, το καθεστώς του Ριάντ, η σύμμαχη βασιλική οικογένεια των ΗΠΑ, εκτελεί γύρω στα 80 άτομα που μπορεί να έχουν κατηγορηθεί για μοιχεία, ομοφυλοφιλία, θρησκευτική παρέκκλιση ή ό,τι άλλο επιλέξει κάποιος μουλάς, ο οποίος ωστόσο δεν τυγχάνει ενοχλητικός για τις δημοκρατικές ευαισθησίες του Προέδρου Ομπάμα, όπως δεν υπήρξε ούτε για τους προηγούμενους Προέδρους.

Η Μαρία Φαραντούρη στον Βόλο

                                                       - Απο το αρχείο της ΕΡΤ -
                                                       Τίτλος : Σ' αυτή τη γειτονιά
                                                        Στίχοι : Μάνος Ελευθερίου
                                                     Μουσική : Μίκης Θεοδωράκης
                          Πρώτη εκτέλεση 1968 : Μαρία Δημητριάδη & Αντώνης Καλογιάννης

Σ' αυτή τη γειτονιά
και βράδυ και πρωί
περάσαμε και χάσαμε
ολόκληρη ζωή

Σ' αυτή τη γειτονιά
μας πήραν οι καημοί
μας πήραν και μας πρόδωσαν
για μια μπουκιά ψωμί

Σ' αυτή τη γειτονιά
μες στο μικρό στενό
χαθήκαμε και ζήσαμε
μακριά κι απ' το Θεό

Sodade, που θα πει Cesaria…

Σαν σήμερα, στις 27 Αυγούστου του 1941 γεννιέται η διεθνώς αναγνωρισμένη τραγουδίστρια Σεζάρια Εβόρα. Είχε το προσωνύμιο «ξυπόλητη ντίβα» εξαιτίας της προτίμησής της στο να τραγουδά χωρίς να φορά τα παπούτσια της ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τη φτώχεια που επικρατούσε στην πατρίδα της.

Γεννήθηκε στην πόλη Μιντέλο στο Πράσινο Ακρωτήριο. Σε ηλικία 7 ετών έμεινε ορφανή από πατέρα. Μετά το θάνατό του, η μητέρα της αγωνίστηκε να την μεγαλώσει με τα πενιχρά της εισοδήματα που εξασφάλιζε από την εργασία της ως μαγείρισσα. Τελικά, την οδήγησε σε ορφανοτροφείο και στη χορωδία του ιδρύματος εκείνου η μικρή Σεζάρια έμαθε να τραγουδά.

Η Έβορα συνάντησε όταν ήταν 16 ετών έναν ναυτικό από το Πράσινο Ακρωτήριο, ο οποίος ονομαζόταν Εντουάρντο. Ήταν ο άνθρωπος που την δίδαξε τα παραδοσιακά μουσικά στιλ των coladeiras καιmornas. Τα τελευταία αποτελούν τραγούδια της λύπης, της μελαγχολίας και της νοσταλγίας. Η Σεζάρια ξεκίνησε να τραγουδά σε τοπικά μπαρ και ξενοδοχεία. Με τη βοήθεια τοπικών μουσικών, θα επεδείκνυε τις ικανότητές της και αργότερα θα ανακηρυσσόταν "Βασίλισσα των Μόρνας" από τους θαυμαστές της. Την εποχή εκείνη ήταν διάσημη στο νησί της, σχετικά άγνωστη όμως διεθνώς.

Έχετε παρατηρήσει τον πάτο της οδοντόκρεμά σας;

Έχετε παρατηρήσει ποτέ ότι υπάρχει ένα διαφορετικό χρώμα στο κάτω μέρος της συσκευασίας κάθε οδοντόκρεμας;Ξέρετε τι σημαίνουν αυτά τα χρώματα;...

Πράσινο: Φυτική
Μπλε: Φυτική με προσθήκη φαρμακευτικής ουσίας
Κόκκινο: Φυτική με προσθήκη χημικής σύνθεσης
Μαύρο: Μόνο χημική σύνθεση
Προσοχή λοιπόν στις οδοντόκρεμες που αγοράζετε!...

Πηγή: http://www.palmosfm.com/health/sxetika-me/sciences/8803-prosoxi-exete-paratirisei-ton-pato-tis-odontokrema-sas.html

Μισώ τους αδιάφορους, του Αντόνιο Γκράμσι

Του
Αντόνιο Γκράμσι*

«Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους.

Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα  σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα. Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει. Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν. Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;

Μαμά Panda έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με το μωρό της (Video)

Από τον Ιούλιο που γεννήθηκε στον ζωολογικό κήπο της Ταϊπέι, το νεογέννητο panda Yuan Zai είχε χωριστεί για έναν μήνα από την μητέρα του Yuan Yuan και βρισκόταν σε ιατρική καραντίνα. Αυτή την εβδομάδα, τα δύο αξιαγάπητα panda βρέθηκαν επιτέλους μαζί για μερικές αγκαλιές και έναν υπνάκο.

Δείτε Περισσότερα: http://www.otherside.gr

Νέο γατάκι στο σπίτι: Οδηγίες Χρήσης…

Πήρατε τη μεγάλη απόφαση που θα σας αλλάξει τη ζωή.. Θα την γεμίσει νιαουρητά και γουργουρίσματα… Θα την κάνει γαταπληκτική. Υιοθετώντας ένα γατάκι σημαίνει ότι αναλαμβάνετε την υποχρέωση φροντίδας σε μια γάτα για 15 χρόνια (μέσος όρος ζωής) που ίσως όμως φτάσει και τα 20. Το γνωρίζετε αυτό και το αποδέχεστε! Είστε συνειδητοποιημένοι… ΤΕΛΕΙΑ! Φέρατε το γατάκι (ή τη γάτα σας) στο σπίτι… Και τώρα; Τι πρέπει να κάνετε; Πού είναι το manual?? ΟΕΟ?

Εμείς είμαστε εδώ!

Για να φροντίσετε σωστά το νέο σας «συνγάτικο» χρειάζεται:

Να του προσφέρετε αρκετή ανθρώπινη συντροφιά.

Να του δίνετε τακτικά, κατάλληλα γεύματα και πάντα σταθερή ποσότητα φρέσκου νερού.

Να του παρέχετε έναν καθαρό και άνετο χώρο.

Να του επιτρέπετε την δυνατότητα εξόδου του σε κήπο ή μπαλκόνι ή αλλιώς να αδειάζετε και να καθαρίζετε την αμμολεκάνη του καθημερινώς.

Να το χτενίζετε-βουρτσίζετε τακτικά. Τα μακρύτριχα απαιτούν καθημερινό χτένισμα.

Ελλάδα: Η εβδομάδα μέσα από φωτογραφίες

_{Το πρώτο Νεκροταφείο Πατρών τον Αύγουστο του 2013. Μενέλαος Μυρίλλας /Fos Photos}

Βάλτε να πιούμε

Απο τον δίσκο"Kάτι σαράβαλες καρδιές"-1998

Στίχοι: Κλέανδρος Καρθαίος
Μουσική: Διάφανα Κρίνα

  

Dm                      C

Τα όνειρα που βυζάξαμε με της καρδιάς μας το αίμα

 Dm                       C

Πέταξαν και χαθήκανε μες της ζωής το ρέμα

    Dm                     C

Μα τάχα εμείς παντοτινά τ' άφταστα θα ζητούμε;

 Em         Am

Βάλτε να πιούμε

Όταν οι λέξεις ζητούν βοήθεια

Αρθρογράφος: 

Ειρήνη Παραδεισανού

 

« …Και προς θεού… καλύτερα εκεί μέσα οι παράνομοι μετανάστες  παρά στους δρόμους της Αθήνας.» τάδε έφη πρώην δημοσιογράφος και  νυν βουλευτής σε τηλεοπτικό πάνελ.

Ας προσπαθήσουμε να αναλύσουμε αυτήν τη ρήση .

«Όποιος περνάει τα σύνορα και μπαίνει στη χώρα μας  χωρίς χαρτιά είναι μετανάστης και μάλιστα παράνομος.»

 

Τι αποκρύπτεται έντεχνα σ΄ αυτήν την παραδοχή;

 Ότι σε χώρες όπως η Συρία ,με τις οβίδες να σπέρνουν το θάνατο καθημερινά ,ο άνθρωπος που θα πιστέψει τον δουλέμπορο, θα του δώσει ό,τι έχει και δεν έχει, θα πάρει την οικογένειά του και θα χωθεί σε μια βάρκα  διωγμένος από ό,τι μέχρι εκείνη τη στιγμή θεωρούσε πατρίδα, είναι απειλή. Έρχεται στη χώρα μας  για να ληστέψει, να βιάσει, να σκοτώσει. Δεν είναι ένας απελπισμένος  άνθρωπος που ο πόλεμος ξερίζωσε βίαια απ’ την πατρίδα του . Όχι, είναι ένας δυνάμει εγκληματίας .

Να ο σπόρος του ρατσισμού. Αυτή η ισοπεδωτική γενίκευση .

Αυτοί που εξεγέρθηκαν δεν ήταν άνθρωποι.  Ήταν παράνομοι μετανάστες.  Γι΄ αυτό τους κλείσαμε εκεί. Για να μην απειλούν όλους εμάς τους ανθρώπους. Που η καμπή της ιστορίας μάς ευνόησε . Δεν έχουμε εμείς πόλεμο, έχουμε τα σπίτια μας , έχουμε τους φράχτες μας γύρω απ’ αυτά, έχουμε τη ζωή μας.

Αυτός ο άνθρωπος που μιλά αυτήν τη γλώσσα που δεν καταλαβαίνουμε, που’ χει στο βλέμμα του το μαύρο της πείνας και του θανάτου και της απόγνωσης , που ίσως είδε να σκοτώνεται μπροστά στα μάτια του η μάνα του, ή το παιδί του και ύστερα έμεινε στριμωγμένος σε μια βάρκα να θαλασσοπνίγεται μερόνυχτα, και προσδοκούσε ένα πράγμα, να τον βγάλει η ζωή του σ’ ένα ίσιωμα, να μη βλέπει άλλο θάνατο , να μη μυρίζεται άλλη σάρκα καμένη, να φάει ένα πιάτο φαγητό.. αυτός ο άνθρωπος είναι παράνομος ..εκτός νόμου… ανάμεσά μας δεν πρέπει να κυκλοφορεί…

Εκτός κι αν έχει τα απαιτούμενα χαρτιά..

Τότε δεν είναι παράνομος μετανάστης … είναι μετανάστης σκέτο… τον έχουμε στο φτύσιμο, μα τουλάχιστον τα χαρτιά του λένε πως δε θα μας ληστέψει, δε θα μας βιάσει, δε θα μας σκοτώσει… μπορούμε να μην τον φοβόμαστε…

Θυμάμαι ,δεκαπέντε χρόνια πριν, δίδασκα έκθεση σε ένα φροντιστήριο.  Όταν συζητούσαμε το θέμα του ρατσισμού , τους έδειχνα μια φωτογραφία.  Άνθρωποι στοιβαγμένοι στο κατάστρωμα ενός πλοίου . Πρόσωπα αποστεωμένα, μάτια άγρια ,ρυτίδες πόνου σκάβαν την όψη τους. Ήταν Έλληνες μετανάστες , λίγο πριν φτάσουν στην Αμερική , τη δεκαετία του ‘20.

Υπάρχουν στιγμές στην ανθρώπινη ιστορία που ο άνθρωπος ξεριζώνεται από τα χώματα που τον έθρεψαν... βίαια,  πάντα βίαια.

Αυτό δεν τον κάνει παράνομο... ούτε και εγκληματία.

Θα μπορούσε κάποιος να μου πει…

«Σε μια εποχή που οι λέξεις έχουν χάσει κάθε νόημα, έχουν γίνει εργαλεία στο στόμα δημοκολάκων κάθε λογής …εσύ ασχολείσαι με την ατυχή δήλωση ενός πολιτικού;»

Ναι, θα απαντήσω…

γιατί  οι λέξεις είναι όπλα φονικά ,όταν δίχως σύνεση εκστομίζονται.

Κι όταν η λέξη λαθρομετανάστης έχει ταυτιστεί στο εθνικό μας υποσυνείδητο με τη λέξη εγκληματίας ,τότε άλλες λέξεις όπως η λέξη πατρίδα, η λέξη δημοκρατία ή η λέξη ανθρωπιά ζητούν βοήθεια.

Όσοι λοιπόν έχουμε ακόμη το βλέμμα να δούμε, καλό είναι να μη σφυρίζουμε αδιάφορα.

http://www.alfavita.gr/

Μια… γαλάζια πόλη στο Μαρόκο!

Η Chefchaouen είναι μια μικρή όμορφη πόλη περίπου 40.000 κατοίκων που βρίσκεται στο βορειοανατολικό Μαρόκο κοντά στη Μεσόγειο Θάλασσα. Πέρα από τη γραφικότητά της ξεχωρίζει για έναν προφανή λόγο: Το μπλε χρώμα που πλημμυρίζει την πόλη από άκρη σε άκρη. Κατοικίες, αυλές, τοίχοι, καταστήματα, σοκάκια, δρόμοι, όλα έχουν αυτό το γαλάζιο χρώμα της θάλασσας της Μεσογείου. Και αυτός είναι ολ΄γος για τον οποίο η Chefchaouen αποτελεί δημοφιλή τουριστικό προορισμό. Η
Chefchaouen βάφτηκε μπλε από τους Εβραίους πρόσφυγες που ζούσαν εκεί κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930 σε μια προσπάθεια να δώσουν χρώμα στη ζωή τους και να ξεφύγουν από τη μουντή καθημερινότητα. Από τότε μέχρι σήμερα τίποτα δεν άλλαξε και οι αυστηροί νόμοι της χώρας διατηρούν ανέπαφη την απόχρωση.

Φυσικό Πάρκο Σητείας - Sitia Nature Park

Ένα ντοκιμαντέρ για την ανάδειξη μιας από τις πιο μαγευτικές γωνιές του τόπου. Το Φυσικό Πάρκο Σητείας εκτείνεται σε όλη σχεδόν την ανατολική ακτή της Κρήτης και την ενδοχώρα της και συμπεριλαμβάνει τοπωνύμια παγκοσμίου φήμης όπως το Βάι και το ανάκτορο της Κάτω Ζάκρου, αλλά και αμέτρητες κρυμμένες ομορφιές.

Το Φυσικό Πάρκο Σητείας δημιουργήθηκε για να διατηρήσει και να προστατέψει το φυσικό και πολιτισμικό τοπίο της περιοχής, αλλά και να το αναδείξει, προσκαλώντας επισκέπτες από την Ελλάδα και όλο το κόσμο.

Σκηνοθεσία και παραγωγή: Γιώργος Πατεράκης
Έρευνα και σενάριο: Νεκταρία Μαυρουδή, Μάριος Διονέλλης
Φωτογραφία: Κώστας Νικολόπουλος
Μουσική: Δημήτρης Παλαιογιάννης
Αφήγηση: Νεκταρία Μαυρουδή
Μοντάζ: Γιώργος Πατεράκης
Motion Graphics: Στέφανος Τότης

Υπεύθυνος προγράμματος: Χαράλαμπος Φασουλάς

Η ταινία υλοποιήθηκε στο πλαίσιο του έργου "ΓΕΩΤΟΠΙΑ" που συγχρηματοδοτήθηκε από το πρόγραμμα Διακρατικής Συνεργασίας Ελλάδα- Κύπρος 2007-2013.
 Πηγή: http://tvxs.gr/

Ο θρυλικός «Μουτζούρης» κλείνει τα 110 του χρόνια

Αρχίζουν από σήμερα, Δευτέρα 5 Αυγούστου,  οι εορταστικές εκδηλώσεις για τον «Μουτζούρη», το τραινάκι του Πηλίου, με αφορμή την συμπλήρωση 110 χρόνων λειτουργίας του.  

Η ΤΡΑΙΝΟΣΕ και οι φίλοι του τραίνου συμμετέχουν στον εορτασμό, διοργανώνοντας ειδικές εκδηλώσεις.  Από σήμερα  έως τις 11 Αυγούστου οργανώνεται στον Άγιο Γεώργιο Νηλείας επταήμερο διεθνές Φεστιβάλ αφήγησης από τον τοπικό σύλλογο.

Η εβδομάδα είναι αφιερωμένη στο τραίνο, με θέμα «Ταξίδια - ιστορίες του Μουτζούρη στο Πήλιο» και αφηγήσεις παραμυθιών και βιωματικών ιστοριών για το τραίνο στους σταθμούς Άνω Λεχωνίων, Γατζέας και Μηλεών.
Ο ιστορικός σιδηρόδρομος Βόλου - Μηλεών, το τραινάκι του Πηλίου, όπως είναι πιο γνωστό, κατασκευάστηκε σε δύο στάδια από το 1894 μέχρι το 1903. Ο θρυλικός πλέον «Μουτζούρης» συνέδεσε το εμποροβιομηχανικό κέντρο του Βόλου με την εύφορη και πλούσια περιοχή του Δυτικού Πηλίου, στις πλαγιές και στους ελαιώνες του βουνού των Κενταύρων. Μέχρι το 1950, o συρμός με τις βελγικές μηχανές και τα βαγονάκια του, εξυπηρετούσαν και τις ανάγκες της πόλης ως τροχιοδρόμος για την αστική συγκοινωνία του Βόλου.
Για 80 χρόνια υπήρξε σημείο αναφοράς για την ευρύτερη περιοχή. Μετά την κατάργηση του το 1971 έγιναν προσπάθειες για την επαναλειτουργία του σαν (μουσειακού) τουριστικού σιδηροδρόμου σε ένα περιβάλλον ιδιαίτερης φυσικής ομορφιάς. Μετά από σημαντικά έργα ανακατασκευής μέρους της υποδομής, μπήκε και πάλι σε λειτουργία το 1996.
Εκδηλώσεις

Αυτοδιαχειριζόμενο κάμπινγκ: Κατάπολα όπως… Βούλα

Αυτό δεν είναι ρεπορτάζ, είναι ερωτική εξομολόγηση. Δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθήσω έστω να είμαι αντικειμενική, γιατί μαζί της είμαι ερωτευμένη σχεδόν ένα τέταρτο του αιώνα. Κι ακόμα και τώρα, κάθε φορά που το πλοίο δένει στο λιμάνι και ο καταπέλτης ανοίγει, η μυρωδιά της και μόνο με κάνει να κλαίω. Από βαθιά χαρά. Κι εσύ; Πότε ήταν η τελευταία χαρά που βούρκωσες από συγκίνηση; Η ανατολικότερη των Κυκλάδων στέκει καταμεσής του Αιγαίου σαν «ίππος πέτρινος με τη χαίτη ορθή». Δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη περιγραφή από τον στίχο του Ελύτη γι’ αυτό το νησί που μοιάζει η ενσάρκωση του ανδρόγυνου: άγρια βράχια στα ανατολικά, τοπίο σκληρό κι αντρίκειο. Και στα δυτικά τα δυο της λιμάνια και μικροί κολπίσκοι, όλη η μαγεία του θηλυκού. Καθόλου τυχαία, εδώ λατρεύτηκε η Μεγάλη Μητέρα των θεών και των θνητών, η θεότητα της γονιμότητας που κρατάει αγκαλιά τους ανθρώπους όταν γεννιούνται κι όταν πεθαίνουν, η Κυβέλη.

Της Ντίνας Δασκαλοπούλου για την «Εφημερίδα των Συντακτών»

Μα πού είμαι, τέλος πάντων, και γιατί αργώ τόσο πολύ να μπω στο θέμα; Είμαι στην Αμοργό και το τραβάω για να σας ψήσω, μιας και από φέτος μπορείτε να έρθετε κι εσείς, αρκεί να έχετε 33 ευρώ στην τσέπη για το εισιτήριο, μια σκηνή και κέφι για εθελοντισμό.
 Οι Αμοργιανοί, μετά από 4 χρόνια που έμενε κλειστό, άνοιξαν το δημοτικό κάμπινγκ στα Κατάπολα και το λειτουργούν ως αυτοδιαχειριζόμενο χώρο. Εμπνευσμένοι από το πολύ πετυχημένο πείραμα της Βούλας, σκέφτηκαν ότι ένα τέτοιο εγχείρημα μπορεί να πετύχει και σε τούτο το νησάκι της άγονης γραμμής. Και, ποιος ξέρει, αύριο σε κάθε νησάκι.
«Το κάμπινγκ μας ρήμαζε και παρόλο που οι πολίτες ήθελαν πολύ να ανοίξει, η υπόθεση κολλούσε σε τυπικά προσκόμματα», μας εξιστορεί η Ελευθερία Ψυχογιού.

Η δύναμη της μουσικής

   

Παλιός φίλος, από τα πρώτα γυμνασιακά χρόνια, μου έστειλε πριν από λίγες μέρες ένα συγκλονιστικό βίντεο που δείχνει με τον πιο περίτρανο τρόπο τη δύναμη και την επιρροή που μπορεί να έχει η μουσική πάνω μας.

Στην περιοχή Cateura της Παραγουάης μια ολόκληρη ανθρώπινη κοινωνία ζει μέσα σε μια χωματερή -και βιοπορίζεται από αυτήν- ανακυκλώνοντας ό,τι χρήσιμο υλικό μπορεί να βρεθεί στα σκουπίδια και πουλώντας το, στη συνέχεια. Χάρη στην πρωτοβουλία ενός εμπνευσμένου δάσκαλου μουσικής, τα παιδιά, με τη βοήθεια των μεγάλων, άρχισαν να κατασκευάζουν μουσικά όργανα με υλικά της χωματερής και στη συνέχεια έμαθαν να παίζουν μουσική. Το αποτέλεσμα, απόλυτα μαγικό. Η μουσική και η αγάπη της μουσικής άλλαξε τη ζωή αυτών των παιδιών που ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες φτώχειας, βρώμας και δυσωδίας και την πήγε αλλού, εκεί που η ζωή έχει φτερά, δύναμη και ομορφιά. Όπως λέει η δεκατριάχρονη Ada Maribel στο βίντεο, επιδεικνύοντας το φτιαγμένο από σκουπίδια βιολί της, «όταν ακούω τον ήχο ενός βιολιού, αισθάνομαι πεταλούδες στο στομάχι μου. Είναι ένα συναίσθημα που δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω» και πιο πέρα προσθέτει μια άλλη «η ζωή μου δεν θα είχε αξία χωρίς τη μουσική». Απίστευτα πράγματα! Απ’ ό,τι φαίνεται, πάντα με τη στήριξη του δάσκαλου, τα παιδιά προχώρησαν, οργανώθηκαν, και έφτιαξαν μιαν ορχήστρα, που την ονόμασαν «Ανακυκλωμένη Ορχήστρα», δίνοντας μάλιστα συναυλίες στην περιοχή τους - και, ίσως, παραπέρα.
Παραδείγματα της χαράς και της δύναμης της μουσικής υπάρχουν πολλά και δεν περιορίζονται στο παραπάνω. Πολύ αγαπημένη φίλη, μου έστειλε πριν από καιρό αυτό το απίστευτο βίντεο. Ο επτάχρονος(!) ιδιοφυής Edward Yudenich, από το Ουζμπεκιστάν, διευθύνει συμφωνική ορχήστρα που παίζει την εισαγωγή στη Νυχτερίδα του Γιόχαν Στράους. Δείτε με τι αφοσίωση, σοβαρότητα και αποτελεσματικότητα, ο μπόμπιρας αυτός διευθύνει -ναι, διευθύνει!- την ορχήστρα. Η χαρά ξεχειλίζει από το ξανθό μουτράκι του, από την ορχήστρα και, βέβαια, από το κοινό.
Σε μιαν Ευρώπη όπου το «θαύμα» της ανάπτυξης όπως τη γνωρίσαμε τελειώνει, σε μιαν Ευρώπη που παραπαίει και ταλανίζεται χωρίς πυξίδα, η ανάγκη της μουσικής γίνεται όλο και πιο σημαντική. Μουσικοί, ανταποκρινόμενοι στην ανάγκη αυτή, προχωρούν, όλο και συχνότερα, σε αυτοσχέδιες εμφανίσεις ορχηστρών, με μορφή χάπενινγκ, σε δρόμους, πλατείες, και σιδηροδρομικούς σταθμούς, σκορπίζοντας χαρά σε μικρούς και σε μεγάλους. Εδώ στον σταθμό της Κοπεγχάγης και εδώ στην κεντρική πλατεία της μικρής πόλης Sabadell της Καταλονίας στην Ισπανία. Να αναφέρω βέβαια και τα αντίστοιχα χάπενινγκ της δικής μας Λυρικής Σκηνής, με το Λυρικό Λεωφορείο στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας, και την παράσταση στη Βαρβάκειο Αγορά.
Γι’ αυτό σας λέω, βάλτε τη μουσική στη ζωή σας. Τώρα μάλιστα που ξεκινά ο Αύγουστος, ο μήνας των διακοπών, είναι η καλύτερη ευκαιρία. Δεν έχει σημασία αν είστε στην εξοχή, δίπλα στη θάλασσα, ή αν είστε στην πόλη. Δια-κόψετε λοιπόν και ξεφύγετε από την απίστευτη μιζέρια που μας τριγυρίζει, από τα νέα μέτρα που δεν θα παρθούν και που όλο παίρνονται, από τη θλιβερή κυριαρχία των αριθμών, στους οποίους οι κυβερνώντες θέλουν να μας πείσουν ότι περιορίζεται η ζωή. Αν βάλουμε τη μουσική στη ζωή μας, δεν θα γίνουμε πλουσιότεροι οικονομικά, θα γίνουμε όμως πλουσιότεροι ως άνθρωποι και ως πολίτες. Δεν έχει σημασία αν αυτή η μουσική θα είναι ο Μπετόβεν, το κελάηδισμα ενός πουλιού που καλωσορίζει τη νέα μέρα που ξημερώνει, το πάφλασμα των κυμάτων τη νύχτα ή «το ροκ του μέλλοντός μας». Η μουσική είναι μία και είναι παντού. Αρκεί εμείς να την ακούμε.
Προς το τέλος του βίντεο, βλέπουμε τον δάσκαλο να λέει ότι «οι άνθρωποι συνειδητοποιούμε πως δεν πρέπει να πετάμε στα σκουπίδια ό,τι να 'ναι». Και συνεχίζει, «...και ούτε, βέβαια, πρέπει να πετάμε τους ανθρώπους». Αφιερωμένο (εξαιρετικά) στους πολιτικούς μας…
Κλείνω το σημερινό μου κείμενο-αφιέρωμα στη μουσική, με τι άλλο; Με Διονύση Σαββόπουλο και τους «Μάγους».
Πηγή: http://www.protagon.gr/