Όλα είναι δρόμος!

Αξίωμα πρώτο: Οι ξαφνικές εκδρομές είναι οι καλύτερες. Δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς πού πας, αν προτιμάς να μείνεις σπίτι να ξεκουραστείς, δεν αρχίζεις τα «ναι- όχι- λες;- άστο- μπα...» - κι άλλα τέτοια. Αρπάζεις μια τσάντα, βάζεις δυο βασικά πράγματα, τσεκάρεις: κινητό, σκυλί, κλειδιά, τσιγάρα... φύγαμε!

Αξίωμα δεύτερο: Η καλύτερη διαδρομή είναι αυτή που είναι άγνωστη, Κόμβοι που δεν έχεις ξαναπεράσει και μπορείς να χαθείς, χωριά που ούτε ήξερες ότι υπάρχουν, μέρη που δεν έχουν συνδεθεί μέσα σου με καμιά ανάμνηση. Νομός Φθιώτιδας, άγνωστος για μένα, λες και πήγαινα στο εξωτερικό. Απλά, δεν έτυχε μέχρι την πρόσκληση φίλης «πάω στον Μπράλο. Αν θες, έλα!».

Συνοδηγός; Από την τελευταία φορά που ήμουν, έχουν περάσει πολλά χρόνια. Και το απόλαυσα. Ακόμα και τα λάθη (στους Κόμβους, που λέγαμε) αν ο οδηγός έχει χιούμορ γίνονται μια ωραία περιπέτεια. Όσο μεγαλώνω νομίζω ότι εκείνο που σε δένει περισσότερο με τους ανθρώπους και σε κάνει να θες να κάνεις πράγματα μαζί τους είναι το χιούμορ, το να γελάς, το να κοροϊδεύεις τις ατυχίες, το να σαρκάζεις τις δυσκολίες και φυσικά το να αυτοσαρκάζεσαι με επιτυχία.

Πίσω η Αθήνα, οι ειδήσεις, ο Τόμσεν που προτείνει κλείσουμε τις χαραμάδες για να μην κρυώνουμε! Αυτό είναι βρετανικό χιούμορ, για να κρυώσουμε λίγο περισσότερο. Αλλά τ΄ αφήνεις πίσω όλα αυτά και χαζεύεις μπροστά: λιβάδια που φύεται βαμβάκι και φωτοβολταϊκά! Πολλά φωτοβολταϊκά!

Πρώτη στάση, για να δω για πρώτη φορά αγριογούρουνα, που έχει κάποιος από το χωριό! Ο Φίλιππος και η Μάχη! Ένα ζευγάρι τεράστιων αγριογούρουνων, που τσαλαβουτούσαν στη λάσπη, ενώ γύρω περιφέρονταν τα μικρά τους, τα οποία όπως όλα τα μωρά, ήταν πολύ συμπαθητικά! Και μετά, είσαι έτοιμος να ξεχάσεις τα πάντα και να φτάσεις στο... μικρό σπίτι στο λιβάδι, για την ακρίβεια σε ύψωμα, σε μια ευλογημένη ερημιά.

Υπέροχος, υπέροχη, υπέροχα! Η φίλη που αποφάσισε να ζήσει εδώ, έχει φτιάξει ένα υπέροχο σπίτι, με μια πιο υπέροχη θέα σε βοσκοτόπια και ελαιώνες, με επτά υπεραιωνόβιες βελανιδιές, με δύο σκύλους και δύο γάτους να τριγυρνάνε ευτυχείς, ενώ λίγο καιρό πριν κάλπαζε εδώ και ένα άλογο. Αφού κατάλαβα ότι οι τρεις στις πέντε λέξεις που έλεγα ήταν κάποια εκδοχή του «υπέροχα» ή «μοναδικά» ή «καταπληκτικά», σταμάτησα να μιλάω, πήρα βαθιές ανάσες και ξέχασα σχεδόν ποια είμαι.

Η Φύση, τα ζώα, ένας «ξύπνιος κυνηγός» από την Αθήνα, που τρόμαξε για λίγο τα πουλιά και μας χάλασε την ησυχία... και μετά πάλι ηρεμία, παύση σκέψεων και μόνο γέλια. Ό,τι πίναμε ήταν από το απέναντι αμπέλι, ό,τι ήθελες εκείνη τη στιγμή για να νιώθεις αρμονία ήταν αυτοί οι λόφοι, ο ουρανός και ο ήλιος που ένιωθες να σου καίει τα βλέφαρα και το τεράστιο φεγγάρι που φώτισε τη νύχτα το όλο σκηνικό.

Αυτός ήταν ο Μπράλος για μένα: σαν μια μικρού μήκους ταινία. Δυο μέρες γείωσης στη γη, δυο άνθρωποι που ήμασταν μαζί σαν να είμαστε και μόνοι μας, μια σπάνια γερή δόση ελευθερίας και ομορφιάς. Ένα ευχαριστώ και από δω στις δυο κυρίες, τη μία που με ξεσήκωσε για την εκδρομή, και την άλλη που ζει σ΄ αυτόν τον μικρό Παράδεισο, τη φιλόξενη οικοδέσποινα, που έχει γυρίσει όλο τον κόσμο, αλλά διάλεξε να ζήσει εκεί, στη Φύση, και ξέρει πόσο σκληρή δουλειά είναι αυτή, αφού φροντίζει αυτό το κτήμα εδώ και αρκετά πια χρόνια.

Και μετά... γυρίσαμε στην Αθήνα, οι ειδήσεις, ο Τόμσεν, κ.λπ...

protagon.gr