Πού να πάρουμε είδηση τι έγινε στη Λαμπεντούζα, τις μέρες που είχαμε όλοι καρφωθεί στις τηλεοράσεις και στην επικαιρότητα της «Χρυσής Αυγής»… Καθυστερημένα, αλλά νομίζω επιβεβλημένα, επιστρέφω στο θέμα - και για εισαγωγή δείτε τα νούμερα: 16.000 νεκροί βρέθηκαν στη Μεσόγειο τα τελευταία 20 χρόνια, σύμφωνα με τις μαρτυρίες των επιζώντων, ενώ κατά τις υπηρεσίες του ΟΗΕ, στην ταραγμένη περίοδο των αραβικών εξεγέρσεων - στους πρώτους 5 μήνες του 2011 - πνίγηκαν στα μεσογειακά νερά 1.500 άνθρωποι….
Σε δημοσίευμα της «Monde» που αναφέρεται στο ναυάγιο της Λαμπεντούζα – με 130 νεκρούς και 200 αγνοούμενους, δυστυχισμένοι όλοι φυγάδες απ΄ τη Σομαλία και την Ερυθραία – υπογραμμίζεται ότι πρόκειται για «θανάτους αθόρυβους», που επαναλαμβάνονται σε τακτά διαστήματα και που όμως δεν ανακόπτουν την επιθυμία όσων αναζητούν στο ρίσκο μια «λύση επιβίωσης».
Στην Ιταλία, όπου διαπιστώθηκε ότι τρία αλιευτικά πέρασαν (χωρίς να σταματήσουν) δίπλα απ΄ το σκάφος που βυθίστηκε καιγόμενο και όπου κηρύχθηκε μέρα εθνικού πένθους, περισσεύει η οργή για την αδιαφορία της ΕΕ. «Η συνεχιζόμενη σφαγή αθώων ανθρώπων» υπογράμμισε ο Πρόεδρος Τζόρτζιο Ναπολιτάνο «πρέπει να σταματήσει και οι Βρυξέλλες είναι απόλυτα αναγκαίο να αναλάβουν δράση».
Δεκάδες ανώνυμα κορμιά τυλιγμένα στο νάιλον ήταν η κατάληξη ενός ονείρου 300 ανθρώπων που διέσχισαν την έρημο της Λιβύης και αγόρασαν με χρυσάφι (1.100 ευρώ ήταν η ταρίφα) τη δυνατότητα να ταξιδέψουν με το σαπιοκάραβο στη Σικελία. «Όσο λιγότερα δίνεις, τόσο περισσότερο κινδυνεύεις να πνιγείς» λέει ο Τέκλε που το 2006 έφτασε στη Σικελία απ΄ την Ερυθραία, με έναν σάκο στο χέρι έπειτα από 2,5 μέρες ταξίδι. Ο συμπατριώτης του Αμίρ έφτασε στην Ιταλία το 2008 στη δεύτερη προσπάθεια. Στην πρώτη τον συνέλαβε η Αστυνομία την ώρα που ήταν έτοιμος να μπαρκάρει, μπήκε 3 μήνες στη φυλακή κι έχασε τα 1.200 δολάρια που είχε προκαταβάλει στον βαρκάρη. «Έπρεπε να φύγω, η στρατιωτική θητεία είναι υποχρεωτική απ΄ την εφηβεία ως τα 40. Για μένα ήταν επιλογή ζωής» λέει σήμερα.
Στη Λαμπεντούζα τα χαράματα της περασμένης Πέμπτης έγινε ο θρήνος - «μη στέλνετε ασθενοφόρα, νεκροφόρες στείλτε» ήταν το πικρό μήνυμα των γιατρών στις δημοτικές αρχές. Οι επιβάτες του σαπιοκάραβου, άντρες και γυναίκες, νέοι άνθρωποι και παιδιά, «ο καθένας με τη μοναδικότητά του» βρήκαν στη φυγή τους, αυτό που θέλησαν να αποφύγουν: Ένα κακό τέλος.
«Δεν ήταν μετανάστες (αφού δεν έφτασαν ποτέ), ούτε πρόσφυγες (αφού δεν πρόλαβαν να ζητήσουν άσυλο), αλλά ούτε και λαθρομετανάστες (αφού δεν ήταν καν μετανάστες)» λέει το δημοσίευμα της «Monde» και επικρίνει τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, που δεν τιμωρούν παραδειγματικά τους ασυνείδητους και στυγνούς δουλέμπορους-βαρκάρηδες, και δεν θέτουν αναχώματα σε όσους πολιτικούς «βλέπουν στους «ξένους» τους ενόχους της οικονομικής κρίσης, ή πάντως μια απειλή για το έθνος». Σε αντίθεση με τις γειτονικές χώρες της Ασίας ή της Αφρικής, που έδειξαν μιαν «ασύγκριτη αλληλεγγύη» (καθώς ο Λίβανος των 4 εκ. κατοίκων δέχθηκε 1 εκ. πρόσφυγες απ΄ τη Συρία κι η Ιορδανία άλλους 500.000, στην Τυνησία έφτασαν κάπου 200.000 πρόσφυγες απ΄ τη Λιβύη, ενώ 450.000 Σομαλοί βρίσκονται σήμερα στην Κένυα), οι ευρωπαϊκές χώρες αντιμετωπίζουν με έκδηλη εχθρότητα το θέμα των προσφύγων και τους παραπέμπουν στην Αστυνομία. Οι «ξένοι» - πρόσφυγες και μετανάστες - θα διαβούν το κατώφλι των αστυνομικών τμημάτων, μαζί με όλο τον παραβατικό υπόκοσμο, ευθύς ως πατήσουν το πόδι τους στη «γη της επαγγελίας» και στο δημοσίευμα της γαλλικής εφημερίδας προτείνεται το θέμα να υπαχθεί στην αρμοδιότητα του υπουργείου Εξωτερικών.
Πίσω στη Λαμπεντούζα, ο Τέκλε πενθεί τους συμπατριώτες του - «πέθαναν μερικές εκατοντάδες μέτρα απ΄ τις ακτές, όπου θα ξεμπάρκαραν. Δυο φορές θάνατος» λέει και συνεχίζει «είχαν αποδράσει απ΄ την Ερυθραία, είχαν διασχίσει το Σουδάν, πέρασαν μέσα απ΄ την έρημο της Λιβύης και βγήκαν στις ακτές, ανεμοδάρθηκαν δυο μέρες κι έπειτα ήρθε ο θάνατος». Ο δρόμος για την ελευθερία ήταν απατηλός.
Δεκάδες ανώνυμα κορμιά τυλιγμένα στο νάιλον ήταν η κατάληξη ενός ονείρου 300 ανθρώπων που διέσχισαν την έρημο της Λιβύης και αγόρασαν με χρυσάφι (1.100 ευρώ ήταν η ταρίφα) τη δυνατότητα να ταξιδέψουν με το σαπιοκάραβο στη Σικελία. «Όσο λιγότερα δίνεις, τόσο περισσότερο κινδυνεύεις να πνιγείς» λέει ο Τέκλε που το 2006 έφτασε στη Σικελία απ΄ την Ερυθραία, με έναν σάκο στο χέρι έπειτα από 2,5 μέρες ταξίδι. Ο συμπατριώτης του Αμίρ έφτασε στην Ιταλία το 2008 στη δεύτερη προσπάθεια. Στην πρώτη τον συνέλαβε η Αστυνομία την ώρα που ήταν έτοιμος να μπαρκάρει, μπήκε 3 μήνες στη φυλακή κι έχασε τα 1.200 δολάρια που είχε προκαταβάλει στον βαρκάρη. «Έπρεπε να φύγω, η στρατιωτική θητεία είναι υποχρεωτική απ΄ την εφηβεία ως τα 40. Για μένα ήταν επιλογή ζωής» λέει σήμερα.
Στη Λαμπεντούζα τα χαράματα της περασμένης Πέμπτης έγινε ο θρήνος - «μη στέλνετε ασθενοφόρα, νεκροφόρες στείλτε» ήταν το πικρό μήνυμα των γιατρών στις δημοτικές αρχές. Οι επιβάτες του σαπιοκάραβου, άντρες και γυναίκες, νέοι άνθρωποι και παιδιά, «ο καθένας με τη μοναδικότητά του» βρήκαν στη φυγή τους, αυτό που θέλησαν να αποφύγουν: Ένα κακό τέλος.
«Δεν ήταν μετανάστες (αφού δεν έφτασαν ποτέ), ούτε πρόσφυγες (αφού δεν πρόλαβαν να ζητήσουν άσυλο), αλλά ούτε και λαθρομετανάστες (αφού δεν ήταν καν μετανάστες)» λέει το δημοσίευμα της «Monde» και επικρίνει τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, που δεν τιμωρούν παραδειγματικά τους ασυνείδητους και στυγνούς δουλέμπορους-βαρκάρηδες, και δεν θέτουν αναχώματα σε όσους πολιτικούς «βλέπουν στους «ξένους» τους ενόχους της οικονομικής κρίσης, ή πάντως μια απειλή για το έθνος». Σε αντίθεση με τις γειτονικές χώρες της Ασίας ή της Αφρικής, που έδειξαν μιαν «ασύγκριτη αλληλεγγύη» (καθώς ο Λίβανος των 4 εκ. κατοίκων δέχθηκε 1 εκ. πρόσφυγες απ΄ τη Συρία κι η Ιορδανία άλλους 500.000, στην Τυνησία έφτασαν κάπου 200.000 πρόσφυγες απ΄ τη Λιβύη, ενώ 450.000 Σομαλοί βρίσκονται σήμερα στην Κένυα), οι ευρωπαϊκές χώρες αντιμετωπίζουν με έκδηλη εχθρότητα το θέμα των προσφύγων και τους παραπέμπουν στην Αστυνομία. Οι «ξένοι» - πρόσφυγες και μετανάστες - θα διαβούν το κατώφλι των αστυνομικών τμημάτων, μαζί με όλο τον παραβατικό υπόκοσμο, ευθύς ως πατήσουν το πόδι τους στη «γη της επαγγελίας» και στο δημοσίευμα της γαλλικής εφημερίδας προτείνεται το θέμα να υπαχθεί στην αρμοδιότητα του υπουργείου Εξωτερικών.
Πίσω στη Λαμπεντούζα, ο Τέκλε πενθεί τους συμπατριώτες του - «πέθαναν μερικές εκατοντάδες μέτρα απ΄ τις ακτές, όπου θα ξεμπάρκαραν. Δυο φορές θάνατος» λέει και συνεχίζει «είχαν αποδράσει απ΄ την Ερυθραία, είχαν διασχίσει το Σουδάν, πέρασαν μέσα απ΄ την έρημο της Λιβύης και βγήκαν στις ακτές, ανεμοδάρθηκαν δυο μέρες κι έπειτα ήρθε ο θάνατος». Ο δρόμος για την ελευθερία ήταν απατηλός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου