Σαν σήμερα «έφυγε» ο Χρόνης Μίσσιος

Σαν σήμερα, έφυγε από τη ζωή ο αντιστασιακός, αγωνιστής της Αριστεράς και συγγραφέας Χρόνης Μίσσιος. Ο συγγραφέας του «Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς» άφησε την τελευταία του πνοή στα 82 του χρόνια. Ανυπότακτο πνεύμα: «Δεν κατάφερα να αλλάξω το σύστημα, αλλά δεν θα επιτρέψω ούτε και σε αυτό να με αλλάξει», «Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη»,«Ο μόνος δρόμος, η τελευταία έξοδος προς την ελευθερία του ανθρώπου και του πλανήτη είναι η ολιστική οικολογική φιλοσοφία, σκέψη, πράξη, συμπεριφορά» είναι κάποιες από τις φράσεις του, που τον ακολουθούν.

«Ζούμε σ’ ένα σύστημα ανήθικο, παράλογο, αφύσικο και παραπλανητικό» έλεγε στην Κρυσταλία Πατούλη, συμμετέχοντας στην ακτιβιστικήΈρευνα για την Κρίση που δημοσιεύεται από το 2010 στοtvxs.gr, ο Χρόνης Μίσσιος. «Για πρώτη φορά, ίσως, στην ιστορία του κόσμου, είναι τόσο επιτακτική η ανάγκη της συνεργασίας των λαών σ’ ένα παγκόσμιο κίνημα, το οποίο θα φέρει την αλλαγή. Δεν αρκεί απλώς, να θέλουμε μια άλλη ζωή, πρέπει να την κατακτήσουμε».  

Ζωή... αντίστασης

Ο Χρόνης Μίσσιος γεννήθηκε στην Καβάλα το 1930, από γονείς καπνεργάτες, και έζησε τα πρώτα παιδικά του χρόνια στα Ποταμούδια, μια γειτονιά γεμάτη πρόσφυγες, καπνεργάτες από τη Θάσο και κομμουνιστές κυνηγημένους από τη δικτατορία του Μεταξά.Η οικογένειά του κατέφυγε στη Θεσσαλονίκη και ο Μίσσιος δούλεψε μικροπωλητής, με κασελάκι, στο λιμάνι. Το σχολείο το σταμάτησε στη δεύτερη τάξη του δημοτικού. Από τα Γιαννιτσά, όπου τον έστειλε ο Ερυθρός Σταυρος μαζί με άλλα παιδιά για να γλιτώσουν από την πείνα της Κατοχής, πέρασε στους αντάρτες. Με την απελευθέρωση επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη και οργανώθηκε στον Δημοκρατικό Στρατό Πόλεων.

 
Το 1947 συνελήφθη, βασανίστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο. Έζησε εννιά μήνες περιμένοντας κάθε πρωί να τον εκτελέσουν και γλίτωσε τον θάνατο χάρη σ' ένα τυχαίο γεγονός.
 
Έκτοτε, μέχρι και τον Αύγουστο του 1973 (αμνηστία του Παπαδόπουλου) πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σε φυλακές και εξορίες, ως πολιτικός κρατούμενος (Μακρονήσι, Άι- Στράτης, Αβέρωφ, Κέρκυρα, Κορυδαλλός, κ.ά.). Εκεί έμαθε ανάγνωση και γραφή.
 
Ένα «διάλειμμα» ελευθερίας, μεταξύ 1962 και 1967, τον βρήκε στέλεχος της νεολαίας της ΕΔΑ, μέλος της πενταμελούς γραμματείας της Δ.Ν. Λαμπράκη και, στη συνέχεια, ιδρυτικό μέλος του ΠΑΜ.
 

Το πρώτο του βιβλίο «Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς...» (Γράμματα, 1985) τον καθιέρωσε από τους πρώτους μήνες της κυκλοφορίας του ως συγγραφέα στη συνείδηση κριτικής και κοινού. Την ίδια ανταπόκριση βρήκε και το δεύτερο βιβλίο του «Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε;» (Γράμματα, 1988).Διαβάστε επίσης:

• Xρόνης Μίσσιος: H κοινωνία δείχνει να έχει πάθει εγκεφαλικό! Δεν αντιδρά με τίποτα!
• Χρόνης Μίσσιος: Είναι επιτακτική η ανάγκη της συνεργασίας
• Ο ανεκτίμητος θησαυρός του Χρόνη Μίσσιου. Της Κρυσταλίας Πατούλη

"Εγώ το ταξίδι φιλαράκι τό'κανα.

Ένα έχω να σου πω:

το νου σου

και τα μάτια σου

στους σπόρους του παππού σου."

Χρόνης Μίσσιος

***

tvxs.gr

Αλκίνοος Ιωαννίδης: Μόνο την ουτοπία ονειρεύομαι

[...] Μόνο την ουτοπία ονειρεύομαι. Σηκώνει κοροϊδία η στάση μου, το ξέρω, αλλά δεν αξίζει να ονειρευόμαστε κάτι λιγότερο [...] Από εμάς πρέπει να περιμένουμε πρώτα. Από τα βιβλία που θα διαλέξουμε να διαβάσουμε, την τηλεόραση που θα σβήσουμε για να κοιταχτούμε με τους ανθρώπους μέσα στο ίδιο μας το σπίτι, από τις συγνώμες που θα πούμε, από τα όπλα που ο καθένας μας θα ανακαλύψει ξεχασμένα στην ψυχή του και στην αγκαλιά του άλλου. Δε βλέπεις τι γίνεται; Όποιος βγει να μοιραστεί κάτι, πέφτουμε όλοι να τον φάμε. Υπάρχει οργή και μίσος που δεν ξέρουμε πού να διοχετεύσουμε, και τα επιστρέφουμε απλόχερα στον εαυτό μας. Αποτελούμε την ευκαιρία ώστε η επιστημονική κοινότητα να επινοήσει, μετά την οικογενειακή ή την ομαδική ψυχοθεραπεία, την εθνική ψυχοθεραπεία [...]

Ο συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής Αλκίνοος Ιωαννίδης ...ανοίγει τη Μικρή βαλίτσα* στηνΚρυσταλία Πατούλη (*Τη νέα του δισκογραφική δουλειά μετά από πεντέμιση χρόνια)

«Και πού να πάω και πού να ‘ρθω
και πού να επιστρέψω
που ‘ναι τα ξένα μακρινά
κι είν’ τα δικά μου ξένα
και πού να επιστρέψω
[…] Μικρή βαλίτσα και βαριά
γεμάτη πέτρα κι ήλιο
είναι το εμπρός ανήλιαγο
κι είναι σκληρό το πίσω
και πού να σ’ ακουμπήσω»
Κρ.Π.: Μια «Μικρή βαλίτσα», τι, πως, και πόσα μπορεί να χωρέσει;  

Αλκ. Ι.: Μπορεί να χωρέσει τα απολύτως απαραίτητα. Αυτά που θα σε κάνουν να εξακολουθείς να βλέπεις το δικό σου πρόσωπο σε ξένο καθρέφτη. Τη μνήμη, το παρόν και την προσδοκία της μέρας που θα ‘ρθει. Μπορεί να χωρέσει δηλαδή όλα όσα μας αποτελούν στην ουσία μας.

Ο ποιητής και επαναστάτης Γιάννης Ρίτσος

Σαν σήμερα, συμπληρώνονται 24 χρόνια από τον θάνατο του σπουδαίου Έλληνα ποιητή που ανήκει στην λεγόμενη «γενιά του τριάντα». Ο «Επιτάφιος», η «Ρωμιοσύνη» και η «Σονάτα υπό το Σεληνόφως» είναι τρία από τα πιο γνωστά του έργα. Το 1975 προτάθηκε για το Νόμπελ Λογοτεχνίας.Γράφει η Τόνια Γκόρου

«Σπούδασα ιστορία του παρελθόντος και του μέλλοντος στην σύγχρονη σχολή του αγώνα», έγραφε ο Γιάννης Ρίτσος, του οποίου ο αγωνιστικός λόγος ήταν εναρμονισμένος με την ζωή του. Η ποίηση του ήταν πάντα στενότατα συναρτημένη με τα ιδεολογικά, κοινωνικά και ιστορικά δρώμενα εκείνης της εποχής. Αφουγκραζόταν τον βηματισμό της ιστορίας. Οι στίχοι του είναι γεμάτοι από μνήμες και κόκκινα γαρύφαλλα. Το κύριο σώμα του έργου του συγκροτούν πάνω από 100 ποιητικές συλλογές, 9 πεζογραφήματα και 4 θεατρικά έργα.

Ο Γιάννης Ρίτσος γεννήθηκε στη Μονεμβασιά την πρωτομαγιά του 1909.  Ήταν το μικρότερο από τα τέσσερα παιδιά του μεγαλοκτηματία Ελευθέριου Ρίτσου και της Ελευθερίας Βουζουναρά. Το 1919 αποφοίτησε από το Σχολαρχείο της Μονεμβασιάς και το 1921 γράφτηκε στο Γυμνάσιο του Γυθείου.
Το 1934 άρχισε να αρθρογραφεί από τις στήλες του «Ριζοσπάστη» και εξέδωσε την πρώτη του συλλογή με τίτλο «Τρακτέρ» με το ψευδώνυμο Σοστίρ (αναγραμματισμό του επιθέτου του). Τον ίδιο χρόνο έγινε μέλος του ΚΚΕ, στο οποίο παρέμεινε πιστός μέχρι τον θάνατό του. Το 1935 κυκλοφορεί την δεύτερη ποιητική συλλογή του με τίτλο «Πυραμίδες» και προσλαμβάνεται ως επιμελητής κειμένων στις εκδόσεις «Γκοβόστη».

Η εικόνα που συγκλόνισε τον Ρίτσο

Πρεμιέρα για το νέο ντοκιμαντέρ του Γ. Αυγερόπουλου: AGORÁ

Μετά από τέσσερα χρόνια έρευνας και παραγωγής, το νέο ντοκιμαντέρ του Γιώργου Αυγερόπουλου, «AGORÁ» ολοκληρώθηκε και είναι έτοιμο για την παγκόσμια πρεμιέρα του. Η ταινία - κιβωτός της ελληνικής κρίσης πρόκειται να προβληθεί την Κυριακή 9 Νοεμβρίου, στο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ  CPH:DOX, το οποίο διεξάγεται από τις 6 έως και τις 16 Νοεμβρίου, στην Κοπεγχάγη.

Μετά από δεκατρία χρόνια ενεργούς δημοσιογραφίας και κινηματογραφικής τεκμηρίωσης επίκαιρων θεμάτων σε όλο τον πλανήτη, ο Γιώργος Αυγερόπουλος στρέφει επειγόντως την κάμερά του προς την Ελλάδα και καταγράφει την εξέλιξη της κρίσης από τα πρώτα της στάδια. Παράλληλα, αφουγκράζεται τον αντίκτυπό της και τις επιπτώσεις στις ζωές απλών ανθρώπων, τους οποίους παρακολουθεί σε βάθος χρόνου.

Η αγάπη θα μας διαλύσει

• 

  Photo: David Blackwell./Flickr

• Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
• Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς

Κρίμα που αδυνατώ να σας σφίξω το χέρι και να σας ευχαριστήσω, παίδες μου αγαπημένοι, γι' αυτό το τροπικό ψηφιακό κύμα αγάπης που στείλατε, για να γλιστρήσει τρυφερά ο παππούς μου έξω από το γήινο ενυδρείο μας. Στοιχηματίζω ότι από το 7ο σύμπαν του θα σηκώνει τώρα ένα ποτηράκι σαββατιανό για να το πιει στις χαρές σας. Τι τα θες όμως; Η αγάπη σας με στήριξε, αλλά η αγάπη με διέλυσε (ξανά). Εν προκειμένω είχε το πρόσωπο του Τζίζας από την Πάρο –δεν πιστεύω να ξεχάσατε τον ήρωα της τελευταίας μου καρδιακής ανακοπής;

Τι το 'θελα και άνοιξα το στόμα μου στο νησί μετά την 10η μπύρα και του είπα (για να του πουλήσω μούρη η αθλία) ότι είμαι το κορίτσι του διπλανού πόρταλ, (έλααααα, μεγάλη φυσιογνωμία δηλαδή) και να μου δώσει τη δέουσα προσοχή. Αυτός το εντύπωσε και αφού την κοπάνησα από κει τρέχοντας και απαγορεύοντάς του να μου τηλεφωνήσει, αυτός άρχισε να με διαβάζει (για να μιλάμε από μακριά, μου είπε. Μου έλειπες βρε τρελοκομείο, πρόσθεσε, και μου ανακάτεψε τα μαλλιά. Ο γελοίος, καλός μου, ο βλάκας). Μόλις διάβασε τα περί παππού, τα μάζεψε και ήρθε τρέχοντας (εννοείται ήξερε και τη διεύθυνσή μου και τα ρέστα. Μετά από 15 μπύρες στον ήλιο θα του έδινα αν είχα και κωδικό χρηματοκιβωτίου).

Και δεν χαίρεσαι; θα μου πεις. Γιατί να χαίρομαι; θα σου πω εγώ. Ο Τζίζας δεν ήρθε από το νησί του ή από τις Μαλδίβες ξέρω ‘γω, αλλά από το Παρίσι! Ναι, ναι, καλά καταλάβατε. Τα 'χει ξαναφτιάξει με τον έρωτά του τον αγιάτρευτο, τη μισητή Μαριλίζ, παγοκολόνα γαλλικής προελεύσεως και κατασκευής. Δεν μ' άφησε ούτε ένα λεπτό να χαρώ που τον είδα. Μου το πέταξε στη μούρη με μια υπερηφάνεια που υποδήλωνε άγνοια κινδύνου και άγνοια των αισθημάτων μου. Εννοείται έριξα το μαύρο κλάμα και το απέδωσα όλο στον παππού (με συγχωρείς παππούλη, αλλά ξέρεις εσύ τώρα…).

Ξέρω, θα με πείτε αχάριστη. Αλλά τον έβλεπα να δακρύζει δίπλα μου, να μου χαϊδεύει την πλάτη και μου 'ρχόταν να του δώσω μια μπουνιά στα ωραία του μούτρα. Αντί να τη δώσω σας γράφω για να σας προειδοποιήσω. Μην είστε τόσο καλοί με τα αγόρια και τα κορίτσια που είναι ερωτευμένα μαζί σας αλλά εσείς δεν διευκολύνεστε να ανταποκριθείτε. Καλύτερα να σας πουν γαϊδούρια παρά να ενθαρρύνετε το πιο ύπουλο πράγμα στον κόσμο, την ελπίδα που δεν στηρίζεται πουθενά. Θυμόσαστε τη μυθολογία; Τα παιδιά της Αφροδίτης δεν είναι μόνο ο Έρωτας και ο Πόθος, αλλά και ο Φόβος και ο Τρόμος. Σας τα 'χει αναλύσει και ο Nick Cave, άλλωστε:

Despair and deception
Love’s ugly little twins
Came crawling  at my door
I let love in.

Κι εγώ έτσι την πάτησα ρε Νικ…

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Βίλχελμ Ράιχ: Ανθρωπάκο σε περιφρονούν κι εσύ φωνάζεις «ζήτω, ζήτω»

Στις 3 Νοεμβρίου του 1957 έφυγε από τη ζωή ο Βίλχελμ Ράιχ, ψυχίατρος και ψυχαναλυτής του οποίου η θεωρία της οργόνης χαρακτηρίστηκε ψευδοεπιστημονική, όμως η επιρροή που άσκησε στα νεανικά κινήματα αμφισβήτησης στις δεκαετίας του ’60 και του ’70, θεωρείται αδιαμφισβήτητη. Άσκησε σφοδρή κριτική στα υφιστάμενα κοινωνικά και σεξουαλικά ήθη ενώ έγινε κυρίως γνωστός από τα βιβλία του «Η Μαζική Ψυχολογία του Φασισμού» και «Άκου Ανθρωπάκο».

Ο αγαπημένος μαθητής του Φρόυντ έγραψε το «Άκου, Ανθρωπάκο» το 1946 και το δημοσίευσε το 1948. Πρόκειται για την κραυγή αγωνίας ενός μεγάλου στοχαστή, που βλέπει τα σπέρματα του φασισμού και του ολοκληρωτισμού μέσα στον κοινό, καθημερινό άνθρωπο.

Διαβάστε αποσπάσματα από το «Άκου Ανθρωπάκο»:

Η νέα ταινία του Φατίχ Ακίν στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης: «The Cut»

Αν και τελικά ο Φατίχ Ακίν δε θα μπορέσει να παρευρεθεί στο 55ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (όπως αρχικά είχε ανακοινωθεί), ωστόσο η νέα δημιουργία του ιδιαίτερα αγαπητού και στο ελληνικό κοινό, Γερμανού σκηνοθέτη Τουρκικής καταγωγής θα προβληθεί στο Φεστιβάλ. Ο λόγος για το φιλμ «The Cut» (2014), που θα πραγματοποιήσει την ελληνική του πρεμιέρα στις Ειδικές Προβολές του Τμήματος Ανοιχτοί Ορίζοντες. Μία ταινία που μας μεταφέρει πίσω στο 1915 και ουσιαστικά πραγματεύεται τη Γενοκτονία των Αρμενίων. Η ταινία προβάλλεται την Κυριακή 02 Νοεμβρίου, στην Αίθουσα Ολύμπιον.

Ο Φατίχ Ακίν γεννήθηκε στις 25 Αυγούστου του 1973 στο Αμβούργο, από Τούρκους γονείς. Σπούδασε οπτικές επικοινωνίες στη σχολή Καλών τεχνών του Αμβούργου, απ' όπου κι αποφοίτησε το 2000. Το 1995, έγραψε και σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία μικρού μήκους, "Sensin - You're The One!" ("Sensin - Du Bist Es!"), η οποία απέσπασε το Βραβείο Κοινού στο Διεθνές φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους στο Αμβούργο. Η δεύτερη μικρού μήκους του, ήταν το "Weed" ("Getuerkt", 1996).