Καλό ταξίδι Σάββα!

O Σάββας Μετοικίδης, με το προσωνύμιο "καπετάν-Νέστος" άφησε το στίγμα του στις κινητοποιήσεις του Δεκέμβρη του 2008, στις οποίες γίνεται εκτενής αναφορά σε περιστατικό που σημειώθηκε όταν κυκλώθηκε από ΜΑΤ σε πολυκατοικία της οδού Ασκληπιού και, όπως μαρτυρά το σχετικό video, φωνάζει προς την Αστυνομία: "πόσους σας είπαν να πιάσετε σήμερα...εγώ είμαι δάσκαλος...θάρθω εγώ...σας φτάνουν δέκα ;" ...και πήγε ( στο 3:50 λεπτό του σχετικού video) - Ήθελε πάντα να δίνει...

Η κηδεία του Σάββα Μετοικίδη έγινε στις 4 το απόγευμα στην Σταυρούπολη Ξάνθης, Κυριακή 22/4/2012.

     Μια ακόμη μνημονιακή δολοφονία. Θα ήθελα να είναι ψέμα, αλλά δυστυχώς δεν είναι. Ο αγαπημένος σύντροφος και φίλος Σ.Μετοικίδης διάλεξε να φύγει από κοντά μας σε μια στιγμή που τον χρειαζόμαστε σαν αγωνιστή , σαν δάσκαλο , σαν άνθρωπο. Ο Σάββας μας έδωσε πολλά, γι' αυτό και η απώλειά του είναι δυσαναπλήρωτη. Βαδίσαμε μαζί τα τελευταία χρόνια στους αγώνες στην εκπαίδευση αλλά και στους σημαντικότερους κοινωνικούς αγώνες που έδωσε η εποχή μας. Ο Σάββας έδωσε πάντα τον καλύτερο εαυτό του σ΄ αυτούς τους αγώνες, χωρίς ποτέ κανένα αντάλλαγμα και καμιά ιδιοτέλεια.
   Στους σημερινούς μαύρους καιρούς του σκοταδισμού και της μνημονιακής εξαθλίωσης ο Σάββας διάλεξε να κάνει με το δικό του τρόπο την αντίσταση. Διάλεξε να θυσιάσει τον εαυτό του καταγγέλλοντας τον μνημονιακό κανιβαλισμό. Έδωσε το σημαντικότερο πράγμα που είχε: τη ζωή του. Η επιλογή του είναι στην κυριολεξία μια θυσία. Μια θυσία,  που ανεβάζει για όλους εμάς το ύψος των απαιτήσεων. Η ΜΟΝΗ ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΤΗ ΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΚΑΙ Η ΤΕΛΙΚΗ ΝΙΚΗ.
                             Καλό σου ταξίδι , αγαπημένε μας φίλε και σύντροφε ΣΑΒΒΑ.                               

ΧΡ.ΡΕΠΠΑΣ

----------------

Κώστας Παπατσιμούλης Δάσκαλος

Σαρανταδυό στίχοι, για τον αδικοχαμένο 42άχρονο  συνάδελφο Σάββα.

Μέρες της άνοιξης
Μέρες τ Απρίλη
Μέρες παθών
Και της Ανάστασης μαζί,
Αυτές τις μέρες διάλεξες, Φίλε Μου Εσύ,
Σε τόπους άγνωστους κι αλαργινούς
Ταξίδι για να φύγεις .
Το άδικο δεν άντεξες
Τους πόνους από τους κόπους
Σαν τ όνειρο σου πνίγηκε
απ άχρηστους ανθρώπους.
Κι έγινες Μάρτυρας κι Εσύ
Την ώρα αυτή και τη στιγμή
Που κάποιοι σου κλέψανε
Και  λεηλάτησαν μαζί
Ότι είχες χτίσει στη ζωή.
Αυτοί που δίχως λογική
Αυτοί οι μικρόψυχοι, οι δειλοί,
Στείλαν ταξίδι μακρινό
Την πονεμένη σου ψυχή.
Και τώρα, τώρα έρχονται ξανά
Σαν τρωκτικά, σαν ποντικοί,
Να ροκανίσουν
Ότι έχει μείνει απ τη ζωή.
Φίλων και συναδέλφων σου μαζί,
Νέων ,ανέργων ,αστέγων. Ταπεινωμένων..
Και πεινασμένων, μα διψασμένων πιο πολύ
Για ένα  αύριο ,
Που πάλι το γέλιο
Μέσα απ τα χείλη τους
Σαν άνοιξη θα ξαναβγεί.
Σαρανταδυό   Απρίληδες
Στο διάβα της ζωής σου.
Φίλε , στεφάνι, ο Μάης μας αυτός
Σου πλέκει στην ψυχή σου
Κι αφήνει τα σημάδια του
Ν ανθίσει και να καρπίσει η ευχή σου.
Φίλε, ονειροπόλε, ταξιδευτή,
Τράβηξες κόκκινη γραμμή,
Τράβηξες γι άλλα μέρη ΕΣΥ.
Καλό ταξίδι σου λοιπόν
Μον΄ νά σαι κι ο στερνός του.

  

Αγαπημένε Σάββα,

πάντα λιτός, πάντα αισιόδοξος, πάντα πιστός στο εκπαιδευτικό σου έργο, πάντα εστιασμένος στο δίκιο

ευαίσθητος, κοινωνικά ευαίσθητος όπως αξίζει σε κάθε άνθρωπο που φέρει την ιδιότητα του πολίτη. Συμμέτοχος σε ό,τιδήποτε θα βοηθούσε τα παιδιά, συμμέτοχος σε κάθε δραστηριότητα - πολιτική και πολιτιστική - των εκπαιδευτικών συλλόγων, αεικίνητος.

Πάντα μου ασκούσες κριτική - ήμουν βλέπεις πιο συμβιβασμένος - και πάντα γελάγαμε μαζί και πάντα είμασταν μαζί. Σε στήριζα και ας διαφωνούσα μαζί σου σε επίπεδο πολιτικής ανάλυσης. Σε στήριζα γιατι ΠΟΤΕ Σάββα, δεν χρησιμοποίησες ΚΑΝΕΝΑΝ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ

Σε στήριζα γιατί ΠΟΤΕ Σάββα δεν είπες τίποτα που να είναι άηθες και απολιτικό
Σε στήριζα γιατί ΠΟΤΕ Σάββα δεν έπαυες να είσαι αλληλέγγυος με όσους είχαν προβλήματα και ας ήταν και άλλης άποψης από σένα
Σε στήριζα γιατί ΣΑΒΒΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΕΝΙΩΘΑ ΑΣΦΑΛΗΣ γιατί από ΣΕΝΑ ΗΞΕΡΑ ΠΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΟΔΟΘΩ

Σάββα μου
ΣΕ ΣΤΗΡΙΖΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ
ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΩ ΤΟ ΧΙΟΥΜΟΡ ΣΟΥ ΝΑ ΜΟΥ ΤΗ ΛΕΕΙ
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΩ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΣΟΥ ΝΑ ΑΙΣΙΟΔΟΞΩ
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΒΡΙΣΚΩ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΚΛΕΙΣΩ ΤΟ ΜΑΤΙ ΦΙΛΙΚΑ ΠΡΙΝ ΠΑΩ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟ Ή ΠΟΛΙΤΙΚΉ ΠΑΡΑΤΑΞΗ
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΩ ΕΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΝΑ ΔΕΙΧΝΩ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
ΜΙΑΣ ΠΡΩΤΟΓΝΩΡΗΣ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΑΦΟΣΙΩΣΗΣ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

ΚΑΙ ΕΓΩ
ΠΑΣΧΙΖΩ ΕΔΩ ΑΚΟΜΗ ΝΑ ΒΡΩ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΑ ΜΟΥ
ΑΛΛΑ ΜΑΖΙ ΜΕ ΣΕΝΑ
ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΚΛΕΙΝΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΘΑ ΑΚΟΥΩ ΤΗ ΦΩΝΗ ΣΟΥ, ΤΟ ΓΕΛΙΟ ΣΟΥ, ΤΟ ΠΕΙΡΑΓΜΑ ΣΟΥ, ΤΗΝ ΕΥΑΙΣΘΗΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΦΩΝΗ ΣΟΥ, ΤΗΝ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΣΟΥ ΑΓΑΠΗ

ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΠΡΟΛΑΒΑ
ΠΡΙΝ ΦΥΓΕΙΣ ΝΑ ΣΟΥ ΔΕΙΞΩ ΤΗΝ ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΜΟΥ
ΥΠΕΡΒΑΙΝΟΝΤΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΣΕ ΣΤΗΡΙΞΩ
ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΑΞΙΩΘΗΚΑ ΝΑ ΣΟΥ ΜΙΛΩ ΚΟΙΤΑΖΟΝΤΑΣ ΣΕ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ

ΑΛΛΑ ΣΑΒΒΑ

ΑΔΕΛΦΕ ΜΟΥ
ΦΙΛΕ ΜΟΥ
ΣΥΝΑΔΕΛΦΕ ΜΟΥ

ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ

ΚΑΙ ΤΩΡΑ - ΣΤΟ ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ - ΜΕ ΑΚΟΥΣ ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ -
ΘΑ ΨΑΞΩ ΝΑ ΒΡΩ ΤΑ ΝΗΜΑΤΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΣΕΝΑ
ΝΑ ΕΝΩΘΩ ΚΙ ΑΛΛΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ

ΕΤΣΙ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΠΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΝΙΩΣΕΙ ΜΟΝΟΣ
ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΣΕΝΑ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΠΑΝΩ
ΝΑ ΔΙΚΑΙΩΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ ΜΑΣ
ΔΑΣΚΑΛΟΣ - ΠΟΛΙΤΗΣ - ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Σου γράφω αυτό το μήνυμα
γιατί μόλις τώρα πληροφορήθηκα την απόφασή σου
και την πράξη σου (Κυριακή, 22/4/2012)

ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ
Ο,ΤΙ ΓΡΑΦΩ
ΚΑΙ Ο,ΤΙ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΕΚΔΩΣΩ

ΘΑ ΕΧΕΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΜΕΤΩΠΙΔΑ ΜΙΑ ΑΦΙΕΡΩΣΗ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ ΣΟΥ

ΓΙΑΤΙ ΣΑΒΒΑ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕΝ ΣΟΥ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ
ΓΙΑΤΙ ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΣΤΗ ΖΩΗ

Εγώ είμαι Σάββα
Εγώ είμαι
και εσύ είσαι εδώ

ΠΑΝΤΑ

Βαγγέλης Ιντζίδης

Καλό ταξίδι Σάββα

Έγινε λίμνη η μοναξιά
έγινε λίμνη η στέρηση
ανέγγιχτη κι αχάραχτη.
Γ.Σ.

του Λάμπρου Νικολάρα

Έχω τη πληγή των ανθρώπων
που θρηνούν μέρες στα ημερολόγια
Τώρα που βαριά ανασαίνουν οι ώρες
κι οι φίλοι γίναν
ίσκιοι ανυπόστατοι
κλειδωμένοι σε δωμάτια που ανοίγουν

παράθυρα στο πέλαγος

Κι όμως όταν λυγίζουν τα γόνατα
κι η σιγή βαραίνει πάνω στα λόγια
η μνήμη σωρεύει- ολοένα σωρεύει- εικόνες
και περιστατικά από περασμένες ευτυχίες
ή δυστυχίες
Που δεν έχεις που να τις διηγηθείς

Πως ξυπνάς ύπνο άρρωστο
τις ώρες που το μεσημέρι κλειδώνει τα μέλη
Κι ακούς
Ψίθυροι ν’ ανεβαίνουν τις σκάλες που τρίζουν
Κι ευωδιάζει η κάμαρη δάφνη ξερή
λιβάνι και φύλλα καρυδιάς
θυμίαμα- ξόρκι
Για τους νεκρούς
που δεν αφήνουν τη μνήμη να γαληνέψει 

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΣΑΒΒΑ

ΣΤΙΧΟΙ ΑΠΟ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΞΥΛΟΥΡΗ ΠΟΥΛΗΜΕΝΟΙ:
Πουλημένοι πουλημένοι
Άλλη στράτα δεν σας μένει
Μνήμα σας προσμένει
Κάσα καρφωμένη.


Για τους πουλημένους
Βόλι δεν χαλάμε
Με πέτρες και κοτρόνια
Τους πετροβολάμε.


Πουλημένοι πουλημένοι
Άλλη ώρα δε σας μένει
Μνήμα σας προσμένει
Κάσα αφορισμένη.


Και για όλους ίδια
Θα 'χετε κονάκι
Λακκούβες με σκουπίδια
Κι απάνω τους κοράκι.


Όλοι οι πουλημένοι
Είστε καταραμένοι
Απ' την δική μας τη γενιά
Από εργάτη ποιητή
Κι από γραφιά.

Είχες πολλούς φίλους Σάββα....

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: alfavita.gr

Αυτοκτόνησε το απόγευμα του Σαββάτου ο 44χρονος δάσκαλος Σάββας Μετοικίδης. Ο αυτόχειρας απαγχονίστηκε λίγο μετά τις 5 το απόγευμα (Σάββατο 21/4/2012) σε αποθήκη της πατρικής κατοικίας του στη Σταυρούπολη. Ο Σάββας ήταν πάντα μπροστά στους αγώνες, στις απεργίες, στις μικρές και μεγάλες καθημερινές μάχες μέσα και έξω από το σχολείο, για το δικαίωμα στη μόρφωση των παιδιών μας, για τη δημόσια δωρεάν παιδεία, για το δάσκαλο, τον εργαζόμενο, τον άνεργο, το μετανάστη, για ένα άλλο αύριο. Ευαίσθητος, κοινωνικά ανήσυχος, ανοιχτός στους ανθρώπους, δίπλα σε όποιον/α είχε ανάγκη, δεν λογάριασε ποτέ προσωπικό κόστος, κούραση, κίνδυνο. Με το δίκιο και την αλήθεια, ταξιδιώτης του ανοιχτού ορίζοντα, πάντα με το γέλιο στα χείλη, άνθρωπος των πράξεων κυρίως, και όχι των λόγων. Αλλά ο λόγος του ήταν πάντοτε «σπαθί».

Παρακάτω δημοσιεύουμε τις ανακοινώσεις της Εκπαιδευτικής Παρέμβασης του Α΄ Συλλόγου Αθηνών Π.Ε. και των Παρεμβάσεων -Συσπειρώσεων Π.Ε. Μαζί και ένα κείμενο του Σάββα από το περιοδικό Εκπαιδευτικός Αντίλογος.

Η κηδεία του Σάββα Μετοικίδη θα γίνει στη Σταυρούπολη Ξάνθης.

alfavita.gr

Εκπαιδευτική Παρέμβαση
Α΄ Συλλόγου Αθηνών Εκπαιδευτικών Π.Ε.

Για το Σάββα…

Ένας ακριβός μας σύντροφος, συνάδελφος και φίλος, ο Σάββας Μετοικίδης, έθεσε τέλος στη ζωή του, σήμερα, Σάββατο 21 Απριλίου. Ο αγαπημένος μας Σάββας, από νέο παιδί πάντα ήταν μπροστά στους αγώνες και στις απεργίες, πάντα φιλότιμος, ευαίσθητος και αλτρουιστής, πάντα κοντά στους συντρόφους του, δίπλα στους συναδέλφους του, κοντά σε κάθε παιδί του σχολείου του.

Είχαμε την τιμή να τον γνωρίσουμε και να συμπορευτούμε μαζί του τα τελευταία εννιά χρόνια. Μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου μας, πρωταγωνιστής στην απεργία του 2006, μάχιμος δάσκαλος και άνθρωπος. Δεν του άρεσαν τα μεγάλα λόγια του Σάββα, ήταν άνθρωπος της πράξης. Μέσα από τα κείμενά του στον Αντίλογο, μέσα από το γέλιο που μας χάρισε με τη συμμετοχή του στη θεατρική ομάδα του Συλλόγου, τα μαθήματα ελληνικής γλώσσας που με δική του – και άλλων συναδέλφων - προσωπική εργασία και αφοσίωση πρόσφερε για πέντε χρόνια σε μετανάστες, την καθημερινή παρουσία του στους αγώνες και το κίνημα.

Οι σύντροφοι και συντρόφισσες του Σάββα από την Εκπαιδευτική Παρέμβαση αποχαιρετάμε τον ακριβό μας σύντροφο και υποσχόμαστε να βαδίσουμε στους ίδιους δρόμους που περπατούσαμε μαζί του τόσα χρόνια, στις διαδηλώσεις και τους αγώνες για ένα καλύτερο σχολείο και ένα καλύτερο αύριο.

Πιο μόνοι. Πιο αποφασισμένοι…

www.paremvasis.gr 21/04/2012

Σαν ψέμα… για το μονάκριβό μας φίλο, σύντροφο, αδελφό…

Ποια λόγια μπορούν να αποτυπώσουν το χαμό ενός ανθρώπου, του Σάββα μας, του Σάββα Μετοικίδη δάσκαλου που έφυγε από κοντά μας, θέτοντας τέλος στη ζωή του, σήμερα Σάββατο 21 Απρίλη;
Ο Σάββας 44 χρονών από την Ξάνθη, πάντα μπροστά στους αγώνες, στις απεργίες, στις μικρές και μεγάλες καθημερινές μάχες μέσα και έξω από το σχολείο, για το δικαίωμα στη μόρφωση των παιδιών μας, για τη δημόσια δωρεάν παιδεία, για το δάσκαλο, τον εργαζόμενο, τον άνεργο, το μετανάστη, για ένα άλλο αύριο.
Και όταν έσβηναν τα φώτα των μεγάλων αγώνων, δίπλα στα παιδιά που τόσο αγάπησε, ως δάσκαλος ειδικής αγωγής, ως δάσκαλος εκμάθησης ελληνικής γλώσσας των μεταναστών.
Ευαίσθητος, κοινωνικά ανήσυχος, ανοιχτός στους ανθρώπους, δίπλα σε όποιον/α είχε ανάγκη, δεν λογάριασε ποτέ προσωπικό κόστος, κούραση, κίνδυνο. Με το δίκιο και την αλήθεια, ταξιδιώτης του ανοιχτού ορίζοντα, πάντα με το γέλιο στα χείλη, άνθρωπος των πράξεων κυρίως, και όχι των λόγων. Αλλά ο λόγος του ήταν πάντοτε «σπαθί».
Σύντροφέ μας, καλό ταξίδι, μας αφήνεις σε δύσκολες μέρες, σε δύσκολες εποχές. Ξέρουμε όμως, ότι σε αυτό το ταξίδι που όλοι μαζί χαράξαμε, δε θα λείπεις. Θα μας συντροφεύεις με το πείραγμά σου, τη γνώμη σου, το γέλιο σου, την αποφασιστικότητα σου.
Σου υποσχόμαστε ότι θα συνεχίσουμε στους ίδιους δρόμους που μαζί διαβήκαμε, στους δρόμους που ακόμα δεν ανοίξαμε, αλλά ονειρευτήκαμε μαζί, στη διαδήλωση, στον αγώνα, στο σχολείο.

----------------------------------------------

Αυτοί οι αγώνες δεν δικαιώθηκαν, αλλά δεν πήγαν και χαμένοι

(Σταχυολόγηση από μια 20ετία αγώνων στην εκπαίδευση)

Του Σάββα Μετοικίδη

«Φτάνεις κι εσύ κάποτε να πιστέψεις πως σάπισαν

όλα τα περάσματα πως αμείλιχτοι φύλακες

στέκονται ορθοί σε κάθε γωνιά.

Πολλές φορές η νύχτα ξέρει να σου μιλά σα μια

θανάσιμη ηδονική φίλη μα εσύ δε θες να την ακούς,

ζητάς μια λάμπα, τίποτε άλλο από μιαν ελάχιστη λάμπα,

μια λάμπα τόσο ταπεινή μέσα σε τούτο το σκοτάδι».

Μανόλης Αναγνωστάκης «Εποχές 2»

Μετά την περσινή μας απεργία αναπτύσσεται ένας, καλοπροαίρετος κατά βάση, προβληματισμός από συναδέλφους που μάτωσαν στο μεγαλειώδη αγώνα των έξι βδομάδων σχετικά με την αποτελεσματικότητα των απεργιών και το «τι να κάνουμε» από εδώ και πέρα. Η ψυχολογία μας πέρασε από μεγάλες διακυμάνσεις και σε όλους τους συνταξιδιώτες του επικού φθινοπώρου του ’07 έμεινε μια στυφή γεύση, που γίνεται πίκρα όταν συναντιόμαστε, αραιά και πού, στις 24ωρες πορείες – λιτανείες της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ.

Τελείωσε η εποχή των μεγάλων αγώνων; Ηττηθήκαμε λοιπόν οριστικά; Δε μένει τίποτ’ άλλο απ’ το να περιμένουμε μοιρολατρικά τα χειρότερα; Ας κάνουμε μια μικρή αναδρομή στην ιστορία του εκπαιδευτικού κινήματος την τελευταία 20ετία.

Καλοκαίρι 1988 : Οι καθηγητές της μέσης εκπαίδευσης κατεβαίνουν σε απεργία μέσα στις εξετάσεις που κρατάει 34 μέρες με μισθολογικά κυρίως αιτήματα. Κερδίζουν (και μαζί μ’ αυτούς και οι δάσκαλοι) 30.000 δρχ επίδομα τριμήνου και 15.000 δρχ μηνιαίο επίδομα βιβλιοθήκης. Δηλαδή 25.000 δρχ αύξηση το μήνα σε συνολικό μισθό γύρω στις 75.000 δρχ (αύξηση περίπου 30%!!!!).

Καλοκαίρι 1990 : Οι καθηγητές ξανακατεβαίνουν σε πολυήμερη απεργία με οικονομικά και θεσμικά αιτήματα και αντιμετωπίζουν δικαστικές αποφάσεις που βγάζουν την απεργία τους παράνομη και καταχρηστική, επιλεκτικές συλλήψεις, μέχρι και εξετάσεις με απεργοσπαστικό μηχανισμό μεσούσης της απεργίας. Επιπλέον έχουν απέναντί τους όλο το φάσμα των κομμάτων της βουλής που επιδεικνύουν εχθρική στάση (με τον ενιαίο τότε Συνασπισμό σε ρόλο «υπεύθυνης δύναμης» να ζητά επιτακτικά να γυρίσουν στις αίθουσες διδασκαλίας). Η απεργία λήγει χωρίς ουσιαστικές κατακτήσεις.

Χειμώνας 1991 : Η Αθήνα κυριολεκτικά φλέγεται μετά τη δολοφονία του καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα στην Πάτρα από τον τραμπούκο της ΟΝΝΕΔ Καλαμπόκα. Τα μέτρα του τότε Υπουργού Παιδείας Κοντογιαννόπουλου για την αξιολόγηση, την κατάργηση της επετηρίδας, τις εξετάσεις στο δημοτικό και τις… ποδιές στα σχολεία αποσύρονται μαζί με τον υπουργό.

Μάρτης 1995 : Ο Γιώργος Παπανδρέου ως υπουργός παιδείας ρίχνει στο τραπέζι την κακόφημη αποκέντρωση που προβλέπει την άμεση υπαγωγή των σχολείων στους δήμους. Μετά από δέκα μέρες κινητοποιήσεων όπου πρωτοστατεί το συντονιστικό των πρωτοβάθμιων συλλόγων η πρόταση αποσύρεται.

Χειμώνας 1997 : Η ΟΛΜΕ κατεβαίνει σε απεργία διαρκείας για το νέο μισθολόγιο των δημοσίων υπαλλήλων που προβλέπει ακόμη και ονομαστικές μειώσεις μισθών. Ενώ οι καθηγητές βρίσκονται ήδη στην 4η βδομάδα των κινητοποιήσεών τους, μπαίνει και η ΔΟΕ στην απεργία κάτω από την πίεση της βάσης των δασκάλων. Τελικά οι δάσκαλοι γυρίζουν στα σχολεία στις 19 Φλεβάρη μετά από 13 μέρες απεργίας έχοντας κερδίσει την κλιμακωτή μείωση του ωραρίου, ενώ οι καθηγητές συνεχίζουν μόνοι τους – με τους συνήθεις πια αγανακτισμένους γονείς που καταθέτουν μηνύσεις - μέχρι τις 15 Μάρτη (για να μην μουρμουρίζουμε ότι οι καθηγητές δε συμπαρατάχθηκαν στη δική μας μεγάλη απεργία). Οι κατακτήσεις του αγώνα αυτού είναι : α) 20.000 δρχ μηνιαία αύξηση, β) Το επίδομα εξωδιδακτικής απασχόλησης, ενώ στο αρχικό νομοσχέδιο προβλεπόταν να είναι ονομαστικό (δηλαδή σταθερό), έγινε αναπροσαρμοζόμενο γ) μειώθηκαν οι κρατήσεις που προβλεπόταν στο αρχικό σχέδιο για το μισθολόγιο και δ) ενσωματώθηκαν τα τρίμηνα στο βασικό μισθό. Σίγουρα, αν η ΔΟΕ δεν είχε αποσυρθεί άρον άρον και το μέτωπο δασκάλων – καθηγητών παρέμενε αρραγές, τα κέρδη του αγώνα αυτού θα ήταν μεγαλύτερα.

Καλοκαίρι 1998 : Η μάχη των εξεταστικών. Η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη και άλλες μεγάλες πόλεις μετατρέπονται σε πεδία μάχης από τους χιλιάδες αδιόριστους εκπαιδευτικούς που βλέπουν ν’ ανατρέπονται προγραμματισμοί ζωής με την κατάργηση της επετηρίδας. Τελικά ο ΑΣΕΠ πέρασε, αλλά κερδήθηκε η ποσόστωση χάρη στην οποία διορίστηκαν χωρίς εξετάσεις όλοι οι απόφοιτοι των ακαδημιών και οι απόφοιτοι των παιδαγωγικών τμημάτων μέχρι το ‘94 – ’95.

Και βέβαια σ’ όλο αυτό το διάστημα έχουμε σημαντικά νεολαιίστικα ξεσπάσματα με τους μαθητές και φοιτητές να πλημμυρίζουν κατά καιρούς τους δρόμους παλεύοντας για πραγματικά δημόσια και δωρεάν παιδεία.

Όλοι οι αγώνες της τελευταίας 20ετίας, με εξαίρεση το ’88 και το ‘90, ήταν αμυντικοί. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι οι όποιες κατακτήσεις αρκούν για να καλύψουν τις σύγχρονες ανάγκες μας ή ότι μετέτρεψαν τα σχολεία σε χώρους δημιουργίας, συνεργασίας και χαράς.

Όμως χωρίς αυτούς τους αγώνες :

- Όλοι οι διορισμοί θα γίνονταν με εξετάσεις και συνέντευξη ήδη από το ’91.

- Οι μισθοί μας σήμερα θα ήταν περίπου στο ύψος του δώρου Χριστουγέννων.

- Η αξιολόγηση - που συζητιέται από το 1984 (!!!!!), έγινε τελικά νόμος με τον 25/25 το ’97, αλλά παραμένει ακόμη ανενεργή – θα «έπαιρνε ήδη κεφάλια».

- Οι ιδιώτες και οι εταιρίες θα αλώνιζαν στα σχολεία, αφού υπάρχουν φιρμάνια της Ευρωπαϊκής Ένωσης που πιέζουν από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 προς αυτή την κατεύθυνση.

- Θα είχαμε ίσως παραχώρηση των σχολείων στους δήμους με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

- Το παρουσιολόγιο και η υποχρεωτική παραμονή των εκπαιδευτικών στο σχολείο μέχρι τις 14 : 00 καθώς και η ευέλικτη ζώνη θα ήταν μέρος της σχολικής καθημερινότητας μας.

- Τα κρούσματα αυταρχισμού και αυθαίρετων αποφάσεων της διοίκησης θα ήταν πολλαπλάσια.

- Και φυσικά μετά την περσινή προσπάθεια συνταγματικής αναθεώρησης, που πετάχτηκε στο καλάθι των αχρήστων χάρη στην πίεση της δικής μας απεργίας, θα καταργούνταν η μονιμότητα για όσους συναδέλφους διορίζονταν από εδώ και πέρα.

Φυσικά και δεν αρκούν αυτά. Είμαστε πολύ πίσω σε σχέση με τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας ως εργαζόμενοι, εκπαιδευτικοί και άνθρωποι. Θα πρέπει πια να συζητήσουμε ένα πλαίσιο διεκδικήσεων που δε θα προτάσσει μόνο τα όχι μας, αλλά και τα θέλω μας.

Η συγκυρία είναι δύσκολη. Οι συνειδήσεις έχουν μετατοπιστεί σε πιο συντηρητικές κατευθύνσεις. Ο κόσμος στενάζει οικονομικά. Το κεντρικό πολιτικό σκηνικό δεν αφήνει πολλές ρωγμές. Οι απεργίες και οι αγώνες δε γίνονται με αυτοματισμούς.

Όμως η εκπαίδευση στο σύνολό της λειτουργεί σαν το γαλατικό χωριό, είναι απρόβλεπτη και οι κινητοποιήσεις της εκρηκτικές.

Δε μας ταιριάζει η μοιρολατρία και ο πεσιμισμός. Όταν χρειαστεί θα ξανασμίξουμε τα βήματα και τις καρδιές μας στους δρόμους, θα συντονίσουμε με καλύτερους όρους το βηματισμό μας με τους συναδέλφους καθηγητές, τους φοιτητές και τους μαθητές, όχι μόνο για ν’ αντισταθούμε σε όσα μας ετοιμάζουν, αλλά και για να διεκδικήσουμε όσα ονειρευόμαστε και μας αξίζουν.

Πηγή: alfavita