Δεν πειράζει που είμαστε διαφορετικοί...

Της ΜΑΡΙΑΣ ΛΥΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ!

 

Στο Θέατρο Κωφών, στην πλατεία Κουμουνδούρου, έξι ηθοποιοί δημιουργούν ένα μαγικό ταξίδι προς την ελπίδα. Στην παράσταση «Ξένοι», που βασίζεται σε κείμενα του Γκαζμέντ Καπλάνι, αφηγούνται τη λαθραία μετανάστευση των Αλβανών προς την Ελλάδα τη δεκαετία του '90. Οι ηθοποιοί, με βασικό όχημά τους το σώμα, τα χέρια, τα μάτια και την έμφυτη αμεσότητα της νοηματικής, μας οδηγούν μέσα στα όνειρα των μεταναστών, που τους κάνουν να θέλουν να περπατήσουν οχτώ μέρες με τα πόδια για να ζήσουν κάτι καλύτερο από αυτό που έχουν.

Αρχικά, οι ομοιότητες μεταξύ κώφωσης και μετανάστευσης ίσως φανούν δυσδιάκριτες. Ομως η έννοια της μετανάστευσης φωτίζεται ολοκληρωτικά μέσα από τη νοηματική αφήγηση, με το εκφραστικότατο σώμα και τα μάτια των ηθοποιών να μας αιχμαλωτίζουν. Ανακαλύπτουμε στην πορεία της αφήγησης τα κοινά σημεία του αποκλεισμού ενός μετανάστη και ενός κωφού, με κοινό παρονομαστή και εμπόδιο τη γλώσσα. Και εξάλλου, ο αποκλεισμός αφορά όλους.
Στην παράσταση συμμετέχουν ακούοντες ηθοποιοί, εκτός του οπτικού πεδίου του θεατή και μεταφέρουν με θεατρική συνέπεια το λόγο. Αυτή η παράλληλη δράση της νοηματικής με την ομιλούμενη γλώσσα ξαφνιάζει ευχάριστα το θεατή, προσφέροντάς του πλήρεις εικόνες. Στη δημιουργία αυτών των εικόνων καθοριστική είναι η επιλογή του φωτισμού και της μουσικής που συντροφεύουν την παραστατική αφήγηση των ηθοποιών...

Χωρίς κρατική μέριμνα
«Αγκαλιάστε τη διαφορετικότητα. Είναι δύσκολο, αλλά πολύ χρήσιμο να καταλάβουμε τους ανθρώπους γύρω μας. Ολοι μπορούμε να τα καταφέρουμε, αυτό που αλλάζει είναι τα ζητούμενα» μας εξηγεί ο ταλαντούχος σκηνοθέτης, αυτού του δύσκολου αλλά επιτυχημένου εγχειρήματος, Βασίλης Βηλαράς. «Είναι ένας τρόπος να επανορθώσουμε. Να πούμε ένα συγγνώμη. Είναι ένας κύκλος η μετανάστευση. Θέλουμε να έρθει ο θεατής και να ακολουθήσει μαζί μας τη διαδρομή αυτών των ανθρώπων, των μεταναστών. Να γίνουμε λίγο πιο ανεκτοί απέναντι στο μετανάστη».
Στυλοβάτης του Θεάτρου Κωφών και διερμηνέας σε αυτήν την παράσταση, η Σοφία Ρομπόλη μάς μίλησε για τις δυσκολίες που συναντάνε τα κωφά παιδιά και τους αποκλεισμούς που δέχονται. «Αυτά τα παιδιά αντιμετωπίζουν σημαντικές γνωστικές ελλείψεις και είναι παραγκωνισμένα, με ελάχιστη κρατική μέριμνα. Οταν τα παιδιά φτάνουν στο Θέατρο Κωφών χρειάζεται μεγάλη υποστήριξη και ομαδική δουλειά προκειμένου να μάθουν τα χωροχρονικά πλαίσια που αφορούν το κείμενο. Εχουν μεγάλα γνωστικά κενά. Η κοινωνία δεν τα μεγαλώνει με προσδοκίες και απαιτήσεις για τη ζωή τους. Δεν χτίζει γι' αυτά όνειρα και φιλοδοξίες. Αρκεί να υπάρχει μια κοινωνική ομοιομορφία».
Ο σκηνοθέτης τονίζει: «Στόχος μας είναι να μεγαλώσουμε τις προσδοκίες αυτών των παιδιών. Να συνδημιουργήσουμε και να προχωρήσουμε μαζί. Να νιώσουν ικανά να κατανοήσουν και να προσφέρουν μέσα στην κοινωνία... Δεν χρειάζεται να ντρεπόμαστε που είμαστε διαφορετικοί, δεν πειράζει».

Πηγή: http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=06%2F04%2F2013&id=355494