ΤΡΥΠΕΣ: The Hole Story

 Αντί Προλόγου

Για μένα όλα ξεκίνησαν τo Φλεβάρη του '92. Η παρέα μου, πέντε-έξι έφηβοι που θέλαμε και νομίζαμε, αλλά εντέλει δεν ήμασταν και τόσο διαφορετικοί, μόλις είχε ανακαλύψει με σχετική καθυστέρηση το Νevermind και τους Nirvana. Κι ήταν ένα βράδυ που κάναμε αυτές τις 'συγκεντρώσεις' στο σπίτι του Κώστα που κάποιες φορές κατέληγαν σε πάρτι. Έτσι προχώραγε και κείνη η νύχτα, εγώ και οι φίλοι μου να χορεύουμε στο repeat το 'Smells Like Teen Spirit' και τα 3 κορίτσια της παρέας να γελάνε μαζί μας, ώσπου... ώσπου ήρθε η μεγάλη αδελφή του Κώστα, πρέπει να ήταν 20-21 τότε, εμείς ούτε καν 16. Τατουάζ, piercing, μαύρα στενά ρούχα κλπ., άσε που κάπνιζε κιόλας (Wow!). Εννοείται πως σταματήσαμε να χορεύουμε όλοι μας και προσπαθήσαμε να το παίξουμε σοβαροί και cool. Αφήσαμε δηλαδή το βινύλιο να κυλήσει, μπήκε το 'In Bloom' και το 'Come As You Are' και μεις σιγοτραγουδούσαμε μελαγχολικοί και με σκυμμένα τα κεφάλια τους στίχοι, σαν τη χορωδία του επιταφίου ένα πράγμα... 'Αμάν πια με τους Nirvana ρε παιδιά, δεν τους βαρεθήκατε; Ένα μήνα το ίδιο πράγμα ακούτε!' αναφώνησε η μεγάλη αδελφή του Κώστα αφήνοντάς μας σύξυλους. 'Aκούστε και τίποτα άλλο, να ακούστε αυτό!'. Το 'αυτό' ήταν μία κασέτα που έγραφε απ' έξω 'ΤΡΥΠΕΣ - BEST OF' και το πρώτο κομμάτι της συλλογής ήταν το 'Ταξιδιάρα Ψυχή'. Και τότε ήταν που για πρώτη φορά μου 'τρύπησε' η ψυχή...

CineDoc - Volos

Πώς να μεγαλώσετε έναν γιο που να αγαπά πραγματικά τις γυναίκες

H δημοσιογράφος των New York Times και μαμά Claire Cain Miller, αφού μίλησε με νευροεπιστήμονες, οικονομολόγους, ψυχολόγους και άλλους ειδικούς, και έπειτα από εκτενή έρευνα στο αρσενικό φύλο απαντά στο ερώτημα: πώς να μεγαλώσουμε έναν γιο που να πιστεύει στην απόλυτη ισότητα ανάμεσα στους άνδρες και τις γυναίκες. Γράφει το παρακάτω, απευθυνόμενη σε αυτούς που θέλουν να μεγαλώσουν παιδιά καλόκαρδα, γεμάτα εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και ελεύθερα να κυνηγήσουν τα όνειρά τους:


Πώς να μεγαλώσετε έναν γιο που να αγαπά πραγματικά τις γυναίκες
«Στις μέρες μας, οι περισσότερες μαμάδες, δεν διστάζουμε να πούμε στις κόρες μας ότι μπορεί να γίνουν οτιδήποτε θελήσουν στη ζωή τους: αστροναύτες και μητέρες, αγοροκόριτσα ή «γατούλες». Αλλά σπάνια κάνουμε το ίδιο για τους γιους μας. Ενώ, δηλαδή, δίνουμε στις κόρες μας απεριόριστες επιλογές για τους ρόλους που μπορούν να αναλάβουν, διατηρούμε τον κόσμο στον οποίο μεγαλώνουν τα αγόρια μας αρκετά περιορισμένο –αυτό τουλάχιστον λένε οι κοινωνικοί επιστήμονες. Αποθαρρύνουμε τους γιους μας, από το να έχουν ενδιαφέροντα που θεωρούνται “κοριτσίστικα”. Τους λέμε να είναι πάντα σκληροί και δυνατοί ή -αντίστροφα- να μην είναι τόσο ζωηροί.
Αν θέλουμε να δημιουργήσουμε μία κοινωνία ισότητας, στην οποία όλοι θα μπορούν να ευημερούν, πρέπει να δώσουμε στους γιους μας περισσότερες επιλογές. Όπως λέει χαρακτηριστικά η Gloria Steinem, φεμινίστρια Αμερικανίδα δημοσιογράφος και ακτιβίστρια, “Χαίρομαι που έχουμε αρχίσει να μεγαλώνουμε τις κόρες μας σαν τους γιους μας, αλλά τα πράγματα δεν θα φτιάξουν αν δεν μεγαλώσουμε και τους γιους μας σαν τις κόρες μας.”

Η κρυφή ζωή των αναβλητικών και το στίγμα της καθυστέρησης

Πολλοί πετυχημένοι άνθρωποι έχουν ένα καλά κρυμμένο μυστικό: είναι αναβλητικοί. Οι άνθρωποι που κινητοποιούνται μόνο υπό την πίεση μιας προθεσμίας έχουν ένα καλό λόγο, για να κρύβουν τον τρόπο με τον οποίο τα καταφέρνουν. Εξάλλου, τους έχουν μάλλον επιπλήξει, τιμωρήσει, ντροπιάσει ή υποτιμήσει για την καθυστέρησή τους στο παρελθόν και για κάποιους, το στίγμα του αναβλητικού τους κυνηγά από το σχολείο. Τα αναβλητικά άτομα συχνά βιώνουν ενοχές ή ντροπή για τον τρόπο που ολοκληρώνουν τις δραστηριότητες τους.

Πολυάριθμες μελέτες έχουν διερευνήσει την αναβλητική συμπεριφορά, αναζητώντας συχνά να βρουν κάποια υποβόσκουσα παθολογία ή κάποιο ανεπιθύμητο χαρακτηριστικό, που οδηγεί τους ανθρώπους στο να καθυστερούν. Οι πιθανές «αιτίες» της αναβλητικότητας, που έχουν μελετηθεί, ποικίλλουν και ένα από τα αντικείμενά έρευνας, πέραν της διερεύνησης του τι «πάει λάθος» με αυτούς τους ανθρώπους, είναι να αναζητηθούν επιτυχημένες παρεμβάσεις για τη μείωση του φαινομένου.

Οι 17 καλύτερες ταινίες της σεζόν που έφυγε

Από το «Moonlight» του Μπάρι Τζέκινς (φωτογραφία άρθρου), μέχρι το «Μια Πόλη Δίπλα στη Θάλασσα» του Κένεθ Λόνεργκαν και από τον «Εμποράκο» του Ασγκάρ Φαραντί, στο κινηματογραφικό έπος του Κρίστοφερ Νόλαν, «Δουνκέρκη». Το 20176 μας έχει χαρίσει μέχρι στιγμής σπουδαίες ταινίες και με αφορμή την έναρξης της νέας κινηματογραφικής σεζόν, παρουσιάζουμε τις δεκαπέντε (15) πιο αγαπημένες του έτους, συν τις δύο καλύτερες ελληνικές δημιουργίες.

17. «Πλατεία Αμερικής» (2016) του Γιάννη Σακαρίδη
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 23 Μαρτίου