Σάββατο 22 Μαρτίου 2014

Ο Άθεος και η Άνοιξη

  • Photo: Nίκος Δήμου
    Photo: Nίκος Δήμου

Ένας από τους φίλους μου είναι εντελώς άθεος. Όχι μόνο δεν πιστεύει στον Παντοδύναμο και Πανάγαθο – αλλά θεωρεί και τις θρησκείες πιο επιβλαβείς από το τσιγάρο (ή το όπιο, για να θυμηθούμε τον Μαρξ). Έχει και στατιστικές: π. χ. πόσοι άνθρωποι έχουν σκοτωθεί λόγω της πίστης τους (σε διωγμούς, Ολοκαύτωμα και  θρησκευτικούς πολέμους).
Όμως όταν έρθει η άνοιξη (όπως καληώρα) τον βλέπω λίγο αμήχανο. Οι πιστοί έχουν μία εξήγηση για τα πουλάκια που κελαηδάνε, τα δέντρα που ανθίζουνε, τα συναισθήματα που φουντώνουνε. Όλα αυτά τα έχει ενορχηστρώσει ο καλός Θεός, για να χαίρεται ο άνθρωπος την ομορφιά της φύσης. Άμα όμως σου λείπει ο συνθέτης, πώς να δικαιολογήσεις την «Συμφωνία της Άνοιξης»;
Εντάξει, σαν καλός δαρβινιστής ξέρει πώς παίζεται το παιχνίδι των ειδών και σαν γνώστης της φυσικής και της αστρονομίας, γνωρίζει γιατί μεγαλώνουν οι μέρες και ζεσταίνει ο καιρός. Αλλά όλες αυτές οι γνώσεις είναι ψυχρές και στεγνές. Ουδεμία σχέση έχουν με την πλημμύρα των συναισθημάτων που σου φουσκώνουν το στήθος.
«Παραμύθι είναι η θρησκεία φίλε» μου λέει «έλα όμως που ο άνθρωπος το χρειάζεται!».
Το χρειάζεται και στην ευτυχία, σκέπτομαι, αλλά ακόμα περισσότερο στην δυστυχία. Και η μέλλουσα ζωή και η δίκαιη κρίση, παραμύθια είναι παρηγορητικά για τους ανθρώπους που φοβούνται να αντικρίσουν το μηδέν. Εκατομμύρια έζησαν και πέθαναν με αυτά, λιγότερο δυστυχισμένοι.
Βέβαια ο άθεος δεν θα πιστέψει με ένα κελάηδισμα. Θα καταλάβει όμως γιατί πιστεύουν οι άλλοι…
Συμπολίτες, η φετινή άνοιξη είναι από τις ωραιότερες, Απολαύστε την!
protagon

Δευτέρα 17 Μαρτίου 2014

Ένας αντισυμβατικός «μπαγάσας»

Φωτογραφία: Από Lifo.gr
«Ονομάζομαι Νικόλας Άσιμος. Ουχί Νίκος ουδέ Νικόλαος. Νικόλας και το "Άσιμος" με γιώτα. Ουχί Ασίμος, ουδεμίαν σχέσιν έχω με τον Ισαάκ Ασίμωφ. Τώρα θα μου πεις, γιατί το "Άσιμος" με γιώτα. Γιατί, όταν λέμε "ο τάδε είναι άσημος τραγουδιστής", η λέξη "άσημος" παίζει το ρόλο επιθετικού προσδιορισμού στη λέξη "τραγουδιστής" και γράφεται με ήτα. Ενώ το "Άσιμος" είναι όνομα ή καλύτερα επώνυμο και ουχί επιθετικός προσδιορισμός του εαυτού μου».
«Νικόλας Άσιμος», αυτό ήταν το όνομα που επέλεξε ο Νικόλαος Ασημόπουλος στα 18 του χρόνια. Του Παναγιώτη Κωνσταντίνου. 
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 20 Αυγούστου 1949 και μεγάλωσε στην Κοζάνη. Από τα σχολικά του χρόνια έδειξε ότι πρόκειται για ένα παιδί με ιδιαίτερες ανησυχίες που συχνά προκαλούσε τις έντονες αντιδράσεις των καθηγητών του. Η ισχυρή προσωπικότητά του και το ξεχωριστό ταλέντο του τον αναδεικνύουν σε «μπροστάρη» των διαφόρων μαθητικών εκδηλώσεων.
Το 1967, η Ελλάδα μπαίνει στο γύψο και ο Άσιμος μπαίνει στη Φιλοσοφική Θεσσαλονίκης, στο Τμήμα Νεοελληνικών Σπουδών. Εκεί εφευρίσκει και το όνομά του. Σε ένα κείμενο που έστειλε σε τοπική εφημερίδα της Θεσσαλονίκης –επιθυμία του ήταν να γίνει δημοσιογράφος- υπογράφει για πρώτη φορά με το ψευδώνυμο Άσιμος, το οποίο στη συνέχεια καθιέρωσε ως επίσημο όνομά του.
Την κιθάρα την είχε πάντα πάνω του, όμως ποτέ δεν την διδάχτηκε. Μόνος του έμαθε, όσα έμαθε, έξω από καλούπια και κανόνες. Η αντισυμβατική-αντικαθεστωτική συμπεριφορά του, τον έφερε αρκετές φορές στα κελιά της ασφάλειας Θεσσαλονίκης, επί δικτατορίας. Πώς να υποταχθεί όμως ένας «εκ φύσεως ανυπόταχτος»; Η σύγκρουση με την κοινωνία του, σε κάθε περίοδο, αποτελούσε κομμάτι της ζωής του, ίσως και τη ζωή του ολόκληρη.

Κυριακή 16 Μαρτίου 2014

Ποιος θυμάται τον καθηγητή Λιαντίνη;


Ο Δημήτρης Λιαντίνης ήταν καθηγητής μου στη Φιλοσοφική της Αθήνας. Υπήρξε σπουδαίος δάσκαλος και φίλος, για το διάστημα της φοιτητικής περιόδου. Τον Ιούνιο του 1998 εξαφανίστηκε στον Ταΰγετο, αφήνοντας πίσω του μύθους και ερμηνείες. Είχαν περάσει πέντε χρόνια από τότε που δεν είχα επαφή μαζί του. Για την εξαφάνιση, δυσκολεύτηκα να δεχτώ ότι ένας άνθρωπος με τόση κατάφαση ζωής, με τόση ενέργεια και αγάπη για τους φοιτητές του θέλησε να «δραπετεύσει» από τον κόσμο που του έδινε τη μεγάλη δύναμη της προσφοράς στις συνειδήσεις των άλλων. Ήταν όμως επιλογή και αποτέλεσμα προετοιμασίας μιας ολόκληρης ζωής.
Όπως και να 'χει, κράτησα μέσα μου τον δικό μου «Λιαντίνη» και μαζί με πολλούς άλλους ανθρώπους που τον έζησαν, τον κουβαλάω στο υποσυνείδητό μου. Ποτέ δεν τον μνημόνευσα ως αυθεντία, ποτέ δεν τον μυθοποίησα και, κυρίως, ποτέ δεν «αντέγραψα» τίποτα από τη σκέψη του. Με ενέπνευσε στη βιοθεωρία μου και μου έμαθε την ελληνική γλώσσα. Αυτός μου την έμαθε, όχι ο Μπαμπινιώτης, ο άλλος μου καθηγητής. O ένας ήταν ποιητής και ο άλλος επιστήμονας.
Δεν τον έχω αναφέρει  ως τώρα σε κείμενα μου και δεν θα το έκανα, αν δεν  προέκυπτε μια πρόσφατη δίκη να μου τον θυμίσει και πάλι.  Ο βιογράφος του και ιδρυτής της ιστοσελίδας liantinis.org, Δημήτρης Αλικάκος (ο σημαντικότερος ερευνητής του που συγκέντρωσε πολύτιμο υλικό – επιστολές του, βίντεο, ηχητικά, κ.α.) απαλλάχτηκε  από την κατηγορία της παραβίασης  ευαίσθητων  προσωπικών δεδομένων. Το 2008 είχε δημοσιεύσει  Έκθεση με τα αποτελέσματα μιας  εργαστηριακής πραγματογνωμοσύνης που αφορούσε την ταυτοποίηση  οστών  που βρέθηκαν στον Ταύγετο, και τα οποία, όπως αποδείχθηκε, ανήκαν στον Λιαντίνη (έκθεση του ιατροδικαστή  Κουτσάφτη). Η χήρα Λιαντίνη είχε κληθεί  ως μάρτυρας,  δεδομένου ότι είχε διατυπώσει  τις αιτιάσεις εναντίον του  Αλικάκου, με επιστολή της στον Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης και στην Αρχή προστασίας  προσωπικών δεδομένων για τη δημοσίευση του DNA.
Βρήκα, λοιπόν, την ευκαιρία να κάνω κάποιες σκέψεις, όχι μόνο για τον καθηγητή αλλά γενικότερα, για το πώς αντιμετωπίζουμε τους σημαντικούς ανθρώπους, όταν περνάει ο χρόνος. Έχει πάντα να κάνει με το τι θέλουμε να κρατήσουμε από αυτούς. Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι η συμπόρευση με μια φόρμα ύφους και ιδεολογίας τούς δίνει κύρος και δύναμη. Σε άλλους πάλι, αρέσει να φτιάχνουν πορτρέτα ή μεσσίες, που είναι αναντικατάστατοι. Και υπάρχουν κι αυτοί που ζουν γοητευμένοι με το δέος του ανθρώπου που θαύμασαν και αγάπησαν για όσο ζούσε.
Η ζωή όμως τρέχει και σκοτώνει κάθε στατική σύλληψη του επιστητού. Τίποτα δε μένει ίδιο και είναι άδικο για τις ιδέες των ανθρώπων που έφυγαν, να τις φυλακίζουμε στο κλουβί της δικιάς μας συνειδητότητας επειδή μας βολεύει. Ο Επίκουρος, ο Σωκράτης, ο Σοπενχάουερ, ο Ρίλκε, ο Νίτσε, ο Καβάφης, ο Σολωμός, ο Καζαντζάκης, δεν θα ήταν τώρα οι ίδιοι. Άλλα θα έλεγαν, άλλα ίσως θα πίστευαν, για άλλα θα μιλούσαν.
Μια άλλη διάσταση είναι το πώς αποδέχεται η κατεστημένη διανόηση τους «αντισυστημικούς». Πριν από καιρό, έτυχε να πω δυο κουβέντες με έναν «αναγνωρίσιμο» ανθρωπάκο της ακαδημαϊκής κοινότητας για τον Λιαντίνη και τον θεωρούσε τρελό. Ποτέ δεν τον αποδέχτηκε το περιβάλλον των καθηγητών κι ας τον λάτρευαν οι φοιτητές του. Όλοι αυτοί που στήριξαν και στηρίζουν τον «πολιτισμό» της αντιγραφής στα πανεπιστήμια, δεν είναι ποτέ σε θέση να κατανοήσουν τη διαφορετικότητα και το καινούριο, αυτό που δεν διατυπώθηκε ως τώρα. Για τον Λιαντίνη (δίδασκε παιδαγωγικά) δεν είχε τόσο σημασία να ξέρεις τι είπε ο Piaget και η Montessori, αλλά τι λες εσύ, ως μελλοντικός δάσκαλος που θα παλεύεις αργότερα μέσα στις τάξεις. Ο Λιαντίνης ήταν τραγικός, πρωτότυπος και διαλεκτικός. Είχε ανά πάσα στιγμή έτοιμη την αυτοκατάργησή του για να αποθεώσει τον συνομιλητή του, όχι τον εαυτό του. Ίσως γιατί δεν γεννήθηκε αστός. Ίσως γιατί η γλώσσα του είχε την ποίηση της πολύτιμης λαϊκότροπης σοφίας.
Όσο για το πώς και γιατί χάθηκε, τι νόημα έχει να μας απασχολεί πια. Όπως λέει κι ο Ρίτσος, ο άνθρωπος πορεύεται μόνος στον έρωτα, στη δόξα και στον θάνατο. Εκείνο που μένει πάντα είναι το αχνό αποτύπωμα και οι μεγάλες ομάδες που άφησε πίσω του. Κι αν ο Λιαντίνης «θανάτω θάνατον πατήσας», μαζί με τον Σωκράτη και τον Καρυωτάκη, θα το δείξει ο χρόνος και ο χώρος που θα έχει την ανάγκη να γεμίσει με το πνεύμα του.
Το σημαντικό για μένα και για πολλούς άλλους που είχαμε την τύχη να σταθεί απέναντί μας, είναι που δέσαμε τα δικά μας γονίδια με το δικό του. Αυτό είναι το κέρδος για τη σκέψη μας, τη ζωή μας και την ελληνική μας ταυτότητα. Γιατί, ό,τι υπέροχο υπάρχει στον κόσμο μας, φτιάχτηκε από τους γενναίους «διαφορετικούς» και όχι από τους κακόμοιρους «υποτακτικούς»…
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Παρασκευή 14 Μαρτίου 2014

Φεστιβάλ χειροποίητης τέχνης

handmade-festival-volos-lab-artΤο δεύτερο Φεστιβάλ Χειροποίητης τέχνης διοργανώνει η ένωση χειροτεχνών-καλλιτεχνών «Χρωματοσκόπιο» του Βόλου, το διήμερο 23 και 24 Μαρτίου στο Lab Art, το νέο χώρο τεχνών στο συγκρότημα Τσαλαπάτα.
Στόχος των διοργανωτών είναι «η προώθηση της χειροτεχνίας, η κοινοποίηση της κουλτούρας της ιδιόχειρης έκφρασης, η διάδοση της ενασχόλησης και των προτερημάτων της. Η διοργάνωση της μη κερδοσκοπικής μας ένωσης, τονίζουν, αποτελεί κομμάτι ενός ενιαίου πολιτιστικού έργου που παράγουμε στην πόλη του Βόλου».
Στην εκδήλωση θα λάβουν μέρος 40 καλλιτέχνες χειροποίητων δημιουργιών από όλη την Ελλάδα, παρουσιάζοντας κόμικς, πήλινα, ρούχα, παπούτσια, κεριά, κόσμημα, υφαντά, αξεσουάρ, τσάντες ποδηλάτου, ξύλινες κατασκευές, διακοσμητικά, δώρα, δίσκοι μουσικής, φελτ, ντεκουπάζ, φωτογραφία, πίνακες, μεταποιημένα, γλυκά του κουταλιού, λικέρ, πίτες, cupcakes, κεριά, σαπούνια, φυσικά καλλυντικά και βιολογικά προϊόντα.
Πρόσθετες δραστηριότητες θα είναι τα δημιουργικά εργαστήρια από τους ίδιους τους καλλιτέχνες στα οποία ο κόσμος θα έχει τη δυνατότητα να μάθει για την τέχνη της ανακύκλωσης και πως μπορεί να αξιοποιήσει συσκευασίες και υλικά από το σπίτι του.
Οι παράλληλες εκδηλώσεις που θα ερεθίσουν την περιέργεια και θα ενθαρρύνουν τους περισσότερους παρευρισκόμενους στο να ενσωματωθούν με τη γιορτή είναι το σεμινάριο εναέριων ακροβατικών το οποίο θα πραγματοποιηθεί στον εξωτερικό χώρο ή αν οι καιρικές συνθήκες δεν το επιτρέψουν, τότε μέσα στο χώρο του lab art.
Επιπλέον προγραμματίζεται έκθεση Κόμικς και σεμινάριο δημιουργίας κόμικς από τον γνωστό σκιτσογράφο Δημήτρη Σαββαΐδη - Θεσσαλονίκη.
Την πρώτη μέρα θα πραγματοποιηθεί επίδειξη μόδας με τις χειροποίητες δημιουργίες των μελών, καθώς και ανταλλαγή ρούχων. Το φεστιβάλ θα κλείσει τη δεύτερη μέρα μ’ ένα μουσικό πάρτι από διάσημο DJ set της Αθήνας, χορηγία του μαγαζιού για την έκθεση. Μία τεράστια κατασκευή από ανακυκλώσιμο χαρτί, η οποία θα απεικονίζει έναν πλανήτη (το λογότυπό μας) θα τοποθετηθεί στο χώρο με σκοπό την φωτογράφιση, κοινοποίηση και διάδοση της τέχνης της ανακύκλωσης.
Η διαδικασία κατασκευής θα μαγνητοσκοπηθεί και θα μονταριστεί με σκοπό τη δημιουργία ενός βίντεο πρόμο για την εκδήλωση, το οποίο θα παρουσιάζεται και μέσα στο χώρο σε προτζέκτορα. Επιπλέον θα υπάρχουν βίντεο προβολές κόμικς και δημιουργίας, καθώς επίσης μεγάλη κλήρωση δώρων για τους παρευρισκόμενους.
Η είσοδος είναι δωρεάν. Το ωράριο λειτουργίας του φεστιβάλ είναι από τις 12.00 πμ έως 22.00μ.μ, ενώ ο κόσμος μπορεί να παραμείνει στο χώρο για να απολαύσει το ποτό του.
Tα έσοδα της εκδήλωσης θα διατεθούν για τους σκοπούς του Χρωματοσκόπιου. Χορηγός επικοινωνίας είναι η εφημερίδα ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ.
Πληροφορίες για την εκδήλωση δίνονται στο τηλέφωνο 6947 252 189.

Πέμπτη 13 Μαρτίου 2014

Τέχνη ενάντια στον φασισμό και τον ρατσισμό

Φωτογραφία: Αγγελική Παναγιώτου/ FosPhotos
Το Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο Εμπρός καλεί σε ένα δεκαήμερο Αντιφασιστικό Φεστιβάλ Παραστατικών Τεχνών, από τις 13 έως τις 23 Μαρτίου, στο πλαίσιο του οποίου θα πραγματοποιηθούν θεατρικές παραστάσεις και εργαστήρια για ενήλικες και παιδιά, συναυλίες, performances, προβολές, δρώμενα και οργανωμένες συζητήσεις.

Το Αντιφασιστικό Φεστιβάλ Παραστατικών Τεχνώνδιοργανώνεται στο Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο Εμπρός και σε άλλους δημόσιους χώρους της Αθήνας. Η διοργάνωση είναι μια πρωτοβουλία καλλιτεχνών, οι οποίοι ορμώμενοι από την επιθυμία να δράσουν ενάντια στον εκφασισμό της κοινωνίας, καλούν σε συμμετοχή άτομα και ομάδες, προκειμένου να συν-δημιουργήσουν μια συλλογική αντιφασιστική γιορτή- δράση. Το κάλεσμα απευθύνεται σε κάθε άνθρωπο ή ομάδες που βιώνουν τον ρατσισμό, σε κάθε ελεύθερα σκεπτόμενο άνθρωπο της τέχνης, θεατρικές ομάδες, καλλιτεχνικές συλλογικότητες, κοινότητες μεταναστών και προσφύγων, εκπολιτιστικούς συλλόγους, μαζικούς κοινωνικούς φορείς, εργατικά συνδικάτα, αντιφασιστικές και αντιρατσιστικές κινήσεις, οργανώσεις και πρωτοβουλίες.

Ήδη τη συμμετοχή τους έχουν ανακοινώσει καλλιτέχνες όπως ο Φοίβος Δεληβοριάς, Σπύρος Γραμμένος & «ΑΓΑΠΗ ΡΕ +», Ματούλα Ζαμάνη, Stacy (Μάρθα Φριντζήλα), Θάνος Ανεστόπουλος & Κώστας Παρίσης, Ψαραντώνης, Μιχάλης Δέλτα, Lyrical Punishment, Χνάρια, (Τοτέμ), Radio Sol + Muchatrela Band, Martha Moreleon, Doros , Neda, Τάνια Τσανακλίδου, Λόλεκ, Ομάδα κρουστών Quilombo -  κ.ά.
 

Ο Παντελής και το μέλλον

  • photo: Bahman Farzad@Flickr
  • photo: Bahman Farzad@Flickr
Πριν από μερικές μέρες, με αφορμή τα παιδικά μου βιβλία, έλαβα το μεγαλύτερο ίσως δώρο που μου έχει χαριστεί στα δεκαπέντε χρόνια της συγγραφικής μου πορείας: μίλησα για μισή περίπου ώρα με τον Παντελή.
Εννέα ετών ο Παντελής, και ο ορισμός αυτού που λέμε παιδί-θαύμα: απίστευτη ευφράδεια και συγκρότηση στον λόγο του, σκέψη σύνθετη και διεισδυτική πολύ πέρα απ’ τα χρόνια του, αισθηματική ωριμότητα που θα ζήλευε κι ενήλικος – κι όλα αυτά σε συνδυασμό με μιαν ευγένεια και μιαν έμφυτη καλοσύνη που στο τέλος της πολύτιμης συνομιλίας μας είχα βουρκώσει.
Μέσα στο μισάωρο αυτό, όλη η ασχήμια που έχω απορροφήσει όπως όλοι μας από την επικαιρότητα και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα εξανεμίστηκε σαν κάτι το τελείως ασήμαντο· μια απλή, περαστική ενόχληση σε σύγκριση με το πνευματικό και ψυχικό μεγαλείο του εννιάχρονου συνανθρώπου μου, που έμοιαζε με κάθε του κουβέντα και κάθε γενναιόδωρη σκέψη του (όπως για τους φτωχούς της γης – τον εκπλήσσει και τον προβληματίζει αφάνταστα το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι, μικροί και μεγάλοι, που δεν έχουν να φάνε στην κυριολεξία, τη στιγμή που άλλοι απολαμβάνουν τόσες πολυτέλειες) να υπόσχεται ένα καλύτερο μέλλον, κι έναν κόσμο πολύ πιο ανθρώπινο απ’ τον σημερινό.

Τρίτη 11 Μαρτίου 2014

Γάτες, αγαπημένα πλάσματα

  • photo: @Doug88888@flickr
    photo: @Doug88888@flickr

Τη συνάντησα το καλοκαίρι του 2004 στη Μαραθούπολη, κοντά στην Κυπαρισσία. Εκείνη 2-3 εβδομάδων. Την είχαν βρει στα κεραμίδια του σπιτιού να κλαίει, οι δύο κόρες της φίλης που με φιλοξένησε. Μέσα στη τσίμπλα, σχεδόν ετοιμοθάνατη. Την άφησε εκεί η μάνα της, είπαν οι δύο αδελφές, για να γλιτώσει από τα σκυλιά. Την περιμάζεψαν, την έπλυναν, της έδωσαν γάλα. Όταν έφτασα εγώ, είχε σχεδόν ανακτήσει τις δυνάμεις της. Μέρα με τη μέρα, η βελτίωση ήταν θεαματική. Ολόμαυρη, με μακρύ γυαλιστερό τρίχωμα, και γαλαζοπράσινα ματάκια όλο τσαχπινιά. Έτρεχε και έπαιζε όλη μέρα πάνω-κάτω. Έγινε μέλος της παρέας. Μαζί μας και ένα τεράστιο και υπέροχο καφετί θηλυκό κυνηγόσκυλο Μπράκ, που ανήκε στη κόρη και τον γαμπρό της φίλης. Όταν μαζευόμασταν στην αυλή το σκυλί ακουμπούσε το κεφάλι της σ’ έναν τσιμεντένιο πεζούλι με μαρμάρινη πλάκα για να δροσιστεί. Το αγαπημένο παιχνίδι της Τάρας, έτσι την είχαν βαφτίσει, ήταν να παίρνει φόρα από μακριά, γκαγκάν, γκαγκάν, και μπαφ! να τραβάει, με το ποδαράκι της, ένα σκαμπίλι στη μουσούδα της σκύλας, έχοντας πλήρη και απόλυτη άγνοια του κινδύνου που θα μπορούσε να διατρέξει. Από την πλευρά του το μπρακ, υλοποιώντας την ρήση του Ευαγγελίου («Άφετε τα παιδία και μη κωλύετε αυτά ελθείν προς με, των γαρ τοιούτων εστίν η βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. 19,14)), ανεχόταν σιωπηλά και με την μεγαλοπρέπεια που αρμόζει στον ισχυρό, τα σκαμπίλια της Τάρας.
Πέρασαν οι μέρες και ήρθε η ώρα της επιστροφής στην Αθήνα. Την Τάρα τι θα την κάνουμε; Η φίλη μου είχε ήδη τρεις γάτες και έναν σκύλο, ο δε σύντροφός της απειλούσε ότι θα την αφήσει αν προστεθεί και άλλο κατοικίδιο στο διαμέρισμα της Αθήνας. Οι δύο κόρες αρνητικές, οπότε ο κλήρος έπεσε σε μένα. Λίγο διστακτικός στην αρχή, ομολογώ, αλλά η σκέψη πως μπορεί την Ταρούλα να την φάνε τα σκυλιά, με έπεισε. Έτσι η Τάρα, από αλανιάρα επαρχιώτισσα, έγινε  πρωτευουσιάνα διαμερίσματος. Είμαστε από τότε αχώριστοι. Την λατρεύω. Τι υπέροχα ζώα που είναι οι γάτες. Χαδιάρες, όλο τρυφερότητα. Είναι όμως και ανεξάρτητες, όπως οι γυναίκες. Έχουν προσωπικότητα και χαρακτήρα. Δεν είναι δεδομένες. Πρέπει κάθε μέρα να τις κατακτάς.

Κυριακή 9 Μαρτίου 2014

Φοβάμαι... Μανόλης Αναγνωστάκης

Φοβάμαι
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου 'κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.
Μανόλης Αναγνωστάκης 
(Το ποίημα γράφτηκε τον Νοέμβρη του 1983 και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Αυγή)

Εδώ Βιέννη: Τι είναι αυτό που μας ενώνει;

Στη Βιέννη υπάρχουν αρκετοί Έλληνες. Πολλοί ηλικιωμένοι που ξέμειναν μετά τις δεκαετίες του '60 - '70, με τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους να έχουν ενσωματωθεί πλήρως στην τοπική κοινωνία, όλο και περισσότεροι νέοι εργαζόμενοι που έφυγαν λόγω κρίσης τα τελευταία χρόνια αλλά και αρκετοί φοιτητές - κάποιοι για μεταπτυχιακά ή πρακτική που δεν σκοπεύουν να γυρίσουν και κάποιοι άλλοι για προπτυχιακές σπουδές (οι προνομιούχοι που υπήρχαν σε κάθε εποχή).

Τις πρώτες μου βδομάδες εδώ τον Γενάρη πήγα σε δύο εκδηλώσεις κοπής βασιλόπιτας, μία του τοπικού ελληνικού συλλόγου φοιτητών και επιστημόνων και μία της ομοσπονδίας όλων των ελληνικών συλλόγων Αυστρίας. Ευρισκόμενος ανάμεσα σε ένα τόσο ετερογενές τελικά πλήθος, άρχισα να αναρωτιέμαι κατά πόσο η κοινή καταγωγή και η κοινή μας γλώσσα είναι τελικά επαρκές συνεκτικό στοιχείο. Μπορεί η γλώσσα να είναι απαραίτητη για την επικοινωνία (αν και θα λυθεί η γλώσσα σου γρήγορα και στα γερμανοαγγλικά), τα υπόλοιπα όμως;

Υπάρχουν χαρακτηριστικά τα οποία κληρονομούμε στη ζωή μας. Η καταγωγή, η υπηκοότητα, το χρώμα του δέρματος, η γλώσσα και σε κάποιο πρώτο βαθμό, η θρησκεία, είναι μερικά από αυτά. Από την άλλη, υπάρχουν χαρακτηριστικά τα οποία υπόκεινται στην προσωπική μας βούληση και τις επιλογές μας - πάντα βέβαια στο πλαίσιο του χωροχρόνου που μεγαλώσαμε. Από τη μουσική που ακούμε, τις ταινίες και τα βιβλία που μας αρέσουν μέχρι τη γειτονιά που ζούμε και την εργασία που κάνουμε. Με μια λέξη, η αισθητική μας. Τι σε προσδιορίζει, τελικά; Ποια από αυτά συνιστούν την αληθινή σου ταυτότητα;

Πέμπτη 6 Μαρτίου 2014

Κι όμως είχε δίκιο ο Huntington!

Source: Wikipedia
Τα πρόσφατα γεγονότα στην Ουκρανία μου θύμισαν το βιβλίο του Samuel Huntington: «Η σύγκρουση των πολιτισμών και ο ανασχηματισμός της παγκόσμιας τάξης». Ξεκίνησε σαν άρθρο στο περιοδικό Foreign Affairs το 1993 και μετά επεκτάθηκε σε βιβλίο. Εκεί ο Χάντιγκτον, απαντώντας στο διάσημο βιβλίο του Φράνσις Φουκουγιάμα «Το Τέλος της Ιστορίας», ισχυριζόταν πως οι λόγοι σύγκρουσης και ρήξης δεν έχουν εκλείψει με την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού (αυτή ήταν η θέση του Φουκουγιάμα που ονειρευόταν μία αιώνια ειρήνη). Αντίθετα, έλεγε ο Χαντινγκτον, οι αντιθέσεις τώρα έχουν εστιαστεί στις πολιτισμικές διαφορές.
Κατά τον Χάντιγκτον υπάρχουν στην Γή εννέα πολιτισμοί με βασικές αντιθέσεις μεταξύ τους: Δυτικός, Ορθόδοξος, Ισλαμικός, Αφρικανικός, Λατινο-αμερικανικός, Σινικός, Ινδουιστικός, Βουδιστικός και Ιαπωνικός. Η συνύπαρξή τους είναι δύσκολη, αν όχι ασυμβίβαστη.
Εμάς μας ενδιαφέρουν οι δύο πρώτοι: Δυτικός και ορθόδοξος. Δείτε τι έγραφε στο αρχικό του άρθρο (μεταφράζω από το περιοδικό) και θα καταλάβετε όχι μόνο τι συμβαίνει σήμερα στην Ουκρανία, αλλά και τι συνέβη την δεκαετία του 90 στην Γιουγκοσλαβία – και τι στην Ελλάδα τα τελευταία 190 χρόνια…
«Η πιο σημαντική διαχωριστική γραμμή στην Ευρώπη, όπως πρότεινε ο Ουίλιαμ Ουώλας, πρέπει να είναι το όριο της Δυτικής Χριστιανοσύνης στο έτος 1500. Η γραμμή ακολουθεί τα σημερινά σύνορα ανάμεσα Φινλανδία και Ρωσία, και μεταξύ των Βαλτικών χωρών και της Ρωσίας, κόβει στην μέση την Λευκορωσία και την Ουκρανία, διαχωρίζοντας την δυτική καθολική Ουκρανία από την ανατολική ορθόδοξη, στρίβει δυτικά χωρίζοντας την Τρανσυλβανία από την υπόλοιπη Ρουμανία και μετά κινείται μέσα στην Γιουγκοσλαβία επάνω στα σύνορα που χωρίζουν την Κροατία και την Σλοβενία από την υπόλοιπη Γιουγκοσλαβία. Στα Βαλκάνια, αυτή η γραμμή φυσικά συμπίπτει με τα ιστορικά σύνορα μεταξύ της αυτοκρατορίας των Αψβούργων και της Οθωμανικής. Οι λαοί βόρεια και δυτικά από αυτή τη γραμμή είναι προτεστάντες ή καθολικοί. Έχουν συμμετάσχει στις κοινές εμπειρίες της Ευρωπαϊκής ιστορίας – φεουδαρχία, Αναγέννηση, Μεταρρύθμιση, Διαφωτισμός, βιομηχανική επανάσταση. Οικονομικά στέκονται καλύτερα από τους λαούς στα ανατολικά και τώρα προσβλέπουν σε μία κοινή ευρωπαϊκή οικονομία και στην παγίωση δημοκρατικών πολιτικών συστημάτων. Οι λαοί ανατολικά και νότια από αυτή τη διαχωριστική γραμμή είναι Ορθόδοξοι ή Μουσουλμάνοι. Ιστορικά ανήκαν στην Οθωμανική η Τσαρική αυτοκρατορία και μόνο επιπόλαια τους άγγιξαν τα διαμορφωτικά κινήματα στην υπόλοιπη Ευρώπη. Είναι γενικά λιγότερο αναπτυγμένοι οικονομικά. Και πιο δύσκολα μπορούν να αναπτύξουν προχωρημένα δημοκρατικά πολιτικά συστήματα». (FOREIGN AFFAIRS Vol. 72 No. 3 (1993), p.30).
Τότε είχαν στραφεί πολλοί εναντίον του Χάντιγκτον και στην Ελλάδα. Είχα γράψει πριν 13 χρόνια στοΕιρωνικό Λεξικό:
«Χάντινγκτον (Samuel P. Huntington): Θρασύτατος Αμερικανός ο οποίος τόλμησε να υποστηρίξει πως, πολιτιστικά, δεν ανήκουμε στη Δύση. Η θέση του ενόχλησε περισσότερο τους κορυφαίους αντιδυτικούς στοχαστές μας. Οι οποίοι φρονούν ότι βεβαίως δεν ανήκουμε στην Δύση, αλλά επειδή το θέλουμε εμείς και όχι επειδή θα μας το πει ο πρώτος τυχαίος Αμερικανός!».
Κακά τα ψέματα όμως – ο άνθρωπος αυτός, που πέθανε το 2008, αποδείχθηκε και σωστός αναλυτής και καλός προφήτης…
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

«Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Φώναξέ τες»


Νομπελίστας Λογοτεχνίας του 1982 και στενός φίλος του Φιντέλ Κάστρο, χαίρει χιλιάδων αναφορών των έργων του, τα οποία θεωρούνται πρωτοπόρα της μεταμοντέρνας λογοτεχνίας.
Γεννήθηκε στις 6 Μαρτίου 1928 στο χωριό Αρακατάκα της Κολομβίας. Συγγραφέας πολυγραφότατος και πολιτικοποιημένος, ένθερμος υποστηρικτής της Κουβανικής Επανάστασης. Το 1947 ξεκίνησε να σπουδάζει Νομική και Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Μπογκοτά. Την ίδια χρονιά δημοσίευσε σε εφημερίδα το πρώτο του διήγημα, «Η Τρίτη Παραίτηση». 
 
Το 1948 μετακόμισε στην Καρταχένα των Δυτικών Ινδιών και ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία σε εφημερίδες και περιοδικά. Στη συνέχεια, συνεργάστηκε με πολλά περιοδικά και εφημερίδες στην Αμερική και την Ευρώπη.
Το 1960 ζητά πολιτικό άσυλο στο Μεξικό όπου κι έμεινε.
Την περίοδο 1967-1986 αποκαλύφθηκε ότι είχε γίνει στόχος των μυστικών υπηρεσιών της χώρας χαρακτηρίζοντάς τον «πράκτορα της κουβανικής προπαγάνδας». 

Τετάρτη 5 Μαρτίου 2014

Μουσικό Σχολείο Βόλου - παραστάσεις


Συναυλία του Μουσικού Σχολείου Βόλου αφιερωμένη στη μουσική του κινηματογράφου
6 και 7 Μαρτίου @ Νέο Θέατρο του Πολιτιστικού Κέντρου Ν. Ιωνίας Βόλου

Μουσικό Σχολείο Βόλου

Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συναυλία ετοιμάζει αυτήν την εποχή το Μουσικό Σχολείο Βόλου που πρόκειται να δοθεί σε δύο παραστάσεις, στις 6 και 7 Μαρτίου και ώρα 8:30 μμ, στο Νέο Θέατρο του Πολιτιστικού Κέντρου Ν. Ιωνίας Βόλου. Ένα μεγάλο μέρος του εκπαιδευτικού και μαθητικού δυναμικού του σχολείου έχει συγκεντρώσει τις δυνάμεις και το ταλέντο του για την παραγωγή αυτής της συναυλίας που αναμένεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον από τους γονείς, τους φίλους του Μουσικού Σχολείου αλλά και από το φιλόμουσο κοινό της πόλης.

Ο τίτλος της συναυλίας είναι απλά «Ο υπέροχος κόσμος της κινηματογραφικής μουσικής» και δείχνει αυτό ακριβώς που εννοεί.  Η μουσική και ο κινηματογράφος είναι δύο τέχνες άρρηκτα συνδεδεμένες ήδη από το πρώτο ξεκίνημα του σινεμά, όταν ζωντανή μουσική επένδυε τις προβολές των τότε βωβών ταινιών. Από τότε πέρασε πολύς καιρός και ο ιδιότυπος αυτός «γάμος» καλά κρατεί με τη μουσική να είναι πάντοτε παρούσα στις ταινίες. Κάποιες φορές η ταινία αποδεικνύεται ασήμαντη αλλά η υπέροχη μουσική της τη διασώζει – πραγματικά μουσικά κομμάτια έχουν μείνει κλασικά ενώ οι αντίστοιχες ταινίες έχουν πια ξεχαστεί – κάποιες άλλες η μουσική φαίνεται λίγη και ασήμαντη μπροστά στη δύναμη της ταινίας που επενδύει, υπάρχουν όμως και κείνες οι περιπτώσεις όπου η μουσική ενσωματώνεται κυριολεκτικά στην ταινία και το αποτέλεσμα είναι μαγικό.

Δευτέρα 3 Μαρτίου 2014

Judgement

Anathema
The inequity of fate
The pains of love and hate
The heart-sick memories
That brought you to your knees

And the times when we were young
When life seemed so long
Now you are left alone
Where did it all go wrong
Day after day
You burned it all away
(and it's too late)

All the hate that feeds your needs
All the sickness you conceive
All the horror you create
Will bring you to your knees