Το Τρίο της Μπελβίλ (Les Triplettes de Belleville)

Σκηνοθεσία: Sylvain Chomet
Παραγωγής: France / Belgium / Canada / UK / 2003
Διάρκεια: 80'

Το Τρίο Της Μπελβίλ είναι το ακριβες παράδειγμα πως τίποτα δεν είναι απόλυτο. Αν και το animation έχει στερεοτυπικά παντρευτεί ως κοινό την σχολική ηλικία, αυτό δεν είναι παρά μια ενήλικη ταινία. Γιατί τελικά ετικέτες και ταμπέλες καταρρέουν, και αυτό που μένει είναι η βαθύτερη ουσία των πραγμάτων που δεν ερμηνεύεται από κανόνες. Τουλάχιστον απόλυτης φύσης.


Το Τρίο Της Μπέλβιλ είναι ένα σχεδόν βουβό, όσον αφορά τον λόγο των ηρώων του. Όμως την θέση της διαλεκτικής μετάδοσης των μηνυμάτων παίρνει η εικόνα. Και για την ακρίβεια αυτό το σουρεαλιστικό και χαοτικό σκίτσο που υπονομεύει όσα τα στόματα των ηρώων δεν έχει νόημα να εκφράσουν. Αυτό το σκίτσο λοιπόν μοιάζει σαν να ξεπήδησε από τον πιο αλλόκοτο και σουρεαλιστικό πίνακα ζωγραφικής, και με την κίνηση της ψηφιακής τεχνολογίας να έγινε animation! Έτσι με πολύ φαντασία και δημιουργικότητα οδηγεί τον θεατή σε ένα εξωφρενικό 80λεπτο που σε άλλες περιπτώσεις θα μπορούσε να φανεί ως και αδιάφορο.



Όμως το σκίτσο δεν περιορίζεται σε αυτή την εικαστική του επιτυχία! Αν ήταν έτσι δεν θα μιλούσαμε καν για ταινία. Αλλά κρύβει την δύναμη του στην ετοιμόλογη αφηγηματική του σχολαστικότητα Αρχικά θα απομυθοποιήσει την ρομαντική πλευρά της πόλης του φωτός, όπως έχει αποτυπωθεί στο μυαλό όλων το Παρίσι. Παραθέτοντας σε αντάλλαγμα μια πιο καθημερινή και ρεαλιστική άποψη. Με σπίτια ετοιμόρροπα, δρόμους άναρχους και χαοτικούς, σε μια πιο αληθινή εικόνα της ίδιας της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας με ετοιμόρροπες αξίες και αρχές, που δείχνει να στηρίζεται στο τίποτα. Σε ένα τίποτα τόσο κενό, τόσο άδειο που όλο και περισσότερο μας αποπέμπει στην διαφθορά και την ανηθικότητα.

Όμως το σκίτσο δεν περιορίζεται ούτε σε αυτή την περιγραφική του δεινότητα. Είναι ταυτόχρονα και εξαίσια χαρακτηρογραφικό. Βάζοντας στο περίγραμμα των ηρώων όλα εκείνα τα στοιχεία, όλες εκείνες τις πληροφορίες για το ποιόν των ηρώων του! Από την μπασμένη μυωπική γιαγιά, που δε βλέπει τίποτα εκτός απ' το να κακομάθει τον γιο-εγγονό της(δεν είναι ξεκάθαρο αυτό), στον χοντρομπαλά σπιτικό σκύλο που συνεχώς σκέφτεται την ώρα του φαγητού και το σπαστικό γάβγισμα σε ότι θορυβώδες, τον άνευρο πρωταθλητή ποδηλασίας με τα γιγάντια πόδια δυσανάλογα με τον λεπτό κορμό του, τον λυγερό γαλίφη σερβιτόρο, τους τετραγωνισμένους υποχθόνιους μαφιόζους και την καλλιτεχνική παραξενιά του μουσικού τρίου της Μπέλβιλ. Όλα αυτά αποπνέονται από την αιχμηρή πέννα του Sylvain Chomet η οποία αποκτά τρομερά ειρωνικό σχόλιο για τον περίγυρο της κοινωνίας.

Η υπόθεση κατά τ' άλλα είναι μια απλή υπόθεση. Μια μητέρα-γιαγιά που κακομαθαίνει τον γιο της. Τον κάνει πρωταθλητή ποδηλάτου, καθώς έχει παρακολουθήσει κρυφά τις ημερολογιακές του επιθυμίες. Έτσι πηγαίνουν αυτή και ο σκύλος, που από παλιά του 'χει χαρίσει, ως υποστηρικτές, στον Γαλλικό ποδηλατικό γύρο που μετέχει ο μονάκριβος γιος της. Εκεί ο τελευταίος πέφτει θύμα των αρχιμαφιόζων της πόλης. Οι οποίοι διοργανώνουν μαύρα στοιχήματα με πρωταγωνιστές κάποιους ποδηλάτες. Ο δρόμος της γιαγιάς και του σκύλου για να εντοπίσει τα ίχνη του γιου της, τους φέρνουν στα ίχνη ενός σπουδαίου καλλιτεχνικού τρίου. Των τριών ιδιόρρυθμων ηλικιωμένων μουσικών του Μπέλβιλ. Τελικά μετά από σπαραχτικές στιγμές γέλιου όλοι μαζί οδηγούνται στο να απελευθερώσουν τον γιο. Και μας κατευθύνουν στο πλέον ξεκαρδιστικό finale. Όπου ασκείται ειρωνεία δυτής φύσης. Τόσο προς τις γκανγκστερικές ταινίες απομυθοποιώντας την δύναμη των όπλων, όσο και προς τις ρομαντικές αλλά και τις συνήθης animate ταινίες καθώς ο Sylvain Chomet εξαναγκαστικά μας οδηγεί σε ένα ευτυχής τέλος! Τα πάντα θα γίνουν, δεν έχει νόημα το πως, αρκεί το τέλος να είναι happy!

Όπως γίνεται αντιληπτό η σεναριακή υπόθεση της ταινίας είναι απλά το αίτιο. Το αίτιο για να μπορέσει η γλαφυρότητα του σκίτσου να ασκήσει την έντονη κριτική του. Την έντονη κριτική που εξιστορεί με αφηγηματική ακρίβεια στο διεφθαρμένο σύστημα τον πόλεων. Όπου τονίζεται πως η δύναμη βρίσκεται στα κεφάλαια που συσσωρεύονται σε ανήθικους και πανούργους ανθρώπους, οι οποίοι έχουν όχι μόνο την δύναμη αλλά και την άνεση να δρουν ανεξέλεγκτα. Επισημαίνει τον άσχημο τρόπο διαπαιδαγώγησης , όπου κακοί γονείς κάνουν τα παιδιά τους χειρότερα μη προετοιμάζοντας τα ως πολίτες της κοινωνίας. Ενώ περνάει και σε πάμπολλες χαρακτηρογραφικές αλλά και περιγραφικές αιχμηρές αναφορές με κάθε σουρεαλιστική μολυβιά που διαχύνεται σε κάθε κάδρο της ταινίας!
Αυτά...Στα συν και η εξαιρετική μουσική, τζαζ ρυθμών!