Κρίμα που αδυνατώ να σας σφίξω το χέρι και να σας ευχαριστήσω, παίδες μου αγαπημένοι, γι' αυτό το τροπικό ψηφιακό κύμα αγάπης που στείλατε, για να γλιστρήσει τρυφερά ο παππούς μου έξω από το γήινο ενυδρείο μας. Στοιχηματίζω ότι από το 7ο σύμπαν του θα σηκώνει τώρα ένα ποτηράκι σαββατιανό για να το πιει στις χαρές σας. Τι τα θες όμως; Η αγάπη σας με στήριξε, αλλά η αγάπη με διέλυσε (ξανά). Εν προκειμένω είχε το πρόσωπο του Τζίζας από την Πάρο –δεν πιστεύω να ξεχάσατε τον ήρωα της τελευταίας μου καρδιακής ανακοπής;
Τι το 'θελα και άνοιξα το στόμα μου στο νησί μετά την 10η μπύρα και του είπα (για να του πουλήσω μούρη η αθλία) ότι είμαι το κορίτσι του διπλανού πόρταλ, (έλααααα, μεγάλη φυσιογνωμία δηλαδή) και να μου δώσει τη δέουσα προσοχή. Αυτός το εντύπωσε και αφού την κοπάνησα από κει τρέχοντας και απαγορεύοντάς του να μου τηλεφωνήσει, αυτός άρχισε να με διαβάζει (για να μιλάμε από μακριά, μου είπε. Μου έλειπες βρε τρελοκομείο, πρόσθεσε, και μου ανακάτεψε τα μαλλιά. Ο γελοίος, καλός μου, ο βλάκας). Μόλις διάβασε τα περί παππού, τα μάζεψε και ήρθε τρέχοντας (εννοείται ήξερε και τη διεύθυνσή μου και τα ρέστα. Μετά από 15 μπύρες στον ήλιο θα του έδινα αν είχα και κωδικό χρηματοκιβωτίου).
Και δεν χαίρεσαι; θα μου πεις. Γιατί να χαίρομαι; θα σου πω εγώ. Ο Τζίζας δεν ήρθε από το νησί του ή από τις Μαλδίβες ξέρω ‘γω, αλλά από το Παρίσι! Ναι, ναι, καλά καταλάβατε. Τα 'χει ξαναφτιάξει με τον έρωτά του τον αγιάτρευτο, τη μισητή Μαριλίζ, παγοκολόνα γαλλικής προελεύσεως και κατασκευής. Δεν μ' άφησε ούτε ένα λεπτό να χαρώ που τον είδα. Μου το πέταξε στη μούρη με μια υπερηφάνεια που υποδήλωνε άγνοια κινδύνου και άγνοια των αισθημάτων μου. Εννοείται έριξα το μαύρο κλάμα και το απέδωσα όλο στον παππού (με συγχωρείς παππούλη, αλλά ξέρεις εσύ τώρα…).
Ξέρω, θα με πείτε αχάριστη. Αλλά τον έβλεπα να δακρύζει δίπλα μου, να μου χαϊδεύει την πλάτη και μου 'ρχόταν να του δώσω μια μπουνιά στα ωραία του μούτρα. Αντί να τη δώσω σας γράφω για να σας προειδοποιήσω. Μην είστε τόσο καλοί με τα αγόρια και τα κορίτσια που είναι ερωτευμένα μαζί σας αλλά εσείς δεν διευκολύνεστε να ανταποκριθείτε. Καλύτερα να σας πουν γαϊδούρια παρά να ενθαρρύνετε το πιο ύπουλο πράγμα στον κόσμο, την ελπίδα που δεν στηρίζεται πουθενά. Θυμόσαστε τη μυθολογία; Τα παιδιά της Αφροδίτης δεν είναι μόνο ο Έρωτας και ο Πόθος, αλλά και ο Φόβος και ο Τρόμος. Σας τα 'χει αναλύσει και ο Nick Cave, άλλωστε:
Despair and deception
Love’s ugly little twins
Came crawling at my door
I let love in.
Love’s ugly little twins
Came crawling at my door
I let love in.
Κι εγώ έτσι την πάτησα ρε Νικ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου