Από το «Ταξίδι στην Αιωνιότητα», με σκηνογράφο και ενδυματολόγο την κόρη του Θ. Αγγελόπουλου, Κατερίνα. Την Ορχήστρα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής διευθύνουν ο Μίλτος Λογιάδης και ο Αναστάσιος Συμεωνίδης.
Η Ελένη Καραΐνδρου έκανε «τους αποχωρισμούς και τους θανάτους μουσική», ο Ρενάτο Τζανέλα ήθελε να πει «ένα μεγάλο ευχαριστώ σε κάποιον που τον ενέπνευσε και συνεχίζει να τον εμπνέει». Η διεθνής συνθέτρια και ο χορογράφος, διευθυντής του Μπαλέτου της ΕΛΣ, συνυπέγραψαν το «Ταξίδι στην αιωνιότητα», μια παράσταση αφιερωμένη στον Θόδωρο Αγγελόπουλο, που πρωτοπαρουσιάστηκε πέρυσι και επαναλαμβάνεται από αύριο στη Λυρική Σκηνή για έξι βραδιές (1, 2, 5, 7, 8, 9 Φεβρουαρίου), σε νέα εκδοχή, με προσθήκη κι άλλων μουσικών θεμάτων της Ελ. Καραΐνδρου...
Συμπίπτει με τα δύο χρόνια από τον θάνατο του δημιουργού (συμπληρώθηκαν την περασμένη Παρασκευή, 24 Ιανουαρίου), με ένα μεγάλο αφιέρωμα στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος που ολοκληρώθηκε προχθές, μέσα σε αίθουσες κατάμεστες από νέους ανθρώπους, μέσα από συζητήσεις που αναζωπυρώνουν και ανανεώνουν το βλέμμα στο έργο του. Οι ημέρες αυτές είναι γεμάτες από τις εικόνες του, τις σκέψεις του, τις συνθέσεις της Ελ. Καραΐνδρου, σε απόλυτη αρμονία με τα πλάνα του.
Πώς δημιουργείς όμως μια παράσταση Μπαλέτου; Πώς χορογραφούνται οι ταινίες; «Η πρόθεσή μου δεν είναι βέβαια να αφηγηθώ μια ιστορία για τις ταινίες· είναι από μόνες τους ένας κόσμος», σημειώνει ο Ρ. Τζανέλα. «Θέλησα να αφεθώ να εμπνευστώ από την ίδια τη μουσική και από τις ταινίες και να δημιουργήσω κάτι που να μεταδίδει αυτά τα οποία ένιωσα κι εγώ βλέποντάς τις, τα έντονα συναισθήματα, το πάθος, την απελπισία, τη θλίψη». Από «Το λιβάδι που δακρύζει» και το θέμα του πρόσφυγα στην Αναχώρηση κι από την Αναζήτηση στο «Ταξίδι στα Κύθηρα». Από το «Βλέμμα του Οδυσσέα» στον Αποχαιρετισμό του «Μελισσοκόμου» κι από τον Χορό στο ποτάμι της «Σκόνης του χρόνου» στο «Τοπίο στην ομίχλη» και το Adagio - το θέμα του πατέρα. Μοτίβα μουσικά, που συχνά σιγομουρμουρίζουμε, που μας ακολουθούν μέσα από τις σκηνές των ταινιών αλλά και ανεξάρτητα από αυτές, σε απευθείας όμως σύνδεση και αναφορά στον Θ. Αγγελόπουλο. «Με ενέπνευσε ο Θόδωρος και έγραψα μεγάλα σε μέγεθος έργα. Είμαστε δύο καλλιτέχνες που ενέπνεε ο ένας τον άλλον», λέει η Ελένη Καραΐνδρου. Για τη συνθέτρια, όπως και για όλους τους στενούς συνεργάτες του Θ. Αγγελόπουλου αλλά και για τους θεατές των ταινιών του, ο σκηνοθέτης εξακολουθεί να είναι «παρών». «Δεν έχω σκεφτεί ούτε μια στιγμή ότι δεν είναι εδώ. Με τις σκέψεις του, με το γέλιο του, με τις κρίσεις του για την πολιτική, για τα πράγματα, για τους ανθρώπους», προσθέτει η Ελ. Καραΐνδρου.
Τα σκηνικά και κοστούμια της κόρης του Κατερίνας Αγγελοπούλου συμβάλλουν αποφασιστικά στην ατμόσφαιρα της παράστασης. Γνωρίζει σε βάθος το «ψυχικό τοπίο», τα «υλικά» από τα οποία είναι φτιαγμένο το κινηματογραφικό σύμπαν του πατέρα της. Στην έναρξη ένα μπουλούκι, σαν θίασος. Τα χρώματα που κυριαρχούν είναι το μπλε και το γκρι. Ενα δέντρο που παραπέμπει στο «Τοπίο στην ομίχλη». «Η ζωή, η αρμονία, η σταθερότητα», για τον Ρ. Τζανέλα. Γύρω του χτίζεται μια κοινότητα από ανθρώπινες ιστορίες, που αφηγούνται την ίδια, αιώνια, περιπέτεια. Του κινηματογράφου και της ζωής.
Πώς δημιουργείς όμως μια παράσταση Μπαλέτου; Πώς χορογραφούνται οι ταινίες; «Η πρόθεσή μου δεν είναι βέβαια να αφηγηθώ μια ιστορία για τις ταινίες· είναι από μόνες τους ένας κόσμος», σημειώνει ο Ρ. Τζανέλα. «Θέλησα να αφεθώ να εμπνευστώ από την ίδια τη μουσική και από τις ταινίες και να δημιουργήσω κάτι που να μεταδίδει αυτά τα οποία ένιωσα κι εγώ βλέποντάς τις, τα έντονα συναισθήματα, το πάθος, την απελπισία, τη θλίψη». Από «Το λιβάδι που δακρύζει» και το θέμα του πρόσφυγα στην Αναχώρηση κι από την Αναζήτηση στο «Ταξίδι στα Κύθηρα». Από το «Βλέμμα του Οδυσσέα» στον Αποχαιρετισμό του «Μελισσοκόμου» κι από τον Χορό στο ποτάμι της «Σκόνης του χρόνου» στο «Τοπίο στην ομίχλη» και το Adagio - το θέμα του πατέρα. Μοτίβα μουσικά, που συχνά σιγομουρμουρίζουμε, που μας ακολουθούν μέσα από τις σκηνές των ταινιών αλλά και ανεξάρτητα από αυτές, σε απευθείας όμως σύνδεση και αναφορά στον Θ. Αγγελόπουλο. «Με ενέπνευσε ο Θόδωρος και έγραψα μεγάλα σε μέγεθος έργα. Είμαστε δύο καλλιτέχνες που ενέπνεε ο ένας τον άλλον», λέει η Ελένη Καραΐνδρου. Για τη συνθέτρια, όπως και για όλους τους στενούς συνεργάτες του Θ. Αγγελόπουλου αλλά και για τους θεατές των ταινιών του, ο σκηνοθέτης εξακολουθεί να είναι «παρών». «Δεν έχω σκεφτεί ούτε μια στιγμή ότι δεν είναι εδώ. Με τις σκέψεις του, με το γέλιο του, με τις κρίσεις του για την πολιτική, για τα πράγματα, για τους ανθρώπους», προσθέτει η Ελ. Καραΐνδρου.
Τα σκηνικά και κοστούμια της κόρης του Κατερίνας Αγγελοπούλου συμβάλλουν αποφασιστικά στην ατμόσφαιρα της παράστασης. Γνωρίζει σε βάθος το «ψυχικό τοπίο», τα «υλικά» από τα οποία είναι φτιαγμένο το κινηματογραφικό σύμπαν του πατέρα της. Στην έναρξη ένα μπουλούκι, σαν θίασος. Τα χρώματα που κυριαρχούν είναι το μπλε και το γκρι. Ενα δέντρο που παραπέμπει στο «Τοπίο στην ομίχλη». «Η ζωή, η αρμονία, η σταθερότητα», για τον Ρ. Τζανέλα. Γύρω του χτίζεται μια κοινότητα από ανθρώπινες ιστορίες, που αφηγούνται την ίδια, αιώνια, περιπέτεια. Του κινηματογράφου και της ζωής.
Έντυπη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου