Ελεύθερο κάμπινγκ στη Γαύδο

Το παράδειγμα μιας γάτας

• 

  photo: vvvita_@Flickr

• Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
• Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς

Είναι από τις γάτες εκείνες που δεν έχουν όνομα. Αδέσποτη. Γνωστή στη γειτονιά ως «καλή μάνα». Γέννησε πριν λίγους μήνες μέσα σ’ ένα αφημένο σπίτι. Έκτοτε, κόβει βόλτες στη γειτονιά, παίρνει το καλύτερο από κάθε πιάτο και το πηγαίνει στα παιδιά της, που δεν έχουν βγει από εκείνη την αυλή της γέννησής τους. Δεν χρειάστηκε μιας και η μάνα τους φροντίζει για την επιβίωσή τους. Είναι στ’ αλήθεια συγκινητικό να την παρατηρείς.

Προχθές σύρθηκε στην πυλωτή μου χτυπημένη άσχημα. Χωρίς να αιμορραγεί -εμφανώς τουλάχιστον- αλλά παράλυτη στα δυο πίσω πόδια. Μια οδυνηρή εικόνα. Προσπαθήσαμε να την πλησιάσουμε για να τη μεταφέρουμε στον κτηνίατρο. Αδύνατο. Κρύφτηκε κάτω από το αυτοκίνητο. Περάσαμε ώρες στα σκοτεινά παραμονεύοντας μήπως βγει. Τίποτα. Οι φιλοζωικές δεν μπορούσαν να βοηθήσουν, όπως μου είπαν. Οι κτηνίατροι, ομοίως. Έπρεπε εμείς να την πείσουμε να βγει, εμείς και να την πιάσουμε ώστε να τη μεταφέρουμε στον κτηνίατρο. Το επόμενο πρωί, άφαντη. Ανοίξαμε το καπό του αυτοκινήτου και είχε χωθεί κυριολεκτικά μέσα στη μηχανή. Αντιλαμβάνεστε τι θα γινόταν αν βάζαμε μπροστά και φεύγαμε. Με πολύ κόπο την κάναμε να βγει. Πήραμε με συνοπτικές διαδικασίες το αυτοκίνητο και προσπαθήσαμε ξανά να την πιάσουμε. Η γάτα ήταν τόσο αγριεμένη, τόσο φοβισμένη, που ήταν αδύνατο. Έφυγε για την απέναντι πυλωτή.

Θα ήθελα πολύ να σας πω ότι κατάφερα να την περιθάλψω. Δεν το μπόρεσα. Σκέφτομαι πόσο δύσκολη θα είναι η ζωή της. Η γάτα αυτή δεν έχει αλλάξει ποτέ γειτονιά. Τραγικά θα βρει θάνατο από κάποιον από εμάς. Κάποιο αυτοκίνητο, κάποια μηχανή, κάποιο σκυλί μας. Ξέρουμε όλοι τι θέλει. Θέλει να βρεθεί στην ίδια αυλή με τα γατιά της αλλά είναι αδύνατο να φτάσει ως εκεί μιας και δεν μπορεί πια να σκαρφαλώσει στα κάγκελα και στους τοίχους. Τους χωρίζει ένας δρόμος και αυτό είναι όλο... Αυτή θα είναι πια μια γάτα που καθένας από τη γειτονιά θα απεύχεται να συναντήσει, θα απεύχεται να του μπει στην πυλωτή πιθανόν και κάτω ή μέσα στο αυτοκίνητο. Τα δοχεία με το νερό και το φαγητό θα μαζευτούν έξω απ’ τις πόρτες. Από χαρά έγινε άγχος. Κανένας δεν θα θέλει να τη σκοτώσει άθελά του φεύγοντας το πρωί για τη δουλειά. Για κάποιους έγινε και θυμός με τον εαυτό τους. Πόσο δύσκολο είναι να πιάσεις μια γάτα; Κι όμως…

Η παραμορφωμένη ράχη της, όπως ξεμάκραινε απ’ την πυλωτή μου, μου μίλησε στον στόχο, περισσότερο από κάθε άλλη εικόνα. Η φύση έχει κάνει σπουδαία χάρη στον άνθρωπο. Σκεφθείτε να πεθαίναμε φεύγοντας πεζοί και βραδυκίνητοι, με την πλάτη γυρισμένη στους δικούς μας…

«Με διώχνετε και σεις», ένιωσα να μου λέει - κι ας μην ήταν έτσι. Θεωρητικά, είμαστε όλοι φίλοι των ζώων. Στην πράξη, τα πράγματα αλλάζουν ως «δύσκολα».

Υ.Γ.: Τα γατιά της είναι τα πιο κόντρα στη φύση τους γατιά. Εξαρτημένα σε όλα τους. Δεν έχουν βγει ποτέ στον δρόμο. Δεν ξέρουν τι είναι αυτοκίνητο, δεν ξέρουν πώς να βρίσκουν την τροφή τους. Αυτή η γάτα είναι μια σπάνια καλή μάνα, έλεγαν όλοι. Συνειδητοποιείτε το λάθος; Ορισμένες, βρίσκετε τίποτα ομοιότητες;

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Γελώντας για να μην κλάψεις

«Γιατί πίνεις τόσο;»
«Γιατί πονάω τόσο.»

Αυτό το σπάραγμα στιχομυθίας βολοδέρνει εδώ και μέρες στο μυαλό μου, αποκομμένο από κάθε περιεχόμενο πέρα απ’ τη λύπη που το διαπνέει. Και υποπτεύομαι το γιατί.

Ζόρικη υπόθεση το γέλιο – ιδίως όταν καλείται, ως μέτρο απελπισίας, να κρύψει το τρεμούλιασμα στα χείλη και στα μάτια που προμηνύει το κλάμα.

Οι τεφρές τούτες σκέψεις ανέβηκαν πάλι στην επιφάνεια του νου μου με την αυτοκτονία του Ρόμπιν Γουίλιαμς, και τη συζήτηση που άνοιξε σχετικά με τη βαθιά κι ορισμένες φορές ανίατη πίκρα που κουβαλά, καλά κρυμμένη, ο γελωτοποιός.

Κι όπως κάθε τι που μας συνθέτει είναι πλασμένο απ’ το ίδιο ανθρώπινο υλικό μ’ όλους τους άλλους – όπως εξαίσια το θέτει ο Ουίτμαν στο "Τραγούδι το εαυτού μου" – η σκέψη της απόγνωσης του ηθοποιού αυτού που γιάτρεψε κόσμο και κοσμάκη, έστω κι επιδερμικά, για λίγο, όσο διαρκεί η μαγεία μιας ταινίας, με την ιλαρότητα που ανάβλυζε από κάθε αυτοσαρκαστική γκριμάτσα του κι απ’ τη βαθιά ερμηνευτική του μαεστρία, ήρθε και κάθισε πάνω στο πρόσφορο έδαφος του πόνου που κουβαλώ.

Όχι, δεν είναι μεγαλύτερος απ’ των περισσότερων ανθρώπων – έχω προ πολλού ξεπεράσει αυτόν τον διαστροφικό ανταγωνισμό του καημού – ούτε είναι τόσο δυσβάσταχτος ώστε ν’ αξιώνω κάποιον σπάνιο οίκτο ή τη μεταχείριση εύθραυστου αντικειμένου. Ο πόνος μου είναι όσος είναι: τόσος μου δόθηκε, τόσον έχω μάθει να αντέχω.

Ένας σπάνιος 'Ελληνας

• 

• Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
• Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς

«Δεν θέλω, πλέον, να ζω. Θέλω να διατηρήσω την αισιοδοξία μου αλλά δεν μου το επιτρέπουν τα "πράγματα" όπως έχουν καταστεί. Και σε κοινωνικό και σε προσωπικό επίπεδο. Κοινωνικά, μ' αυτή την κατάπτωση την οικονομική, αλλά όχι μόνο. Είναι πολιτικό το πρόβλημα και βεβαίως και πρόβλημα παιδείας.». Είναι τα λόγια του Εμμανουήλ Κριαρά, στην τελευταία συνέντευξη που παραχώρησε το 2013, σε ηλικία 107 ετών, στη δημοσιογράφο Βίκυ Χαρισοπούλου, για το ΑΠΕ/ΜΠΕ.

Ο σπάνιος αυτός άνθρωπος, ίσως ο σπανιότερος που ζούσε ανάμεσά μας, δεν βρίσκεται πλέον στη ζωή. Απεβίωσε σε ηλικία 108 ετών στο σπίτι του στη Θεσσαλονίκη. Μία σπουδαία προσωπικότητα που δεν σπατάλησε τη γενναιοδωρία της ζωής και του χρόνου. «Δεν ήλπιζα τόσο μακρά ζωή... Θυμάμαι, ξέρετε, τον κομήτη του Χάλεϊ, την εμφάνιση του Βενιζέλου, παρέστην – μικρό παιδί – σε ένοπλο συλλαλητήριο στην Κρήτη...». 

Ο διακεκριμένος φιλόλογος και ομότιμος καθηγητής της Φιλοσοφικής σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, γεννήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 1906 (15 Νοεμβρίου σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο) στον Πειραιά. Το 1948 ήταν υποψήφιος για την έδρα της νέας ελληνικής φιλολογίας στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, την οποία όμως κατέλαβε ο Λίνος Πολίτης. Δύο χρόνια αργότερα, εκλέχτηκε στη θέση του τακτικού καθηγητή της μεσαιωνικής ελληνικής φιλολογίας στο ίδιο Πανεπιστήμιο. Στη Θεσσαλονίκη δίδαξε κυρίως μεσαιωνική φιλολογία, εκτάκτως μεσαιωνική ελληνική ιστορία, νεοελληνική φιλολογία, αλλά και γενική και συγκριτική γραμματολογία. Το διδακτικό έργο του διακόπηκε βίαια τον Ιανουάριο του 1968, όταν η Χούντα των Συνταγματαρχών αποφάσισε να τον απολύσει για τα δημοκρατικά του φρονήματα. Από τα περισσότερα από 1.000 άρθρα και τα περίπου 60 βιβλία που έχει εκδώσει αυτοτελώς μέχρι σήμερα ο Κριαράς, ξεχωρίζουν οι μονογραφίες του για τον Ψυχάρη, τον Σολωμό και τον Παλαμά, οι εκδόσεις των παλαιότερων κειμένων της νεοελληνικής λογοτεχνίας (Πανώριας του Χορτάτση, των θεατρικών του Πέτρου Κατσαΐτη, κ.ά), οι ποικίλες μελέτες του για τον δημοτικισμό και κυρίως οι 14 πρώτοι τόμοι του Λεξικού της μεσαιωνικής ελληνικής δημώδους γραμματείας (1100-1669) που έχει καθιερωθεί διεθνώς ως Λεξικό Κριαρά. 

Ακολουθεί τμήμα της συνέντευξής του προς τη Β. Χαρισοπούλου.

Γιατί κάνουμε παράλληλες σχέσεις;

• 

• Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
• Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς

Η δημιουργία παράλληλων σχέσεων δεν είναι κάτι καινούργιο. Το γεγονός που την καθιστά αξιοπρόσεκτη, ως κοινωνικό φαινόμενο, είναι η συχνότητα με την οποία πλέον εμφανίζεται, και η υιοθέτησή της, σταδιακά, από ολόκληρο σχεδόν το ηλικιακό φάσμα του σεξουαλικά ενεργού πληθυσμού.

Οι παράλληλες ερωτικές επαφές μπορεί να είναι απλά ένα στάδιο πριν τη δημιουργία σταθερής ερωτικής σχέσης, ένας πειραματισμός απόλυτα φυσικός κατά τη διάρκεια της εφηβείας και της νεότητας όπου προσπαθούμε ακόμη να καταλάβουμε πώς εκδηλώνεται και ποιες μορφές παίρνει η σεξουαλική επιθυμία.

Συνακόλουθα, σε ορισμένες περιπτώσεις η συστηματική δημιουργία παράλληλων ερωτικών σχέσεων μπορεί να είναι απόρροια λαγνείας, μιας υπερβολικής ροπής προς τη σεξουαλική ηδονή που βρίσκει έτσι διέξοδο.

Αν δούμε το θέμα σε ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο, η δημιουργία παράλληλων επαφών μπορεί να αποτελεί χαρακτηριστική συμπεριφορά αντρών γαλουχημένων με φαλλοκρατικές αντιλήψεις και να ενέχει έναν υπόρρητο μισογυνισμό. Το αντίστροφο όμως μπορεί να ισχύει και για γυναίκες που επιλέγουν συνειδητά να μιμηθούν ένα παραδοσιακά αντρικό μοντέλο ερωτικής συμπεριφοράς, θεωρώντας ότι με αυτό τον τρόπο κατοχυρώνουν την ισότητα και την ελευθερία τους. Αντίθετα με τη διαδεδομένη αντίληψη, η στάση τους δεν συνδέεται με τη φεμινιστική ιδεολογία αλλά με μία «μεταφεμινιστική» αντίληψη για το τι σημαίνει αυτονομία που θα έκανε τις φιλοσόφους του φεμινισμού να ανατριχιάσουν. Ο μεταφεμινισμός, άλλωστε, ισχυρίζεται ότι κάθε γυναίκα είναι πλέον ελεύθερη να καταναλώνει απρόσκοπτα ό,τι προτιμά από τα life styles που προσφέρει ο σύγχρονος καπιταλισμός. Ο μεταφεμινισμός παραμένει θεωρητικά άμορφος και τα είδωλά του προέρχονται κυρίως από τη βιομηχανία του θεάματος και τον επαγγελματικό αθλητισμό, οι δε επιρροές του από την πορνογραφία είναι εμφανείς.

Επίσης, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την πιθανότητα σε ορισμένες περιπτώσεις η δημιουργία παράλληλων ερωτικών σχέσεων να αποτελεί συμπεριφορά ανθρώπων τραυματισμένων, που δυσκολεύονται να συνδεθούν ερωτικά σε βαθύτερο επίπεδο, και φοβούνται τη συναισθηματική εγγύτητα. Δεν αποκλείεται, για παράδειγμα, να έχουμε την περίπτωση ενός άντρα ο οποίος έχει πληγωθεί από μια μάνα απούσα, ψυχρή, ή επικριτική, που σπάνια τον επιβράβευε και η οποία αδυνατούσε να νιώσει ή να εκφράσει ενσυναίσθηση. Ως αποτέλεσμα ο άντρας που γνωρίζει συνειδητά ή νιώθει από ένστικτο ότι μια γυναίκα τον «αρρώστησε» προσπαθεί να γιατρευτεί μέσα από την επαφή του με άλλες γυναίκες.

Η ανασφάλεια, ο ναρκισσισμός, ο φόβος μπροστά στη δέσμευση, την απώλεια και την απόρριψη παίζουν αναμφισβήτητα τον ρόλο τους στη συγκεκριμένη ερωτική επιλογή. Στις παράλληλες σχέσεις ο πόνος του χωρισμού και της εγκατάλειψης μειώνονται, το πρόσωπο χάνει την ιδιαίτερη αξία του, καθώς η αναπαραγωγή παρόμοιων συμπεριφορών με διαφορετικούς παρτενέρ δεν μας επιτρέπει να ανακαλύψουμε τα όριά μας και να αναπτυχθούμε προς κάποια κατεύθυνση. Στις παράλληλες σχέσεις είναι δυνατόν κάποιος να μην επενδύει συναισθηματικά σε κανέναν - παραμένοντας ίδιος και μόνος.

Αν και η δημιουργία παράλληλων σχέσεων είναι μια ερωτική τακτική που δεν καταφέρνουν όλοι να διαχειριστούν χωρίς να βιώσουν οδύνη, ακόμα κι αν ισχυρίζονται το αντίθετο, σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να λειτουργήσει ανατρεπτικά. Σε μια συντηρητική κοινωνία όπου τα μέλη της έχουν συνηθίσει να υπερασπίζονται δημόσια το πρότυπο της ερωτικής αποκλειστικότητας και να ψεύδονται συστηματικά για την ερωτική τους ταυτότητα, τις προτιμήσεις και τις επιθυμίες τους, μπορεί να λειτουργήσει για κάποιους απελευθερωτικά, σηματοδοτώντας το τέλος της υποκρισίας.

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

10ήμερο στις Σκουριές

Κατασκήνωση στο βουνό 

ενάντια στην παράνοια και την καταστροφική μανία κράτους, εταιρειών και κερδοσκόπων. Το πανηγύρι της αυθαιρεσίας  πρέπει να τελειώσει. Αν όχι σήμερα, τότε δεν υπάρχει αύριο!

Εκδηλώσεις και συζητήσεις, συναυλίες, δράσεις, workshops,  προβολές, κουζίνες, δραστηριότητες για τα παιδιά, άλλα δρώμενα.

Δείτε πιο κάτω το αναλυτικό πρόγραμμα

Πηγή: alfavita

Lost the Way

Γράμμα από Ελβετία

Βρισκόμαστε εδώ και λίγες μέρες στην Ελβετία,  καλεσμένοι φίλης που μας παραχώρησε το διαμέρισμά της. Ξέρω πως οι Ελβετοί δεν χαίρουν καλής φήμης στη χώρα μας - ξενέρωτους ρολογάδες και τραπεζίτες τους λέει ο λαός μας. Τα τυριά τους βέβαια είναι ωραία και η Δημοκρατία τους τόσο αποτελεσματική όσο και η απόλυτη καθαριότητα που βασιλεύει παντού.

Βέβαια είναι πλούσιοι. Πολύ και ενοχλητικά. Γιατί όμως μας ενοχλεί ο πλούτος τους; Μήπως εκμεταλλεύτηκαν άλλους λαούς όπως οι αποικιοκράτες; Αλλά δεν είχαν ποτέ αποικίες. Μήπως ήταν σκανδαλωδώς τυχεροί και ζούσαν πάνω σε πετρέλαια; Αντίθετα, η χώρα τους ήταν θεόφτωχη, όλο βουνά.

Ο πλούτος των Ελβετών είναι απόρροια της παλιάς αστικής χρηστομάθειας που έλεγε: η σκληρή δουλειά φέρνει καρπούς. Γενικά η Ελβετία είναι το απόλυτο αστικό όραμα. Ο επινοητής του κοινωνικού συμβολαίου και πατέρας της αστικής Γαλλικής επανάστασης (που αποκαλούσε τον εαυτό του "πολίτη της Γενεύης") θα ήταν ευτυχής αν την έβλεπε σήμερα.

Βρεθήκαμε λοιπόν στο αντίθετο της Ελλάδας. 3% ανεργία, επιστημονική και τεχνολογική πρωτοπορεία, ευμάρεια, πανάκριβα αυτοκίνητα, απόλυτη τάξη και ησυχία.

Μήπως όμως με την τόση οργάνωση έχουν χάσει την ψυχή τους;

Επ αυτού δύο περιστατικά που μας έτυχαν την πρώτη μέρα:

Οδηγούμε το αυτοκίνητο της φίλης μας, για πρώτη φορά σε στενό ορεινό δρόμο. Καταλαβαίνουμε πως έχουμε χαθεί και θέλουμε να κάνουμε αναστροφή. Βρίσκουμε ένα ξέφωτο, γυρίζουμε, αλλά ξαφνικά, η γυναίκα μου που οδηγεί, δεν ξέρει να βάλει την όπισθεν. Μένουμε κάθετοι στη μέση του δρόμου. Έρχονται αυτοκίνητα, σταματάνε. Δεν κορνάρουν δεν βρίζουν. Κατεβαίνει ένας κύριος, ρωτάει αν μπορεί να βοηθήσει, και εξηγεί στην γυναίκα μου πως να βάλει όπισθεν.

Το ίδιο απόγευμα. Ανεβαίνω έναν κάθετο ανήφορο, φορτωμένος ψώνια και αγκομαχώ. Από το πουθενά πετάγεται ένας νεαρός, μου παίρνει την σακούλα και την ανεβάζει επάνω. Πριν προλάβω να τον ευχαριστήσω, εξαφανίζεται.

Εκτός λοιπόν από την ποιότητα ζωής, φαίνεται πως έχουν και ποιότητα αισθημάτων. Ευγένεια σίγουρα. Ίσως και ψυχή...

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Ευρωπαϊκή Ημέρα Γλωσσών 2014

Ελάτε το Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2014 στην πλατεία Κλαυθμώνος από τις 10.00–15.00 για να γιορτάσουμε μαζί την Ευρωπαϊκή Ημέρα Γλωσσών!

Σε συνεργασία με το Δήμο Αθηναίων, εννέα πολιτιστικά ινστιτούτα και πρεσβείες, μέλη της ΕUNIC Ελλάδος, παρουσιάζουν ένα πολυπολιτιστικό και πολυγλωσσικό φεστιβάλ τραγουδιού, χορού και αφήγησης με διαδραστικά παιχνίδια για όλη την οικογένεια και ένα κυνήγι θησαυρού με κληρώσεις δώρων κάθε ώρα.

Δηλώστε συμμετοχή στο διαγωνισμό μας

Πάρτε μέρος στον online διαγωνισμό που διοργανώνουμε στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ημέρας Γλωσσών και μπορεί να κερδίσετε ένα δωρεάν πρόγραμμα εκμάθησης Αγγλικών, Γαλλικών, Γερμανικών, Τσεχικών ή Ιταλικών!

Λήξη του διαγωνισμού: Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2014

Σας περιμένουμε στη μεγάλη γιορτή στις 20 Σεπτεμβρίου στην Πλατεία Κλαυθμώνος για να ανακοινώσουμε τους νικητές!

http://www.britishcouncil.gr/events/european-day-languages