«Μου λείψατε και επέστρεψα όχι όμως μόνο για να επαναληφθώ»
Η Monika «στεγάζει»
στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών (2-6/1) την καινούργια της δουλειά, όπου
οι επιρροές από Motown και art pop συναντούν την αγάπη της για τα
μαθηματικά και μια βαθιά προσωπική αφήγηση. Βγαίνοντας για λίγο από το…
βιντεο-κύβο που αποτελέσει τον σκηνικό καμβά της μουσικής παράστασης, η
νεαρή συνθέτρια και τραγουδίστρια εξομολογείται στον Νίκο Βουλαλά ότι
«ένα πράγμα την κρατά πιστή στην αγάπη της για τη μουσική: η
ειλικρίνεια».
Γιατί επέλεξες τον τίτλο «Primal» για τη μουσική παράσταση στη Στέγη;
Γιατί νιώθω ότι έχω ανάγκη να πατήσω γερά στα πρωταρχικής σπουδαιότητας μηνύματα της ζωής, τον έρωτα, τη φιλία, την οικογένεια, το μεγαλείο της αναγέννησης. Ξανά και ξανά.
Τι κρύβουν οι περισσότεροι άνθρωποι στη σκοτεινή τους πλευρά, η οποία αναφέρεται στο concept της μουσικής σου παράστασης;
Πιστεύω πως στη σκοτεινή μας πλευρά κρύβεται μια ομορφιά που διαχέεται αδιευκρίνιστα στους γύρω ανθρώπους, στη ζωή μας, μαγνητίζει το ενδιαφέρον με αυτόν τον γαλήνιο τρόπο όπως το φεγγάρι φωτίζει τα βράδια μας. Είναι η ετερόφωτη πτυχή του χαρακτήρα μας στην οποία επενδύουμε υποσυνείδητα εμείς προσωπικά και όχι επειδή ενδεχομένως αρέσει και αποζητούν οι υπόλοιποι.
Θα παρουσιάσεις κομμάτια από τον τρίτο σου δίσκο αλλά και το EP που γράφτηκε ειδικά για την παράσταση. Πόσο ίδια παραμένεις και πόσο έχεις αλλάξει στην καινούργια σου δισκογραφική δουλειά;
Όσο μεγαλώνω και γεμίζω από νέες εμπειρίες, κάθε λίγο και λιγάκι προκαλώ τον εαυτό μου ώστε να εξελίσσομαι και να πειραματίζομαι σε ό,τι δημιουργικό κάνω στη ζωή μου. Ακούω τόσες ωραίες καινούργιες μουσικές, γνωρίζω νέους αξιόλογους ανθρώπους, ταξιδεύω, και όλα αυτά με τροφοδοτούν με τόση ενέργεια και ερεθίσματα που καταλήγουν σε μελωδίες και ηχητικά τεχνάσματα, πάντα όμως με την ίδια παιδική σχεδόν αθωότητα και τον ενθουσιασμό του να δημιουργείς κάτι απ’ το μηδέν. Τι ευτυχία! Αυτήν τη φορά θέλησα να δώσω έμφαση σε πιο ρυθμικούς τόνους και πιο λιτές ενορχηστρώσεις κρατώντας, φυσικά, τα αγαπημένα μου έγχορδα σε σημεία. Δεν ήθελα απλώς ν’ ακούω μια μελωδία και μουσικά όργανα να τη περιβάλλουν. Ήθελα να βουτάω σε συγκεκριμένες ιστορίες, σε παραμύθια και έννοιες όπως «ο φύλακας-άγγελος» που διακαώς τον χρειαζόμαστε όλοι, ήθελα να κλείνω όλα τα φώτα στο σπίτι και μέσα από αυτά τα κομμάτια να ονειρεύομαι, να μπαίνω σε μια τροχιά ταξιδιού και να μη σταματώ να νιώθω έντονα συναισθήματα και να χαμογελώ εκεί μέσα στο σκοτάδι, με το μυαλό μου να τρέχει σε ό,τι πιο λαμπερό κρύβει η φαντασία, το παρελθόν και το μέλλον.
Πώς δημιουργήθηκε το visual μέρος του «Primal»;
Ήταν μία ιδέα του Γιώργου Τέλλου, του πανέξυπνου αυτού ανθρώπου που σχεδιάζει και φωτίζει τα concepts για όλες τις συναυλίες μας από το 2008, ο οποίος πρότεινε να εντάξουμε βίντεο για πρώτη φορά στο live μας, κάτι το οποίο εγώ αλλά κι εκείνος μέχρι τώρα αποφεύγαμε πεισματικά. Την άνοιξη που αρχίσαμε σιγά-σιγά να το συζητάμε, έτυχε να έρθει στην Ελλάδα ένας φίλος του Άρη Τσούτσα, που είναι ο μόνιμος συνεργάτης μας στα γραφιστικά, ο Eric της κολεκτίβας Watergun, ο οποίος ειδικεύεται σε visual art και σκηνοθεσία. Μου έδειξε δείγματα της δουλειάς του και όταν τον σύστησα στον Τέλλο ο ίδιος άρχισε να εξελίσσει την ιδέα των βίντεο. Τον Σεπτέμβριο καταλήξαμε στο στήσιμο μιας σκηνής με τέσσερις παράλληλες προβολές. Στην ομάδα εντάχθηκε και ο Γιώργος Πολύζος, εξαιρετικός visual artist και αυτός. Μετά το στήσιμο αυτού του «κύβου», του «σκηνικού καμβά», το φωτιστικό και σχεδιαστικό κομμάτι πήρε φωτιά.
Πώς θα οπτικοποιούσες εσύ η ίδια τη μουσική σου;
Χαχα, ωραία ερώτηση! Όταν τραγουδώ έχω στο μυαλό μου εικόνες σε κίνηση. Ίσως όμορφα μακρινά τοπία από ψηλά. Θαλασσιά βράδια και φεγγαρίσιες βόλτες. Σπινθηροβόλα βλέμματα γεμάτα έρωτα και χαμόγελο.
Η επιτυχία και η αναγνώριση ήρθαν νωρίς. Σε δυσκόλεψε αυτό; Κι αν ναι, πώς το αντιμετώπισες;
Είμαι αρκετά πεισματάρα και ξεροκέφαλη για να επιτρέψω στον εαυτό μου να δεσμευτεί από μία επιτυχία. Δεν θα το έκανα ποτέ κι ευτυχώς, ειδικά στο ξεκίνημα που ήταν λίγο πιο επίφοβο να παρεκκλίνω, είχα την οικογένειά μου, τους φίλους μου, το αγόρι μου και ανθρώπους γύρω μου που με στήριξαν με τον καλύτερο τρόπο, ούτε φιλόδοξα αλλά ούτε και ματαιόδοξα. Η μοναδική δυσκολία που μου προκάλεσε είναι ότι μου στέρησε πολύτιμο χρόνο από το διάβασμά μου για το Μαθηματικό. Αλλά τελικά, όλα συνδυάζονται αν το θελήσει κάποιος. Αν πάντως κάποτε η μουσική με αγχώσει τόσο πολύ ώστε να μην την απολαμβάνω πια, ποιο το νόημα; Ένα πράγμα με κρατά πιστή στην αγάπη μου για τη μουσική, η ειλικρίνεια. Δεν θα παίξω πιάνο ούτε θα γράψω κάποιο τραγούδι αν δεν το θέλει πραγματικά η καρδιά μου. Ας το θέλουν όλοι οι υπόλοιποι, δεν με νοιάζει. Κάπως έτσι ξεκίνησα, κάπως έτσι συνεχίζω. Ίσως ακούγεται εγωιστικό, αλλά η αλήθεια είναι πως σίγουρα δεν γίνεται ν’ αρέσω σε όλους, μα τουλάχιστον ας αρέσω σε μένα!
Στο περσινό Ark είχες δηλώσει ότι θα κάνουμε καιρό να σε δούμε…
Όταν γεμίζω από επικοινωνία και ενέργεια, νιώθω τη μεγάλη ανάγκη να ηρεμώ, να βρίσκω την ψυχική μου ισορροπία, να ξαναγεμίζω προσωπικές εμπειρίες και να βρίσκω χρόνο ώστε να μετατρέψω όλη αυτή την εκρηκτική δύναμη σε μουσική. Νιώθω ότι δεν γίνεται αυτό παράλληλα με την έντονη συναυλιακή δραστηριότητα. Πιθανώς να είμαι πολύ καλομαθημένη ή ανώριμη μουσικά ακόμη για να μπορώ να επιτύχω ταυτόχρονα και τα δύο. Επίσης, δεν θέλω να κάνω τίποτα βιαστικά, ειδικά στη μουσική. Τα τραγούδια θα γραφτούν και θα ηχογραφηθούν όταν το ζητήσουν τα ίδια, όσο αστείο και ν’ ακούγεται. Έτσι φτάσαμε στο σήμερα, στις παραστάσεις, στο EP, αυτό το «μικρό» δισκάκι που ηχογράφησα για να το μοιραστώ στη Στέγη. Έτσι θ’ ακολουθήσει και ο τρίτος δίσκος. Γέμισα από μπαταρίες, μου λείψατε και επέστρεψα. Όχι όμως μόνο για να επαναλάβω κάτι απ’ το παρελθόν. Σημασία έχει να συναντιόμαστε όταν, μαζί με όλα αυτά χάρη στα οποία γνωριστήκαμε, να έχω να σας προσφέρω και κάτι καινούργιο.
Αν υπάρχει μια νέα ελληνική μουσική σκηνή στην οποία ανήκεις, ποιους άλλους ξεχωρίζεις απ’ αυτήν και ποια θεωρείς ότι είναι η δυναμική της στα μουσικά πράγματα;
Ξεχωρίζω τους Spectralfire, Leon, Baby Guru, Gravity Says_i, Nalyssa Green, Μαριέττα Φαφούτη και αρκετούς άλλους. Η δυναμική υπάρχει και θα χαίρει ανταπόκρισης όσο οι ίδιοι, όλοι μας, πιστεύουμε σε αυτό που μας αρέσει και το κάνουμε με αγάπη. Έχετε ακούσει την Nefeli Dancing Underwater ή τους Moa Bones να παίζουν βιολί, να τραγουδούν και το κοινό να κλείνει τα μάτια σαν όλα να είναι εύθραυστα σ’ αυτόν τον κόσμο; Είναι όμορφα όσα βρίσκονται γύρω μας τελικά γι’ αυτό και βρίσκουν τον δρόμο τους.
Γιατί νιώθω ότι έχω ανάγκη να πατήσω γερά στα πρωταρχικής σπουδαιότητας μηνύματα της ζωής, τον έρωτα, τη φιλία, την οικογένεια, το μεγαλείο της αναγέννησης. Ξανά και ξανά.
Τι κρύβουν οι περισσότεροι άνθρωποι στη σκοτεινή τους πλευρά, η οποία αναφέρεται στο concept της μουσικής σου παράστασης;
Πιστεύω πως στη σκοτεινή μας πλευρά κρύβεται μια ομορφιά που διαχέεται αδιευκρίνιστα στους γύρω ανθρώπους, στη ζωή μας, μαγνητίζει το ενδιαφέρον με αυτόν τον γαλήνιο τρόπο όπως το φεγγάρι φωτίζει τα βράδια μας. Είναι η ετερόφωτη πτυχή του χαρακτήρα μας στην οποία επενδύουμε υποσυνείδητα εμείς προσωπικά και όχι επειδή ενδεχομένως αρέσει και αποζητούν οι υπόλοιποι.
Θα παρουσιάσεις κομμάτια από τον τρίτο σου δίσκο αλλά και το EP που γράφτηκε ειδικά για την παράσταση. Πόσο ίδια παραμένεις και πόσο έχεις αλλάξει στην καινούργια σου δισκογραφική δουλειά;
Όσο μεγαλώνω και γεμίζω από νέες εμπειρίες, κάθε λίγο και λιγάκι προκαλώ τον εαυτό μου ώστε να εξελίσσομαι και να πειραματίζομαι σε ό,τι δημιουργικό κάνω στη ζωή μου. Ακούω τόσες ωραίες καινούργιες μουσικές, γνωρίζω νέους αξιόλογους ανθρώπους, ταξιδεύω, και όλα αυτά με τροφοδοτούν με τόση ενέργεια και ερεθίσματα που καταλήγουν σε μελωδίες και ηχητικά τεχνάσματα, πάντα όμως με την ίδια παιδική σχεδόν αθωότητα και τον ενθουσιασμό του να δημιουργείς κάτι απ’ το μηδέν. Τι ευτυχία! Αυτήν τη φορά θέλησα να δώσω έμφαση σε πιο ρυθμικούς τόνους και πιο λιτές ενορχηστρώσεις κρατώντας, φυσικά, τα αγαπημένα μου έγχορδα σε σημεία. Δεν ήθελα απλώς ν’ ακούω μια μελωδία και μουσικά όργανα να τη περιβάλλουν. Ήθελα να βουτάω σε συγκεκριμένες ιστορίες, σε παραμύθια και έννοιες όπως «ο φύλακας-άγγελος» που διακαώς τον χρειαζόμαστε όλοι, ήθελα να κλείνω όλα τα φώτα στο σπίτι και μέσα από αυτά τα κομμάτια να ονειρεύομαι, να μπαίνω σε μια τροχιά ταξιδιού και να μη σταματώ να νιώθω έντονα συναισθήματα και να χαμογελώ εκεί μέσα στο σκοτάδι, με το μυαλό μου να τρέχει σε ό,τι πιο λαμπερό κρύβει η φαντασία, το παρελθόν και το μέλλον.
Πώς δημιουργήθηκε το visual μέρος του «Primal»;
Ήταν μία ιδέα του Γιώργου Τέλλου, του πανέξυπνου αυτού ανθρώπου που σχεδιάζει και φωτίζει τα concepts για όλες τις συναυλίες μας από το 2008, ο οποίος πρότεινε να εντάξουμε βίντεο για πρώτη φορά στο live μας, κάτι το οποίο εγώ αλλά κι εκείνος μέχρι τώρα αποφεύγαμε πεισματικά. Την άνοιξη που αρχίσαμε σιγά-σιγά να το συζητάμε, έτυχε να έρθει στην Ελλάδα ένας φίλος του Άρη Τσούτσα, που είναι ο μόνιμος συνεργάτης μας στα γραφιστικά, ο Eric της κολεκτίβας Watergun, ο οποίος ειδικεύεται σε visual art και σκηνοθεσία. Μου έδειξε δείγματα της δουλειάς του και όταν τον σύστησα στον Τέλλο ο ίδιος άρχισε να εξελίσσει την ιδέα των βίντεο. Τον Σεπτέμβριο καταλήξαμε στο στήσιμο μιας σκηνής με τέσσερις παράλληλες προβολές. Στην ομάδα εντάχθηκε και ο Γιώργος Πολύζος, εξαιρετικός visual artist και αυτός. Μετά το στήσιμο αυτού του «κύβου», του «σκηνικού καμβά», το φωτιστικό και σχεδιαστικό κομμάτι πήρε φωτιά.
Πώς θα οπτικοποιούσες εσύ η ίδια τη μουσική σου;
Χαχα, ωραία ερώτηση! Όταν τραγουδώ έχω στο μυαλό μου εικόνες σε κίνηση. Ίσως όμορφα μακρινά τοπία από ψηλά. Θαλασσιά βράδια και φεγγαρίσιες βόλτες. Σπινθηροβόλα βλέμματα γεμάτα έρωτα και χαμόγελο.
Η επιτυχία και η αναγνώριση ήρθαν νωρίς. Σε δυσκόλεψε αυτό; Κι αν ναι, πώς το αντιμετώπισες;
Είμαι αρκετά πεισματάρα και ξεροκέφαλη για να επιτρέψω στον εαυτό μου να δεσμευτεί από μία επιτυχία. Δεν θα το έκανα ποτέ κι ευτυχώς, ειδικά στο ξεκίνημα που ήταν λίγο πιο επίφοβο να παρεκκλίνω, είχα την οικογένειά μου, τους φίλους μου, το αγόρι μου και ανθρώπους γύρω μου που με στήριξαν με τον καλύτερο τρόπο, ούτε φιλόδοξα αλλά ούτε και ματαιόδοξα. Η μοναδική δυσκολία που μου προκάλεσε είναι ότι μου στέρησε πολύτιμο χρόνο από το διάβασμά μου για το Μαθηματικό. Αλλά τελικά, όλα συνδυάζονται αν το θελήσει κάποιος. Αν πάντως κάποτε η μουσική με αγχώσει τόσο πολύ ώστε να μην την απολαμβάνω πια, ποιο το νόημα; Ένα πράγμα με κρατά πιστή στην αγάπη μου για τη μουσική, η ειλικρίνεια. Δεν θα παίξω πιάνο ούτε θα γράψω κάποιο τραγούδι αν δεν το θέλει πραγματικά η καρδιά μου. Ας το θέλουν όλοι οι υπόλοιποι, δεν με νοιάζει. Κάπως έτσι ξεκίνησα, κάπως έτσι συνεχίζω. Ίσως ακούγεται εγωιστικό, αλλά η αλήθεια είναι πως σίγουρα δεν γίνεται ν’ αρέσω σε όλους, μα τουλάχιστον ας αρέσω σε μένα!
Στο περσινό Ark είχες δηλώσει ότι θα κάνουμε καιρό να σε δούμε…
Όταν γεμίζω από επικοινωνία και ενέργεια, νιώθω τη μεγάλη ανάγκη να ηρεμώ, να βρίσκω την ψυχική μου ισορροπία, να ξαναγεμίζω προσωπικές εμπειρίες και να βρίσκω χρόνο ώστε να μετατρέψω όλη αυτή την εκρηκτική δύναμη σε μουσική. Νιώθω ότι δεν γίνεται αυτό παράλληλα με την έντονη συναυλιακή δραστηριότητα. Πιθανώς να είμαι πολύ καλομαθημένη ή ανώριμη μουσικά ακόμη για να μπορώ να επιτύχω ταυτόχρονα και τα δύο. Επίσης, δεν θέλω να κάνω τίποτα βιαστικά, ειδικά στη μουσική. Τα τραγούδια θα γραφτούν και θα ηχογραφηθούν όταν το ζητήσουν τα ίδια, όσο αστείο και ν’ ακούγεται. Έτσι φτάσαμε στο σήμερα, στις παραστάσεις, στο EP, αυτό το «μικρό» δισκάκι που ηχογράφησα για να το μοιραστώ στη Στέγη. Έτσι θ’ ακολουθήσει και ο τρίτος δίσκος. Γέμισα από μπαταρίες, μου λείψατε και επέστρεψα. Όχι όμως μόνο για να επαναλάβω κάτι απ’ το παρελθόν. Σημασία έχει να συναντιόμαστε όταν, μαζί με όλα αυτά χάρη στα οποία γνωριστήκαμε, να έχω να σας προσφέρω και κάτι καινούργιο.
Αν υπάρχει μια νέα ελληνική μουσική σκηνή στην οποία ανήκεις, ποιους άλλους ξεχωρίζεις απ’ αυτήν και ποια θεωρείς ότι είναι η δυναμική της στα μουσικά πράγματα;
Ξεχωρίζω τους Spectralfire, Leon, Baby Guru, Gravity Says_i, Nalyssa Green, Μαριέττα Φαφούτη και αρκετούς άλλους. Η δυναμική υπάρχει και θα χαίρει ανταπόκρισης όσο οι ίδιοι, όλοι μας, πιστεύουμε σε αυτό που μας αρέσει και το κάνουμε με αγάπη. Έχετε ακούσει την Nefeli Dancing Underwater ή τους Moa Bones να παίζουν βιολί, να τραγουδούν και το κοινό να κλείνει τα μάτια σαν όλα να είναι εύθραυστα σ’ αυτόν τον κόσμο; Είναι όμορφα όσα βρίσκονται γύρω μας τελικά γι’ αυτό και βρίσκουν τον δρόμο τους.
Νίκος Βουλαλάς nvoulalas@athinorama.gr
http://www.athinorama.gr/music/articles/?id=14097
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου