Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2014

Τα αποξηραμένα φρούτα στη διατροφή μας!

Γράφει η Βιβή Κατσαρού – Κλινικός Διατροφολόγος Διαιτολόγος MSc – www.diaitorama.gr
Αποξηραμένα ονομάζονται τα φρούτα που έχουν υποστεί ξήρανση, δηλαδή αφαίρεση της μεγαλύτερης ποσότητας του νερού που περιέχουν.
Η διαδικασία αυτή γίνεται με την έκθεση των φρούτων στον ήλιο ή σε ειδικούς φούρνους. Πριν την αποξήρανση.. προηγείται η κατάλληλη επεξεργασία που περιλαμβάνει προσθήκη αντιοξειδωτικής ουσίας για να μην μαυρίσουν, βράσιμο και ψέκασμα με διοξείδιο του θείου για να προστατευθεί το χρώμα και η γεύση.
Τα πιο συνηθισμένα αποξηραμένα φρούτα που κυκλοφορούν στην Ελληνική αγορά είναι οι σταφίδες, και ακολουθούν τα δαμάσκηνα, τα βερίκοκα, τα σύκα και οι χουρμάδες. Η λίστα όμως δεν τελειώνει εδώ, καθώς υπάρχουν και άλλα, λιγότερο γνωστά όπως είναι τα cranberries, ταgoji berries, τα μύρτιλλα, τα ακτινίδια, οι φράουλες, το ιπποφαές και ο ανανάς.
Ποια είναι τα πλεονεκτήματα της κατανάλωσης αποξηραμένων φρούτων; 
  • Διατηρούν τα περισσότερα από τα θρεπτικά συστατικά που περιέχουν τα αντίστοιχα φρέσκα. 
  • Λόγω της πολύ χαμηλής πια περιεκτικτότητας σε νερό, δεν αλλοιώνονται εύκολα και διατηρούνται για πολύ καιρό. 
  • Είναι έτοιμα προς κατανάλωση χωρίς να χρειάζονται πλύσιμό ή ξεφλούδισμα, επομένως αποτελούν εύκολη λύση για αυτόν που δεν τρώει φρούτα διότι βρίσκει ‘κουραστική’ τη διαδικασία. 
  • Είναι εύκολο να τα πάρει μαζί του κανείς στη δουλειά, στα ψώνια, σε ένα ταξίδι. 
  • Έχουν αρκετά γλυκιά γεύση και μπορούν να αντικαταστήσουν τα γλυκά. Οι ‘γλυκατζήδες’ ενσωματώνοντας τα στη διατροφή τους μπορούν εύκολα να μειώσουν την κατανάλωση των γλυκών, και έτσι να βελτιώσουν τη διατροφή τους. 
  • Τέλος, μπορεί κανείς να πάρει τα θρεπτικά συστατικά των φρούτων αυτών ακόμη και όταν δεν είναι η εποχή τους και δεν μπορεί να τα βρει ως φρέσκα. 
Ποια είναι τα μειονεκτήματα της αποξηραμένης μορφής τους; 

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2014

Βυζάκια σας φιλώ

  • photo: redredrobin@flickr
    photo: redredrobin@flickr
Άνοιξε η πρώτη, η πιο χαμογελαστή, το πουκάμισό της με αργές κινήσεις. «Να κοίτα Αθηνά! Τέλεια έγιναν. Κάθε μέρα σ΄ευγνωμονώ», «Και τα δικά μου» είπε η άλλη και προς επιβεβαίωση των λόγων της ξεκουμπώθηκε επίσης. Και μετά η τρίτη «Να εδώ λίγο βρε Αθηνά, κάτι θέλει», «Ένα τατουαζάκι θα κάνεις και θα είναι μια χαρά, ησύχασε» και μετά η τέταρτη, η πέμπτη, η έκτη. Και γελούσαν όλες τόσο που απορούσα. Στήθη γυναικεία. Με έπνιξαν από παντού. Στα περισσότερα έλειπαν οι ρόγες. Ρόγες, παράσημα ανδρείας, που ξεκόλλησαν από τα βυζάκια τους για να πάνε πού; Φαντάζομαι ρόγες σε μπράτσο. Εκεί θα τους έπρεπε. Ως αστέρια στρατηγών για ένδοξη μάχη. Κάθε γυναίκα και μια μάχη. Κάθε γυναίκα κι ένα αστέρι ανδρείας. Γυναίκες που στόχευσε ο καρκίνος. «Βρήκες βρε άνδρα;», «Δεν είμαι έτοιμη ακόμα». Κορίτσι 26 χρονών. Φαντάσου! Για πόσα να ήταν έτοιμη;
Έχει περάσει καιρός από τη σκηνή στο Νοσοκομείο Άγιος Λουκάς στη Θεσσαλονίκη. Μια φίλη μου εγχειριζόταν. Και εκείνες οι γυναίκες κατέφθασαν, ως Σαλονικιές, κι ας μην τη γνώριζαν αληθινά….Άλλη ράτσα οι Σαλονικιές….Με τα καλούδια τους και με το ταπεραμέντο τους ακόμα και στα δύσκολα. Να συμπαρασταθούν, να μοιραστούν. Οι γυναίκες του συλλόγου ΑΕΛΙΑ. Και γω αποσυνάγωγη. Ψιλοαμήχανη για την αρτιμέλειά μου.
Πάντα είχα ευκολία να καταγράφω τα όσα ζω. Για μένα κυρίως το κάνω. Πέρασαν μήνες ετούτη τη φορά. Στοιχειωμένες οι εικόνες. Αδύνατο να περπατήσουν σε πλήκτρα τα χέρια. Τόσο κουλουβάχατα τα συναισθήματα. Τι να γράψω;
Γνωρίζω τη διαδρομή μέχρι τα διόδια. Σίγουρα έχει κοινά στοιχεία. Εκείνα τα βυζάκια που έσκασαν μύτη για να καλωσορίσουν την εφηβεία. Και τα προτάσσαμε περήφανα και αμήχανα. «Μεγάλες» ξαφνικά, κορδωνόμασταν. Κι η αγορά του πρώτου σουτιέν. Τρόπαιο! Και τα μάτια των ανδρών που τα χάιδεψαν πριν τα αγγίξουν με τα χέρια. Και τα σημάδια που άφησαν επάνω τους λαίμαργα στόματα. Πιπιλιές πάθους. Που έσβηναν αργά αργά. Όπως οι αποχρώσεις του πάθους. Και τα παιδιά που βύζαξαν. Και λαγοκοιμήθηκαν νανουρισμένα από αναπνοή μάνας. Γνωρίζω τη διαδρομή μέχρι τα διόδια. Εκεί αποχωριστήκαμε. Σε κείνες βγήκε χεράκι διοδίων. Να πληρώσουν για χρέη που δεν είχαν. Και μετά; Μετά; Τόσο μοναχική η διαδρομή. Τόσο που θα άλλαζε ο κόσμος τους όλος. Χημειοθεραπείες, μαλλιά που έπεφταν, ακτινοβολίες, γιατροί-γιατροί και γιατροί-κακομοίρηδες, συμβιβασμοί, αγωνίες, νύχτες αξημέρωτες, ακυρώσεις, γκρεμίσματα, κτισίματα, αγωνίες, κυνηγητό με τον θάνατο….Θα με πιάσεις, δεν θα με πιάσεις. Τι να γράψω εγώ; Αν δεν τα ζήσεις…

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2014

Τέλος εποχής – End of an era

    Τέλος εποχής – End of an era
  • Έχουμε ψηλότερα κτήρια, αλλά κοντύτερο ψυχισμό
  • Φαρδύτερες λεωφόρους, αλλά στενότερες οπτικές γωνίες.
  • Σπαταλούμε περισσότερο, αλλά έχουμε λιγότερα.
  • Αγοράζουμε περισσότερα, αλλά απολαμβάνουμε λιγότερο.
  • Έχουμε μεγαλύτερα σπίτια και μικρότερες οικογένειες.
  • Περισσότερες ανέσεις, αλλά λιγότερο χρόνο.
  • Έχουμε περισσότερα πτυχία, αλλά λιγότερη αντίληψη.
  • Περισσότερη γνώση, αλλά λιγότερη κρίση.
  • Περισσότερους ειδήμονες, αλλά λιγότερες λύσεις.
  • Περισσότερα φάρμακα, αλλά λιγότερο καλή φυσική κατάσταση.
  • Έχουμε πολλαπλασιάσει τα αποκτήματά μας, αλλά έχουμε μειώσει τις αξίες μας.
  • Μιλάμε πολύ, αγαπάμε σπανιότατα και μισούμε συχνότατα.
  • Έχουμε μάθει πώς να κερδίζουμε το ψωμί μας, αλλά όχι πώς να κερδίζουμε τη ζωή.
  • Προσθέσαμε χρόνια στη ζωή, αλλά όχι ζωή στα χρόνια μας.
  • Ταξιδεύουμε στο φεγγάρι, αλλά δυσκολευόμαστε να διασχίσουμε τον δρόμο, ώστε να συναντήσουμε ένα νέο γείτονα.
  • Κατακτήσαμε το κενό του διαστήματος, αλλά όχι το εσωτερικό μας κενό.
  • Καθαρίσαμε τον αέρα, αλλά βρωμίσαμε την ψυχή μας.
  • Διασπάσαμε το άτομο, αλλά όχι την εμπάθεια και την προκατάληψή μας.
  • Έχουμε υψηλότερα εισοδήματα, αλλά χαμηλότερη ηθική.
  • Γίναμε πολλοί σε ποσότητα, αλλά λίγοι σε ποιότητα.
  • Αυτή είναι η εποχή των ψηλών ανθρώπων, αλλά των μικρών χαρακτήρων.
  • Του γρήγορου κέρδους, αλλά των ρηχών σχέσεων.
  • Αυτή είναι η εποχή του κόσμου της ειρήνης, αλλά των εσωτερικών συγκρούσεων.
  • Περισσότερης άνεσης, αλλά λιγότερης διασκέδασης.
  • Περισσότερων ειδών διατροφής, αλλά λιγότερης θρεπτικότητας.
  • Αυτή είναι η εποχή των δύο εισοδημάτων (και των δύο συζύγων), αλλά περισσότερων διαζυγίων.
  • Των εντυπωσιακότερων κατοικιών, αλλά διαλυμένων σπιτιών.
  • Είναι η εποχή που υπάρχουν πολλά στις βιτρίνες και λιγότερα αποθέματα.
Ζήσαμε μια εποχή με περισσότερα πτυχία, αλλά λιγότερη αντίληψη…
με περισσότερους ειδήμονες, αλλά λιγότερες λύσεις…
με φαρδύτερες λεωφόρους, αλλά στενότερες οπτικές γωνίες… 
με περισσότερα φάρμακα, αλλά λιγότερο καλή φυσική κατάσταση…
Μια εποχή του κόσμου της “ειρήνης”, αλλά των εσωτερικών συγκρούσεων… 
Μια εποχή που προσθέσαμε χρόνια στη ζωή, αλλά όχι Ζωή στα χρόνια μας… 
Μια εποχή που πολλαπλασιάσαμε τα αποκτήματά μας, αλλά μειώσαμε τις αξίες μας… 
Μια εποχή που διασπάσαμε το άτομο, αλλά όχι το εγώ μας… 
Μια εποχή που κατακτήσαμε το κενό του διαστήματος, αλλά όχι το εσωτερικό μας κενό… 
Μια εποχή που μάθαμε πώς να “κερδίζουμε το ψωμί μας”, αλλά όχι πώς να κερδίζουμε τη Ζωή.
 
Τέλος-εποχής-End-of-an-era!
Αυτή η εποχή ρίχνει αυλαία.
Ναι έχει πόνο.
Γιατί η πληγή χρειάζεται να απολυμανθεί. 
Γιατί τα συστήματα πεποιθήσεων δεν αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη. 
Γιατί χάσαμε τη Γη κάτω από τα πόδια μας.
Όμως η Γη είναι εκεί,ο ήλιος είναι εκεί, η θάλασσα είναι εκεί, τα αστέρια είναι εκεί, η φύση είναι εκεί, τα πάντα είναι στη θέση τους. 
Εκεί. 
Πάντα ήταν.
Μένει μόνο ο άνθρωπος να συμπληρώσει το παζλ. 
Να επαναπροσδιοριστεί.
Βαδίζουμε σε ουσιαστικότερες ιδέες, σχέσεις, συναισθήματα.
Καλή μας δύναμη!
Δείτε ακόμη: Δεν Έχω Πια Χρόνο…

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2014

Αν σκοτωθεί ένας εξεγερμένος...

Του Φοίβου Δεληβοριά

Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, μερικοί μη εξεγερμένοι κοιμούνται για μεσημέρι. Κι ονειρεύονται ένα κράτος που θα δείξει επιτέλους ότι είναι προστάτης τους σκοτώνοντας έναν που έχει εξεγερθεί.

Αν σκοτωθεί, λέν μέσα στο όνειρο, το κράτος θα μπορεί πια να μας προστατέψει ολοκληρωτικά , χωρίς αντιρρήσεις, κι εμάς μαζί μ’ αυτούς που προστάτευε πάντα: τους μεγαλεμπόρους ναρκωτικών, τους μεγάλους παρανομούντες που μπορούν να εκβιάζουν με αποκαλύψεις , τα όργανα του Νόμου, της Τάξης που διαφθείρονται ή και δολοφονούν, όσους γεννήθηκαν μετά και μέσα από την παρακμή του.
Και τότε –ναι!- θα έχουμε ένα δυνατό Κράτος. Και θα τρέχουμε σε κάτι λειβάδια με ωραίες μουσικές και θα αισθάνονται κι εμάς λίγο προστατευμένες οι ψυχούλες μας. Και τα σωματάκια μας. Και τα εβένινα, στιλπνά πληκτρολογιάκια μας.
tvxs.gr

Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2014

Τα μεγάλα βουνά

  • photo: Νίκος Δήμου
    photo: Νίκος Δήμου
Έξω από τα μνημόνια και τις πολιτικές, έξω από την τρόικα και τις περικοπές, υπάρχουν πάντα τα μεγάλα ελληνικά βουνά, που αυτές τις μέρες δέχονται τα πρώτα χιόνια.
Τράβηξα αυτή τη φωτογραφία στις 29 Νοεμβρίου 2014. Πυκνή ομίχλη έζωνε την Αράχοβα. Περπατούσα έξω από το χωριό, σε μονοπάτι, να μη βλέπω τα τζιπ και τα SUV, αλλά το τοπίο όπως το γνώριζα από παιδί. Και μέσα μου τραγούδαγα, όπως στο Δημοτικό Σχολείο:
Καλότυχά ’ναι τα βουνά, ποτέ τους δεν γερνάνε·
το καλοκαίρι πράσινα και το χειμώνα χιόνια,
και καρτερούν την άνοιξη, τ’ όμορφο καλοκαίρι,
να μπουμπουκιάσουν τα κλαριά, ν’ ανοίξουνε τα δέντρα,
να βγουν οι στάνες στα βουνά, να βγουν οι βλαχοπούλες,
να βγουν και τα βλαχόπουλα λαλώντας τις φλογέρες.
Τώρα οι βλαχοπούλες μιλάνε στο κινητό – και πόσα βλαχόπουλα παίζουν φλογέρα;
Ωστόσο, γυρίζοντας στην Αθήνα και ακούγοντας στα ραδιόφωνα την ακατάσχετη φλυαρία για την προεδρική εκλογή και το δημοσιονομικό έλλειμμα, σκέφθηκα να φέρω στο Protagon ένα αεράκι από τα ψηλά βουνά, που είναι πάντα εκεί και θα παραμείνουν, όταν θα έχουμε όλοι ξεχαστεί, πρόεδροι και υπουργοί, γραφιάδες και τραπεζίτες, πλούσιοι και φτωχοί.
Ένα αεράκι αιωνιότητας.
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Δώστε την ευκαιρία της Παιδείας στο Νίκο Ρωμανό

Εξ αρχής αισθάνομαι την ανάγκη να δηλώσω ότι δεν είμαι αναρχικός, ούτε γνωρίζω το Νίκο Ρωμανό. Αν και ως πατέρας παιδιών σε αυτή την ηλικία, αλλά και έχοντας περάσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου σε πανεπιστήμια, ανάμεσα σε φοιτήτριες και φοιτητές της ηλικίας του Ρωμανού, είναι λίγο σαν να τον ξέρω...
Καταλαβαίνω τι σημαίνει να είσαι νέος και να ζεις σε μια κοινωνία άδικη, σκληρή, καταθλιπτική και αυτοκαταστροφική, που ισοπεδώνει τα όνειρα των νέων για κοινωνική αλλαγή και δικαιοσύνη. Μην ξεχνάμε ότι η σημερινή γενιά, είναι η πρώτη γενιά της πρόσφατης, τουλάχιστον, ιστορίας μας, που είναι καταδικασμένη να ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη. Χωρίς αυτά τα παιδιά να έχουν φταίξει στο παραμικρό. Όπως άλλωστε δεν είχε φταίξει σε τίποτε ο φίλος του Ρωμανού, ο Αλέξης Γρηγορόπουλος...

Η ξεχασμένη τέχνη του φλερτ

  • photo: litterart@flickr
    photo: litterart@flickr

Ταχυδρομείο. Ουρά βαρβάτη. Χαρτάκι νούμερο 78. Εξυπηρετείται το 35. Χέσε μέσα!
Κάθομαι στη δεύτερη σειρά, ακριανή καρέκλα. Μπροστά μου κυρία θαμπή. Μπαίνει κύριος τύπου Κωνσταντάρας. Αφήνει μυρουδιά καθαριότητας και κολόνιας. Πλησιάζει την καρέκλα δίπλα στην κυρία. Άπλετος χώρος, ωστόσο... Κάνει μια κίνηση σαν να τη ζητήσει για χορό, απλώνει το χέρι του μπροστά και το πηγαίνει προς τα πίσω, αλλάζοντας τη φορά της παλάμης κατά τη διαδρομή. «Θα μπορούσα, ωραία μου κυρία;» τη ρωτάει, υπονοώντας «θα μπορούσα να καθίσω δίπλα σας;». Η θαμπή κυρία φωτίζεται σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο μόλις το βάζεις σε πρίζα. Συγχρόνως ψηλώνει, αν και καθιστή.
Μετά από λίγο την κατασκοπεύω να τακτοποιεί τα μαλλιά της βάζοντας μια τούφα πίσω από το αφτί της. Βεβαίως πιάνουν μια κουβέντα με ενδιάμεσες στάσεις αμηχανίας από την πλευρά της γυναίκας, βεβαίως του χαμογελάει όταν έρχεται η σειρά της να σηκωθεί και βεβαίως τον αποχαιρετάει, εκείνον προσωπικά, όταν φεύγει, με ένα «Καλή σας μέρα, λοιπόν... ». Το «λοιπόν» με εκκρεμότητα τελείας κάνει τη διαφορά. Κοίτα τι θαύματα κάνει ένα «Ωραία μου κυρία» σ΄ ένα ταχυδρομείο. Η τέχνη του φλερτ. Η υψηλή τέχνη. Ξεχασμένη. Θυμάστε μια φράση της Μερκούρη; «Δεν βγαίνω, πια, τα βράδια γιατί δεν φλερτάρουν οι άνθρωποι. Τι νόημα έχει να βγεις αν δεν φλερτάρεις».
Το φλερτ είναι η μαγεία του μινιμαλισμού στο λόγο και η ετοιμότητα του χιούμορ. Το φλερτ θέλει χρόνο, το φλερτ θέλει μυαλό σπίρτο... Μάλλον, τώρα που το σκέφτομαι, θέλει το κλάσμα του δευτερολέπτου που το σπίρτο τρίβεται στο σπιρτόκουτο και κάνει εκείνα τα βεγγαλικά, τα τόσα δα, που δεν γίνονται όμως φωτιά. Και λες, αφελώς, «πτου! Δεν άναψε». Μα θα έχανες τα βεγγαλικά της στιγμής! Μιλάω για σπίρτα σε χρόνια πυρομανών. Δεν «το έχουν» τα χρόνια μας, ούτε «το έχουμε» ως λαός. Έχουμε παραπάνω δόση καχυποψίας απ΄ όση αναλογεί σε φλερτ. Μια καλή κουβέντα και ολόκληρος μηχανισμός τρόμου και πιθανοτήτων μπαίνει μπροστά με τη μια... Και τι θέλει αυτός; Και μήπως πάει να με κλέψει; Και σφίγγεις την τσάντα. Από το «για ποια με πέρασε;» μέχρι του να σφίγγεις την τσάντα μη σε κλέψουν, είναι γενιές δρόμος! Έχουμε και ακραία κτητικότητα. Μεσογειακό ταμπεραμέντο μπορείς και να το πεις για να το εξευμενίσεις.
Το φλερτ δεν διεκδικεί. Είναι ένα γρήγορο τσεκ απ των αισθήσεων. Τι να την κάνεις τη μαγνητική τομογραφία; Είμαστε και πληθωρικοί. Όλα τα πιάτα με τη μια πάνω στο τραπέζι. Το φλερτ είναι η χαρά της διαδικασίας. Έχει ορντέβρ και επιδόρπιο. Όχι κυρίως γεύμα. Και ποτέ δεύτερη μερίδα. Θέλει δοσομετρία ζαχαροπλαστικής, όχι μαγειρικής. Προκύψαμε και αγενείς. Σκοτώνονται να μπούνε, δυο μαζί, σε μια πόρτα και μετά περιμένουν ξεφυσώντας σαν δράκοι γιατί καθυστερούν. Το φλερτ είναι ευγενές σπορ. Το φλερτ, αγαπητοί μου... STOP. Ήρθε η σειρά μου. Κοίτα πόσο εύκολα πέρασε η ώρα! Το φλερτ κλείνει το μάτι στον χρόνο. Τον αναγκάζει να κοντοσταθεί έστω για τόσο δα... Λίγο το έχεις; Το θέμα στη ζωή είναι πώς αντιδράς όταν σου την πέφτει ο χρόνος... Άγαρμπος.   
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών