Το ψυχικό τοπίο του Θεόδωρου Αγγελόπουλου

Από το «Ταξίδι στην Αιωνιότητα», με σκηνογράφο και ενδυματολόγο την κόρη του Θ. Αγγελόπουλου, Κατερίνα. Την Ορχήστρα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής διευθύνουν ο Μίλτος Λογιάδης και ο Αναστάσιος Συμεωνίδης.

Η Ελένη Καραΐνδρου έκανε «τους αποχωρισμούς και τους θανάτους μουσική», ο Ρενάτο Τζανέλα ήθελε να πει «ένα μεγάλο ευχαριστώ σε κάποιον που τον ενέπνευσε και συνεχίζει να τον εμπνέει». Η διεθνής συνθέτρια και ο χορογράφος, διευθυντής του Μπαλέτου της ΕΛΣ, συνυπέγραψαν το «Ταξίδι στην αιωνιότητα», μια παράσταση αφιερωμένη στον Θόδωρο Αγγελόπουλο, που πρωτοπαρουσιάστηκε πέρυσι και επαναλαμβάνεται από αύριο στη Λυρική Σκηνή για έξι βραδιές (1, 2, 5, 7, 8, 9 Φεβρουαρίου), σε νέα εκδοχή, με προσθήκη κι άλλων μουσικών θεμάτων της Ελ. Καραΐνδρου...

Θανάσης Παπακωνσταντίνου - ΕΤ3, στην Εκπομπή: '' Βόλτα '' 1995

Τα χέρια των ανθρώπων

photo: mark @flickr

Σύμφωνα με την επιστήμη, ο αντιτακτός αντίχειρας ήταν που έδωσε στον άνθρωπο τη δυνατότητα της εξέλιξης: την ικανότητα να κατασκευάζει και να χρησιμοποιεί εργαλεία, να ανάβει φωτιά, να θάβει τους νεκρούς του.

Με τα ίδια τούτα χέρια χτίστηκαν οι πόλεις και τα μνημεία της αρχαιότητας, μ’ αυτά κατασκευάστηκαν τα πρώτα όργανα και χάρη στους νυγμούς των δακτύλων τους ήχησαν οι πρώτες μουσικές φωνές και πήρε ψυχή το λαξευμένο ξύλο.

Όμως τα αληθινά μεγαλειώδη έργα των χεριών είναι και τα απλούστερα, κι αυτά που ενώνουν τον άνθρωπο με τον άνθρωπο: τα χεράκια των μωρών που σφίγγουνε στα τυφλά τον μαστό για να θηλάσουν, τα ίδια μικροσκοπικά αυτά χέρια στο μπουσούλημα, το παιχνίδι, και στην πρώτη εξερεύνηση του κόσμου° τα χέρια ως μέσον για τους ανεκτίμητους θησαυρούς του χαδιού και του κάθε αγγίγματος, κι άλλοτε ως εργαλεία που μέσω της γραφής ή όποιας άλλης τέχνης ανταμώνουν σαν ακροδάχτυλα που ψαύουνε στο χάος τις ψυχές.

Δίνουμε τα χέρια. Τα λεφτά αλλάζουν χέρια. Γεια στα χέρια σου εσύ που με τόση στοργή μαγείρεψες να φάω. Κι εσύ που έπλυνες τα πρώτα ρουχαλάκια μου στο χέρι, και μου τα φόρεσες όταν δεν ήξερα ακόμα πώς να ντύνομαι. Τα ξένα χέρια, και η κάθε ρίμα με τα κοφτερά – σαν χέρια άγρια – μαχαίρια. Χέρι με χέρι περπατούν οι ερωτευμένοι, και τα γεροντάκια από τα χέρια πιάνουνε το στήριγμά τους, στους γαλήνιους περιπάτους του λυκόφωτος.

Χέρια γιατρού και μαίας πρώτη φορά μας βγάζουνε στον κόσμο, κι άλλα που δεν τα νιώθουμε πια μας ξεπροβοδίζουνε στο τέλος. (Κι αν κρυφοκοιτάξεις σε κάμαρα όπου ταίρι, παιδί, ή άλλος συγγενής θρηνεί μπροστά στο νεκροκρέβατο, τα κρύα ασάλευτα χέρια πιο συχνά θα πιάσει να φιλήσει και να πλύνει με το ακριβό νερό των δακρύων).

Κι εγώ με τα δικά μου χέρια σκάρωσα το ταπεινό τούτο εγκώμιο, κοιτώντας μια φωτογραφία όπου ένα παιδί παλεύει ν’ αγγίξει ένα άλλο μέσα απ’ την αδιάβατη απεραντοσύνη του χρόνου και της ανυπαρξίας.

Και για παρηγοριά τα δάχτυλα θα τρέξουνε τώρα πάνω στα πλήκτρα, να ζωντανέψει μουσική πλασμένη από άλλα χέρια θεία, που χώνονται βαθιά σαν χειρουργού και πιάνουνε, και σφίγγουν την καρδιά.

Σε τρεις μήνες μπάνια στην Ψαρού

Δεν τους θέλουν εδώ. Τους μισούν. Η κάθε παράταξη, ο κάθε πολιτικάντης, ο κάθε πραματευτής ψυχών, το έχουν δείξει με κάθε τρόπο. Ο κάθε πολίτης μιας σαπισμένης κοινωνίας έχει πράξει τα δέοντα και με κάθε τρόπο να γίνει σαφές πως η πατρίδα του η τεράστια Ελλάδα, αυτός ο αμίμητος πολιτισμός, η άρια φυλή, δεν πρέπει να σπιλωθεί από σκούρα δέρματα, ειδικά.

Είναι μια αποστροφή από φόβο και σιχαμάρα. Είναι αλλόπιστοι, μωρέ. Παίζει κι αυτό τον ρόλο του. Μετά ήρθαν και κατέλαβαν το κέντρο της Αθήνας γιατί τους άρεσε πολύ αυτή η περιοχή. Έχουν ένα θέμα ίσως, με τα νεοκλασικά υπέροχα εγκαταλελειμμένα -από ποιον, άραγε, και γιατί;- σπίτια και θέλουν να καννιβαλίσουν. Αλλόθρησκοι δεν είναι; Τι περιμένατε; Σκούροι δεν είναι; Τι περιμένατε; Να σας σκουπίζουν και τα πεζοδρόμια; Μήπως και τα σκατά απ' τον κώλο;

Σιγά μην κάτσω να κάνω πολιτική τοποθέτηση για τους μετανάστες σε μια χώρα που έχει πάψει να σέβεται χρόνια αυτούς που την απαρτίζουν. Και αυτοί που υπάρχουν σε αυτή τη χώρα ως Έλληνες πολίτες πρώτης δεύτερης ή και τρίτης κατηγορίας είναι πολύ χειρότεροι από αυτούς που επέτρεψαν λαούς ολόκληρους να έρθουν εδώ για μια καλύτερη ζωή, να παίρνουν τα κονδύλια και να τα καρπώνονται για την τσέπη τους. Και μετά να τους φυλακίζουν στις Αμυγδαλέζες. Είναι πολύ χειρότεροι όμως γιατί τους το επιτρέπουν.

Σιγά μην ασχοληθώ με τον κάθε βρωμόψυχο Ελληναρά που πλακώνει στο ξύλο όποιον δεν του κάθεται καλά στο μάτι ή τη μυρωδιά.

Θα ασχοληθώ, θα κλάψω, θα σιχτιρίσω, θα νιώσω ενοχές για τη νεκρή μάνα και το παιδί της στα παγωμένα νερά του Αιγαίου. Για τις 28 ψυχές που είχαν την ατυχία -ενώ εμείς σφύζουμε από τύχη!- να γεννηθούν στη Συρία και το Αφγανιστάν. Και θα θαφτούν ουρλιάζοντας στα καταγάλανα νερά, εκεί που τα καλοκαίρια τα κρουαζιερόπλοια κάνουν περιπολίες διασκέδασης.

Μια χαρά κάθισαν πολλοί από αυτούς στις επιχειρήσεις τους με λιγότερα χρήματα, αλλά το βασικότερο με δουλικότερη συμπεριφορά. Είναι η αρχοντιά του Έλληνα.
Στα ψιλά πάλι η είδηση για τον θάνατο, τον πνιγμό, τον υγρό τάφο για τόσους «μολυσμένους».

Στα ύψη σε δημοσιεύματα και δελτία ειδήσεων, το κακοδιαβασμένο –τη γραφή και τα νοήματα τα αφήνω για άλλους πιο έμπειρους – μανιφέστο να το πω; Με τον Ξηρό σαν παλιακά κακιά αδερφή με αποτυχημένη βαφή να μουρμουράει λόγια σχεδόν ασυνάρτητα. Απ' την άλλη, τι κάθομαι και κρίνω; Σχέδιο δεν ήταν; Το είπε και ο Γιωτόπουλος. Ή έκανε λάθος κι αυτός;
Αυτή την Ελλάδα έχουμε. Αυτή να χαιρόμαστε. Στα τέτοια μας, μωρέ. Σε τρεις μήνες θα κάνουμε τα μπανάκια μας πάλι, μπορεί και στην Ψαρού – πού ξέρεις; Κι αν ξεβραστεί κάνα πτώμα από αυτά που δεν πρόκειται να βρεθούν, θα προλάβει ο μπρατσωμένος «σεκιουριτάς» να μην ταραχτεί η ευδαιμονία του Έλληνα.

Λοβοτομή έχει πέσει. Με κάποιον τρόπο. Δεν εξηγείται αλλιώς. Δεν το αντέχει το μυαλό, ρε φίλε... Α! ξέχασα. Πες στον Πακιστανό να σου καθαρίσει και το πίσω τζάμι, να βλέπεις ποιος σε ακολουθεί. Μπορεί να είναι ο χάρος... σε κάθε μορφή! Για Ερινύες δεν σε κόβω...

protagon.gr

Σε είδα, Τζάνις Τζόπλιν

Σε είδα, Τζάνις Τζόπλιν. Ένα κοριτσάκι από τα βάθη του Τέξας που δεν το αγάπησε κανείς, ούτε μάνα, ούτε πατέρας, ούτε άντρας. Ένα κορίτσι που όλοι έλεγαν πως έμοιαζε με γουρουνάκι γιατί ήταν στραβοί και δεν έβλεπαν ότι ήταν μαργαριτάρι. Μια γυναίκα που όσο διαλυόταν τόσο άστραφτε.

Πέθανε μόνη σ´ ένα δωμάτιο ξενοδοχείου από κακό σταφ, δηλαδή από μοναξιά. Αλλά μη στεναχωριέστε, ξαναγύρισε (στο Αγγέλων Βήμα) μετά από σαράντα τόσα χρόνια για να μας ικετέψει τραγουδώντας θεσπέσια να της κάνουμε κομμάτια την καρδιά ξανά. Στην Ελλάδα τη φωνάζουν Θεοδοσία Τσάτσου.

protagon.gr

Πανευρωπαϊκή κινητοποίηση για την ελευθερία των σπόρων

Διαδήλωση για την διατροφική ασφάλεια και την ελευθερία στους ντόπιους σπόρους θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 20 Ιανουαρίου, στις 12:00, έξω από τη Βουλή. Για την ίδια ημέρα έχει προγραμματιστεί μεγάλη κινητοποίηση στις Βρυξέλλες έξω από το Ευρωκοινοβούλιο από εκπροσώπους οργανώσεων από όλη την Ευρώπη, ενώ αντίστοιχες κινητοποιήσεις θα γίνουν και στις περισσότερες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.  Στόχος είναι να ακυρωθούν τα σχέδια των πολυεθνικών εταιρειών να ελέγξουν τους σπόρους μέσα από διπλώματα ευρεσιτεχνίας γενετικά τροποποιημένων οργανισμών που απειλούν τις ντόπιες ποικιλίες και την ελευθερία του αγρότη να κρατήσει τον δικό του σπόρο.

Ταβέρνα Γιαννούλα

40 χρόνια μεγαλώνει γενιές Θεσσαλονικιών και φοιτητών, και σερβίρει τα πιο σπιτικά κεφτεδάκια που θα φας έξω. Αυτή είναι η ιστορία της. Ανεβαίνοντας τα σκαλάκια πίσω από τον Άγιο Δημήτριο, επί της Κασσάνδρου βρίσκεται εδώ και δεκαετίες η ταβέρνα Γιαννούλα.   Ένα από τα τιμιότερα, όταν μιλάμε για value for money, και σίγουρα πιο 'ζεστά' και οικογενειακά ταβερνάκια  της Θεσσαλονίκης, που μένει μέχρι σήμερα συνεπέστατο στον ρόλο του ως «δεύτερο σπίτι» για γενιές και γενιές φοιτητών - και όχι μόνο- της πόλης. 


Η Κυρία Γιαννούλα 
Κανένας new age foody δεν θα σου μιλήσει γι' αυτό το ιστορικό ταβερνάκι με την ταπεινή έως ανύπαρκτη διακόσμηση που κλείνει φέτος τα 40 χρόνια λειτουργίας του, μιας που απ' ότι καταλαβαίνω το ζητούμενο σήμερα στο concept τρώω έξω είναι η συνεχής εκπαίδευση του ουρανίσκου με γεύσεις διαφορετικές από τις συνηθισμένες, η κάπως εμμονική στροφή στις  παραδοσιακές ελληνικές πρώτες ύλες που παρουσιάζονται ως εξεζητημένες ανακαλύψεις (ενώ ήταν πάντα εκεί, περιμένοντας στωικά πότε θα κοπάσει ο παροξυσμός με τις αντίστοιχες ξενόφερτες), και φυσικά, η όλο και εντυπωσιακότερη «εμφάνιση» ενός πιάτου.   Και το instagram να παίρνει φωτιά.   Πάω πάσο σε όλα. 

Για τις μέρες εκείνες όμως που απλά δεν έχω όρεξη να αφαιρώ διακοσμητικά φυτά πάνω από ένα κομμάτι χοιρινό για να το φάω, θυμάμαι πάντα την Γιαννούλα. Για την ακρίβεια, όταν θέλω να φάω πολύ απλά αλλά ικανοποιητικά, καθαρά, και κυρίως εξωφρενικά φθηνά, θυμάμαι πάντα την Γιαννούλα. Δεν χρειάζεται και πολύ προσπάθεια: Όποιος έζησε φοιτητικά χρόνια  στην Θεσσαλονίκη και είχε την τύχη να περάσει από εδώ γύρω δύσκολα την ξεχνάει. 

Πού είσαι, Μάνο Χατζιδάκι!...

• Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
• Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς

Διαβάζοντας από το διαδικτυακό περιοδικό ogdoo.gr, τη λίστα Airplay-Media Inspector με τα τραγούδια που ακούστηκαν περισσότερο τον περασμένο Νοέμβριο, δεν ένιωσα καμιά έκπληξη… Είναι τα τραγούδια που δυσκολεύομαι να τα ταξινομήσω και να τα χαρακτηρίσω. Συνήθως, σχηματικά, λέγονται λαϊκοπόπ ή λαϊκοεμπορικά ή εμπορικά της πίστας ή σκυλάδικα. Δεν έχω τίποτα με τα παιδιά που τα λένε και θα ’λεγα πως κάποιοι και κάποιες διαθέτουν φωνή. Αλλά οι εύπεπτοι στίχοι, ο τρόπος απόδοσης και η εύκολη και προβλέψιμη μελωδία δείχνουν μια φτώχεια σε σχέση με το αυθεντικό λαϊκό και ποιητικό τραγούδι της χρυσής δεκαετίας του '60 και του '70 με τους μεγάλους συνθέτες και μεγάλους στιχουργούς-ποιητές, στους οποίους δεν θα απαριθμήσω γιατί κάποιους θα αδικήσω. Αναφέρομαι στο τραγούδι που δεν είναι φτιαγμένο για να ξεχνάμε, αλλά για να θυμόμαστε. Που δεν προσφέρεται για τραλαλά, αλλά για προβληματισμό. Που, χωρίς να είναι εγκεφαλικό, μας ανεβάζει ψυχικά.

Η αλήθεια είναι πως και στη δεκαετία άνθησης του πολιτιστικού αυτού τραγουδιού, με πρωτοπόρους τον Μίκη Θεοδωράκη και Μάνο Χατζιδάκι, υπήρχε και το σκυλάδικο αλλά δεν ήταν κυρίαρχο στα τότε Μέσα Ενημέρωσης.

Προσωπικά, στην αρχή της καριέρας μου είχα συνεχείς προτάσεις για να αλλάξω ρότα και να κατευθυνθώ προς παραλία μεριά εγκαταλείποντας το Ζουμ της Πλάκας, όπου πολλές φορές κυνηγήθηκα από μυστικούς της Χούντας γιατί τραγουδούσα Θεοδωράκη. Είπα όχι σε τέτοιες προτάσεις αδιαφορώντας για το κόστος. Αρνήθηκα τα υψηλά κασέ για να υπηρετήσω τα τραγούδια μιας Ελλάδας με υψηλά ιδανικά. Και όχι μόνο τότε. Όσον κι αν δεν θα το πιστέψουν κάποιοι, τα τελευταία χρόνια υπήρξαν βραδιές που επέστρεψα σπίτι μου χωρίς να πληρωθώ, αρνούμενος χρυσοφόρες προτάσεις…

Πότε θα γίνουμε Έλληνες;

• Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
• Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς

Φωτογραφία: Νίκος Δήμου

Όσο πιο ερωτευμένος είσαι με αυτή τη χώρα – τόσο πιο εύκολα γίνεσαι ανθέλληνας.

Έλληνας για μένα είναι αυτός που ζει σε αυτό τον τόπο και κατέχει την ελληνική γλώσσα. Ο χώρος και η γλώσσα είναι τα συστατικά του έθνους – όχι το αίμα και τα γονίδια. Ο μύθος της «συνέχειας» και των προγόνων είναι διάτρητος και ύποπτος.. Άλλωστε η αξία δεν κληρονομιέται. Δεν είναι καλύτερος ένας άνθρωπος, επειδή είχε σπουδαίο παππού. Εκτός αν αρχίσουμε τώρα να πιστεύουμε στους γαλαζοαίματους.

Αλλά δεν αρκεί κάποιος να ζει εδώ και να μιλάει Ελληνικά για να είναι πραγματικός Έλληνας. Πρέπει να σέβεται τον τόπο και την γλώσσα. Πρέπει δηλαδή να του αξίζει να ζει σε ένα τέτοιο τόπο και να χρησιμοποιεί μία τέτοια γλώσσα.

Χωρίς εθνικιστικές υπερβολές, αυτή η χώρα είναι πανέμορφη. Κι αν στα τοπία προσθέσει κανείς και τα μνημεία (κι αυτά πια μέρος του τοπίου αποτελούν) είναι πραγματικά ξεχωριστή.

Κι επίσης χωρίς υπερβολές η ελληνική γλώσσα, με ένα βάθος χρόνου τριών χιλιάδων ετών, είναι σπάνια σε πλούτο, δύναμη και ήθος. Και δεν είναι τυχαίο που σε αυτή τη γλώσσα έγραψαν μερικοί από τους μεγαλύτερους ποιητές του εικοστού αιώνα.

Εδώ έρχεται το ερώτημα: άραγε μας αξίζει να ζούμε σε ένα τέτοιο τόπο και να μιλάμε μία τέτοια γλώσσα;

Το σκεπτόμουνα τις τελευταίες ηλιόλουστες Αλκυονίδες ημέρες, όπου διέσχισα τη χώρα, οδηγώντας. Σκουπίδια όπου και να κοιτάξεις, χωματερές, σπίτια-κύβοι από μπετόν με όρθιες τρίχες στην ταράτσα, βάρβαρες επιγραφές κι ακόμα πιο βάρβαρα γκράφιτι. Κάτω από κάθε πέτρα, μία απάτη. Χυδαία κείμενα κρέμονται στα περίπτερα.

Αγανάκτηση φούντωνε μέσα μου σε κάθε στροφή του δρόμου. Όχι, δεν μας αξίζει μία τέτοια χώρα. Φέρτε άλλους, φέρτε Ελβετούς, Σουηδούς, Ιάπωνες, να την διαχειριστούν και να αναδείξουν τις ομορφιές της.Βρωμάει αυτή η υπέροχη πατρίδα, από σκουπίδια και διαφθορά, φθόνο και μικροψυχία. Και η μιλιά μας γίνεται όργανο διαστρέβλωσης και διαστροφής.

Άραγε θα γίνουμε ποτέ άξιοι της χώρας και της γλώσσας μας;

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Χρυσή Σφαίρα για το «12 χρόνια σκλάβος» του Στιβ ΜακΚούιν

Επίσης, ο Αλφόνσο Κουαρόν κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα για τη σκηνοθεσία του Gravity

Το «12 χρόνια σκλάβος» του Στιβ ΜακΚουίν κέρδισε την Χρύση Σφαίρα καλύτερης δραματικής ταινίας, ενώ ο «Οδηγός διαπλοκής» («American Hustle») αναδείχθηκε νικητής στην κατηγορία καλύτερη κωμωδία ή μιούζικαλ, κατά την 71η τελετή απονομής των Χρυσών Σφαιρών, που θεωρούνται προάγγελος των Όσκαρ. 

Επίσης, ο Αλφόνσο Κουαρόν κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα για τη σκηνοθεσία του Gravity, ενώ τα βραβεία για τον Ά ανδρικό και τον Ά γυναικείο ρόλο σε δραματική ταινία κατέκτησαν ο Μάθιου ΜακΚόναχι για το Dallas Buyers Club και η Κέιτ Μπλάνσετ για τη «Θλιμμένη Τζάσμιν». Τα αντίστοιχα βραβεία στην κατηγορία Κωμωδία ή Μιούζικαλ κέρδισαν ο Λεονάρντο ντι Κάπριο και η Έιμι Ανταμς.

ΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ

 

Κινηματογράφος

 

ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΔΡΑΜΑΤΙΚΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ

«12 Χρόνια Σκλάβος» του Στιβ ΜακΚουίν

 

ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΚΩΜΩΔΙΑΣ Ή ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ

Οδηγός Διαπλοκής («American Hustle»)

 

Α' ΑΝΔΡΙΚΟΥ ΡΟΛΟΥ - ΔΡΑΜΑ

Μάθιου ΜακΚόναχεϊ, «Dallas Buyers Club»

 

Α' ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΥ ΡΟΛΟΥ- ΔΡΑΜΑ

Κέιτ Μπλάνσετ, «Θλιμμένη Τζάσμιν»

 

Α' ΑΝΔΡΙΚΟΥ ΡΟΛΟΥ - ΚΩΜΩΔΙΑ Ή ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ

Λεονάρντο Ντι Κάπριο, «Wolf of Wall Street»

 

Α' ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΥ ΡΟΛΟΥ - ΚΩΜΩΔΙΑ Ή ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ

Ειμι Ανταμς, (Οδηγός Διαπλοκής)

 

Β' ΑΝΔΡΙΚΟΥ ΡΟΛΟΥ

Τζάρεντ Λίτο για το «Dallas Buyers Club»

 

Β' ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΥ ΡΟΛΟΥ

Τζένιφερ Λόρενς, «American Hustle»

 

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ

Αλφόνσο Κουαρόν, «Gravity»

 

ΚΑΛΥΤΕΡΟΥ ΣΕΝΑΡΙΟΥ

Σπάικ Τζόνζι, «Her»

 

ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ - ANIMATION

«Ψυχρά κι Ανάποδα» (Frozen) των Κρις Μπακ, Τζένιφερ Λι

 

ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ

Πιτ Μποντρό, «Ολα Χάθηκαν»

 

ΚΑΛΥΤΕΡΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ

«Οrdinαry Love» / U2 από το «Mandela: Long Walk to Freedom»

 

ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ

Τα καπάκια έγιναν αμαξίδιο

Το χαμόγελο στα μάτια της είπε όσα δεν μπόρεσε με λέξεις να εκφράσει μια 10χρονη μαθήτρια του 2^ου Ειδικού Δημοτικού Σχολείου Βόλου, η οποία χθες το πρωί, παρέλαβε το δικό της ολοκαίνουριο αναπηρικό αμαξίδιο, που πλέον θα της εξασφαλίζει ευκολία στις μετακινήσεις της.

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Ελένη Χάνου

Τα μέλη της Αστικής Μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας Αλμυρού Αλατοστράτα, παρέδωσαν το αναπηρικό καροτσάκι στην τετραπληγική μαθήτρια. Ήταν τα ίδια μέλη, που τον περασμένο Ιούνιο ανέλαβαν την πρωτοβουλία να ξεκινήσουν εκστρατεία συλλογής πλαστικών καπακιών, τα οποία παραδόθηκαν σε εταιρεία ανακύκλωσης και με το αντίτιμο κατάφεραν να αγοράσουν ένα καινούριο αναπηρικό αμαξίδιο.  

Το σκεπτικό ήταν απλό. Τα μέλη της Αλατοστράτα, πολίτες του Αλμυρού αλλά και από άλλες περιοχές της Μαγνησίας, θα φρόντιζαν για τη συλλογή των άχρηστων πλαστικών καπακιών, με στόχο να συγκεντρωθεί ένας τόνος.

Αυτό και έγινε από τον Ιούνιο του 2013 έως και τα μέσα Δεκεμβρίου περίπου. Συγκεντρώθηκαν καπάκια βάρους ενός τόνου, τα οποία παραδόθηκαν σε εταιρεία ανακύκλωσης, η οποία έδωσε στην ομάδα το αντίστοιχο χρηματικό ποσό.

Με το συγκεκριμένο ποσό, η Αλατοστράτα, απευθύνθηκε σε τοπική επιχείρηση και αγόρασε αναπηρικό αμαξίδιο για λογαριασμό μιας δεκάχρονης τετραπληγικής μαθήτριας, που φοιτά στο 2^ο Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Βόλου.

Οπως έγινε γνωστό, η συγκεκριμένη μαθήτρια δεν είχε δικό της καροτσάκι. Το μέσο που της εξασφαλίζει την υποτυπώδη ελευθερία κινήσεων ήταν δανεικό και ακατάλληλο για τη δική της περίπτωση.

Οχι όμως πια. Από χθες το πρωί, η μαθήτρια έχει το δικό της αμαξίδιο. Τα μέλη της Αλατοστράτα, παρέδωσαν το αμαξίδιο στη διεύθυνση του σχολείου και χθες το πρωί, το παρέλαβε η μαθήτρια.

Τα μέλη της εταιρείας που επισκέφθηκαν το σχολείο και ήρθαν σε επαφή με τη μαθήτρια, πήραν τη μεγαλύτερη ηθική επιβράβευση. Τα γελαστά μάτια του κοριτσιού, είπαν όλα όσα δεν μπόρεσε να εκφράσει με λέξεις.

Τα μέλη της αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρείας θα συνεχίσουν τη δράση τους. Θα συλλέγουν κάθε είδος πλαστικού από μπουκάλια αναψυκτικών, ειδών καθαρισμού κ.τ.λ. με στόχο να βοηθήσουν και άλλους ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. Καλούν μάλιστα τους πολίτες να συμμετάσχουν ενεργά στην εκστρατεία που προσφέρει ανακούφιση σε ανήμπορους πολίτες, κάνοντας μια απλή κίνηση: συλλέγοντας τα άχρηστα για τους ίδιους πλαστικά και παραδίδοντάς τα στην Αλατοστράτα, αντί να τα πετάξουν στους κάδους.

Για παράδοση των συλλεχθέντων καπακιών οι πολίτες μπορούν να επικοινωνούν στα τηλέφωνα: 6978237708, 6981056405 και 6974294489.

Ταχυδρόμος, Πανθεσσαλική Εφημερίδα

Συλλάβετέ με!

• Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
• Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς

Σας παρακαλώ, συλλάβετέ με. Είμαι ένας υποψήφιος τρομοκράτης. Πριν λοιπόν οδηγηθώ στις πράξεις, που έχω με επιμέλεια σχεδιάσει, κάνω μια τελευταία έκκληση προς όλους: Δεν χρειάζονται πια δισταγμοί, σας παρακαλώ συλλάβετέ με.

Είναι αλήθεια, ότι αυτήν την πορεία ή την κατάληξή της δεν τη φανταζόμουν. Δεν ήταν στις προθέσεις μου. Όταν ακούστηκαν για πρώτη φορά οι λέξεις «κρίση», «δημοσιονομική προσαρμογή», «ελλείμματα», τα πολιτικά κόμματα της χώρας άρχισαν όπως πάντα να αλληλοκατηγορούνται. Δεν φαινόταν όμως να ανησυχεί κανένας. Τη μέρα μάλιστα που ο τότε πρωθυπουργός -μου διαφεύγει προς ώρας το όνομά του- ανακοίνωσε ότι η χώρα «προσφεύγει» στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, θεώρησα ότι μπορεί να ήταν και προς το καλό μας. Το περιβάλλον άλλωστε του διαγγέλματος, αυτό υπονοούσε: Ένα παραδείσιο και μοναχικό ελληνικό νησί, το Καστελλόριζο, αλλά και το αυτάρεσκο ύφος του τότε πρωθυπουργού μας -ξεχνώ τώρα το όνομά του- έπειθαν ότι μια παροδική δυσκολία ήταν όλα, και ότι γρήγορα θα επανερχόταν η εποχή της αμεριμνησίας.

Πόσο λάθος κάναμε, εγώ και οι συνταξιδιώτες μου. Καθώς το πλοίο όδευε προς το Καστελλόριζο, οι κλυδωνισμοί του ολοένα πλήθαιναν, και νερά έμπαιναν ήδη στα αμπάρια και τους διαδρόμους. Το χειρότερο όμως ήταν ότι ο καπετάνιος έμοιαζε να βρίσκεται σε ταραχή και σύγχυση, και δεν έπαυε να υπόσχεται ότι φτάνομε στο Καστελλόριζο· ενώ από δίπλα η αδράνεια των αξιωματικών και του πληρώματος μεγάλωνε την απειλή από τα κύματα. Έτσι ο πανικός οδήγησε κάποια στιγμή στην αλλαγή του καπετάνιου, και άλλα πληρώματα ανέλαβαν τη σωτηρία του σκάφους. Οι κλυδωνισμοί όμως συνεχίστηκαν, και τα νερά εξακολουθούσαν να εισέρχονται ορμητικά. Η φήμη, ότι δεν θα φτάναμε ποτέ στο Καστελλόριζο, άρχισε να γίνεται πια βεβαιότητα.

Πράγματι: Δεν φτάσαμε ποτέ στο Καστελλόριζο. Αντίθετα, μια λαίλαπα χωρίς προηγούμενο έχει σαρώσει τώρα την πατρίδα και τη μοίρα των Ελλήνων. Όχι ότι δεν φταίξαμε, κι ούτε νοσταλγούμε ένα παρελθόν διάτρητο. Δεν ήσαν όμως λίγα και τα επιτεύγματά μας. Άλλη λοιπόν έπρεπε να είναι η Εντολή, και άλλες οι διαδικασίες για να βαδίσει πιο σωστά η χώρα. Τώρα, η φτώχεια και η βαριά σκιά της ανεργίας θερίζουν την καθημερινότητά μας· και από δίπλα τα χιλιάδες κλειστά μαγαζιά, οι χιλιάδες κλειστές ψυχές, οι διαψεύσεις μιας ζωής. Κι ενώ στην ευρωπαϊκή ιδέα είχαμε τα θάρρη μας, για να υπάρξει κάποιο ξέφωτο, εκεί κυριάρχησαν η στυγνή λογική των αριθμών και τα χρονοδιαγράμματα.

Ρασταφαριανισμός: Μια θρησκεία για τη Ρέγκε

Η 6η Ιανουαρίου είναι η «μεγάλη θρησκευτική εορτή» για τους Ρασταφάρι, τους πιστούς του Ρασταφαριανισμού, του θρησκευτικού και πολιτικού κινήματος που ξεπήδησε τη δεκαετία του ’30 από τη Τζαμάικα και εξελίχθηκε σε ένα παγκόσμιο φαινόμενο.

 Όλα ξεκίνησαν από τον «προφήτη» Μάρκους Γκάρβεϊ (1887-1940), έναν πολιτικό ακτιβιστή, ο οποίος προώθησε μια αφροκεντρική ιδέα, που είχε ως βασική αρχή την επιστροφή των μαύρων στην Αφρική, ασκώντας παράλληλα δριμεία κριτική στην αποικιοκρατία και συνδυάζοντας στοιχεία του προτεσταντισμού με το μυστικισμό. Οι συμβολισμοί της Βίβλου, το Αιθιοπικό έπος Kebra Nagast και η «Βίβλος των Μαύρων» αναγνωρίζονται από τους Ρασταφάρι ως ιερά βιβλία.

Στα κείμενα του ο Γκάρβεϊ μιλούσε για την ενθρόνιση ενός μαύρου Βασιλιά στην Αφρική, που θα αποτελούσε τον οιωνό της απελευθέρωσης των μαύρων από τις χώρες σκλαβιάς τους και την ταυτόχρονη επιστροφή τους στη «γη της επαγγελίας», την Αφρική. Η «προφητεία» του Γκάρβεϊ, εκπληρώθηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα, καθώς στην Αιθιοπία το 1930, ο Ρας Ταφάρι Μακόνεν, όπως ήταν το πραγματικό όνομα του Χαϊλέ Σελασιέ A', ανακηρύσσεται αυτοκράτορας και αναγνωρίζεται από τους οπαδούς του Γκάρβεϊ, ως ο «μεσσίας» που θα τους απελευθερώσει. Ταυτόχρονα, η χώρα του «μεσσία» αναγνωρίζεται ως ιερός τόπος.

Μικρά Αγγλία και δύο κραυγές

• Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
• Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς

-Η κραυγή μ΄ έχει στοιχειώσει.

Δεν χρειάστηκε να μου πει περισσότερα. Κατάλαβα αμέσως σε τι αναφέρονταν. Η συγκεκριμένη κραυγή, μου είχε σηκώσει την τρίχα από το τρέιλερ της ταινίας ακόμα. Ναι! Έτσι ακριβώς. Μου ξέβρασε τη ζωώδη μου φύση. Εκεί που το σώμα οπλίζει και αντιδρά καθαρά, αυτόνομα και αυτόματα. Μου σήκωσε την τρίχα.

Το έργο «Μικρά Αγγλία» προβάλλεται εδώ και καιρό στους κινηματογράφους και χιλιάδες άνθρωποι σπεύδουν. Προτρέποντας ο ένας τον άλλον, σε μια σκυταλοδρομία συγκίνησης, παραδοχής, περηφάνιας, ελληνικότητας... χαμένης ή σαν υπενθύμιση ελληνικότητας. Είναι επιτυχία. Μα εγώ, επέλεξα σήμερα, απ΄ όλο το έργο ν΄ αναφερθώ σε δυο κραυγές. Διαφορετικής κατεύθυνσης. Τόσο... όσο... οι ταξιδιώτες στους κυλιόμενους διαδρόμους των αεροδρομίων. Ο ένας να πηγαίνει, ο άλλος να έρχεται. Η μια κραυγή, να αναστατώνει το σύμπαν όλο, εξωτερικεύοντας τον θρήνο, η άλλη να σκάβει εσωτερικά, να φτάνει στα σκοτάδια της ψυχής, μια κραυγή που ποτέ δεν βγήκε.

Δυο κραυγές, άσπρος καμβάς, ν΄ απλώσεις (αν διαθέτεις) ηθοποιία. Ρισκαδόρικες κραυγές. Κατέληξαν συγκλονιστικές!

Η μια της Όρσας, αποδοσμένη από την ηθοποιό Πηνελόπη Τσιλίκα, μόλις έμαθε τον θάνατο του αιώνιου, ανεκπλήρωτου έρωτά της. Κραυγή σεισμός που πήγε κι έφερε τον τόπο και τον κόσμο όλον. Γιατί δεν είχε πια τίποτα να κρύψει, γιατί ξεχείλισαν όσα έκρυβε. Κι ήταν πολλά. Κι ήταν πολλά και τα χρόνια. Και σε δευτερόλεπτα, με ταχύτητα αποκριάτικης σερπαντίνας, ξεδίπλωσε μπροστά στα μάτια μας χίλια συναισθήματα. Αρχίζοντας μ΄ ένα παράταιρο χαμόγελο που προχωρούσε θαρρείς να ξεδιπλώσει γέλιο... Της μη παραδοχής, του «δεν μπορεί να ‘ναι αλήθεια», το έστριψε αυτόματα κι άπλωνε κι άπλωνε κι άπλωνε κι άπλωνε συναισθήματα... Πώς το κατάφερε! Τέτοια σχοινοβασία! Γέλιο, κλάμα. Ζωή, θάνατος! Ακρογωνιαία συναισθήματα.

Η άλλη «κραυγή» ήταν της μάνας Μίνας, αποδοσμένη από την ηθοποιό Αννέζα Παπαδοπούλου, όταν ο άνδρας της επιστρέφοντας οριστικά από τα καράβια, σε μια σκηνή τη ρωτάει «τι σόι άνθρωπος είσαι εσύ;». Κι κει... «Τι σόι άνθρωπος είμαι εγώ;»... Ενώ περιμένεις να γίνει σεισμός και καταποντισμός, τα μάτια δίνουν όλη την παράσταση. Βουβή παράσταση. Κραυγή-σιωπή. Αντίστροφη. Εσωστρεφής. Σκίζει στήθια, ανοίγει στέρνο και κρύβεται και χώνεται και κρύβεται και κρύβεται όλο και πιο βαθιά, όσο πιο βαθιά μπορεί... γιατί... Φτάνει τη μοναξιά στο πιο οδυνηρό κρεσέντο της. Εκεί που συναντιέται με μια απλή, συνηθισμένη λαϊκή έκφραση, παράπονο και θρήνο ψυχής μαζί... κάτι σαν «Τι να σου λέω τώρα κι εσένα! Τι να καταλάβεις, κακομοίρη....».

Χίλιες Λέξεις

Πηγή: novafm106.gr

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης: Ο «κοσμοκαλόγερος» της πεζογραφίας

Σαν σήμερα, 3 Ιανουαρίου του 1911, έφυγε από τη ζώη ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Ο «κοσμοκαλόγερος» της πεζογραφίας μας γεννήθηκε στις 4 Μαρτίου 1851 στη Σκιάθο από πατέρα ιερέα και θεοσεβούμενη μητέρα. Μεγάλωσε ανάμεσα σε εννιά αδέλφια, τα δύο εκ των οποίων πέθαναν σε μικρή ηλικία. Γοητευμένος από τα ξωκλήσια της Σκιάθου, τα συμπεριέλαβε σε πολλά έργα του, ενώ το λογοτεχνικό του έργο είναι ευρύ και από τα σημαντικότερα της νεοελληνικής πεζογραφίας. Γράφει ο ίδιος σε ένα σύντομο βιογραφικό του:

Εγεννήθην εν Σκιάθω, τη 4 Μαρτίου 1851. Εβγήκα απο το ελληνικόν Σχολείον εις τώ 1863, αλλά μόνον τώ 1867 εστάλην εις το Γυμνάσιον Χαλκίδος, όπου ήκουσα την Α΄ και Β΄ τάξιν. Την Γ΄ εμαθήτευσα είς Πειραιά, είτα διέκοψα τας σπουδάς μου και έμεινα είς την πατρίδα. Κατά τον Ιούλιον του 1872 υπήγα είς το Αγιον Ορος χάριν προσκυνήσεως, 'οπου έμεινα ολίγους μήνας. Τώ 1873 ήλθα εις Αθήνας καί εφοίτησα εiς την Δ΄ του Βαρβακείου. Τώ 1874 ενεγράφην εις την Φιλοσοφικήν Σχολήν, 'οπου ήκουα κατ' εκλογήν ολίγα μαθήματα φιλολογικά, κατ' ιδίαν δε ησχολούμην εις τας ξένας γλώσσας. Μικρός εζωγράφιζα αγίους, είτα έγραφα στίχους, καί εδοκίμαζα να συντάξω κωμωδίας. Τώ 1868 επεχείρησα να γράψω μυθιστόρημα. Τώ 1879 εδημοσιεύθη «Η Μετανάστις» έργον μου εις το περιοδικόν «Σωτήρα». Τώ 1882 εδημοσιεύθη «Οι έμποροι των εθνών» εις τώ «Μη χάνεσαι». Αργότερα έγραψα περί τα εκατόν διηγήματα, δημοσιευθέντα εις διάφορα περιοδικά καί εφημερίδας.

Μια απλή ιδέα για το 2014

• Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς

Έχοντας στο μυαλό να γράψεις κάτι για τη νέα χρονιά αναμφίβολα σκέφτεσαι αρχικά κάτι που μπορεί να 'ναι ενδεχομένως πρωτότυπο κυρίως όμως σκέφτεσαι να έχει θετική επιρροή στους αναγνώστες.

Προσωπικά ασχολούμαι για αρκετά χρόνια με τον χώρο των εξαρτήσεων στο ΚΕΘΕΑ ΙΘΑΚΗ. Σε αυτή τη διαδρομή έχω γνωρίσει καταπληκτικούς ανθρώπους είτε συναδέλφους και συνεργάτες είτε άλλους συνάνθρωπους που προσπάθησαν να αλλάξουν το μονοπάτι της ζωής τους με απίστευτη αξιοπρέπεια.

Με αφορμή την οικονομική και κοινωνική κατάσταση στη χώρα μας θα 'θελα να καταθέσω μερικές (καθόλου πρωτότυπες) σκέψεις.

Δεν θα αναφερθώ στους δείκτες της ανεργίας και της φθοράς στην ψυχική υγεία οι οποίοι πραγματικά είναι εκτός κοινής λογικής. Θα αναφερθώ όμως στο απίστευτο χάσιμο μιας λογικής στην οποία δεν μπορούν να κυριαρχούν... οι αριθμοί και οι στατιστικές για να εξηγηθεί ενδεχομένως και καλοπροαίρετα μια κοινωνική πολιτική. Θα πω ένα εξαιρετικά απλό παράδειγμα στατιστικής. Όταν ένας πολίτης είναι νηστικός και ένας άλλος τρώει ένα καρβέλι ψωμί τότε η απάντηση στατιστικά είναι ότι τρώνε από μισό καρβέλι ο καθένας. Θα αναρωτηθεί κανείς όμως... εντάξει, σωστά είναι όλα αυτά, αλλά ποια είναι η λύση, ποια είναι η σωστή στάση; Σίγουρα είναι αρκετά περίπλοκο αλλά νομίζω ότι κανείς θα έπρεπε να αναζητά τις απαντήσεις και πολιτικά και κοινωνικά μέσα από τη λογική ότι ο καθένας είναι ξεχωριστός και εξίσου πολύτιμος με τον άλλο και αξίζει να έχει τουλάχιστον τα βασικά αγαθά όπως είναι η υγεία, η εκπαίδευση, το νερό, η θέρμανση, η ασφάλεια της ζωής όχι μόνο χωρίς σκόντο αλλά με ασύλληπτη ποιότητα όπως ιστορικά και πολιτισμικά θα άρμοζε στην Ελλάδα.