Εκείνος προχωρούσε προς την έξοδο του γραφείου φωνάζοντας, βρίζοντας, μουρμουρώντας, εγώ πίσω του φορτωμένη τα κείμενα της εκπομπής με ένα χαμόγελο συγκατάβασης «Ναι, Σάκη έχεις δίκιο». Τώρα που το σκέφτομαι νομίζω πως αυτό το χαμόγελο τον έκανε χειρότερα. Πήγαμε προς το αυτοκίνητο του. Μου άνοιξε την πόρτα. Βρίζοντας βέβαια, αλλά μου την άνοιξε. Μπήκαμε μέσα. Τον κοίταζα με αυτό το ίδιο χαμόγελο. «Βάλε τη ζώνη σου»μου είπε αυστηρά και ξεκινήσαμε για τα Μελίσσια όπου βρισκόταν το στούντιο.
Στη διαδρομή μια non stop μουρμούρα. Μουρμούρα ο Σάκης, χαμόγελο εγώ (δεν του κρατούσε πολύ και συνήθως είχε δίκιο). Στο φανάρι ένας πακιστανός του καθαρίζει το παρ μπριζ. Κατεβάζει το παράθυρο και του δίνει χρήματα. Ο πακιστανός αρνείται να τα πάρει λέγοντάς του «Όχι, όχι από εσένα. Κικίτσα. Κικίτσα» Στην αρχή κόλλησα. Μετά κατάλαβα ότι τον ήξερε από το «δέκα λεπτά κήρυγμα».
Η μουρμούρα συνεχιζόταν αλλά το χαμόγελό μου είχε γίνει εκείνο της λατρείας. Μόλις με είδε να του χαμογελάω έτσι, είπε«Τι θες βρε ηλίθιο; Νομίζεις ότι σε αυτόν αρέσει να είναι εδώ;»… Του έσκασα ένα φιλί στο μάγουλο. Συνέχισε τη μουρμούρα αλλά δεν τον άκουγα πια.
protagon.gr
Το φλασάκι
Στίχοι: Σάκης Μπουλάς
Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου