Ο Μίκης Θεοδωράκης, λέει

Από το 1970 «ψάχνω» τον Μίκη Θεοδωράκη. Οι μουσικές του με οδηγούσαν σ’ αυτόν. Στη ζωή μου, στον Πειραιά, ηχούσαν σαν νυχτερινά ρέκβιεμ. Σάλπιγγες από τα τείχη. Τη μια φορά τού άφησα σε έναν φάκελο, στην πόρτα του, τα ποιήματά μου. Το σπίτι του απείχε τριάντα μέτρα από το δικό μου, στου Φιλοπάππου. Τα έλαβε ποτέ;

Την άλλη φορά, όταν ήμουνα στο Μέγαρο Μουσικής, στην τελετή της παράδοσης του αρχείου του, πιο εύκολα πλησίασα τον Χρήστο Λαμπράκη -και είχα διάλογο μαζί του- παρά τον ίδιο που περιστοιχίζετο από πλήθος θαυμαστών του. Ο Αδαμάντιος Πεπελάσης, που ήταν κοντά του, μου φώναξε: δεν θα μπορέσετε να του μιλήσετε!

Όταν αργότερα του πήρα συνέντευξη, για τη Lifo, 7 Ιουνίου 2007, οι απαντήσεις του μου ήρθαν γραπτώς. Δεν τον είδα ποτέ και πάλι.

Πέρασαν πάλι χρόνια, οι πληροφορίες μου γι’ αυτόν ερχόντουσαν από τον Τύπο και τα ΜΜΕ. Χαθήκαμε. Μέχρι που οι επανειλημμένες επισκέψεις μας στο σπίτι του, για να ετοιμάσουμε αυτό το αφιέρωμα στην Οδό Πανός, μου έκαναν την πολύχρονη προσπάθειά μου, πραγματικότητα! Μοναδικές διηγήσεις, αναμνήσεις, γεγονότα όπου θα μπορούσαν να γεμίσουν σελίδες περισσότερες από αυτές που παραθέτω σ’ αυτή τη συνέντευξη. Από το δωμάτιο των συναντήσεων, στο σπίτι του, βλέπεις όλη την Αθήνα μπροστά σου. Με την Ακρόπολη να σου κόβει την ανάσα. Εκεί είχα την τύχη να συναντήσω τον Μίκη Θεοδωράκη, που τον θαύμαζα από μακριά και που τώρα ήταν απέναντί μου και μου μιλούσε όπως συνθέτει μουσική.

Υ.Γ.: Όταν είπα του Μίκη Θεοδωράκη για μία βραδιά αφιερωμένη σ’ αυτόν, για το τεύχος 160 της Οδού Πανός, που με αυτό κλείνουμε 32 χρόνια, εκείνος σκέφτηκε αμέσως τον δάσκαλό μου, ποιητή, Μιχάλη Κατσαρό, που ήταν φίλος του στα δύσκολα, ιστορικά χρόνια της ζωής του. Μ’ αυτές τις προϋποθέσεις και την προβολή της ταινίας του καθηγητή και ζωγράφου Μάκη Βαρλάμη, πάνω στο ορατόριο του συνθέτη, Κατά Σαδδουκαίων, στο μεγάλο ποίημα του Μιχάλη Κατσαρού, και τη συμμετοχή των ομιλητών Κώστα Γεωργουσόπουλου, Μίμη Ανδρουλάκη, - που γράφουν, μαζί με άλλους 22, για το έργο του συνθέτη – το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης μας έδωσε την αίθουσα του θεάτρου του για την εορτή της Τέχνης, της Μουσικής, της Ποιήσεως, της Ζωγραφικής, του Σινεμά!

Θα ‘μαστε όλοι εκεί.
protagon.gr