Μένω στου Παπάγου, στους πρόποδες του Υμηττού. Η γειτονιά έχει μια ιδιομορφία, καθώς μπορεί να χωριστεί σε δύο «ομόσπονδα» τμήματα. Το ένα αποτελείται από παλιές πολυκατοικίες που χτίστηκαν πριν από δεκαετίες και το δεύτερο από ευάερες κι ευήλιες μονοκατοικίες με θέα τον Υμηττό. Σχετικά φαρδείς δρόμοι και αρκετό πράσινο, ιδιαίτερα στα παρκάκια στις παρυφές του βουνού. Η πλειονότητα των κατοίκων ανήκει στη μεσαία τάξη και πολλοί είναι συνταξιούχοι στρατιωτικοί. Ένας περίπατος στα χαμηλά του Υμηττού είναι λυτρωτικός για έναν άνθρωπο που γράφει και θέλει να ξεφύγει λίγο. Ξεκινάω από την οδό Ανατολής, διασχίζω το μικρό πάρκο, περνάω από το γραφικότατο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, τα κοιμητήρια Χολαργού και Παπάγου και χάνομαι, ρεμβάζοντας, στο μεγαλείο του βουνού.
Εκεί όλα φαίνονται μικρά κι ασήμαντα και το μυαλό αδειάζει από κάθε περίεργη σκέψη. Το πρακτορείο προ-πο του Βαγγέλη και της Λάγιας είναι τόπος συγκέντρωσης πολλών φίλων. Κατά έναν περίεργο τρόπο θυμίζει κάτι από εκκλησία του Δήμου στην αρχαία Ελλάδα. Το γραφικό ουζερί «Στα όρια» ευωδιάζει παραδοσιακούς μεζέδες. Τα καφέ Ολυμπιάδα και Esprit έχουν ένα ιδιαίτερο χρώμα, ενώ τα περίπτερα της Υμηττού και της 25ης Μαρτίου πρακτικά δεν κλείνουν ποτέ. Το βιβλιοπωλείο Παράμετρος αποτελεί σημείο συνάντησης ανθρώπων με καλλιτεχνικές ανησυχίες, όπου οργανώνονται όμορφες παρουσιάσεις βιβλίων. Magnify Image Την προηγούμενη εβδομάδα έπινα καφέ με κάποιον φίλο, όταν εμφανίστηκε ξαφνικά ένας νεαρός γύρω στα τριάντα, ο αποκαλούμενος στη γειτονιά και «προικοθήρας». Ο εν λόγω τύπος παντρεύτηκε πέρσι μια πολύφερνη νύφη της περιοχής, παρά την αντίθετη άποψη του πεθερού. Με ρώτησε το επίθετό μου κι αφού επιβεβαίωσε ότι είμαι συγγραφέας πρόσφατα εκδοθέντος αστυνομικού μυθιστορήματος, στράφηκε στον πεθερό λέγοντας «είδατε που σας έλεγα ότι γνωρίζω όλους τους διάσημους της περιοχής κι εσείς με αποκαλούσατε μυθομανή και φαντασιόπληκτο;». Πριν από έναν μήνα περπατούσα στο παρκάκι της οδού Παπαφλέσσα. Σταμάτησα για λίγο να στρίψω ένα τσιγάρο. Στην απέναντι γωνία, ένας καλοντυμένος ηλικιωμένος είχε βουτήξει σ' έναν κάδο σκουπιδιών, ψάχνοντας... ό,τι μπορούσε να βρει. Όταν στράφηκε προς το μέρος μου, τον αναγνώρισα. Ήταν ένας αξιοπρεπέστατος συνταξιούχος, που τον έβλεπα αρκετές φορές στο παρκάκι να βγάζει βόλτα τα δύο εγγονάκια του. Καμώθηκα πως δεν τον είδα... κι εκείνος κρύφτηκε πίσω από τον κάδο. Πέταξα το τσιγάρο κι απομακρύνθηκα βιαστικά... Πολλές φορές έχω την ακατανίκητη επιθυμία να τα γκρεμίσω όλα και να τα ξαναχτίσω απ' την αρχή. Λίγα κλασικά κτίσματα κι απέραντα πράσινα πάρκα. Μετά από δέκα λεπτά, όμως, λέω «ας τ' αφήσουμε όλα όπως είναι». Αυτή, άλλωστε, είναι και η αγαπημένη αντίφαση που ζούμε όλα αυτά τα χρόνια. Έτσι δεν έχουμε επιβιώσει μέχρι σήμερα; Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη το πολάρ μυθιστόρημα (νουάρ αστυνομικό με σαφείς ιδεολογικές πολιτικές αναφορές) του Γρηγόρη Αζαριάδη Παλιοί Λογαριασμοί.
Πηγή: www.lifo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου