Ευαίσθητη, όμορφη, τρυφερή... Η Μισέλ Γουίλιαμς λάμπει στο «Blue Valentine» του Ντέρεκ Σιανφράνς, παίζοντας μια νέα γυναίκα στα πρόθυρα ενός επώδυνου χωρισμού, με παρτενέρ τον Καναδό ηθοποιό Ράιαν Γκόσλινγκ. Κέρδισε, έτσι, υποψηφιότητα για Οσκαρ α' γυναικείου ρόλου, τη δεύτερη μετά το «Brokeback Mountain», την ταινία που στάθηκε μοιραία για την ίδια σε επαγγελματικό επίπεδο (υποψηφιότητα β' γυναικείου ρόλου), αλλά και προσωπικό. Εκεί ερωτεύτηκε τον υπέροχο Αυστραλό Χιθ Λέτζερ, ο οποίος πέθανε τραγικά, τρία χρόνια μετά τη γνωριμία τους, όταν η κορούλα τους ήταν μόνο δύο χρόνων.
Με τον συμπρωταγωνιστή της Ράιαν Γκόσλινγκ δέθηκαν ιδιαίτερα στα γυρίσματα της ταινίας Παρά το τραυματικό αυτό γεγονός, η Γουίλιαμς συνέχισε την ανοδική της πορεία, έχοντας πια αποκτήσει τη φήμη μιας από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της: «Synecdoche, New York» του Τσάρλι Κάουφμαν, «Wendy and Lucy» της Κέλι Ράιχαρντ, «Μαμούθ» του Λούκας Μάντισον, «Shutter Island» του Μάρτιν Σκορσέζε. Η αθωότητα με την οποία περιβάλλει τους ρόλους της είναι φανερή ακόμη και όταν κάθεται μπροστά μου, γλυκιά και ανεπιτήδευτη, μαλλιά ολόξανθα κομμένα κοντά, κάτι σαν μια άλλη Μπίμπι Αντερσον, γοητευτική μα ταυτόχρονα γήινη, προσιτή.
Πώς μπορεί η αγάπη και ο έρωτας να γίνουν μίσος; Είναι ένα θέμα που δεν βλέπουμε συχνά στον κινηματογράφο.
«Ναι, είναι από τα θέματα που μ' ενδιέφεραν στην ταινία, γιατί είναι ένα άλυτο μυστήριο στη ζωή μου και στη ζωή των φίλων μου. Πώς ξεκινάς νιώθοντας βαθιά αγάπη για κάποιον και καταλήγεις να εύχεσαι να εξαφανιστεί από προσώπου γης! Χαίρομαι που μου δόθηκε η ευκαιρία να αναζητήσω τη λύση μέσω της δουλειάς μου, γιατί έτσι προσέγγισα το πρόβλημα έμμεσα, απαλλάσσοντάς το από την πίεση του Εγώ».
Είναι αξιοθαύμαστο το πώς και εσείς και ο Γκόσλινγκ εκθέτετε όχι μόνο το σώμα σας, αλλά και τα πολύ προσωπικά και αληθινά συναισθήματα που γεννάει μια σχέση.
«Εχει να κάνει με τον τρόπο που κάναμε πρόβες. Ο Ντέρεκ Σιανφράνς επέμενε να μην ακολουθήσουμε το σενάριο. Μας έλεγε: μη μ' αφήσετε να βαρεθώ ποτέ, θέλω να με εκπλήσσετε κάθε στιγμή. Επρεπε, λοιπόν, να αυτοσχεδιάζουμε -και για να αυστοσχεδιάσεις πρέπει να μπορείς να εκτεθείς και να ταπεινωθείς, να είσαι πρόθυμος να κάνεις λάθη μπροστά στο συμπρωταγωνιστή σου. Το καταφέραμε, γι' αυτό εμπιστεύομαι τον Ράιαν Γκόσλινγκ περισσότερο από κάθε άλλο ηθοποιό με τον οποίο έχω συνεργαστεί. Αισθάνομαι πιο κοντά του, γιατί σ' αυτόν έχω εκτεθεί πιο πολύ. Ξέρει τα καλά και τα κακά μου, και ίσως αυτή η οικειότητα είναι που φαίνεται και στην ταινία».
Η ταινία μοιάζει με ευρωπαϊκή, από την άποψη ότι το σεξ παρουσιάζεται σαν ένα φυσικό μέρος της σχέσης τους. Πώς καταφέρατε να έχετε αυτή την άνεση μεταξύ σας;
«Στο γύρισμα είχαμε μαζί μας μόνο τους απαραίτητους συνεργάτες. Στη σκηνή της έκτρωσης, που ήταν ιδιαίτερα δύσκολη για μένα, ο Ντέρεκ κρατούσε την κάμερα και η βοηθός σκηνοθέτη το μπουμ, κλαίγοντας. Αισθανόμουν ότι ήταν και οι δύο μαζί μου. Δεν ήταν απλά παρατηρητές, αλλά μάρτυρες. Οσο για τη γύμνια, δεν τρελαίνομαι να κάνω σκηνές που απαιτούν να είμαι γυμνή. Με τρομάζει. Αλλά η επιτακτική επιθυμία να ολοκληρώσω τη δουλειά μου ανατρέπει την ντροπή μου».
Τι κάνει τη Σίντι να απεχθάνεται τον άντρα της;
«Αυτή ακριβώς ήταν η ερώτηση που είχα κι εγώ: Πώς εγκαταλείπω κάποιον που είναι καλός πατέρας, στοργικός σύζυγος; Ομως, όπως μου είπε ο Ντέρεκ, η Σίντι είναι η ηρωίδα αυτής της ιστορίας, γιατί αυτή θα πάρει την απόφαση να αλλάξει τα πράγματα. Και μπορεί ο σύζυγος να πίνει λίγο παραπάνω ή να έχει εκρηκτικό ταμπεραμέντο, αλλά στην ουσία το πρόβλημα βρίσκεται στο χαρακτήρα μου. Το πρόσωπο που δεν μπορώ να υποφέρω και δεν γνωρίζω είναι ο εαυτός μου. Σκέφτομαι τη Σίντι σαν μια γυναίκα που προβιβάστηκε από κόρη σε σύζυγο, και μεταξύ αυτών των δύο ρόλων έχει χάσει τον εαυτό της. Η ταινία αρχίζει με την αναζήτηση της κινητήριας δύναμης της ζωής της και την επιθυμία της να γίνει γιατρός. Προσπαθεί να αναπτυχθεί διανοητικά, να ξεπεράσει τα όρια της οικογενειακής ζωής».
Ισως οι κοινωνικές συνθήκες παίζουν κάποιο ρόλο στις προσωπικές σχέσεις.
«Ναι, κι αυτό ήταν το δεύτερο πολύ σημαντικό στοιχείο της ταινίας. Ο Ντιν και η Σίντι δεν έχουν την πολυτέλεια να κάνουν ψυχοθεραπεία, να πληρώσουν νταντά για να βγουν ή να πάρουν άδεια. Χωρίς αυτές τις εκτονώσεις απομένουν σε μια κατάσταση... κεφαλοκλειδώματος. Με συγκινεί πολύ ένα ζευγάρι που προσπαθεί να τη βγάλει με τα ελάχιστα που έχει».
Η ταινία έχει να κάνει και με επικοινωνία. Η ειλικρίνεια είναι σημαντικός παράγοντας στις σχέσεις σου;
«Είμαι υπερβολικά ειλικρινής, σε βαθμό που με βλάπτει. Είμαι πάντα έτοιμη να πω οτιδήποτε στον καθένα, γιατί αυτό καλλιεργώ και στη δουλειά μου, πάντα προσπαθώντας να ξεχωρίσω το ψεύτικο από το αληθινό. Η έλλειψη επικοινωνίας και η καταπίεση των συναισθημάτων οδηγούν στη συσσώρρευση του θυμού. Πολλές γυναίκες, που έχουν μάθει να μην επικοινωνούν τις ανάγκες τους, είναι σαν ηφαίστεια έτοιμα να εκραγούν».
Θα έλεγες ότι υπάρχει λογική συνέχεια στις επιλογές των ταινιών σου;
«Τελικά, κατά έναν περίεργο -και μαζοχιστικό- τρόπο, αυτό που αναζητώ με κάθε ταινία είναι η δυσκολία. Συνειδητοποίησα ότι η δική μου διασκέδαση είναι πάντα μες στη δυσκολία». *
Η ζωή χωρίς τον Χιθ Λέτζερ
Τα τελευταία χρόνια πρέπει να ήταν πολύ δύσκολα για σένα. Τι σε βοήθησε να ξεπεράσεις τον πόνο;
«Σταμάτησα να δουλεύω για ένα χρόνο προσπαθώντας να χτίσω πάλι τη ζωή μου. Εμαθα να ζητάω βοήθεια. Εχω ένα στενό κύκλο φίλων και καμιά φορά τα μικροπράγματα -ένα ωραίο φλιτζάνι τσάι, ένα ζεστό μπάνιο, ένας φίλος, ένα κελάιδισμα πουλιού- σου αλλάζουν εντελώς τη διάθεση».
Παρ' όλες τις δύσκολες στιγμές, όμως, θριαμβεύεις στην καριέρα σου.
«Πρέπει να γελάς για να μην κλάψεις. Να κρατάς το κεφάλι ψηλά. Λένε ότι το χαμόγελο θέτει σε ενέργεια τα αντίστοιχα συναισθήματα. Ετσι κι εγώ προσπαθώ να κοιτάζω μπροστά και να χαίρομαι τα καλά».
Πηγή: Ελευθεροτυπία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου