Φεντερίκο Φελίνι: Ένα παιδί ζωγραφίζει στο σελιλόιντ

Σαν σήμερα, 31 Οκτωβρίου 1993, έφυγε από τη ζωή ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης Φεντερίκο Φελίνι. Ένας δημιουργός που τόλμησε να δοκιμάσει πέρα από νόρμες και κανόνες, δημιουργώντας το δικό του μαγικό σύμπαν, αλλάζοντας για πάντα το μέλλον της 7ης Τέχνης. Του Γιώργου Ρούσσου

"Δεν είναι η δική μου μνήμη που κυριαρχεί στις ταινίες μου. Tο να πει κανείς ότι οι ταινίες μου είναι αυτοβιογραφικές, είναι μια αβασάνιστη κρίση, μια βιαστική ταξινόμηση. Έχω επινοήσει σχεδόν τα πάντα: παιδική ηλικία, προσωπικότητα, νοσταλγίες, όνειρα, αναμνήσεις, για την καθαρή απόλαυση του να μπορέσω να τις αφηγηθώ. Mε την έννοια του ανέκδοτου, της πραγματικής βιογραφίας, στις ταινίες μου δεν υπάρχει τίποτα. Aυτό που ξέρω είναι ότι επιθυμώ να αφηγηθώ. Πραγματικά, η αφήγηση είναι το μόνο παιχνίδι με το οποίο αξίζει να παίζει κανείς. Eίναι ένα παιχνίδι, που για μένα, για τη φαντασία μου, για τη φύση μου, έχει την δική του αναγκαιότητα." Φεντερίκο Φελίνι

Ο Φεντερίκο Φελίνι, γεννήθηκε στις 20 Ιανουαρίου του 1920 στο Ρίμινι της Ιταλίας. Όταν έγινε 12 ετών, το έσκασε από το σπίτι του για να ακολουθήσει ένα τσίρκο. Ίσως αυτό να εξηγεί και την αγάπη του για τους κλόουν που εμφανίζονται συχνά πυκνά στα έργα του.

Στα 17 του εγκατέλειψε την ηρεμία της επαρχιακής λουτρόπολης, στην οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε, για να πάει στη Ρώμη. Εκεί έζησε αρχικά σαν σκιτσογράφος και στη συνέχεια γράφοντας παρλάτες και σκετς για κομφερανσιέ και άλλους καλλιτέχνες του music hall. Το 1943, σε ηλικία 23 ετών, παντρεύτηκε την ηθοποιό Τζουλιέτα Μασίνα, πλάι στην οποία έζησε 50 χρόνια, μέχρι το θάνατο του στις 31 Οκτωβρίου του 1993.

 

Λίγο πριν πεθάνεις…

Ο παππούς μου ήταν φυσικός. Ήταν και 96 χρονών (όπως ο Μητσοτάκης). Όταν τον ρωτούσαν πόσων χρονών είναι απαντούσε «χοντρικά… λίγο πριν πεθάνω». Το καλύτερο είναι ότι χαμογελούσε όταν το 'λεγε. Γνήσια, όχι μ’ αυτό το χαμόγελο-μορφασμό-κάλυμμα τρόμου. Ο παππούς μου χώρισε από τη γιαγιά μου όταν ήταν 75 χρονών. Όχι γιατί βρήκε γκόμενα αυτός. Όχι επειδή βρήκε γκόμενο η γιαγιά. Χώρισε γιατί δεν ήθελε να πηγαίνει εκδρομές σε μοναστήρια μαζί της. Σιχαινόταν επίσης τις φίλες της, που αφού γλεντοκόπησαν με συζύγους και εραστές στις Μυκόνους και τα Καζίνα της Ευρώπης, αποφάσισαν να κάνουν πλέον Πάσχα στον πανάγιο τάφο μόνο και μόνο γιατί φοβήθηκαν ότι έχουν πάρει την άγουσα για τον δικό τους τον τάφο. «Αυτές παιδί μου είναι συνηθισμένες να τα ρυθμίζουν όλα ζητώντας ρουσφέτια από τους βουλευτάδες τους», μου είπε τότε. «Ε, δεν μπορώ να τις βλέπω να μετατρέπουν και το θεό σε βουλευτή. Ανάβουν κεριά, κάνουν τάματα, φτιάχνουν φανουρόψωμα, φιλάνε οστά και κάρες αγίων, γιατί αυτή τη φορά είναι γιγάντιο το ρουσφέτι: ρετιρέ στον παράδεισο. Καλύτερα μόνος μου.»

Και πράγματι. Έζησε άλλα 20 χρόνια καλύτερα μόνος του. Ο θεός του έδωσε υγεία – ίσως επειδή δεν το ζήτησε φιλώντας στα ξεκούδουνα την κάρα του Αγίου Μηνά. Επισκεύασε και αποσύρθηκε στο σπίτι της μάνας του σ' ένα χωριό με δέκα σπίτια κάπου στη νότια Πίνδο. Το πρωί έκανε μια μεγάλη βόλτα στο βουνό και μετά διάβαζε, έφτιαχνε το φαγάκι του και έπαιρνε ένα υπνάκι. Το απόγευμα πήγαινε στο καφενείο-μπακάλικο-ταβέρνα-πρόχειρο ιατρείο και συναντούσε τους άλλους 16 κατοίκους του χωριού. Έπιναν το κρασάκι που έφερνε αυτός (είχε τρελές προμήθειες σαββατιανού που ήταν η αδυναμία του), έτρωγαν ομελέτα με αυγά απ' το κοτέτσι της κυρά Μάγδας και μανιτάρια που μαζεύει ο ανιψιός του Θωμά. Μετά το τρίτο ποτηράκι παίζανε μπιρίμπα ή τάβλι.

Τα παιδιά του Πειραιά

Θα ήθελα να γράψω λίγα λόγια για το μέρος και την ώρα που τραβήχτηκαν οι φωτογραφίες.

Είναι βράδυ, Κυριακή και κάνει πολύ κρύο.
Γυρνάω ώρες στο λιμάνι φωτογραφίζοντας.
Κυκλοφορούν ελάχιστοι άνθρωποι.
Καταλήγω στο μέρος που είναι η μεγάλη δεξαμενή και οι παλιοί ξύλινοι γερανοί στην άκρη του λιμανιού, πίσω από τα πλοία της Κρήτης.
Εδώ δεν υπάρχει κανείς.
Ησυχία.
Ένας φύλακας πιο πέρα βγαίνει στην πόρτα του, με κοιτάζει για λίγο και ξαναμπαίνει μέσα.
Μακριά ακούγονται μόνο οι θόρυβοι του δρόμου ιδίως όταν περνάει καμιά νταλίκα ή πάει για επιβίβαση σε κάποιο πλοίο.
Παρέα μου ένας σκύλος.
Κάθεται συνέχεια δίπλα στο τριπόδι της μηχανής πολύ ήρεμος και υπομονετικός σαν πιστός βοηθός φωτογράφου.
Όταν μετακινούμαι έρχεται μαζί μου.
Η ώρα περνάει.
Ξαφνικά, το μεγάλο φωτισμένο ρολόι στην κορυφή του παλιού κτιρίου των σιλό χτυπάει σημαίνοντας την ώρα.
Τα δυνατά ντιν - ντον του χτυπάνε στον ρυθμό των "Παιδιών του Πειραιά"...
Αλήθεια, το ρολόι αυτό χτυπάει έτσι κάθε βράδυ.
Άλλος κόσμος...

Smart Phones: Οι δολοφόνοι της συζήτησης

http://tvxs.gr/news/kosmos/smart-phones-oi-dolofonoi-tis-syzitisis

«Συγγνώμη, αλλά αντί για 50 ευρώ, μου δώσατε 500!»

• 

1

2

PrevNe

• Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
• Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς

Τον Μασούμ τον γνώρισα στα γυρίσματα μιας ταινίας. Είχε έρθει μαζί με τον κολλητό του για ένα έξτρα μεροκάματο. Ή, μάλλον, ένα έξτρα νυχτοκάματο, αφού τα γυρίσματα ξεκίνησαν μετά τη δύση του ηλίου -όταν τελείωσε δηλαδή το ραμαζάνι- και ολοκληρώθηκαν νωρίς το πρωί. «Έπαιζε» έναν μετανάστη που το έβαζε στα πόδια κυνηγημένος από τους φασίστες. Τον ρόλο της ζωής του δηλαδή. Μόνο που αυτή τη φορά θα πληρωνόταν. Action-Cut, Action-Cut. Και μετανάστες από την Ινδία, το Μπαγκλαντές και το Πακιστάν άρχισαν να πιάνουν την κοιλιά τους, να λαχανιάζουν, να ιδρώνουν και να συνεχίζουν να τρέχουν πάνω-κάτω μέχρι ο σκηνοθέτης να πει το wrap, δηλαδή στις 5 το πρωί. Ο Μασούμ όταν ένιωθε πως δεν τον τραβάν οι κάμερες προτιμούσε να περπατάει αντί να τρέχει. Του χαμογέλασα συνωμοτικά. «Τα παπούτσια μου γλιστράνε», μου απάντησε.

Ο Μασούμ είναι 23 χρόνων. Ήρθε στην Ελλάδα πριν από 4 χρόνια. Περπάτησε από το Πακιστάν μέχρι την Κωνσταντινούπολη μαζί με άλλους συμπατριώτες του, κι έπειτα μπήκαν όλοι μαζί σε μια βάρκα με προορισμό τη Μυτιλήνη. «Στη βάρκα ήταν δύσκολα», θυμάται. «Έκανε κρύο, η θάλασσα ήταν άγρια και η βάρκα μικρή». Το ταξίδι για τη «γη της επαγγελίας» κόστισε 7.000 ευρώ στον καθένα. Τα έδωσαν σε δύο δόσεις. Μισά όταν το ταξίδι ξεκίνησε και μισά όταν έφτασαν στην Ελλάδα. Και πού τα βρήκε ο Μασούμ τόσα λεφτά; Μα στο Γκουτζιράτ ήταν αγρότης. Σχολείο δεν πήγε. «Μόνο λίγο σχολείο», θα μου πει. Έχει 4 αδέρφια. Δύο κορίτσια και δύο αγόρια. Ο μεγάλος του αδερφός είναι στην Ιταλία. Οι υπόλοιποι τρεις έμειναν πίσω στο Πακιστάν. Τα κορίτσια παντρεύτηκαν, ο τελευταίος είναι ακόμα μικρός.

Το καταστάλαγμα του βίου μου. Μάνος Χατζιδάκις

Γεννήθηκα στις 23 του Οκτώβρη του 1925 στην Ξάνθη τη διατηρητέα κι όχι την άλλη τη φριχτή που χτίστηκε μεταγενέστερα από τους εσωτερικούς της ενδοχώρας μετανάστες… » Μάνος Χατζιδάκις(1925-1994).

« …Η συνύπαρξη εκείνο τον καιρό ενός αντιτύπου της μπελ-επόκ, με αυθεντικούς τούρκικους μιναρέδες, έδιναν χρώμα και περιεχόμενο σε μια κοινωνία-πανσπερμία απ' όλες τις γωνιές της Ελλαδικής γης, που συμπτωματικά βρέθηκε να ζει σε ακριτική περιοχή και να χορεύει τσάρλεστον στις δημόσιες πλατείες. Σαν άνοιξα τα μάτια μου είδα με απορία πολύ κόσμο να περιμένει την εμφάνισή μου (το ίδιο συνέχισα κι αργότερα να απορώ σαν με περίμεναν κάπου καθυστερημένα να φανώ). Η μητέρα μου ήταν από την Αδριανούπολη, κόρη του Κωνσταντίνου Αρβανιτίδη, και ο πατέρας μου απ' την Μύρθιο της Ρεθύμνου, απ' την Κρήτη. Είμαι ένα γέννημα δύο ανθρώπων που καθώς γνωρίζω δεν συνεργάστηκαν ποτέ, εκτός απ΄ την στιγμή που αποφάσισαν την κατασκευή μου. Γι' αυτό και περιέχω μέσα μου χιλιάδες αντιθέσεις κι όλες τις δυσκολίες του Θεού. Όμως η αστική μου συνείδηση, μαζί με τη θητεία μου την λεγόμενη «ευρωπαϊκή», φέραν ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα.

Προσπάθησα όλον το καιρό που μέναμε στην Ξάνθη να γνωρίσω σε βάθος τους γονείς μου και να εξαφανίσω την αδελφή μου. Δεν τα κατάφερα και τα δύο. Έτσι μετακομίσαμε το '32 στην Αθήνα όπου δεν στάθηκε δυνατόν να λησμονήσω την αποτυχία μου.

Πασίγνωστο graffiti του Banksy αγόρασε για το σπίτι της η Γιάννα Αγγελοπούλου

Ο περίφημος Flower Bomber του ανατρεπτικού αντάρτη της Street Art, κοσμεί εδώ και λίγα 24ωρα, τον εξωτερικό τοίχο της βίλας της Γιάννας Αγγελοπούλου στη Φιλοθέη, στέλνοντας ένα ξεκάθαρο αντισυστημικό μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση

• 

  Το ανατρεπτικό-αναρχικό έργο του Banksy, στον εξωτερικό τοίχο της Βίλας Αγγελόπουλου στη Φιλοθέη

• Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
• Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς

Ένα από τα πλέον εμβληματικά έργα του περίφημου Banksy, του «καταζητούμενου» καλλιτέχνη της street art, απέκτησε πρόσφατα η Γιάννα Αγγελοπούλου, δείχνοντας με την κίνηση αυτή, την πρόθεσή της να ενταχθεί στην εναλλακτική, κουλτούρα.

Σύμφωνα με πληροφορίες, ο βρετανός καλλιτέχνης, προκειμένου να «βανδαλίσει» ο ίδιος προσωπικά τον εξωτερικό τοίχο της βίλας στη Φιλοθέη, ήρθε και έφυγε αυθημερόν από την Ελλάδα, με το ιδιωτικό αεροπλάνο της οικογένειας Αγγελοπούλου.

Μάλιστα, όπως διέρρευσε στους καλλιτεχνικούς κύκλους, η Γιάννα Αγγελοπούλου έγινε επίσημος χορηγός του βρετανού καλλιτέχνη του δρόμου, ο οποίος με τα βαθιά πολιτικά έργα του, σαρκάζει τον Καπιταλισμό και τον Καταναλωτισμό. Σε αντάλλαγμα θα φτιάξει μια σειρά -παράνομων- έργων στο Gstaad.
 

(Σημείωση: Το κείμενο αυτό και η φωτογραφία που το συνοδεύει, αποτελούν προϊόν επινόησης με στόχο τη σάτιρα και σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Καταναλώστε τα υπεύθυνα)

Neil Young - Hey Hey My My

Αγαπημένε Che

Ο Eduardo Galeano για τον Ερνέστο

Το Περιοδικό – για τη διατάραξη της κοινής ησυχίας δημοσιεύει μια συνέντευξη, ενός από τους σημαντικότερους ανθρώπους της διανόησης και του πολιτισμού στην αμερικανική ήπειρο, του Eduardo Galeano στον Iosu Perales, η οποία δημοσιεύθηκε στο βιβλίo με τίτλο «Αγαπημένε Che». Πέρα από το ενδιαφέρον που παρουσιάζει η συνέντυξη και η ματιά του Galeano, στη σκέψη μας έχει εντυπωθεί και η εξής φράση του, που μάλλον ταιριάζει πάρα πολύ και στη μνήμη του Che:

Κάθε άνθρωπος είναι τόσο μικρός όσο ο φόβος που αισθάνεται και τόσο μεγάλος όσο ο εχθρός που επιλέγει

Per: Ας αρχίσουμε την συζήτηση μιλώντας για την προσωπικότητα του Τσε. Ο αντάρτης της Σιέρα Μαέστρα, ο μύθος της Βολιβίας, είναι ίσως ο πιο γνωστός παγκοσμίως. Ωστόσο ο Τσε έχει μια πολύπλευρη συνεισφορά, που επικεντρώνεται στην ανάδειξη του υποκειμενικού παράγοντα της επανάστασης. Αναδεικνύεται δηλαδή, στα γραπτά του, στην συμπεριφορά του, ο ρόλος του ανθρώπου στον μετασχηματισμό της κοινωνίας , η σταθερή του προσήλωση στην ουτοπία του κομμουνισμού.

Galeano: Τον κατηγόρησαν για βολονταρισμό επειδή επέμενε πολύ στον παράγοντα άνθρωπο. Εγώ πιστεύω ότι αυτό δεν είναι βολονταρισμός, με την αστική έννοια, αλλά απλή επαναφορά στην πραγματικότητα αυτού που είναι αυτονόητο, γιατί οι αιτιοκρατικές μηχανιστικές αντιλήψεις, για τις οποίες ο Μαρξ δεν ευθύνεται, θέτουν την ελευθερία έξω από τον άνθρωπο, όπως ο Πλεχάνοφ που σε ορισμένα γραπτά του, μοιάζει να υποβαθμίζει την ελευθερία του ανθρώπου, στην ελευθερία που έχει το φεγγάρι να περιστρέφεται γύρω από την γη. Ο Τσε τοποθετεί την ελευθερία στην συνείδηση και στον πρωταγωνιστικό ρόλο που αυτή παίζει στην ιστορία της ανθρωπότητας. Οι οικονομίστικες αντιλήψεις προδίδουν τον μαρξισμό, και τον υποβαθμίζουν σε έναν απλό ωρολογιακό μηχανισμό, σύμφωνα με τον οποίο ο σοσιαλισμός είναι εφικτός επειδή ήρθε η ώρα του και έχει ήδη καθοριστεί τι πρέπει να συμβεί. Ακόμα και με το άσθμα του ήταν ολοκληρωμένος. Θα πρέπει να σημειώσουμε το ιστορικό γεγονός ότι στον Τσε δεν υπήρχε αντίφαση σε αυτό που είπε και σε αυτό που έκανε, και αυτό είναι που δεν του συγχωρούν οι δογματικοί. Αμφισβήτησε την εξουσία και το χρήμα και έπαιξε τη ζωή του κορώνα-γράμματα.

Εφυγε από τη ζωή ο «Λουκάνικος»: Ο σκύλος σύμβολο των διαδηλωτών

Εγινε διάσημος σε όλο τον κόσμο, έγινε εξώφυλλο σε περιοδικά και εφημερίδες του παγκόσμιου τύπου και σύμβολο των διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας. Αδιαμφισβήτητα ο Λουκάνικος έζησε μία ζωή που μόνο «σκυλίσια» δε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί.

Τον γνωρίσαμε στις πορείες ως «Λουκάνικο», πάντα στο πλευρό των διαδηλωτών, να τρώει μαζί τους τα χημικά και να γαυγίζει στις δυνάμεις καταστολής. Ωστόσο ο άνθρωπος που τον φρόντιζε από κουτάβι, τον είχε βαφτίσει «Θόδωρο»

Μετά τις διαδηλώσεις του 2011, τράβηξε την προσοχή των ξένων μέσων, όπως το BBC, το CNN και το Al Jazeera που τον αποκαλούσαν «επαναστάτη» και «σκύλο της πρώτης γραμμής στην Ελλάδα», ενώ το περιοδικό ΤIME τον ενέταξε στις 100 προσωπικότητες της χρονιάς.

Ωστόσο τα τελευταία δύο χρόνια είχε χαθεί από την ενεργό δράση, αφού λόγω σοβαρών προβλημάτων υγείας επέστρεψε στο σπίτι του ανθρώπου που όλα αυτά τα χρόνια τον φρόντιζε και τον περιέθαλπτε.

Οπως μας πληροφορεί ο Πέτρος Κατσάκος, σε σχετικό δημοσίευμα στην Αυγή, ο Λουκάνικος έφυγε πρόσφατα από τη ζωή σε ηλικία περίπου δέκα ετών. Η υγεία του, ήταν αρκετά επιβαρυμένη, λόγω των χημικών και των δακρυγόνων που είχε εισπνεύσει όλα αυτά τα χρόνια.

Μιλώντας στους δημοσιογράφους, ο άνθρωπος που φρόντιζε τον θρυλικό σκύλο μέχρι τη τελευταία του πνοή μίλησε για τις τελευταίες στιγμές του τετράποδου επαναστάτη: «ήταν ξαπλωμένος στον καναπέ και κοιμόταν, όταν ξαφνικά σταμάτησε να χτυπά η καρδιά του. Ο Θόδωρος, έφυγε».

Πλέον, ο τετράποδος ήρωας που έγραψε τη δική του ιστορία στους δρόμους της Αθήνας αναπαύεται στη σκιά ενός δέντρου σε κάποιο λόφο στο κέντρο της πρωτεύουσας.

iefimerida.gr

"Πωγωνίσιος"

Ενα ταξίδι της εκπομπής ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΡΩΜΕΝΑ στην Ήπειρο και συγκεκριμένα στην περιοχή του Πωγωνίου, στα Ελληνοαλβανικά σύνορα. Εκεί όπου βρέθηκε ο φακός της εκπομπής και κατέγραψε τις τοπικές εσωτερικές δονήσεις και τις αφηγήσεις των κατοίκων, για ένα χορό που καθρεφτίζει τον πολιτισμό τους σε όλες του τις διαστάσεις. Τον Πωγωνίσιο.
Ο Πωγωνίσιος, είναι ο χορός που συμπυκνώνει για τους Ηπειρώτες την διαχρονική τραγουδιστική και μουσικοχορευτική έκφρασή τους, αφού συμπεριλαμβάνει και αγκαλιάζει την αρχαία Ελληνική παράδοση, με την ανημίτονη πεντατονική κλίμακα, αλλά και τη σύγχρονη μουσική ταυτότητα της περιοχής του Πωγωνίου, που έχει ως κύριο χαρακτηριστικό την «δωρικότητα», την λιτότητα και την ομαδικότητα.

Ο Πωγωνίσιος σκοπός ήταν αρχικά μία «σύνθεση» από πολλές φωνές και με την εμφάνιση των οργάνων, στην πορεία των χρόνων, εξελίχθηκε σε μία «σύνθεση» από πολλά μουσικά όργανα.
Το ιδιόμορφο ύφος του πωγωνίσιου τραγουδιού προέκυψε από τη πολυφωνική αρμονική μελωδία, που συνδυάζεται με την εύθυμη, μελωδική επανάληψη. Είναι μάλιστα ο πιο διαδεδομένος χορός σε όλη την Ήπειρο, αφού οι περισσότεροι χοροί καταλήγουν σ’ αυτόν.
Ο θεματικός άξονας του Πωγωνίσιου τραγουδιού ερμηνεύει χαρές, λύπες, αγωνίες, τον πόνο της ξενιτιάς, την ευγνωμοσύνη στη γενναιότητα, την αγάπη για τη φύση και την προσήλωση σε αγαπητά και ποθητά πρόσωπα.
Είναι χορός με έντονη σούστα (ανεβοκατέβασμα του κορμού) σε όλα τα βήματα και χορεύεται και από γυναίκες και από άντρες, αποτυπώνοντας με απαράμιλλη ομορφιά την ισορροπία και τα όρια της έκφρασης ανάμεσα στον άντρα και στη γυναίκα. Η πανέμορφη γυναικεία πωγωνίσια στολή μάλιστα είναι εκείνη που επιβεβαιώνει την σεμνή και λυγερή γυναικεία έκφραση, αλλά και την αισθητική ποιότητα της περιοχής.
Η κάμερα της εκπομπής αναζήτησε σε όλα τα χωριά του Πωγωνίου και κατέγραψε, εικόνες εξαιρετικής χορευτικής έκφρασης από παλιότερους και νέους χορευτές, όπως επίσης και μοναδικά μουσικά και τραγουδιστικά «μοτίβα» του Πωγωνίσου σκοπού, ο οποίος ξεσηκώνει και παρασύρει με την μελωδικότητα του, τα πλήθη του κόσμου που συρρέουν στα πανηγύρια για να εκδηλώσουν την αληθινή χορευτική έκφρασή τους.
Οι κάτοικοι της περιοχής, μιλούν επίσης στο φακό στην εκπομπής, για την συνολική κοινωνική διάσταση που απεικονίζεται στον Πωγωνίσιο χορό, αφού η περιοχή του Πωγωνίου είναι γεμάτη από ανθρώπινες εντάσεις και δονήσεις που καταγράφηκαν στο πέρασμα του χρόνου, βιωμένες βαθιά και υπαρξιακά από όλους εκείνους που έζησαν αυτή την περιοχή στην μεγάλη ακμή της όσο και στην μετέπειτα εποχή της μετανάστευσης.

Θανάσης Παπακωνσταντίνου & Γιάννης Χαρούλης στη Θεσσαλονίκη (7/10)

Για την οικονομική ενίσχυση του Κοινωνικού Ιατρείου ΘεσσαλονίκηςΤρία χρόνια λειτουργίας κλείνει το Κοινωνικό Ιατρείο Θεσσαλονίκης και το γιορτάζει με μια μεγάλη συναυλία στο πρώην στρατόπεδο Παύλου Μελά, την Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2014.

Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, η Ματούλα Ζαμάνη και ο Γιάννης Χαρούλης θα ενώσουν τις φωνές τους με σκοπό την οικονομική ενίσχυση του Κοινωνικού Ιατρείου Θεσσαλονίκης. 

Το Ιατρείο, που κλείνει τρία χρόνια λειτουργίας στην πόλη, παρέχει καθημερινά δωρεάν πρωτοβάθμια ιατρική και φαρμακευτική περίθαλψη σε όλους τους ανασφάλιστους πολίτες, μετανάστες και Έλληνες. Παράλληλα, διεκδικεί μέσα από παρεμβάσεις την ελεύθερη και δωρεάν πρόσβαση όλων ανεξαιρέτως στις δημόσιες υπηρεσίες υγείας. Αποτελεί ένα αυτόνομο εγχείρημα, λειτουργεί με εθελοντές γιατρούς και δεν έχει καμιά οικονομική εξάρτηση από επίσημους φορείς.

Στρατόπεδο Παύλου Μελά
ΟΑΣΘ:27, 38, 56

Ώρα έναρξης: 21.00
Εισιτήριο οικονομικής ενίσχυσης: 5 ευρώ

Προπώληση εισιτηρίων
Βιβλιοπωλείο Ρεντζής – Βογατσικού 14 – τηλ.2310236175
Βιβλιοπωλείο Κεντρί – Δημ. Γουναρη 22 – τηλ.2310275349
Café-bar Σάρωθρον – Κατούνη 17 – τηλ.2310538282
Café-bar Manifesto – Δημ. Γούναρη 51 – τηλ.2310218649

http://www.ogdoo.gr/

- Πηγή: Ogdoo.gr - http://www.ogdoo.gr/diaskedasi/synavlies/thanasis-papakonstantinou-giannis-xaroylis-sti-thessaloniki-7-10

Σιγά ρε υπερπατριώτη

Eίναι βαθιά πεποίθησή μου ότι αν αγαπάς τη χώρα και θέλεις να αλλάξεις πράγματα θα πρέπει πρώτα να αναγνωρίσεις τα τραγικά λάθη και να ντραπείς γι’ αυτά. Οι δηλώσεις εθνικής περηφάνιας σε μια χώρα που καταρρέει τι προσφέρουν εκτός από χάιδεμα αυτιών και ενίσχυση προσωπικών εγωισμών; Οι πολιτικοί το κάνουν για να σε πωρώσουν και να πάρουν την ψήφο σου… οι βολεμένοι για να μην αλλάξει τίποτε και χάσουν τα προκλητικά τους προνόμια… εσύ όμως γιατί; Βλέπεις παντού τα χάλια μας: στα πανεπιστήμια, στους πολιτικούς, στα κόμματα, στους δρόμους, στις υπηρεσίες. Bλέπεις αναξιοκρατία και διαφθορά. Bλέπεις τόσες αρνητικές πρωτιές. Βλέπεις τσαρλατανισμό και καθόλου ορθολογισμό. Βλέπεις υποτιθέμενη δωρεάν παιδεία που χρυσοπληρώνεις μέσω της παραπαιδείας και της φοιτητικής μετανάστευσης. Βλέπεις ότι έχουμε γίνει ο περίγελος του πλανήτη και ότι η ζωή σου διαλύθηκε από τον τρόπο που πορευτήκαμε ως τώρα. Και αντί να πεις ότι ντρέπεσαι γι’ αυτή τη χώρα και ότι θες μια νέα για σένα και τα παιδιά σου, κάθεσαι και το παίζεις πατριώτης λέγοντας ότι παντού έτσι είναι, ότι στις αλητείες των συντεχνιών δεν είναι όλοι έτσι, ότι φταίνε ξένες δυνάμεις, ότι σε κάποια πράγματα η χώρα έχει θετικές πρωτιές και ένα σωρό άλλα. Ανοησίες, που απλά διαιωνίζουν το κακό διότι διατηρούν την εσωστρεφή και σχεδόν αυτιστική εθνική μας συμπεριφορά.  Όχι δεν είναι παντού έτσι… όχι, δεν φταίνε για τα πάντα ξένες δυνάμεις… όχι, οι θετικές πρωτιές είναι ελάχιστες μπροστά στις αρνητικές… Και, ναι, δικαιούμαι να γενικεύω όταν η συντριπτική πλειοψηφία είναι κάπως έτσι. Μια γενική συζήτηση δεν θα την κάνεις βασισμένος στις εξαιρέσεις αλλά στον κανόνα και μια γενική αξιολόγηση θα την κάνεις πάλι βλέποντας τι γίνεται στην πλειοψηφία των τομέων.

Δεν με νοιάζει αν πουλάς το περισσότερο γιαούρτι στη Μεσόγειο, με νοιάζει που έχεις πατώσει στους δείκτες διαφθοράς και σε άλλους 50 δείκτες. Κάτσε να χαρείς με τις πωλήσεις ελαιόλαδου (που ούτε εκεί είσαι πρώτος) και τις μπλε σημαίες στις παραλίες σου. Παίρνεις ένα μετάλλιο και μιλάς για ιερό ελληνικό DNA και δεν βγάζεις τσιμουδιά όταν πιάνονται οι αθλητές σου ντοπέ ή όταν βρίσκεσαι στο τέλος της λίστας μεταλλίων σε μια διοργάνωση. Κοκορεύεσαι για μερικούς επιστήμονες του εξωτερικού και δεν λες κουβέντα για τα μπάχαλα ελληνικά πανεπιστήμια και τους ανεκδιήγητους καθηγητές χωρίς δημοσιεύσεις και χωρίς αξιολογήσεις. Φωνάζεις για καλύτερη πολιτική και μετά πας και ψηφίζεις (για να αντικαταστήσεις τα λαμόγια του συστήματος) νεοναζί, ψεκασμένους, σταλινιστές και δεν ξέρω εγώ τι άλλο τραγικό. Σε εκνευρίζει που νέα παιδιά με προσόντα είναι άνεργα, το ότι πολλοί πήραν θέσεις με ρουσφέτι και που ακούς κάθε μέρα για απάτες και σκάνδαλα όπου εμπλέκονται χιλιάδες πολίτες, αλλά ταυτόχρονα δεν σηκώνεις κουβέντα γι’ αυτόν το ‘’σοφό’’ λαό. Σε θυμώνει που οι πολιτικοί δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους, αλλά αν βρεις έναν που να το έχει κάνει μιλάς υποτιμητικά για το επάγγελμά του. Πιστεύεις ότι οι κακές πολυεθνικές εταιρείες και οι ξένες κυβερνήσεις πλουτίζουν εις βάρος της υγείας σου ή ότι σε ψεκάζουν, αλλά έχεις ευρωπαϊκές πρωτιές στο κάπνισμ,, στα τροχαία και στην παιδική παχυσαρκία. Δηλώνεις γενναιόδωρος και είσαι τελευταίος στη δωρεά οργάνων. Επικαλείσαι τον πλούτο της γλώσσας μας με ανορθογραφία που με κάνει να αισθάνομαι σαν τον Micheal Ventris. Μιλάς για τη φυσική ομορφιά της χώρας αδειάζοντας το τασάκι σου στην παραλία και σπάζοντας ό,τι βρεις όταν νιώθεις ότι έχεις δίκιο. Λες ότι σέβεσαι την ιστορία και ζητάς πίσω μνημεία όταν τους αρχαιολογικούς χώρους τούς έχεις παρατημένους ή τσιφλίκι του κάθε υπάλληλου που πατά όποτε θέλει. Μιλάς για πολιτισμό όταν έχεις ακόμα αυτά τα επίπεδα χουλιγκανισμού ή κακοποίησης ζώων… όταν έχεις τριτοκοσμικές φυλακές. Κάνεις τατουάζ με αρχαιοελληνικό θέμα και δεν ξέρεις την τύφλα σου από επιστήμη και φιλοσοφία που γεννήθηκαν εδώ… μόνο τους κοιλιακούς του Τζέραρντ Μπάτλερ σε νοιάζει να ‘χεις για να λες ότι κατάγεσαι από τον μάγκα Λεωνίδα. Αποκαλείς τους ξένους κουτόφραγκους και βελανιδοφάγους, αλλά όταν αυτοί εκτοξεύουν δορυφόρους και χτίζουν διαστημικούς σταθμούς εσύ στριμώχνεσαι για να φιλήσεις το κομμένο και σαπισμένο χέρι κάποια νεκρής που αποκαλείς ‘αγία’. Χώρια που ζηλεύεις την οργάνωση και το επίπεδο των υπηρεσιών τους ενώ εσύ ταλαιπωρείσαι από την ώρα που θα βγεις από την πόρτα σου.

Εγώ έχω απαιτήσεις για περισσότερα και για μια καλύτερη χώρα την οποία θέλω να δω στη θέση αυτής που έχω τώρα. Ακριβώς επειδή κάποτε εδώ ήταν το κέντρο του κόσμου και ακριβώς επειδή η γλώσσα που μιλάω είναι συνέχεια της γλώσσας αυτών των αρχαίων μεγαλείων. Και μη μου λες ‘’αν δεν σ' αρέσει φύγε". Από πού με διώχνεις ρε αγκυλωμένε αλαζόνα; από το καφενείο του παππού σου; Θα φύγω αν το θέλω για να πάρω ανάσες και νέες ιδέες, αλλά θα είμαι συνέχεια στον τόπο μου για να βοηθάω να φύγει η μπόχα της ψωροκώσταινας. Και θα μιλάω ασταμάτητα για τα χίλια μύρια προβλήματα προσπαθώντας όπως μπορώ στην καθημερινότητα και στη δουλειά μου να τα διορθώσω, αντί να κάθομαι να καπηλεύομαι αρχαία ιστορία για να κρύψω τα σημερινά μας χάλια. Θα μπορούσα και εγώ να πω το ίδιο αλλά δεν το κάνω… αντί να σου πω φύγε, σου λέω ξεκόλλα και φτιάξε κάτι για το οποίο θα είσαι πράγματι περήφανος και όχι από εγωισμό ή από καθαρή τύχη που γεννήθηκες εδώ. Και τι να κάνουμε αλλά δεν γουστάρω ούτε την ανατολίτικη μουσική που ακούς, ούτε τα σκουπίδια της τηλεόρασης που βλέπεις, ούτε τους πολιτικούς που ψηφίζεις, ούτε τις ιδέες σου για τον υπόλοιπο κόσμο, ούτε τη θεοκρατία και τη θρησκοληψία σου, ούτε ότι θεωρείς γνώση τις ‘’προφητείες’’ και τα ζώδια, ούτε τα πανηγύρια που τρέχεις και πάνω από όλα δεν γουστάρω τον τρόπο που συμπεριφέρεσαι είτε είσαι πίσω από ένα γκισέ είτε πίσω από το τιμόνι σου. Το ότι κάτι γίνεται για πολύ καιρό δεν είναι κριτήριο αξίας… αν ήταν έτσι, τίποτε δεν θα άλλαζε ποτέ και κάθε ηλίθια ιδέα και στάση θα επιβίωνε στην ιστορία. Δεν με αφορά η κουλτούρα αυτής της Ελλάδας. Ζουρνάς, περιφερόμενες εικόνες και δημόσιο forever είναι καλά για ντοκιμαντέρ ώστε να μην ξεχνάμε ότι και αυτό είναι κομμάτι της περίεργης ιστορίας μας αλλά μέχρι εκεί. Νομίζεις ότι με τα σύμβολα που κουνάς και τις μεγάλες κουβέντες που ξεστομίζεις είσαι πατριώτης ενώ όσοι κριτικάρουν δεν είναι... Σε πληροφορώ ότι για την Ελλάδα του αύριο εσύ δεν είσαι ο χρήσιμος. Μεγάλωσα σε έναν νέο δυτικό κόσμο και θέλω να έχω μια χώρα χτισμένη πάνω σε δυτικά πρότυπα που πάτησαν στον διαφωτισμό που πάτησε σε αυτά που επικαλείσαι συνεχώς από την αρχαία ιστορία μας. Μπορεί η δύση να μην είναι παράδεισος αλλά όταν μεταναστεύσεις ή τα βρεις σκούρα με ένα ιατρικό πρόβλημα εκεί τρέχεις. Και υπάρχει μια ολόκληρη νέα γενιά, η γενιά του διαδικτύου που έχει δει τι γίνεται παραπέρα και μπούχτισε από τη βλακεία του νεοέλληνα. Αυτή η νέα γενιά θέλει να τα ισοπεδώσει όλα στον λόγο και στις πράξεις. Όχι, δεν αναφέρομαι σε αυτούς τους ψευτοεπαναστάτες της πέτρας και της μολότοφ αλλά στον πιτσιρικά με το smart κινητό στην τσέπη και το λάπτοπ στο χέρι που μεγαλώνει σε έναν νέο κόσμο, αισθάνεται μπερδεμένος και ψάχνει για ταυτότητα. Ας τους δώσουμε κάτι νέο και σύγχρονο. Δεν με πειράζει να κάνω σπριντ τελευταία στιγμή για να καλύψω αιώνες… με νοιάζει να το προσπαθήσω και ό,τι καταφέρω.
 

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Δέκα λόγοι να μετανιώσεις στα 40

Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος, το «εκεί που είσαι ήμουνα κι εδώ που είμαι θα 'ρθεις» αναβοσβήνει όλο και πιο γρήγορα στη σκέψη, σαν φάρος προς τους νεότερους. Υπάρχουν όμως και φορές που το «εκεί που ήσουν» είναι κάτι το οποίο δεν θέλουμε να θυμόμαστε ή, τέλος πάντων, θα προτιμούσαμε να μην είχαμε βρεθεί ποτέ. Ο χρόνος, όμως, δεν γυρίζει πίσω κι από αυτές τις εμπειρίες παίρνουμε τα πιο σημαντικά μαθήματα στη ζωή. Φυσικά οι περισσότερες είναι ξεχωριστές για τον καθένα, αλλά υπάρχουν και 10 πράγματα για τα οποία είναι πιο σύνηθες να μετανιώσουν όσοι βρίσκονται στη μέση ηλικία. Στην ουσία, πρόκειται για μια λίστα που συμπυκνώνει το «στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα».

1. Μην αγοράζετε υλικά αγαθά, αγοράστε εμπειρίες
2. Μην κάνετε τίποτα που δεν θέλετε να κάνετε
3. Μην προσπαθείτε να ευχαριστείτε τους άλλους
4. Μην ερωτευτείτε κάποιον που είναι ερωτευμένος με κάποιον άλλον
5. Μη δίνετε υποσχέσεις που δεν μπορείτε να κρατήσετε
6. Μην περπατάτε, τρέξτε
7. Μην περιμένετε από τους άλλους να πουν «ναι»
8. Μην κλέβετε συνδετήρες από το γραφείο
9. Μην τρώτε πρόχειρα φαγητά
10. Μη μετανιώνετε

Η παραπάνω λίστα γράφτηκε από τον James Altucher και ψηφίστηκε από 3.300 χρήστες ως η πιο δημοφιλής απάντηση, μεταξύ άλλων 242 απαντήσεων, στην ερώτηση «Όταν οι 30άρηδες, 40άρηδες και μεγαλύτεροι κοιτούν πίσω στη ζωή τους, ποια είναι τα πιο συνηθισμένα πράγματα για τα οποία μετανιώνουν;». Συμφωνείτε, λοιπόν;

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών