Για τον Παύλο

photo: Panayiotis Tzamaros@fosphotos.com

Γράφω και σβήνω αδιάκοπα, εδώ και ώρα. Γιατί είναι λίγο ό,τι γράψω. Νιώθω πληγή στα ίδια σημεία και το αίμα τρέχει για μέρες. Ντρέπομαι να το πω όμως, γιατί μια μάνα σπαράζει• κι όταν η μάνα σπαράζει κανονικά ράβεις το στόμα• σ' έναν πατέρα άδειασε η αγκαλιά κι έμειναν να κρέμονται πέρα-δώθε τα λόγια στον αέρα• μια νέα γυναίκα, η κοπέλα του - κόπηκε στα δύο - αλλού το σώμα αλλού η καρδιά και το μυαλό της• και κάποιοι φίλοι, κάποια παιδιά, γυρνάνε τον χρόνο πίσω κάθε λεπτό που περνάει και ξαναζούν τις στιγμές βασανιστικά σαν λούπα να βρουν αν υπάρχει κάτι να βρεθεί. Το γεμάτο ντροπή και πόνο νέο του χαμού του Παύλου, μας ταξίδεψε απ' άκρια σ' άκρια του κόσμου. Τέτοιες στιγμές όλα ειπώθηκαν απ' όλους. Βουή. Βόμβοι υψηλών συχνοτήτων, εξυπνάδες, βρυχηθμοί λιονταρίσιοι, ομοιοκατάληκτα συνθήματα, φωνές ψυχραιμίας, γεννητούρια με νέα κινήματα και νέες σελίδες στο βιβλίο της Ιστορίας. Φτύσαμε το δάχτυλο και βιαστήκαμε να γυρίσουμε σε νέα καθαρή σελίδα. Χωρίς μολυβιά ούτε μαχαιριά σε σχήμα «γάμα». Γάματα.

Πριν λίγες μέρες ξύπνησα με τηλέφωνο δημοσιογράφου και τα κακά μαντάτα για τον Παύλο. (Ειρωνεία: «Κακά Μαντάτα» έλεγαν το πρώτο του συγκρότημα). Σαββατιάτικα προχτές ξύπνησα με τα νέα των συλλήψεων. Εντάξει. Παράξενα εντάξει. Με χιλιάδες ερωτηματικά σε παρένθεση. Χάρηκα για τον φίλο μου τον Παύλο που αν από κάπου βλέπει θα κάνει τις γνωστές παρεϊστικες αντρικές χειρονομίες με τις παλάμες τεντωμένες προς τη βουβωνική χώρα. Και θα πιει ένα σύννεφο μπύρας για τους βουβούς και τους βουβώνες αυτής της χώρας. Χάρηκα που η θυσία του έβαλε λίγο νου στη hip hop παλιοπαρέα. Και που βεβαίως τράβηξε το μαντήλι από την τυφλή δικαιοσύνη να κάνει επιτέλους τη δουλειά της, όπως κάθε νορμάλ νοικοκυραίος. Αλλά όλο αυτό το σκηνικό με τις χειροπέδες, και τις «συγκλονιστικές» αποκαλύψεις, με αφήνουν με τον ίδιο φόβο. Ότι παρ' όλα αυτά η μπόχα για όσους σκέφτονται θα γίνει ακόμα πιο έντονη τώρα, μιας και συλλάβανε την τάπα. Τους φελλούς που κλείνανε τον υπόνομο. Γιατί αν αυτά τα σιχάματα γελάνε μαζί μου ή και μαζί μου, κάτι θα πάει χαμένο, Παύλο.
Προς το παρόν, (αλλά και στο μέλλον, στις ιστορίες που θα διηγούμαι), ο Παύλος θα γυρίζει στο μυαλό μου γελώντας με το ελαφρώς στραβό γελάκι του και τη χαρακτηριστική άρθρωση.
                                                 
Ο κουρνιαχτός θα κάτσει και η εποχή θα μας πει τι γουστάρει να γίνει στη συνέχεια. Πάντως εγώ και το Low Bap μου θα φυσάμε κόντρα. Και όπως κι ο Παύλος, πέθανε σαν «φύλακας στη σίκαλη» προσέχοντας τους φίλους του απ' τους φασίστες, μακάρι κι εγώ και το Low Bap μου να πεθάνουμε προστατεύοντας παιδιά απ' το τέρας του φασισμού του μέλλοντος αιώνος... Αυτό και αμήν.

*Η Sadahzinia (Γιολάντα Τσιαμπόκαλου) είναι μέλος των Active Member.
http://www.protagon.gr/

Δεν θέλω να πάω σχολείο!

"Δεν θέλω να πάω σχολείο! Δεν θέλω, δεν θέλω!"
http://tvxs.gr/

The Strokes- Reptilia

Μόνο έτσι η ζωή είναι ωραία

Photo: vin dog/Flickr

Σεπτέμβριος 1999. Είμαι τριαντατριών -έχω τα χρόνια του Χριστού, που έλεγαν οι παλιοί- αντίθετα όμως από Εκείνον, εγώ δεν νοιάζομαι να διδάξω τίποτα σε κανέναν. Ζω σάμπως να έχω κάνει κοπάνα απ’ το σχολείο στα δεκάξι μου και να μην έχω επιστρέψει ποτέ. Δεν έχω καμιά απολύτως πρόθεση ούτε να σοβαρευτώ ούτε να νοικοκυρευτώ, πόσω δε μάλλον να πλουτίσω.
Ουσιαστικά είμαι πλούσιος. Κατοικώ σε ένα ισόγειο εσωτερικό διαμέρισμα τριάντα τετραγωνικών στην πλατεία Κολιάτσου. Σε πολυκατοικία του 1960. Δύο δωμάτια, κουζινίτσα, μπάνιο (με ροζ, «κουφετί» πλακάκια, όπως συνηθιζόταν τότε), το γραφείο μου, το κρεβάτι μου, ένα μικρό μπαλκόνι στον φωταγωγό… Στον πυθμένα τού φωταγωγού, δυο μέτρα από κάτω μου, παίζουν μαύρα παιδάκια ενώ οι γονείς τους τηγανίζουν ρύζι ή γονατίζουν σε τρύπιο χαλί με το κούτελο προς τη Μέκκα. Η Κολιάτσου και τα πέριξ είναι μια μικρή Αφρική. Κομμωτήρια για ράστα, ιδιωτικά τηλεφωνικά κέντρα -χίλιες δραχμές η πεντάλεπτη σύνδεση με Νιγηρία-, κλαμπ με μαύρικη μουσική και αραπίνες που μπαλαμουτιάζονται με τους δικούς τους φόρα-παρτίδα μες στον δρόμο. «Έχουμε καταντήσει μετανάστες στην ίδια μας την πόλη!» γκρινιάζουν μέσα απ’ τις μασέλες τους οι παλιοί Κυψελιώτες. Εμένα μου αρέσει να είμαι μετανάστης, με ενθουσιάζει το πολυφυλετικό αυτό χύμα -δεκάδες γλώσσες στον αέρα και άλλες τόσες μυρωδιές εξωτικών φαγητών-, μου επιτρέπει, μεταξύ των άλλων, να πηγαίνω στο περίπτερο με τις πιζάμες, μέσα σε τόσες κελεμπίες ποιος θα με κοιτάξει στραβά;

Καθαρά και ξάστερα

Τις πιο σοφές κουβέντες σπάνια τις ακούς από επίσημα και αναγνωρισμένα χείλη. Συνήθως τις λένε μεταξύ τους οι απλοί άνθρωποι, σε παρέες, καφενεία, παγκάκια και στις βόλτες. Ενίοτε, όμως, τις ακούς και σε Δημοτικά Συμβούλια, όπως έγινε στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης.
Το βίντεο με την ομιλία του Θέμη Σεβαστιάδη κοσμεί, ήδη, πολλά wall στο facebook και κυκλοφορεί εξίσου ως viral στο twitter. Λογικό, λέει πράγματα αυτονόητα, πράγματα που θες να πιστεύεις ότι αρκετός κόσμος τα έχει στο κεφάλι του, αλλά που πλέον δεν έχεις βάσιμες ελπίδες ότι ισχύει κάτι τέτοιο.
«Αυτή η κοινωνία δεν έχει καταλάβει ότι τον εκτρέφει τον φασισμό, χρόνια, στο σύνολό της», λέει και -νομίζω- είναι ο μόνος που ζητά «συγγνώμη» από επίσημο βήμα και ανοιχτό μικρόφωνο. Κανείς άλλος δεν το έχει κάνει, κανείς δεν ένιωσε την ανάγκη να το πει, έστω και για τους τύπους. Βλέπετε, η μύτη είναι πολύ ψηλά και το καλάμι πολύ μακρύ για να κατέβει ο επίσημος άρχοντας από πάνω του.
Δείτε το βίντεο και αναλογιστείτε μία προς μία τις κουβέντες του. Για το πόσες φορές στο σχολείο η ψυχολογία της μάζας και η παιδική αφέλεια σας έκανε να συμπεριφερθείτε ρατσιστικά και για το πόσες φορές «χάψατε» το σκεπτικό με τη φτώχεια και την επίδρασή της πάνω στη φασιστική λογική που κουρνιάζει στο κεφάλι μας. «Η φτώχεια είναι απλά ο καταλύτης, υπάρχουν κοινωνίες φτωχές που δεν οδηγήθηκαν στον φασισμό... Πάνω σε αυτή τη μισαλλοδοξία και τον φόβο έκαναν καριέρα τόσα χρόνια». Τελεία. Παύλα.
Υ.Γ.: Στην αρχή του βίντεο, κάποιος από τους επίσημους άρχοντες εγκαλεί τον κ. Σεβαστιάδη για την εμφάνισή του. «Με αυτό το παντελόνι δεν θα σας κάνω δεκτό ξανά». Αφού λύσουμε τα προβλήματα με τα σκισμένα τζιν, μπορούμε να ασχοληθούμε με πιο σοβαρά θέματα.

Πηγή:  http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.ellada&id=27934

Hip Hop και Low Bap: Αυτό που εκείνος θα ‘θελε

Συνέντευξη Τύπου παραχώρησαν σήμερα στην ΕΣΗΕΑ εκπρόσωποι της χιπ χοπ μουσικής σκηνής με αφορμή τη δολοφονία του μουσικού - γνωστού για την αντιφασιστική του δράση - Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι από τον χρυσαυγίτη Γιώργο Ρουπακιά. Η Συνέντευξη Τύπου διοργανώθηκε μετά από πρόταση του φίλου του Παύλου, Θανάση Περάκη (a.k.a. Tiny Jackal) και προσέλκυσε πολλούς μουσικούς με κεντρικό σύνθημα την καταδίκη του φασισμού. Πρόθεση των παρευρισκόμενων, όπως τόνισαν, είναι να κάνουν το όραμα του Παύλου Φύσσα πραγματικότητα. Ποιο ήταν αυτό; Να δει τη μουσική σκηνή της χιπ χοπ ενωμένη.

“Ο Παύλος Φύσσας δεν ήταν ούτε αριστερός, ούτε δεξιός. Τον ένοιαζε να είναι ελεύθερο μυαλό”, λέει ο Θανάσης Περάκης. “Δεν ήταν ούτε ΚΚΕ, ούτε ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Έχουν γραφτεί πολλά για την δολοφονία και δεν πρέπει να το αφήσουμε αυτό να συνεχίζεται”, συμπληρώνει. 

Ο Παύλος Φύσσας, όπως περιγράφει ο Tiny Jackal ήταν ενεργό μέλος της ραπ μουσικής. Έκανε συναυλίες για ανθρώπους που είναι άρρωστοι δίνοντας τα έσοδα για να τους βοηθήσει. Έδινε κουβέρτες σε άστεγους. Προσέφερε φαγητό. “Δεν έβγαινε να παίξει πόλεμο στους δρόμους. Όταν κατεβαίναμε σε διαδήλωση και γινόντουσαν φασαρίες μου έλεγε παμε να βρούμε έναν κουλουρα να τους πετάξουμε σουσάμι να πέσουν πάνω τους τα περιστέρια”. Όπως λέει ο ίδιος, ο Φύσσας είχε δυο οράματα: Το ένα ήταν να ενώσει ξανά την σκηνή του χιπ χοπ, και το άλλο ήταν να φτιάξει ένα ίδρυμα που θα προσέφερε στέγη, γράμματα και πολιτισμό.

Ήταν ακόμη ζωντανός και πάλευε, ρε ζώα!

του Οδυσσέα Ιωάννου

Ναι στην ψυχραιμία. Ναι στον πόλεμο εναντίον τους με τα δικά μας και όχι με τα δικά τους μέσα (όσο τα έχουμε ακόμα). Είμαστε το μέσον, αυτό μας χαρακτηρίζει και όχι ο σκοπός. Ναι στην ενδυνάμωση της Παιδείας και της τέχνης, ως οχυρώματα απέναντι στην άρρωστη σκέψη με τις φασιστικές μεταστάσεις. Ναι στην πίστη στο καλό. Ακόμη κι αν γνωρίζουμε πως αυτές είναι ορισμένες από τις ουτοπίες που μας πυρπόλησαν και μας πυρπολούν ακόμη το μυαλό. Ξέρουμε καλά πια, και από την πολύ πρόσφατη Ιστορία, πως ακόμη κι ένας άνθρωπος που «χτίστηκε» με όλες τις προδιαγραφές για να είναι άνθρωπος, μπορεί να προβεί σε θηριωδίες, όταν κλονιστούν οι παράμετροι που τον κρατάνε στην ευθεία του. Αξίζει όμως να ματώσουμε στην προσπάθεια, για να κερδίσουμε μία πιθανότητα παραπάνω (ακόμη κι καταφέρουμε να κάνουμε το 1 τοις χιλίοις, 2) για να μη συμβεί.

Αυτός είναι ένας από τους στόχους των κοινωνιών. Να δημιουργεί το περιβάλλον που θα κρατάει εν υπνώσει το τέρας μέσα μας. Δεν εννοώ πως είμαστε γεννημένοι μόνο για το κακό, λέω απλά πως αυτό δεν θα μπορέσει ποτέ μα ποτέ να σβηστεί από τα κύτταρά μας. Οι κοινωνίες οφείλουν να το πολεμήσουν όταν αυτό θα αποκτήσει συλλογική έκφραση. Ή να το αποτρέψουν πριν συμβεί.
Διάβασα με πολύ προσοχή τις τοποθετήσεις σοβαρών ανθρώπων από όλους τους χώρους, της επιστήμης, της Παιδείας, του πολιτισμού. Αρκετοί υποστήριζαν πως τον φασισμό θα τον νικήσουμε σε αυτά τα γήπεδα. Δεν συμφωνώ με το ρήμα. Δεν θα τον νικήσουμε, θα τον κρύψουμε. Γνωρίζετε πολύ καλά όσοι διαβάζετε κατά καιρούς τα κείμενά μου, πως η πίστη μου στην τέχνη και στον πολιτισμό είναι τεράστια. Έχω αντιμετωπίσει ουκ ολίγες φορές τις κατηγορίες αλλά και τη χλεύη, από σχολιαστές του protagon για αυτή μου την πίστη. («Καλά, γράψτε κανένα τραγουδάκι για να περνάμε την ώρα μας και αφήστε τη σοβαρή πολιτική στους οικονομολόγους και στους ρεαλιστές πολιτικούς. Τα βιβλία δεν τρώγονται, ζήστε στο συννεφάκι σας...», κ.λπ.)

Παρ' όλα αυτά, δεν έχω αυταπάτες. Αυτή μου η πίστη, αυτή μου η «λύσσα», γνωρίζω πολύ καλά πως στην καλύτερη περίπτωση θα έχει ως συλλογικό κέρδος την ελαχιστότατη αύξηση της πιθανότητας να κάνουμε το καλό και όχι το κακό. Όπως ανέφερα και πριν, αξίζει ακόμη κι αν την αυξήσουμε κατά 1 τοις χιλίοις.

Δεν θα εξαφανιστούν οι φασίστες. Αλλά πρέπει να βρούμε τους τρόπους (ποινικούς, συνταγματικούς) να διαλύσουμε κάθε συλλογική τους έκφραση.

Αν το καταφέρουμε αυτό, εκείνοι θα ξανακρυφτούν μέσα στα κόμματα. Σε όλα! Με άλλες ποσοστώσεις σαφώς, αλλά σε όλα, μηδενός εξαιρουμένου! Δυστυχώς, είναι το καλύτερο που μπορούμε να ελπίσουμε. Θα μου πεις, εννοείς να σπάσουμε τους όγκους και να αφήσουμε τα καρκινικά κύτταρα να διασπαρούν σε όλα τα υγιή μέλη του σώματος; Ιατρικώς, είναι απαράδεκτη πρακτική, αλλά κοινωνικά αυτό δεν συνέβαινε πάντα; Ζούσαμε σε μία εκεχειρία. Υπήρχαν χρήματα, δουλειές, προοπτικές και είχαμε κάνει όλοι μία συμφωνία σιωπής. (Εντάξει, όχι όλοι, οι περισσότεροι). Δεν σε πειράζω, δεν με πειράζεις. Το ξέρω πως είσαι φασίστας, αλλά όσο δεν αποκτάς συλλογική έκφραση και δεν διεκδικείς ακόμη και την κυβέρνηση, σε αντιμετωπίζω σαν έναν ακόμη μαλάκα. Αλλά ο μαλάκας όταν βρει μαλάκες για παρέα, γίνεται και δολοφόνος. Βέβαια, αυτή η «ειρήνη» είχε στηθεί επάνω στην ευκολία και την ανεμελιά (και πάλι όχι για όλους) που ρόλαρε η ζωή μας. Αν σε αυτό συνυπολογίσουμε και τον χλευασμό οποιασδήποτε μορφής πολιτικοποίησης και νοιαξίματος για τα κοινά, μέσω της life style λαίλαπας (που σαβούριασε μυαλά ώστε να τους ακούγεται «λογική» τώρα η θεωρία των δύο άκρων) τότε δεν λείπουν και πολλές ψηφίδες για να ολοκληρωθεί η εικόνα της σαστισμένης γειτόνισσας μπροστά στο μαχαίρωμα του Παύλου.
Και μη με αδικήσεις ρωτώντας με «δηλαδή, ο φασίστας γεννιέται; δεν είναι προϊόν των οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών;». Όχι, ο φασίστας δεν γεννιέται φασίστας. Γεννιέται άνθρωπος. Που σημαίνει, πως εμπεριέχει και τον φασίστα.
Εξάλλου οι «πάτρωνές» τους, δεν είναι τα ξυρισμένα κρανία με τα ρόπαλα, είναι πολύ πιο καλοντυμένοι κύριοι με εξαιρετικούς τρόπους…
Το σκοτεινό κομμάτι δεν το έχει η κοινωνία -γενικώς και αορίστως- το έχει ο άνθρωπος. Και είναι αυτοάνοσο. Και ύπουλο. Όταν όμως εμφανιστεί στο σώμα σου, οφείλεις να το απομονώσεις ακόμη κι αν αυτό σημαίνει πως πρέπει να ακρωτηριάσεις το δεξί σου χέρι.

Υ.Γ.: Και, ρε πούστη μου, είναι ακόμη ζωντανός. Είναι χίλιες φορές πιο χυδαία η δημοσίευση της φωτογραφίας από την περιύβριση νεκρού. Η φωτογραφία ενός δολοφονηθέντος -πολιτικής δολοφονίας- θα μπορούσε σε κάποια χρόνια να δημοσιευτεί -με τη συγκατάθεση των συγγενών του- και να αποτελεί ένα ντοκουμέντο μιας μαύρης στιγμής της Ιστορίας μας. Αλλά ήταν ακόμη ζωντανός και πάλευε, ρε ζώα!
http://www.protagon.gr/

Who doesn' t want to get drunk in this way...?

Ξύπνησε από το κώμα η 17χρονη Ασπασία

Μισάνοιξε τα μάτια και αντέδρασε στο άγγιγμα της μητέρας της...!

Η 17χρονη Ασπασία από το Άργος, η οποία νοσηλεύεται στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του ΚΑΤ, μισάνοιξε τα μάτια της και αντέδρασε στο χάδι της μητέρας της. Πριν από 40 ημέρες η Ασπασία δέχθηκε πυροβολισμό από τον πατέρα της στην κεντρική πλατεία του Άργους. Ο 47χρονος επιχειρηματίας αυτοπυροβολήθηκε μετά την πράξη του και σε σημείωμα που άφησε εξηγούσε ότι με την πράξη του ήθελε να εκδικηθεί τη σύζυγό του που τον χώρισε...

Η φυλλάδα ας μείνει να χάσκει κρεμασμένη, της Άντας Ψαρρά

Η φυλλάδα που έχει αναδείξει με τον εκδότη της κάθε πτυχή του αγοραίου ρατσισμού, που έχει αναδείξει όλες τις πτυχές των «προσωπικών» στιγμών των στελεχών της Χρυσής Αυγής, που έχει κατασκευάσει το ρεπορτάζ με την φωτογραφία της μαμάς του χρυσαυγίτη Πλωμαρίτη (εκείνου με τα λαμπατέρ από δέρμα) που τάχα τη βοηθούσαν στο ΑΤΜ της τράπεζας, η φυλλάδα που δεν χάνει ποτέ ευκαιρία να μιλήσει για το ελληνικό αίμα και τη βρώμα των αλλοδαπών, η «πλούσια» φυλλάδα με τα επιχειρηματικά αόρατα νταλαβέρια τολμάει να συγκρίνεται με τα ιστορικά πρωτοσέλιδα εφημερίδων.

Εφημερίδων που στην προσπάθειά τους να αποδείξουν ότι ο φόνος του Λαμπράκη δεν ήταν τροχαίο (ΑΥΓΗ) ή ότι ο θάνατος του Παναγούλη δεν ήταν τυχαίος (ΝΕΑ), έδειξαν η μεν πρώτη τον αγωνιστή χτυπημένο και διασωληνωμένο η δε δεύτερη το σώμα του Αλέξανδρου Παναγούλη.

Τώρα η φυλλάδα αυτή τυπώνει το πρωτοσέλιδο με τη φωτογραφία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα να ξεψυχάει και τολμάει να συγκρίνει την εμετική της κλειδαρότρυπα με το ιστορικό πρωτοσέλιδο της ΑΥΓΗΣ. Βάζει τη φωτογραφία του Παύλου μαζί με τη μαύρη ιδεολογία που προπαγανδίζει στις σελίδες της χρόνια τώρα ανεβάζοντας τα ποσοστά των φασιστικών αντανακλαστικών μιας ποδοπατημένης κοινωνίας.

Έχοντας ξεφτιλίσει κάθε υπόνοια δεοντολογίας αλλά χωρίς έστω ένα ψήγμα σεβασμού στην οικογένεια βάζει την φωτογραφία του νεκρού παιδιού τους για να πουλήσει το αίμα του στα περίπτερα.

Ας μείνει  λοιπόν να χάσκει έτσι κρεμασμένη η φυλλάδα αύριο στα περίπτερα για να θυμόμαστε όλοι ότι για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή, όπως δουλειά πολλή έγινε για να μπορέσει να φτάσει η ναζιστική συμμορία στα ποσοστά που έφτασε και τώρα να θρηνούμε εκ των υστέρων τους νεκρούς και τους μαχαιρωμένους Ελληνες και αλλοδαπούς.
 http://tvxs.gr/

Σιωπή σημαίνει συνενοχή και εμείς ΔΕΝ θα σιωπήσουμε

Στις εξέδρες του γηπέδου του Ατρομήτου και του Παναθηναϊκού, οι οπαδοί των ομάδων σήκωσαν πανό για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από μαχαίρι ενός μέλους της Χρυσής Αυγής. "Η σιωπή είναι συνενοχή", αναφέρουν μεταξύ άλλων.

Δεν είναι η πρώτη φορά και σίγουρα ούτε η τελευταία, που οι οπαδοί ποδοσφαιρικών ομάδων αναρτούν πανό για κοινωνικά θέματα που συγκλονίζουν την χώρα. Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα από μαχαίρι ενός μέλους της Χρυσής Αυγής, είναι σίγουρα ένα ένα τέτοιο θέμα...

(* Την Πέμπτη άλλωστε, πως οπαδοί της Ράγιο Βαγιεκάνο καλούν τους ομοϊδεάτες τους να δώσουν το παρών στη συγκέντρωση για την δολοφονία του Παύλου Φύσσα , κάτι που μαρτυρά τις διαστάσεις που έχει πάρει το θέμα και εκτός συνόρων).
Το Σάββατο (21/9) λοιπόν, είδαμε και τις πρώτες αντιδράσεις από τους Έλληνες φιλάθλους. Η αρχή έγινε στο ματς του Ατρόμητου με αντίπαλο τον Απόλλωνα (2-0), όπου οπαδοί των γηπεδούχων ανέβασαν πανό με το εξής μήνυμα: "Η σιωπή σας είναι συνενοχή στο έγκλημά σας... Καλό ταξίδι Killah-p".
Έπειτα, είδαμε και τις αντιδράσεις των οπαδών του Παναθηναϊκού. Οι "πράσινοι" σχολίασαν το πρωτοσέλιδα κυριακάτικης εφημερίδας που δείχνει σε φωτογραφία το νεκρό Παύλο Φύσσα στην αγκαλιά της κοπέλας του, αλλά και γενικότερα την δολοφονία του άτυχου 34χρονου.

"Πρώτο Θ(αίμα): Στο χρήμα πιστεύεις και σε τίποτα άλλο, κομιστή του DVD, ξανασκότωσες τον Παύλο..." και "Παύλος Φύσσας 18.09.13 Νεκρός από μαχαίρι φασίστα. Σιωπή σημαίνει συνενοχή και εμείς δεν θα σιωπήσουμε... Θύρα 13", ανέφεραν τα πανό των οπαδών του "τριφυλλιού".


Η συνέχεια αναμένεται να λάβει χώρα και την Κυριακή (22/9) στις υπόλοιπες αναμετρήσεις, αφού κακά τα ψέματα το γήπεδο είναι για τον φίλαθλο ένα μέσο να διαμαρτυρηθεί, να φωνάξει και να εκφράσει την αντίθεσή του, όχι μόνο για αθλητικά αλλά και για κοινωνικά θέματα.
 http://tvxs.gr/

Ήμασταν δειλοί. Μην γίνουμε και ηλίθιοι

Photo: Μιχάλης Παππάς

Κοντόφθαλμοι, ανόητοι και δειλοί,
Ολοφυρόμενοι τώρα διαρρηγνύουμε  τα ιμάτια μας, και χύνουμε τόνους μελάνης γιατί με το αίμα ενός παιδιού που έσφαξαν εν ψυχρώ ξύπνησε μέσα μας η αποστροφή και η βδελυγμία. Για ένα μόρφωμα που ποτέ όμως μέχρι τώρα δεν είχε κρύψει τις πραγματικές του προθέσεις. Οι ξυλοδαρμοί και οι σφαγιασμοί  των παράνομων μεταναστών δεν είχαν σταθεί αρκετοί να αφυπνίσουν μέχρι τώρα τα ανθρωπιστικά και δημοκρατικά  αισθήματα όλων εμάς που υποτίθεται στεκόμασταν και στεκόμαστε απέναντι σε αυτή την κάστα των δολοφόνων. Και όλα αυτά γιατί μέχρι τότε νομίζαμε ότι θα μείνουμε αλώβητοι μέσα στο μεσοαστικό μας κουκούλι. Γιατί πείσαμε τον εαυτό μας ότι δεν πληρούμε τις προϋποθέσεις για να μας αγγίξει αυτή η λαίλαπα. Σαν τους ανενημέρωτους ηθικολόγους που μερικές δεκάδες χρόνια πριν είχαν βαφτίσει το AIDS ως ασθένεια των ομοφυλοφίλων για να έχουν την ψευδαίσθηση ότι δεν τους αφορά.  Σαν τις στρουθοκαμήλους κλείσαμε τα μάτια  και τα αυτιά μας ενώ είχαμε μπροστά ένα δρόμο γεμάτο γκρεμούς και δράκους και νομίζαμε ότι με αυτό τον τρόπο είμαστε ασφαλείς. Δεν ήταν ανοχή. Δεν ήταν μόνο αδιαφορία. Ήταν κάτι περισσότερο. Ήταν δειλία. Ξεχάσαμε  ότι  τα φαντάσματα πάντα επιτίθενται μόνο σε αυτούς που τα φοβούνται. Δεν θέλαμε να κάνουμε εχθρούς και φοβόμασταν να ορθώσουμε το ανάστημα μας. Βυθισμένοι στους καναπέδες μας παρακολουθούσαμε αμέτοχοι. Όχι γιατί δεν ξέραμε το σωστό αλλά δεν είχαμε το σθένος να το κάνουμε. Μην αναρωτιόμαστε σε ποιανού τον κόρφο μεγάλωσε το φίδι. Στον δικό μας μεγάλωσε.
          

Το μίσος των παιδικών μου χρόνων

Κρατάω μια φράση από την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή: «Ούτοι συνέχθειν, αλλά συμφιλείν έφυν», «γεννήθηκα για ν΄ αγαπώ κι όχι για να μισώ». Οι μαθητές κι οι δάσκαλοί το προσπερνούν συνήθως, γιατί προφανώς, ακούγεται μελό… Άλλωστε, ποιος θα κάτσει τώρα, να ασχοληθεί με την αγάπη και το μίσος, να τα συνδέσει με τον αγώνα, την προσπάθεια, τη διεκδίκηση, την κοινωνικοποίηση των νέων και να μεταφέρει τον Σοφοκλή στις σύγχρονες εφηβικές παρέες.
Σε ποιες σχολικές τάξεις μπήκε ο Μπουσκάλια, ο Νίτσε, ο Καστοριάδης, ο Βίλχελμ Ράιχ, ο Ράμφος κι άλλοι πολλοί, ν΄ ανοίξουν θέματα για τα ένστικτα των ανθρώπων, τις εσωτερικές τους συγκρούσεις και τις παρορμήσεις τους; Κάποτε ήταν στην ύλη της λογοτεχνίας «Ο τελευταίος σταθμός» του Σεφέρη, κι ο περίφημος στίχος «ο άνθρωπος είναι μαλακός σαν το χόρτο». Ο ποιητής έγραψε το ποίημα, σ΄ ένα λιμάνι της Ιταλίας πριν επιστρέψει στην Ελλάδα, το ΄44. Όλοι πανηγύριζαν για το τέλος της κατοχής αλλά εκείνος έβλεπε το κακό του εμφυλίου να έρχεται. Ήξερε πως το μίσος των «ηρώων» θα ξεσπούσε γρήγορα κι ας νόμιζαν όλοι ότι λυτρώθηκαν.
Στην Ιστορία, οι εμφύλιοι των επαναστατικών χρόνων και του 1945 είναι εκτός ύλης, στα πλαίσια του δόγματος «κρύβω την κακή μνήμη, μη σπείρω δαιμόνια…»! Οι μαθητές έπρεπε να μαθαίνουν πως το αίμα των ανθρώπων που χύνεται, τα κεφάλια που κόβονται από κονσερβοκούτια, τα στήθη των γυναικών που σφάζονται ζωντανά και τα μωρά που εκσφενδονίζονται στους τοίχους στους εμφύλιους, φτιάχνουν εικόνες πολύ πιο αποκρουστικές από τις σφαγές των Γερμανών και των Τούρκων. To Δίστομο και τα Καλάβρυτα είναι πολύ λίγα, μπροστά στη φρίκη των εγκλημάτων του δικού μας αδελφοκτόνου πολέμου. Κι υπάρχουν πολλές, ατελείωτες ιστορίες μίσους. Ανθρώπων, όχι ιδεών και πολιτικών θέσεων! Σιχαμερά «ερπετά» που βγάζουν από μέσα τους όλο τον φθόνο που συσσώρευαν μια ολόκληρη ζωή για τον γείτονά τους, τον εργοδότη τους, τον συγχωριανό τους, τον ίδιο τους τον αδερφό. Κάποιος έπρεπε να μιλάει συχνά στα σχολεία, για το μίσος κι όχι απλά, να θεωρεί μελό την αγάπη.
Τα παιδιά μαθαίνουν να μισούν από μικρά, χωρίς να αισθάνονται τη μόλυνση μέσα τους. Ψάχνουν τη δύναμη και κανείς δεν τους βοηθάει να τη βρουν στην αγάπη. Μόνο η λέξη προφέρεται, με καρδούλες και ροζ συννεφάκια. Το μίσος γεννιέται μέσα μας γιατί βαριόμαστε φρικτά, χωρίς ρόλο και έκθεση στην ιδιαιτερότητα. Ο νέος μεγαλώνει στην Ελλάδα, μέσα σε κοινωνίες μισαλλόδοξων, θρήσκων, ρατσιστών, κομπλεξικών και απαίδευτων ανθρώπων που δεν επιθυμούν ούτε θέλουν να γίνουν ποτέ ιδιαίτεροι. Μισούν πολύ τον εαυτό τους γιατί δεν έχουν διέξοδο να δημιουργήσουν και να εκτονώσουν την καταπιεσμένη τους libido. Μόνοι στο σχολείο, μόνοι σε οτιδήποτε θα όπλιζε τη συνείδησή τους με την αγάπη της γνώσης, της δημιουργίας, του ρόλου και της ευθύνης. Μόνοι και απέναντι στην απύθμενη, αστείρευτη και «εντέχνως διαχέουσα» βλακεία των τηλεοράσεων, που καλλιεργούν την απέχθεια και την «αγοραία» κατινιά του επαρχιωτισμού.
Οι ιστορίες των παιδικών μας χρόνων ξεδιπλώνονται μέσα στην ανάμνηση του ξιπασμού και του σνομπισμού, απέναντι στο διαφορετικό. Μαθαίνουμε να απορρίπτουμε κάθετα και χωρίς επεξεργασία ό,τι δεν ταιριάζει με το γούστο μας. Ακούμε στον δρόμο τη μαμά να λέει «τι θέλει ο μαλάκας...», όταν την πλησιάζει αυτοκίνητο. Δεν μας συνηθίζει κανείς να λέμε τον καλό λόγο και να ενθουσιαζόμαστε με την επιτυχία του άλλου. Είμαστε πάντα «συγκρατημένοι» να μην του δώσουμε θάρρος! Μας μιλάει κάποιος και «γυμνάζουμε» τους μυς του προσώπου να μη χαμογελάσουμε. Διασταυρώνονται τα βλέμματά μας και γυρνάμε το κεφάλι αλλού. Μισούμε τους οπαδούς των ομάδων, τους Αριστερούς, τους Δεξιούς, τους φιλελεύθερους, τις αδερφές, τους ψηλούς, όλους όσοι δεν μπορούν να μπουν στο κάδρο της δικής μας «κοσμάρας», με τα τείχη της τα απόρθητα. Είμαστε κομπλεξικοί και βουτηγμένοι στον φόβο της έκθεσης. Κρυβόμαστε στη σκιά μας από τρόμο μη δουν οι άλλοι την «αδυναμία» μας, να αγαπάμε και να αποδεχόμαστε. Δε λέμε εύκολα ναι. Λέμε όχι και αντιδρούμε, γιατί είναι μαγκιά να υπάρχεις δια μέσου της απόρριψης.
Και το σχολείο, όπως πάντα, αδιαφορεί και ετοιμάζει «Ελληναράδες»! Βαθμοθηρία, άρρωστος ανταγωνισμός, μοναξιά, αντικοινωνικότητα, απέχθεια για τις ομάδες, καταστολή της φύσης, άγνοια για τον έρωτα και τη σεξουαλικότητα, υποκρισία, ταμπού οι συζητήσεις για εξωστρέφεια και απολύτως καμία ενημέρωση για την αισθητική του μίσους που αναπαράγεται στο εξωσχολικό περιβάλλον.
Ίσως τα χρόνια μας είναι οριακά, πριν από το μεγάλο κακό. Είμαστε η μοναδική κοινωνία στην Ευρώπη που βρίσκει τον τρόπο να φορτώνει τις γενιές της με μίσος και να αλληλοσπαράσσεται με περιοδική συχνότητα. Ίσως γιατί το μίσος προς τον εαυτό μας, δεν αντέχεται και ξεχειλίζει, στοχεύοντας με προσποίηση τους άλλους. Κανείς δεν φαίνεται να θέλει να αλλάξει τίποτα πάνω του αλλά όλοι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο. Έχουν έτοιμα τα μαχαίρια και περιμένουν την επανάσταση. Κι αφού η ρημάδα δεν έρχεται, σκοτώνονται μεταξύ τους.
Πηγή: protagon

Παρατίθεται ένα κομμάτι απ'τον "Τελευταίο Σταθμό" του Γιώργου Σεφέρη:

 

Εύκολα τρίβεται ο άνθρωπος μες στους πολέμους∙

ο άνθρωπος είναι μαλακός, ένα δεμάτι χόρτο∙

χείλια και δάκτυλα που λαχταρούν ένα άσπρο στήθος

μάτια που μισοκλείνουν στο λαμπύρισμα της μέρας

και πόδια που θα τρέχανε, κι ας είναι τόσο κουρασμένα,

στο παραμικρό σφύριγμα του κέρδους.

Ο άνθρωπος είναι μαλακός και διψασμένος σαν το χόρτο,

άπληστος σαν το χόρτο, ρίζες τα νεύρα του κι απλώνουν∙

σαν έρθει ο θέρος

προτιμούν να σφυρίξουν τα δρεπάνια στ’ άλλο χωράφι∙

σαν έρθει ο θέρος

άλλοι φωνάζουνε για να ξορκίσουν το δαιμονικό

άλλοι μπερδεύονται μες στ’ αγαθά τους, άλλοι ρητο-

ρεύουν.

Ο Μάνος Χατζιδάκις για το ναζισμό και το φασισμό

Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενυσχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του. Μάνος Χατζιδάκις  

Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται.
Ενώ τα πουλιά… Για τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι κυνηγοί αρμόζουν, με τις «ευγενικές παντός έθνους παραδόσεις». Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή «λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων» σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες.
Πρόσφατη περίπτωση ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μόνο που ο πόλεμος αυτός μας δημιούργησε για ένα διάστημα μιαν αρκετά μεγάλη πλάνη, μιαν ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας πως σ’ αυτό τον πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε το φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η «Δημοκρατία», εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον Στάλιν, πολεμήσαμε το ναζισμό, σαν ιδεολογία άσχετη από μας τους ίδιους. Και τον… νικήσαμε. Τι ουτοπία και τι θράσος. Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι από την ευθύνη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε μια άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ’ αυτό, δεν νικούσαμε κανένα φασισμό αλλά απλώς μιαν άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να μας υποτάξει.

Κώστας Γεωργάκης: Ο άνθρωπος που αυτοκτόνησε για την ελευθερία

Τα ξημερώματα της 19ης Σεπτεμβρίου 1970, η ομάδα οδοκαθαριστών που καθάριζε την πλατεία Ματεότι, στη Γένοβα, βρέθηκε μπροστά σε μια εικόνα που έμελλε να αποτελέσει την αρχή της διεθνούς αντίδρασης για τη χούντα στην Ελλάδα. Ένας νέος, τυλιγμένος στις φλόγες, έτρεχε μπροστά από το δικαστικό μέγαρο και φώναζε «Ζήτω η Ελλάδα, κάτω η δικτατορία». Αρνήθηκε την βοήθειά τους και πέθανε εννιά ώρες αργότερα, στο κοντινό νοσοκομείο. Το όνομά του ήταν Κώστας Γεωργάκης και γεννήθηκε, στις 23 Αυγούστου 1948.
Ο Γεωργάκης καταγόταν από την Κέρκυρα και ήταν γιος ράφτη. Τελείωσε το σχολείο με άριστα και τον Αύγουστο του 1967, λίγους μήνες μετά την επιβολή της δικτατορίας, έφυγε για να σπουδάσει Γεωλογία στην Ιταλία. Το 1968, έγινε μέλος της ΕΔΗΝ, της νεολαίας της Ένωσης Κέντρου, ενώ στο αυτοκίνητο που οδηγούσε είχε κολλημένη μια φωτογραφία του Ανδρέα Παπανδρέου.

Από την πρώτη στιγμή κατήγγειλε το καθεστώς και τις πρακτικές του. Τρεις μήνες πριν την αυτοκτονία του, αποκάλυψε ανώνυμα σε γενοβέζικο περιοδικό ότι άνθρωποι της Χούντας είχαν παρεισφρύσει στις ελληνικές φοιτητικές οργανώσεις στην Ιταλία. Λίγο καιρό αργότερα, δέχτηκε επίθεση από παρακρατικούς και, παρότι ενεργός φοιτητής, είχε πρόβλημα με την αναβολή της στρατιωτικής του θητείας. Παράλληλα, η οικογένειά του στην Κέρκυρα δεχόταν και αυτή τις πιέσεις του καθεστώτος.

Κ.Π. Καβάφης -Μ. Αναγνωστάκης: Μια συνάντηση, ημερίδα 20/9

Πηγή:alfavita

Γιάννης Αγγελάκας: «Οι "πίστες" επικοινωνούν με τους εθνικιστές»

Συνέντευξη στον Οδυσσέα Ιωάννου

Ο καινούριος του δίσκος «Η γελαστή ανηφόρα» κυκλοφόρησε πριν από λίγους μήνες. Ορμητικός και τολμηρός, τόσο στον στίχο όσο και στη μουσική του, στο ηχητικό του περιβάλλον. Έχω υποστηρίξει πολλές φορές πως είναι πολύ πρόχειρος και λανθασμένος ο διαχωρισμός του τραγουδιού σε μορφή και περιεχόμενο, όταν θεωρούν περιεχόμενο τον στίχο και μορφή τη μουσική. Η μουσική έχει περιεχόμενο, αλίμονο αν δεν είχε! Με αναφορές στο λαϊκό μας τραγούδι αλλά και σε εκείνο το νεύρο της rock που μας αναστάτωσε πιτσιρικάδες και αντέχει ακόμα. Αυθόρμητος στις αντιδράσεις του, θα πει αυτό που σκέφτεται, ως υποχρέωση πρωτίστως προς τον εαυτό του, δίχως να σκεφτεί τα αποτελέσματα μιας λανθασμένης «στρατηγικής».

  Και, βέβαια, μεγάλος τεχνίτης του λόγου.

 

Τον έχω «κατηγορήσει» αρκετές φορές για ιδιαίτερη αυστηρότητα στις εκτιμήσεις και στην κριτική του σε ανθρώπους -κυρίως του ελληνικού τραγουδιού- όμως η συνέπειά του και το πάθος του σε αυτά που πιστεύει, μόνο σεβασμό μπορεί να σου εμπνεύσει.

 

Στο site της www.alltogethernow.gr, θα βρείτε όλες τις τελευταίες κυκλοφορίες, τόσο των δικών του δίσκων, όσο και εκείνων που έχει επιμεληθεί μαζί με τον δημιουργικό πυρήνα των συνεργατών του, καθώς επίσης κείμενα, νέα, video clips.

 

  Την Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου, ανεβαίνει στον Βύρωνα, στο Θέατρο Βράχων, για την κεντρική του συναυλία στην Αθήνα. (Προπώληση, 10 ευρώ, στην είσοδο 12 ευρώ).

Μουσικός περίπατος τιμής για τη Μαρία Κάλλας

Η Λυρική Σκηνή τιμά τη Μαρία Κάλλας και προσκαλεί τους Αθηναίους να περπατήσουν την πόλη μετά μουσικής.

Του Νίκου Βατόπουλου...

«H ανάγκη για το ωραίο». Το λέει, με μεγάλη φυσικότητα, ο Μύρων Μιχαηλίδης, ο καλλιτεχνικός διευθυντής και αρχιμουσικός της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, που αύριο καλεί όλη την Αθήνα στον δρόμο. Ενα προσκλητήριο «αισθήματος και ανάμνησης» για τη Μαρία Κάλλας, την παραμονή της επετείου των 36 χρόνων από τον θάνατό της, με πέντε μουσικές στάσεις από το Μουσείο της Ακρόπολης ώς το Εθνικό Αρχαιολογικό της Πατησίων, κοντά στο διαμέρισμα όπου έζησε η Κάλλας από το 1937 ώς το 1945. Αυτή η μουσική γιορτή, ένα «γκαλά δρόμου», πομπή και λιτανεία μαζί, αλλά γεμάτη χαρά και συγκίνηση, είναι ο φόρος τιμής της Λυρικής Σκηνής στη μεγαλύτερη λυρική αοιδό του 20ού αιώνα, που είναι Ελληνίδα. Δύσκολο να χωνέψει κανείς ότι η Αθήνα είναι η πόλη της Μαρίας Κάλλας, εδώ έζησε ως νέα κοπέλα, εδώ άρχισε την καριέρα της. Και είναι δύσκολο να χωνέψει κανείς το γεγονός ότι αυτή η πόλη υπήρξε τόσο αδιάφορη σε αυτό το δώρο, που άλλες πόλεις, σε άλλους τόπους θα έφεραν ως στέμμα τιμής. Αύριο, όμως, με αυτήν την πρόσκληση που απευθύνει η Λυρική, δυναμωμένη και ενθαρρυμένη από την ολοένα και μεγαλύτερη απήχηση του ρόλου της, η Αθήνα θα γίνει και πάλι η πόλη της Μαρίας Κάλλας. Σοφή η επιλογή το αφιέρωμα μνήμης να γίνει έξω στους δρόμους της Αθήνας. Είναι η συγκυρία που ευνοεί τη νέα «μαζικότητα» μέσα από το ιδιωτικό κανάλι του προσωπικού ανάγλυφου. Είναι η παγιωμένη αγάπη ενός διευρυνόμενου κοινού για την όπερα. Το επισημαίνει με ιδιαίτερη ικανοποίηση και ο Μύρων Μιχαηλίδης, που θα διευθύνει αύριο αυτό το αφιέρωμα. Εχει συντελεσθεί μια αλλαγή, που καταγράφεται με ποικίλους τρόπους, αλλά με πιο θεαματικό τρόπο έχει πιστοποιηθεί σε όσες εξόδους έχει επιχειρήσει η Λυρική στην πόλη: στο μετρό, στην Αγορά της οδού Αθηνάς, στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου και τώρα ακόμη πιο φιλόδοξα και με ακόμα πιο σύνθετο τρόπο, στο αφιέρωμα για τη Μαρία Κάλλας. Αυτή η έξοδος έχει τρεις κορυφώσεις. Από τη μια, τραβάει τον κόσμο έξω και τον κάνει κοινωνό ενός ερεθίσματος υψηλής αισθητικής και συγκίνησης που γίνεται κοινό βίωμα. Από την άλλη, αναγνωρίζει και δικαιώνει τη νεότερη γενιά λυρικών αοιδών, που έχει επιτύχει πολλά τα τελευταία χρόνια. Και τέλος, εμπλέκει τον αστικό μύθο της Κάλλας μέσα στον ιστό της σύγχρονης Αθήνας, τον εξυφαίνει σε μια νέα ανάγνωση και τον παραδίδει εκ νέου καινοφανή αλλά και ριζωμένο.

Η φωτογραφία της Γωγώς για σήμερα...

If students designed their own schools...

Εικόνα της Εβδομάδας

Πηγή: protagon
 Photo: Φίλιππος Μεσσίνης @fosphotos.com

O μικρός Όμηρος λέει στα αρχαία ελληνικά τα ζώα

Βάκχες

Οι «Βάκχες» -από τα πληρέστερα και πιο ολοκληρωμένα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας - μπορούν να διαβαστούν και να παρασταθούν με τρόπο που να ανταποκρίνεται στα δεδομένα και τις ανάγκες της εποχής μας.

Σήμερα, που ο φόβος μπροστά στο καινούργιο και τις αβεβαιότητες που δημιουργούν τα νέα παγκόσμια δεδομένα οδηγεί σε εσωστρέφειες και επικίνδυνους φανατισμούς μπορούμε να δούμε το μύθο, διαμέσου του ποιητικού λόγου, σαν μια σπουδή πάνω στην ανθρώπινη φύση και στις συγκρούσεις που δημιουργούνται όταν οι οργανωμένοι κοινωνικοί σχηματισμοί έρχονται αντιμέτωποι με την «εισβολή» στον περίκλειστο χώρο τους, νέων δεδομένων-ανθρώπων, δοξασιών, δυνάμεων.

ΕΙΔΟΣ

• Αρχαίο θέατρο

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

Ευρυπίδης

ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ

Δημήτρης Λιγνάδης

ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ

Ρούλα Πατεράκη, Γιάννης Καρατζογιάννης, Σάκης Ρουβάς, Δημήτρης Λιγνάδης κ.ά.

• δείτε που παίζει...

«Δεν θ΄αυτοκτονήσω. Θα καθαρίσω κάποιον από εσάς!»

«Ήμουν νοικοκύρης και με κάνατε ζητιάνο» είπε πολίτης στον Άδωνι Γεωργιάδη, κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του τελευταίου στη ΔΕΘ. Ο αγανακτισμένος πολίτης πλησίασε τον υπουργό Υγείας, λίγο πριν εκείνος μπει στο Βελλίδειο.

«Κάντε κάτι. Δεν αντέχουμε άλλο. Μας πήρατε το φαγητό μας»,

 του είπε για να λάβει την αποστομωτική απάντηση: «έλα στον πραγματικό κόσμο. Δεν λύνονται εδώ τα προβλήματα». «Δυο χρόνια τώρα υποφέρω», συνέχισε ο εξοργισμένος πολίτης, ενώ την ώρα που ο υπουργός αποχωρούσε του φώναξε: «δεν θ΄αυτοκτονήσω. Δεν είμαι τρελός. Θα καθαρίσω κάποιον από εσάς».

Πηγή: http://www.alfavita.gr/

Χορεύοντας στα κόκκινα φανάρια του Άμστερνταμ

Πηγή: http://www.protagon.gr/

Σε είδα να ζωγραφίζεις...

Σε είδα να ζωγραφίζεις βότσαλα με λαδομπογιές και να βάζεις χρωματιστές χάντρες σε βραχιολάκια. Δεν έπαιζες όπως όλα τα άλλα παιδιά. Τακτοποιούσες πάνω στο πεζούλι την ωραιότατη πραμάτεια σου και την πουλούσες σε πολύ λογικές τιμές στους τουρίστες στην Νταμούχαρη.

Στήθηκες χαμογελαστή να σε βγάλω μια φωτογραφία με τις δημιουργίες σου και μετά ευγενέστατη μας έκανες και μια καλύτερη τιμή επειδή η ώρα ήταν περασμένη κι έπρεπε να ξεπουλήσεις.
Εσύ, κορίτσι μου, αδικείσαι. Εσένα πρέπει να σε βάλουμε να παραδίδεις μαθήματα επιχειρηματικότητας, τώρα που τα έχουμε τόσο ανάγκη...
Πηγή: http://www.protagon.gr/

Summertime Sadness