Σάββατο μεσημέρι, με τον ήλιο να πυρώνει τα πεζοδρόμια, ήταν βάλσαμο να μπαίνεις στο Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών στην Πλατεία Κλαυθμώνος. Το νεοκλασικό της Παπαρρηγοπούλου 7 (μαζί με τη διπλανή οικία Βούρου-Ευταξία απαρτίζουν το μουσείο) υπήρξε το πρώτο παλάτι της Ελλάδας, από το 1836 μέχρι το 1842. Μπαίνοντας στο ισόγειο, ένα σερί από παμπάλαιους πίνακες και χαρακτικά καταγράφει τις μεταμορφώσεις του αστικού ιστού από την Τουρκοκρατία και μετά, φανερώνοντας έτσι προ πολλού χαμένες εικόνες, όπως το τζαμί στην Ακρόπολη ή ο ναός της Αρτέμιδος Αγροτέρας. Ο μνημειακός πίνακας του Ζακ Καρέ από το 1674 είναι ο μεγαλύτερος που έχει γίνει για την Αθήνα και απεικονίζει τον Μαρκήσιο ντε Λουντέλ με φόντο τον ακόμη αλώβητο από την έκρηξη του Μοροζίνι Παρθενώνα. Οι συλλογές ανηφορίζουν σε επιπλέον δύο ορόφους, ωστόσο ο πρώτος κλέβει εύκολα τις εντυπώσεις, καθώς στις σάλες του συναντώνται έπιπλα και αντικείμενα του Όθωνα και της Αμαλίας, το γραφείο του Άρμανσμπεργκ, όπως και δωμάτια που αναπαριστούν τους χώρους υποδοχής ενός μεγαλοαστικού σπιτιού του 19ου αιώνα, αποκαλύπτοντας και τις συνήθειες του τότε, προσωπικές ιστορίες αλλά και σκωπτικά παραλειπόμενα.
Το πιάνο, λ.χ., με το τσόχινο σεμεδάκι αγοράστηκε με έρανο για την πρώτη γυναίκα απόφοιτο του Ωδείου Αθηνών, την Αδέλα Δέσελ, ενώ στη μικρή τραπεζαρία προσέξτε τη λαϊκή λιθογραφία που καυτηριάζει τον πρωτεύοντα ρόλο της Αμαλίας στη διακυβέρνηση της χώρας.
http://www.athinorama.gr/arts/editorschoice/?edtid=14357
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου