Ολη η φυλακή µια σκηνή...

Η «ΚΑΤΣΑΡΙΔΑ» ΣΤΟ ΕΙΔΙΚΟ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΝΕΩΝ ΑΥΛΩΝΑ

Της Δάφνης Κοντοδήµα

Μας υποδέχτηκαν κουνώντας τα χέρια τουςέξω από τακάγκελα των παραθύρων. «Γεια σας!». «Εδώ είµαστε!». Οι δυνατές φωνές τους αντηχούσαν στο άδειο προαύλιο του Ειδικού Καταστήµατος Κράτησης Νέων Αυλώνα, Σάββατο µεσηµέρι.

«∆εν βρίσκεσαι κάθε µέρα σε φυλακή» έλεγε ο Βασίλης Μαυρογεωργίου, καθώς διασχίζαµε µε αργά βήµατα το επιβλητικό προαύλιο. Για να φτάσουµε στην αίθουσα εκδηλώσεων όπουθα ανέβαινεη «Κατσαρίδα» του, από τους ηθοποιούς Θοδωρή Πετρόπουλο και Σεραφείµ Ράδη.

Σηκώσαµε τα κεφάλια.Ενα πολύχρωµο µωσαϊκόστα παράθυρα των κελιών µερούχα κρεµασµέναστα κάγκελαέσπαγε την τσιµεντένια µονοτονία του προαύλιου.

«Μετη βοήθεια της Ανωτάτης ΣχολήςΚαλών Τεχνών, οι ανήλικοι έγκλειστοιθα δηµιουργήσουν εικόνες µε γκράφιτι. Περιµένουµε και τον χλοοτάπητα. Θα αλλάξει η καθηµερινότητά τους» µάς ενηµέρωσε ο διευθυντής του Γυµνασίου και Λυκείου των φυλακών Πέτρος ∆αµιανός.


Λίγα λεπτά πριν, ένα µικροεπεισόδιο είχε ξεσπάσει στο ίδιο προαύλιο. ∆ύοπαρέες διαφορετικών εθνοτήτων διαφώνησαν έντονα µε αφορµή ένα τσιγάρο. Γι’ αυτό και καθυστέρησε κατάµια ώρα η έναρξη της παράστασης.

«Αυτά συµβαίνουν στις φυλακές» µε καθησύχαζε ο ηθοποιός Στάθης Γράψας – παίζει στο «Μάουζερ», στο θέατρο «Αττις» – που εθελοντικά παραδίδει µαθήµατα θεάτρου και ανεβάζει παραστάσεις µε τους νεαρούς τρόφιµους. Στις 30Απριλίου θα παρουσιάσουντη δική τους παράσταση, «Αφετηρία».

Στη µεγάλη αίθουσα εκδηλώσεων µε τις µικρές βιβλιοθήκες οι ηθοποιοί ζέσταναν το κοινό πριν από την παράσταση µε χέρια ψηλά και δυνατές φωνές. Περίπου εξήντα οι νεαροί θεατές. Από τη Βόρεια Αφρική, το Πακιστάν, την Αλβανία και βέβαια από την Ελλάδα. Με φαρδιές φόρ µες, πολλοί µε ξυρισµένα κεφάλια. Ολοι ανυπόµονοι. Να ξεκινήσει η παράσταση.

Κάθησα ανάµεσα στο κοινό. ∆ίπλα µου δύο κενές θέσεις. ∆ύο τρόφιµοι έσπευσαν να τις καλύψουν. ∆εν το κρύβω, τώρα που το βλέπω πιο ψύχραιµα: ένιωσα ένα σύγκρυο. Ο καθηγητής Πέτρος ∆αµιανός µε έβγαλε από την αµηχανία µου. Κάθησε εκείνος δίπλα µου.

«Ξεκινάει;» ρωτούσαν ο ένας τον άλλον. Επειτα συνέχιζαν την κουβέντα, κάποιοι στη µητρική τους γλώσσα. Μερικοί σε παρέες. Με το χέρι τουενός στον ώµο του άλλου. Με όρεξη γιασυζήτηση και για πειράγµατα. Ο καθηγητής τους τούς έβαζε σε τάξη: «Ενοχλείτε τους ηθοποιούς». Σώπαιναν για δυο λεπτά. Το µόνο πουακουγόταν ήτανήχοι από κοµπολόι.

Τα βλέµµατα, έντονα. Περιεργάζονταν ό,τισυνέβαινε στησκηνή αλλάκαι γύρω. Κάποιοι είχανάγνωστες λέξεις.

«Τι σηµαίνει...

τζιτζίκι;».∆εν πειράζει. Αντιδρούσαν περισσότεροσε σκηνές µε µιµήσεις, τραγούδια και χορούς.

Ανάµεσα έστριβαν τσιγάρο. Αλλοι το έβαζαν στο αυτίκαι έβγαιναν για να καπνίσουν.

Ποιος µίλησε για θεατρική σύµβαση; Οι ανήλικοι θεατές µιλούσαν και απευθείας στους ηθοποιούς. «Πάλι ήρθες;» έλεγε ο νεαρός στη δεύτερη σειρά, απευθυνόµενος στον Θοδωρή Πετρόπουλο.

«Η Ζέτα Μακρυπούλια!», φώναξε κάποιος µόλις αντίκρυσε τον ηθοποιό µε καστανόξανθη περούκα. «Ο Τρύφων Σαµαράς!» του απάντησαν απ’ τα πίσω καθίσµατα.

«Ποιο είναι το όνοµα του ποντικού... Τιµόθεου;» ήταν η ρητορική ερώτηση των ηθοποιών από σκηνής. «Παπανδρέου», «Βενιζέλος». Βροχή οι απαντήσεις. Σουρεαλιστικό! Αλλη ερώτηση: «Να δώσουµε δεύτερη ευκαιρία στην κατσαρίδα;». «Ναι!». Τόσο δυνατά, θαρρείς πως έβγαινε από την ψυχή.

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=4627472