Εδώ Λονδίνο: Θα μείνω με τους Άγγλους

Αφορμή για το άρθρο αυτό στάθηκε η Catherine, μία φίλη που απεγνωσμένα προσπαθεί να καταλάβει γιατί δεν γυρίζω πίσω, στη χώρα με το καλό φαγητό, τον ήλιο που κρύβεται ελάχιστες φορές τον χρόνο, τη φιλοξενία και όλα όσα η επταήμερη εμπειρία της σε αιγαιοπελαγίτικο νησί της πρόσφερε. Μετά με ρωτάει για την κρίση, αν είναι οι γονείς και οι φίλοι μου καλά, αν έχουν σπίτι να μείνουν (αυτή η ερώτηση παίζει στο 99% τα τελευταία δύο χρόνια). Της απαντώ «καλά είσαι όπου βρεις ησυχία και λιγότερη γκρίνια». Και ο διάλογος κλείνει «Μη νομίζεις ότι δεν ξέρουμε πως δεν υπάρχει λαός που θα πει "Μου αρέσουν οι Άγγλοι!", ίσως αυτό μας κάνει περισσότερο εγωιστές, δεν ξέρω».

Σκάλωσα. Γιατί προσπαθούσα -απεγνωσμένα και εγώ με τη σειρά μου- να φέρω αποδεικτικά στοιχεία για το αντίθετο. Θύμωσα. Γιατί όλοι μας, μηδενός εξαιρουμένου, είμαστε ρατσιστές. Γιατί, αφενός το παίζουμε φιλελεύθεροι, προασπιστές της ελευθερίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αραδιάζουμε post δεξιά και αριστερά για την ενότητα και την αγάπη, αφετέρου μιας πιάνει συχνά-πυκνά το σύνδρομο Tourette και εν ελλείψει επιχειρηματολογίας, όλοι γίνονται εχθροί. Μπαίνει και η Tina Turner μουσικό χαλί «You are simply the best» και σαχλομπουρδελίζουμε ευλογώντας τα γένια μας.

Αν δεν σου αρέσει, σήκω και φύγε. Γύρνα πίσω ή βάλε πλώρη για άλλη χώρα -πάρε, κόσμε- ποικιλία που ικανοποιεί όλα τα γούστα! Έχω και ‘γω μικρά θεματάκια με τη νοοτροπία, αλλά εδώ βρήκα λιγότερη γκρίνια και ίσως περισσότερη αξιοπρέπεια. Γιατί δε χρειάστηκε να βρω βουλευτή ή τον μπατζανάκη του, να το παίξω υποκριτίλα του κερατά πηδώντας από τη μία χειραψία στην άλλη για την πιθανότητα να δουλέψω. Ούτε να «δηλωθώ» κομματικά για να συμμετάσχω στα δρώμενα της χώρας. Ούτε να χασκογελάω παστωμένη όλη τη σειρά της Maybelline βγάζοντας την αρρώστια από το πολύ το ζόρι. Ούτε να τραβολογιέμαι με το ρημαδιασμένο το συνάχι μου στη δουλειά γιατί φοβάμαι την εκατοστή φορά που θα ακούσω από το πανάθλιο στόμα του «από πάνω» την ανεκλάλητη φράση «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;». Δεν ξέρω και δεν με αφορά. Νιώθω τυχερή που δεν χρειάστηκε να υποστώ τα παραπάνω βασανιστήρια όσο ζούσα στην Ελλάδα, αλλά αυτή η «τύχη» έρχεται συνοδευόμενη από την αντίσταση σε κάθε είδος εκβιασμού. Γιατί τέτοιοι είστε, εκβιάζετε βουλιμικά συνειδήσεις, συναισθήματα, πορτοφόλια, όνειρα και μετά δημοσιεύετε την έλλειψη Λεξοτανίλ στα φαρμακεία. 

Θα μείνω εδώ με τους Άγγλους, λοιπόν, και τα εκατομμύρια μεταναστών και τα δικά μας ζόρια. Γιατί ζόρια υπάρχουν παντού, αλλά το θέμα είναι να τα διαχειριστείς ανοίγοντας το τετράγωνο μυαλουδάκι σου. Θα μείνω με τους Άγγλους που είναι πιο κρυόκωλοι από σένα, αλλά δεν θα σου μεταφέρουν τα χίλια μύρια επειδή σε βαπτίζουν με το έτσι θέλω «κολλητό». Που έχουν τo κρύο και το ζεστό στις βρύσες τους ξέχωρα και τα πατώματα με carpet αλλά δεν θα «κατασκοπεύουν» την προσωπική σου και ζωή και τα κληρονομικά σου μέχρι να πεθάνεις, που μπορεί να αργούν λιγάκι να σου δώσουν ραντεβού με το GP αλλά στο τέλος η δωρεάν περίθαλψη θα λειτουργήσει, που σου δίνουν τα Ηouse Benefits πρωτοερχόμενος και ας μην έχεις δουλέψει ούτε μια ώρα στη χώρα τους, που λένε "sorry" όλοι την ώρα και ας μην το εννοούν, αλλά τουλάχιστον το λένε!
Με αυτούς που τους θεοποιείτε όταν είναι να στείλετε τα παιδιά σας για σπουδές και τους περιμένετε με τα σάλια να τρέχουν το καλοκαίρι για να φέρουν λεφτά στη χώρα, αφού τους χρεώνετε εις τριπλούν την κούρσα στο ταξί. Με αυτούς που κακολογείτε για τα καλοκαιρινά τους «έκτροπα» αλλά εσείς τα κάνετε κεκλεισμένων των θυρών. Οποία υποκρισία!

Όχι, Catherine, εμείς είμαστε εγωιστές, εμείς που τα θέλουμε όλα, γιατί δε ξέρουμε τι θέλουμε. Εμείς που αγαπάμε να σας μισούμε. Εμείς που δεν λέμε "sorry" γιατί κάποιος μας είπε όταν ήμασταν μικροί «δεν πρέπει να κάνεις λάθη». Εμείς που κατασκηνώσαμε στη χώρα σας με την ευλογία των ελεύθερων συνόρων και δεν μας φτάνει η σκηνή αν δεν την κάνουμε εξοχικό και έπαυλη. Εμείς που μπερδεύουμε την επιθυμία με την πλεονεξία. Και το «δικό μου» με το «δικό σου». Μέχρι να γίνει «μας».

protagon.gr