Παράξενα (και επιτυχημένα) γιατροσόφια για το κρυολόγημα!

Βέβαια, οι γιαγιάδες μας έχουν δώσει τα κατάλληλα «εφόδια» για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τις …κρύες αντιξοότητες. Αν και μερικά από τα γιατροσόφια είναι ιδιαίτερα παράδοξα, όλα έχουν έναν κοινό παρονομαστή: εγγυώνται σίγουρα αποτελέσματα.

Υγρές κάλτσες για τον ύπνο
Κι όμως, είτε το πιστεύετε είτε όχι, αυτή η στρατηγική μπορεί βοηθήσει και στην καταπολέμηση του πυρετού και στην αποσυμφόρηση της μύτης. Ο λόγος είναι απλός: τα κρύα πόδια αναγκάζουν τον εγκέφαλο να στείλει το μήνυμα στο αίμα να κατευθυνθεί στα κάτω άκρα για να τα ζεστάνει, κάτι που θα αυξήσει σημαντικά την κυκλοφορία του. Η καλύτερη μέθοδος; Ζεστάνετε τα πόδια σας σε ζεστό νερό. Στη συνέχεια, υγράνετε ένα λεπτό ζευγάρι βαμβακερές κάλτσες σε κρύο νερό, στύψτε τις και φορέστε τις πριν πάτε για ύπνο. Από πάνω βάλτε ένα ζευγάρι στεγνές μάλλινες κάλτσες και το πρωί θα αισθάνεστε περδίκι.

Ποδόλουτρο με μουστάρδα
Σε μια λεκάνη, αναμίξτε 1 κουταλιά της σούπας σκόνη μουστάρδας σε 1 λίτρο ζεστό νερό και απολαύστε ένα ιδιόμορφο αλλά θαυματουργό ποδόλουτρο. Η μουστάρδα αντλεί το αίμα στα πόδια, βοηθώντας στην αποσυμφόρηση. Εναλλακτικά, αλέστε μέχρι τρεις κουταλιές της σούπας σπόρους μουστάρδας και προσθέστε νερό για να δημιουργήσετε μια πάστα. Στη συνέχεια αλείψτε τη στο στήθος σας. Το πικάντικο άρωμα της μουστάρδας βοηθά να βγουν από το …αδιέξοδο τα αποπνικτικά ιγμόρεια, ενώ η θερμότητα βελτιώνει την κυκλοφορία του αίματος και διευκολύνει την αποσυμφόρηση. Προσοχή όμως, μην αφήσετε την πάστα αυτή για περισσότερο από 15 λεπτά, γιατί μπορεί να κάψετε το δέρμα σας. Για να το προστατεύσετε, απλώστε στο στήθος σας πριν από τη μουστάρδα, ένα στρώμα βαζελίνης.

Εδώ Ρόδος: «Η κλήση σας δεν είναι εφικτή»

• Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
• Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς

Δεν είναι καινούργιο αυτό που θα διαβάσετε. Μάθατε για την καταστροφή στη Ρόδο. Άλλοι μιλούν για την «ουρά» της Κλεοπάτρας – ναι, ναι, υπάρχει και τέτοιος τυφώνας- και άλλοι απλώς για μια συγκλονιστική εκδήλωση κακοκαιρίας που έχει επιφέρει ήδη μια πνιγμένη γυναίκα και άλλους δύο αγνοούμενους. Δεν θα κάνω ρεπορτάζ του καναπέ, νιώθω σαν να προσβάλω εκείνους που τριγυρίζουν ασταμάτητα στους δρόμους μ’ ένα μικρόφωνο και μια κάμερα στο χέρι. Θα σας πω, όμως, δύο λόγια για τη Φύση, αυτήν που ξεχάσαμε να αφουγκραζόμαστε, να ερμηνεύουμε, να σεβόμαστε. Και που στο τέλος δείχνει να μας εκδικείται, όμως απλά μας τιμωρεί. Υπήρξαμε πολύ κακά παιδιά.

Σε όποιους δεν γνωρίζουν αναφέρω πως έχω 4 σκυλιά. Ούσα συναισθηματική φύση, μαζί τους έχω χτίσει σχέση από επιλογή. Δύο τα πήρα από τη μανούλα τους, ενώ απογαλακτίστηκαν και άλλα δύο τα μάζεψα από τον δρόμο. Αυτό που πρωτίστως τους χρωστώ είναι ότι μαζί τους υποκλίθηκα τη Φύση και τη σοφία της. Θέλω να πω πως έμαθα να βλέπω τον κόσμο αλλιώς. Να σέβομαι την ιδιαιτερότητά τους, να ερμηνεύω τη συμπεριφορά τους και κυρίως να θαυμάζω τον τρόπο που τα ίδια τα σκυλιά μου μού μαθαίνουν τη ζωή. Μεταξύ τους τα δύο αρσενικά τα βρήκαν κάνοντας έναν καυγά για το ποιος είναι ο αρχηγός. Έτσι, ο καθένας ξέρει τον ρόλο του. Ο ισχυρότερος, βάσει σωματότυπου και ηλικίας, επιβάλλεται. Τα θηλυκά δεν έχουν τέτοια θέματα. Τα δε αρσενικά προς τα θηλυκά φέρονται ιπποτικά, ακόμα και όταν πρόκειται να φάνε. Ο αρχηγός παραμερίζει για να φάει το θηλυκό, ποτέ δεν θα της επιτεθεί. Τέλος, μαθήματα μητρότητας έδωσε η μικρή Μάγκυ που πράγματι ήταν εξαιρετικά συγκινητική. Στην πραγματικότητα, όποιος έχει σκύλο διδάσκεται από αυτόν ευγένεια. Σου φαίνεται περίεργο; Δοκίμασέ το προτού με αμφισβητήσεις.

Αντίδοτο στην ανεργία ο κρόκος Κοζάνης

Σωτηρία από την ανεργία βρίσκει η τοπική κοινωνία της Κοζάνης στην καλλιέργεια του κρόκου. Αυξάνονται οι καλλιεργητές και τα στρέμματα

της Κάτιας Γερακαρίτου

Σωτηρία από την ανεργία βρίσκει η τοπική κοινωνία της Κοζάνης στην καλλιέργεια του κρόκου, ενός περιζήτητου προϊόντος, γνωστού και ως σαφράν, που τα τελευταία χρόνια κερδίζει ολοένα και περισσότερους καταναλωτές.

 

Μετά από μια πτώση που είχε τα προηγούμενα χρόνια, η καλλιέργεια του κρόκου επιστρέφει δυναμικά την εποχή της κρίσης, ως αντίδοτο στη μη εύρεση εργασίας.

 

«Κάθε χρόνο ασχολούνται περισσότερα άτομα με τον κρόκο και μπαίνουν και πολλοί νέοι. Τη στιγμή που δεν υπάρχουν δουλειές επιστρέφουν στη γη. Και επειδή οι νέοι της περιοχής μεγάλωσαν μέσα στον κρόκο, έχουν την τεχνογνωσία, τώρα επιστρέφουν σε αυτή την καλλιέργεια» είπε στη Voria.gr o πρόεδρος του Συνεταιρισμού Κρoκοπαραγωγών Κοζάνης Νίκος Πατσούρας.

 

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του κροκοκαλλιεργητή Αχιλλέα Τσιρέκα και των τριώνπαιδιών του, που σπουδάζουν και παράλληλα ασχολούνται με την καλλιέργεια του κρόκου. «Τους έχω πει να σπουδάσουν αλλά να μη περιμένουν δουλειά στο δημόσιο. Αυτό που τους λέω είναι να βάλουν στρέμματα κρόκου και να έχουν ένα σίγουρο μεροκάματο και ένα καλό εισόδημα» τόνισε ο κ. Τσιρέκας, ο οποίος ασχολείται με τη συγκεκριμένη καλλιέργεια από το 1974.   

Το σεξ που (δεν) κάνουν οι γυναίκες

• Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
• Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς

«Αν δεν θέλω σεξ είμαι ανέραστη ή λεσβία, αν θέλω σεξ είμαι τσούλα. Αν το κάνουμε αμέσως είμαι εύκολη, αν το καθυστερήσω το παίζω δύσκολη. Αν μείνω έγκυος είμαι ηλίθια, αν κάνω έκτρωση είμαι ανήθικη. Τι διάολο είμαι;»

Σε μια κοινωνία που οι γυναίκες εκπαιδεύονται από τα παιδικά τους χρόνια να είναι ερωτικά επιθυμητές με όποιο κόστος και ταυτόχρονα να διαφυλάσσουν την «τιμή» τους ως ό,τι πολυτιμότερο έχουν, πού υπάρχει χώρος για τη γυναικεία σεξουαλική επιθυμία;

Η αντρική σεξουαλική επιθυμία (η περιβόητη καύλα) «ξέρουμε» ότι είναι δυνατή, ορμητική, ανεξέλεγκτη, ζωώδης, άγρια. Είναι ένστικτο, είναι ορμή, τόσο βαθιά ριζωμένη στο σώμα, που από τη στιγμή που ανάψει, δεν μπορεί να σταματήσει εκτός αν ικανοποιηθεί. Είναι τόσο επιθετική που μπορεί να γίνει και βίαια. Οι άντρες είναι έρμαια της τεστοστερόνης, «ξέρουμε».

Κι η γυναικεία καύλα; Υπάρχει; «Ξέρουμε» ότι οι γυναίκες ανάβουν πιο εγκεφαλικά, χρειάζονται συναίσθημα, τρυφερότητα. «Ξέρουμε» ότι η γυναικεία σεξουαλική ικανοποίηση είναι πολύπλοκη, δύσκολη, μυστήρια και, τελικά, όχι και τόσο απαραίτητη.

Όλα αυτά τα «ξέρουμε», σαν να είναι πανανθρώπινες αλήθειες, δοσμένες από τη φύση. Είναι όμως πράγματι έτσι;

Όχι, σύμφωνα με έρευνες. Και σίγουρα όχι σύμφωνα με τις προσωπικές εμπειρίες – αντρών και γυναικών. Ακόμα και οι έρευνες που ασχολούνται με τις ορμονικές διακυμάνσεις κατά την εφηβεία έχουν διαπιστώσει ότι οι ορμόνες δεν είναι παρά ένας παράγοντας από όσους επηρεάζουν την εφηβική σεξουαλική συμπεριφορά και ότι, ειδικά όσον αφορά τα κορίτσια, οι κοινωνικοί παράγοντες είναι σημαντικότεροι από τους βιολογικούς παράγοντες. Η τεστοστερόνη, ή η έλλειψή της, δεν καθορίζει από μόνη της τη σεξουαλική ορμή. Ο ασταμάτητος άντρας κυνηγός και η απρόθυμη γυναίκα θήραμα είναι ένα παραμύθι που διαιωνίζουμε με κίβδηλες «επιστημονικές» αποδείξεις. Η σεξουαλική επιθυμία κατασκευάζεται κοινωνικά. Η δε σεξουαλικότητα είναι έμφυλη, δηλαδή δομείται διαφορετικά για τους άντρες και τις γυναίκες.

Απαγορευμένη Εκπαίδευση

Η Απαγορευμένη Εκπαίδευση (La Educacion Prohibida) είναι ένα ανεξάρτητο ντοκιμαντέρ που κυκλοφόρησε το 2012. "Αυτή η ταινία είναι η επιτομή μιας συνεχούς διαδικασίας μάθησης και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να θεωρηθεί οριστική"... 

Στο ντοκιμαντέρ παρουσιάζονται εναλλακτικές πρακτικές εκπαίδευσης και αντισυμβατικά σχολεία σε Λατινική Αμερική και Ισπανία. Αναφέρεται στη λαϊκή επιμόρφωση, το σύστημα Μοντεσσόρι, την προοδευτική εκπαίδευση, την εκπαίδευση Βάλντορφ, την κατ οίκον διδασκαλία κ.α. Χωρίζεται σε 10 θεματικά επεισόδια, που το καθένα παρουσιάζει μια διαφορετική πτυχή της εκπαίδευσης στο πλαίσιο του σχολείου και έξω από αυτό. 

Είναι η πρώτη Ισπανική ταινία που χρηματοδοτήθηκε μέσω "Crowdfunding" και προβλήθηκε ταυτόχρονα σε 130 πόλεις, σε 13 χώρες, με συνολικό αριθμό 18.000 θεατών μέσα σε μια μέρα:

tvxs.gr

Ο Μίκης Θεοδωράκης, λέει

Από το 1970 «ψάχνω» τον Μίκη Θεοδωράκη. Οι μουσικές του με οδηγούσαν σ’ αυτόν. Στη ζωή μου, στον Πειραιά, ηχούσαν σαν νυχτερινά ρέκβιεμ. Σάλπιγγες από τα τείχη. Τη μια φορά τού άφησα σε έναν φάκελο, στην πόρτα του, τα ποιήματά μου. Το σπίτι του απείχε τριάντα μέτρα από το δικό μου, στου Φιλοπάππου. Τα έλαβε ποτέ;

Την άλλη φορά, όταν ήμουνα στο Μέγαρο Μουσικής, στην τελετή της παράδοσης του αρχείου του, πιο εύκολα πλησίασα τον Χρήστο Λαμπράκη -και είχα διάλογο μαζί του- παρά τον ίδιο που περιστοιχίζετο από πλήθος θαυμαστών του. Ο Αδαμάντιος Πεπελάσης, που ήταν κοντά του, μου φώναξε: δεν θα μπορέσετε να του μιλήσετε!

Όταν αργότερα του πήρα συνέντευξη, για τη Lifo, 7 Ιουνίου 2007, οι απαντήσεις του μου ήρθαν γραπτώς. Δεν τον είδα ποτέ και πάλι.

Πέρασαν πάλι χρόνια, οι πληροφορίες μου γι’ αυτόν ερχόντουσαν από τον Τύπο και τα ΜΜΕ. Χαθήκαμε. Μέχρι που οι επανειλημμένες επισκέψεις μας στο σπίτι του, για να ετοιμάσουμε αυτό το αφιέρωμα στην Οδό Πανός, μου έκαναν την πολύχρονη προσπάθειά μου, πραγματικότητα! Μοναδικές διηγήσεις, αναμνήσεις, γεγονότα όπου θα μπορούσαν να γεμίσουν σελίδες περισσότερες από αυτές που παραθέτω σ’ αυτή τη συνέντευξη. Από το δωμάτιο των συναντήσεων, στο σπίτι του, βλέπεις όλη την Αθήνα μπροστά σου. Με την Ακρόπολη να σου κόβει την ανάσα. Εκεί είχα την τύχη να συναντήσω τον Μίκη Θεοδωράκη, που τον θαύμαζα από μακριά και που τώρα ήταν απέναντί μου και μου μιλούσε όπως συνθέτει μουσική.

Υ.Γ.: Όταν είπα του Μίκη Θεοδωράκη για μία βραδιά αφιερωμένη σ’ αυτόν, για το τεύχος 160 της Οδού Πανός, που με αυτό κλείνουμε 32 χρόνια, εκείνος σκέφτηκε αμέσως τον δάσκαλό μου, ποιητή, Μιχάλη Κατσαρό, που ήταν φίλος του στα δύσκολα, ιστορικά χρόνια της ζωής του. Μ’ αυτές τις προϋποθέσεις και την προβολή της ταινίας του καθηγητή και ζωγράφου Μάκη Βαρλάμη, πάνω στο ορατόριο του συνθέτη, Κατά Σαδδουκαίων, στο μεγάλο ποίημα του Μιχάλη Κατσαρού, και τη συμμετοχή των ομιλητών Κώστα Γεωργουσόπουλου, Μίμη Ανδρουλάκη, - που γράφουν, μαζί με άλλους 22, για το έργο του συνθέτη – το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης μας έδωσε την αίθουσα του θεάτρου του για την εορτή της Τέχνης, της Μουσικής, της Ποιήσεως, της Ζωγραφικής, του Σινεμά!

Θα ‘μαστε όλοι εκεί.
protagon.gr

Οι μαλακίες μας στα στόματα παιδιών

• Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
• Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς

Γιατί να θέλουμε την ΕΡΤ ανοιχτή; Για να δούμε κάποια πράγματα που δεν θα είχαμε τη δυνατότητα να τα δούμε κάπου αλλού. Για να αφαιρέσουμε την καλώς ή κακώς εννοούμενη εμπορικότητα από την τηλεοπτική εξίσωση και να εκτεθούμε σε κάτι διαφορετικό. Πολύ θα ήθελα, ας πούμε, να δω ένα ντοκιμαντέρ για τα παιδιά–στρατιώτες στη Μέση Ανατολή και την Αφρική. Ή για τα παιδιά–κούκλες στις ΗΠΑ που οι μανάδες τους τα σέρνουν από τον ένα παιδικό διαγωνισμό ομορφιάς στον άλλο. Ή για αυτά τα παιδιά στους δρόμους της Αθήνας που οι γονείς τους τα βάζουν να ζητιανεύουν, απαγγέλλοντας απνευστί το ποίημα που τα έχουν μάθει να λένε. Κάτι τέτοιο θα περίμενα να δούμε από την ΕΡΤ. Και μετά θα λέγαμε «κοίτα τι κάνουν στα καημένα τα παιδιά, πώς τσακίζουν την αθωότητά τους με αυτόν τον βάναυσο τρόπο». Αντ’ αυτού, αυτό που βλέπουμε, όχι από την ΕΡΤ γιατί αυτή δεν υπάρχει πια, αλλά από τον δικτυακό τόπο ΕΡΤ Open, που φέρεται ως ο ας πούμε νόμιμος συνεχιστής της τουλάχιστον στα μάτια πολλών, είναι το βίντεο της εντεκάχρονης Θεοδώρας. Το ίδιο το site περιγράφει το βίντεο αυτό ως «μια έκθεση με αυθόρμητες, ζεστές, αδούλωτες σκέψεις για τον αγώνα που διεξάγεται πλέον εκτός Ραδιομεγάρου».

Ξαναλέμε, η Θεοδώρα είναι έντεκα χρόνων. Οι αυθόρμητες, ζεστές, αδούλωτες σκέψεις της περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων τη φράση «τι γκρίζος που είναι ο ουρανός με το μαύρο τέρας να πλανάται μισάνθρωπο και εκδικητικό, να σαρώνει το κοινό υφάδι που υφαίναμε σε γειτονιές, σε δρόμους και εργοστάσια». Δεν θα πω τίποτα άλλο για τη Θεοδώρα γιατί είναι προφανές ότι είναι η μόνη που δεν φταίει. Δεν μπορώ να πω το ίδιο για τους γονείς της, για όσους χειροκροτούν στο τέλος του βίντεο και για όσους αποφάσισαν να αναρτήσουν το βίντεο στο ΕΡΤ Open, συνοδεία μάλιστα τέτοιων σχολίων.

Εικοσιτρία χρόνια χωρίς τον ποιητή της «Ρωμιοσύνης»

Σαν σήμερα, 11 Νοεμβρίου 1990, έφυγε από τη ζωή οΓιάννης Ρίτσος. Ο ποιητής που έταξε την έμπνευσή του στην Αριστερά και συνδέθηκε όσο λίγοι με τους εργατικούς αγώνες, την εθνική αντίσταση και τον αγώνα κατά της δικτατορίας, γεννήθηκε την ημέρα της εργατικής πρωτομαγιάς, την 1η Μαΐου του 1909.

Γεννήθηκε στη Μονεμβάσια την Πρωτομαγιά του 1909 και πέθανε στην Αθήνα το Νοέμβριο του 1990, αφήνοντας πίσω του πάνω από εκατό ποιητικές συλλογές και συνθέσεις, εννέα πεζογραφήματα, τέσσερα θεατρικά, πολλές μεταφράσεις, και χρονογραφήματα καθώς και 50 ανέκδοτες συλλογές ποιημάτων. Ήταν γιος κτηματία που ξέπεσε οικονομικά.

Νέος ήρθε στην Αθήνα όπου πέρασε δύσκολα χρόνια γεμάτα στερήσεις και κακουχίες. Μόλις τέλειωσε τις εγκύκλιες σπουδές του γράφτηκε στη σχολή χορού Μοριάνοβ και για ένα διάστημα συμμετείχε σαν χορευτής στη Λυρική Σκηνή. Η από τις στερήσεις κλονισμένη υγεία του τον ανάγκασε να αφήσει το χορό και να ασχοληθεί μονάχα με την ποίηση, ενώ για τα προς το ζην εργαζόταν σε διάφορους εκδοτικούς οίκους.

^{Μέρα Μαγιού μου μίσεψες. Γιάννης Ρίτσος}

Το 1921 άρχισε να συνεργάζεται με τη «Διάπλαση των Παίδων». Συνεισέφερε επίσης ποιήματα στο φιλολογικό παράρτημα της «Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας» του Πυρσού. Το 1934 εκδόθηκε η πρώτη ποιητική συλλογή του με τίτλο «Τρακτέρ», ενώ ξεκίνησε να δημοσιεύει στο «Ριζοσπάστη» τη στήλη «Γράμματα για το Μέτωπο».

Την ίδια χρονιά γίνεται μέλος του ΚΚΕ στο οποίο παρέμεινε πιστός μέχρι το θάνατό του. Το 1935 κυκλοφορούν οι «Πυραμίδες», το 1936 ο «Επιτάφιος» και το 1937 «Το τραγούδι της αδελφής μου». Το 1956 λαμβάνει το Α´ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη «Σονάτα του Σεληνόφωτος», ενώ ακολουθούν λαμπρά έργα όπως η «Ρωμιοσύνη», τα «Δεκαοχτώ λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας», ο «Ύμνος και θρήνος για την Κύπρο», η «Η Κυρά των Αμπελιών», κ.α.

Ο Γιάννης Ρίτσος γράφει ασταμάτητα και η αναγνώριση έρχεται η μία μετά την άλλη. Τα έργα του μεταφράζονται σε πολλές ξένες γλώσσες και ο Ρίτσος γίνεται ευρύτερα γνωστός. Το 1968 προτάθηκε για το βραβείο Νόμπελ ενώ έλαβε πλήθος διεθνών βραβείων.

^{Γιάννης Ρίτσος: Τούτες τις μέρες ο άνεμος μας κυνηγάει...}

Ενδεικτικά: «Μέγα διεθνές βραβείο ποίησης» (Βέλγιο, 1972), διεθνές βραβείο «Γκεόργκι Δημητρώφ». (Βουλγαρία, 1975), μέγα βραβείο ποίησης «Αλφρέ ντε Βινύ» (Γαλλία, 1975), διεθνές βραβείο «Αἴτνα-Ταορμίνα» (Ἰταλία, 1976), «βραβείο Λένιν για την ειρήνη» (ΕΣΣΔ, 1977), διεθνές βραβείο «Μποντέλο» (1978). Ο Γάλλος ποιητής Αραγκόν θα πει ότι ο Ρίτσος είναι ο μεγαλύτερος ποιητής του αιώνα, ενώ ο Χιλιανός Νερούντα τη στιγμή της βράβευσης του με το Νόμπελ θα πει ότι ο Ρίτσος είναι καλύτερος από αυτόν.

Ο Γιάννης Ρίτσος φυλακίστηκε, εξορίστηκε και εκτοπίστηκε πολλές φορές για τα πολιτικά του πιστεύω. Συγκεκριμένα συλλαμβάνεται τον Ιούλιο του 1948 και εξορίζεται στη Λήμνο, κατόπιν στη Μακρόνησο (Μάης 1949) και το 1950 στον Άι Στράτη. Τον Αύγουστο του 1952, αφήνεται τελικά ελεύθερος και γίνεται μέλος της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς, αφού, το Κομμουνιστικό Κόμμα είχε τεθεί εκτός νόμου. Ο λαός σε όποια πολιτική παράταξη κι αν ανήκει δεν μπορεί να μείνει ασυγκίνητος από το έργο του Ρίτσου. Ο ποιητής μιλάει για ειρήνη, για κοινωνική δικαιοσύνη, για ανθρωπιά. Δεν μπορεί παρά να συγκινεί και να συγκινείται...

^{Γιάννης Ρίτσος (1909 - 1990)- Του Γιώργου Σγουράκη}

Οι μεγάλοι αγώνες μέσα από το έργο του

Τεράστιο και σημαντικό το έργο του. Ο Μίκης Θεοδωράκης είχε πει «Δεν χρειάζεται να αναφερθώ στην απέραντη εκτίμηση, στον θαυμασμό και στην αγάπη που τρέφω για τον Γιάννη Ρίτσο. Ο Ρίτσος μας δίδαξε ότι η μεγάλη ποίηση και οι μεγάλοι ποιητές μπορούν να ταυτιστούν με τη ζωή του πολίτη. Ο «Επιτάφιος» συνδέθηκε με τους εργατικούς αγώνες του λαού, η «Ρωμιοσύνη» με την εθνική αντίσταση, τα «Λιανοτράγουδα» με τους αγώνες κατά της δικτατορίας. Εγώ πρόσφερα απλώς το «όπλο» για να σπάσουμε τα τείχη της μπουρζουαζίας και να μπούμε σε κάθε σπίτι. Ήταν από μέρους μου μια ηθελημένη επαναστατική πράξη, με στόχο να δοθεί ένα άλλο νόημα στο τραγούδι, αλλά και μια ελπίδα στο λαό. Τελικά, επηρεάσαμε και την αισθητική του, ενώ η επικοινωνία της τέχνης με το λαό όχι μόνο επετεύχθη, αλλά πήρε αργότερα διαστάσεις ανέλπιστες...».

Δείτε επίσης: Γιάννης Ρίτσος - Αυτοβιογραφία
 

 

Aυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,
αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ’ τα ξένα βήματα,
αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,
αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο... [Γιάννης Ρίτσος / Αυτά τα δέντρα]

Κείνες τις ώρες, σφίγγεις το χέρι του συντρόφου σου,
γίνεται μια σιωπή γεμάτη δέντρα,
το τσιγάρο κομμένο στη μέση, γυρίζει από στόμα σε στόμα,
όπως ένα φανάρι που ψάχνει το δάσος, βρίσκουμε τη φλέβα
που φτάνει στην καρδιά της άνοιξης, χαμογελάμε. [Γιάννης Ρίτσος / Αυτά τα κόκκινα Σημάδια]

tvxs.gr 

Παλεύοντας για το αυτονόητο σε μια δικτατορία

Η χειραγώγηση της σκέψης και η επιβολή της εξουσίας με κάθε κόστος είναι ο πρωταρχικός στόχος ενός δικτατορικού – τυραννικού καθεστώτος, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις υπάρχουν εξωφρενικά παραδείγματα διαστρέβλωσης της αλήθειας.

Αυτό ακριβώς πραγματεύεται ο Ιρανός καλλιτέχνης Μπαμπά Ανβάρι στη συγκλονιστική μικρού μήκους ταινία του «Two & Two».

Βασιζόμενος στα γραπτά του Τζόρτζ Οργουελ, ο οποίος στο «1984» έγραφε ότι «ελευθερία είναι να μπορείς να πεις ότι 2+2=4» ο Ανβάρι αντιστρέφει στην πρόσθεση και παρουσιάζει το πως πραγματοποιείται με τη βία η χειραγώγηση της σκέψης.

Σε ένα αυστηρό σχολείο οι μαθητές ενημερώνονται ξαφνικά από τον καθηγητή τους πως 2+2=5 και από εδώ και στο εξής είναι υποχρεωμένοι να τηρούν αυτή την πρόσθεση.

 

Ωστόσο, υπάρχει ένας μαθητής που αντιστέκεται τονίζοντας ότι «δύο και δύο ίσον τέσσερα, πάντα έτσι ήταν και αυτό δεν αλλάζει».

 

Η κόντρα του με τον αυστηρό καθηγητή φθάνει στο σημείο ο μαθητής να βρεθεί μπροστά σε ένα εκτελεστικό απόσπασμα και να χάσει τη ζωή του παλεύοντας για το αυτονόητο.

 

Πηγή:koutipandoras.gr

Ο ΣΩΣΤΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΓΙΑ ΤΡΕΞΙΜΟ. ΠΩΣ ΝΑ ΤΡΕΧΕΤΕ ΑΠΟΔΟΤΙΚΑ!

Πολλοί ερασιτέχνες αθλητές αποκτούν προβλήματα στις αρθρώσεις επειδή η τεχνική τους στο τρέξιμο είναι τελείως λανθασμένη.

Άλλοι πάλι πάσχουν από συνεχείς μικροτραυματισμούς που τους κρατάνε πίσω στα προγράμματά τους.

Μερικές συμβουλές λοιπόν για σωστό τρέξιμο:

1. Mη βλέπετε προς τα κάτω όταν τρέχετε. 

Δεν βοηθάει ούτε στη σωστή στάση του σώματός σας αλλά και ούτε και στην εκτίμηση των πιθανών κινδύνων. 

Να βλέπετε εναλλάξ στα 20-30 μέτρα μπροστά σας αλλά και μακριά στον ορίζοντα.

Έτσι και καλύτερη εποπτεία του χώρου θα έχετε, και την πλήξη θα αποφεύγετε αλλά επίσης και την τάση ακαμψίας στην περιοχή του αυχένα.

Ευτυχώς, δεν έχεις facebook

Δεν ξέρω αν υπάρχεις, φίλε, αλλά δηλώνω ευθαρσώς ότι σε ζηλεύω. Σε ζηλεύω που τα έβαλες με τον πειρασμό και δεν έκανες προφίλ στο facebook. Ξέρω, ξέρω. Θα μου πεις πως αυτό μπορεί να σου έχει κοστίσει σε κοινωνική δικτύωση, σε πιθανή αναγνωσιμότητα, σε άμεση ενημέρωση ή ακόμα και σε πιθανότητες να βρεις μια γκόμενα παραπάνω. Γιατί όχι, να βρεις τον άνθρωπο της ζωής σου ακόμα, αν ψάχνεις. Δεκτό. Έχει συμβεί σε πάρα πολλούς. Και πώς να μη συμβεί, όταν το chat του facebook αντικατέστησε την καφετέρια, το σινεμά, το θέατρο, το βιβλιοπωλείο, τις κοινωνικές συναναστροφές, το τρέξιμο στο γήπεδο ή στο δάσος (όπου υπάρχει), τα ταξίδια, τις συναυλίες, τα πάρτι, τις ντίσκο. Ακόμα και τις κηδείες. «Πέθανε ο πατέρας μου», γράφεις. Like ο άλλος - μπορείς να το πάρεις και ως συλλυπητήρια. Ακόμα και τα πιο μακρινά και άπιαστα ταξίδια, εκεί που θα συναντούσες τον έρωτα της ζωής σου, το facebook τα πραγματοποιεί με ένα like, ένα share. Και διάφορα emoticons, για το απαραίτητο φλερτ. Ποτάμι τα like στα γενέθλια και τα ηλεκτρονικά λουλούδια. Ποιο τηλέφωνο, ποια ευχετήρια κάρτα, ποια γλυκά, ποια δώρα. Αλλά κι εδώ, μη νομίζεις, οι ίδιοι θα σου ευχηθούν ή συλλυπηθούν, με αυτούς που έχεις έξω. Οι χιλιάδες άλλοι είναι για τη ματαιοδοξία σου. Ακόμη λιγότεροι είναι αυτοί που θα χαρούν με τις χαρές σου. Όπως και έξω, δηλαδή. Έχω, δε, πειστεί πως, αν μια μέρα γράψω σε στάτους ότι πέθανα, θα πάρω τα like της χρονιάς. Αυτό, εσύ, δεν μπορείς να το απολαύσεις, το ομολογώ. Έχει και κάμερα, να μιλάς σε πραγματικό χρόνο σε όποιο σημείο του πλανήτη θες. Τα έχει προβλέψει όλα. Μέχρι και η μάνα μου ζήλεψε, και δεν θα είναι η μόνη, που με είδε τις προάλλες στο χωριό με ένα smartphone. «Το δικό μου, ούτε facebook έχει, ούτε τίποτα», είπε με παράπονο. «Δεν πειράζει, παιδί μου, όμως, να έχετε εσείς και εγώ ευχαριστημένη είμαι». Την πέταξε τη σπόντα της, όπως κατάλαβες. Like και share, βρε μάνα.

Και παρ’ όλο που σου αράδιασα τόσα και θα μπορούσα άλλα περισσότερα, επιμένω να σε ζηλεύω. Διότι, άγνωστέ μου φίλε, αν είχες facebook, θα πιστεύεις πως αυτό που διαβάζεις στις ενημερώσεις σου, είναι η κοινωνία. Θα ξεχνούσες, όπως κάνω εγώ καμιά φορά, πως οι «φίλοι» σου -και όταν είσαι ελάχιστα γνωστός, οι «φίλοι» είναι χιλιάδες- με λίγες εξαιρέσεις, είναι εκείνοι που συνήθως συμφωνούν μαζί σου. Και ως εκ τούτου, την κοινωνία που σου φέρνουν στο time line (μη σε τρομάζει αυτό, έτσι λέμε τη ροή των ενημερώσεων), υπάρχει σφοδρή πιθανότητα να είναι μονόχρωμη. Ναι, είναι κοινωνία του «σωλήνα». Στο facebook, επίσης, όλοι είμαστε ειδικοί. Δημοσιογράφοι, πολιτικοί, οικονομολόγοι, διπλωμάτες, αρχιτέκτονες, δικαστές, δάσκαλοι, γιατροί - ακόμα και μετανάστες, καμιά φορά. Σπάνια αυτό, αλλά συμβαίνει. Θα μου πεις κι εσύ τα συναντάς αυτά. Συμφωνώ. Ο κόσμος δεν ξεκίνησε ταυτόχρονα με την έμπνευση του Zuckerberg, αλλά στο «χωριό» μας γίνεται το σώσε. Διότι εσύ μιλάς με τον άλλον και τον βλέπεις, ενώ εμείς μπορούμε να «βαφτιστούμε» όπως θέλουμε και να υπερασπιστούμε τη γνώμη μας, μέχρις τελευταίας ρανίδας. Να, χθες μου έλεγε κάποιος -με απόλυτη σιγουριά- πως οι παλιννοστούντες είναι μετανάστες. Ξένοι, δηλαδή Πακιστανοί. Γιατί γελάς, σοβαρά σου μιλάω. Και είναι και απίστευτο, στην κυριολεξία, εργαλείο. Τις προάλλες, έκανα την παρουσίαση του βιβλίου μου στο Μάλμε της Σουηδίας, και «δήλωσαν» ότι θα παρευρεθούν άνθρωποι από τα πιο απίθανα σημεία του κόσμου. Μπράβο, λέω, καλά ξεκινάμε. Στη αίθουσα όμως διαπίστωσα πως το like και το share κοστίζουν λιγότερο από ένα αεροπορικό εισιτήριο από το Οντάριο ή τη Θεσσαλονίκη. Το έχω κάνει κι εγώ αυτό. Και like, και share, και ίσως ό,τι θες. Δεν κοστίζουν τίποτα.

Γι’ αυτά, άγνωστέ μου, μάλλον σχεδόν, ανύπαρκτε φίλε, επειδή όλα αυτά τα βαρέθηκα, θεωρώ πως είσαι τυχερός που δεν έχεις facebook. Σε ζηλεύω, μπαγάσα, και δεν ντρέπομαι που το λέω.

protagon.gr

7 συγκλονιστικές φωτογραφίες από την ελληνική πραγματικότητα

Κέντρο της Αθήνας, 2013...

Από τον Δημήτρη Μπούρα...



7 συγκλονιστικές φωτογραφίες από την ελληνική πραγματικότητα...
"Accusing the victims of being the perpetrators". 
       Στο πλαίσιο της διεθνούς διαδρομής της έκθεσης, λίγες μέρες πριν την αναχώρηση για το Βερολίνο, ο Εξώστης υπό την αιγίδα του Δήμου Θεσσαλονίκης, φιλοξενεί στην στοά Αλαμανή (περιοχή Βαλαωρίτου), από Τέταρτη 6 Νοεμβρίου έως Κυριακή 10 Νοεμβρίου, παλαιά και νέα έργα του καλλιτέχνη.     
       Η έκθεση στοχεύει στην κοινωνική αφύπνιση και ευαισθητοποίηση απέναντι στο δραματικά αυξανόμενο φαινόμενο της χρήσης των ναρκωτικών, την αλματώδη αύξηση διαγνώσεων θετικών στον ιό HIV μεταξύ των χρηστών ενδοφλέβιων ναρκωτικών ουσιών, καθιστώντας μας έτσι, μέσα από τον φακό του Δ. Μπούρα αντιμέτωπους με την πραγματικότητα της καθημερινότητας των τοξικομανών.     Οι δυσμενείς συνθήκες διαβίωσης των χρηστών και η έλλειψη κοινωνικής πρόνοιας έχει συντελέσει, ώστε το φαινόμενο της ενδοφλέβιας χρήσης τοξικών ουσιών να αποτελεί συνώνυμο της αύξησης των κρουσμάτων HIV στην Ελλάδα και στο γεγονός ότι η επιδημία αυτή δεν έγινε αφορμή για εφαρμογή πολιτικής πρόνοιας και προστασίας των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων. αλλά ακριβώς αντίθετο: έγινε αφορμή στιγματισμού και περιθωριοποίησης.