Από το site της τραγουδίστριας
Αγαπημένοι μου φίλοι!! Εδώ είμαι, μια χαρά!!
Όπως ίσως έχετε μάθει οι περισσότεροι, πέρασα μια περιπετειούλα το
Σάββατο το βράδυ. Απ’ το Σάββατο μέχρι σήμερα δε μπορούσα ν’ ανοίξω
κανονικά τα μάτια μου από την τοξικότητα του αλατιού τόσες ώρες εκεί
μέσα, αλλά τώρα βλέπω μια χαρά, κοιμήθηκα, ξεκουράστηκα και να ‘ μαι
σήμερα μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μου, στον ωραίο μας πολιτισμό,
έτοιμη να σας διηγηθώ εγω η ίδια σύντομα και περιεκτικά την ιστορία μας,
μιας και ο καθένας τα γράφει όπως θέλει.
Το Σάββατο το μεσημέρι, λοιπόν, λίγο μετά τις 15:00 ξεκινήσαμε από
Σέριφο μ’ ενα φουσκωτό, εγώ, ο Φαίδων, η Ελένη, ο Δημήτρης και ο Αλέξης.
Εγώ με την Ελένη φορούσαμε στολές wind-surf και τ’ αγόρια
αντιανεμικά, κάτι που αργότερα αποδείχθηκε σωτήριο μιας και οι στολές
προσέφεραν άνωση και τα αντιανεμικά μια κάποια προστασία απ’ το κρύο.
Μια χαρά όλα, πολύ γέλιο, κάνουμε μια στάση στη Κύθνο, τρώμε δυο φρούτα
και συνεχίζουμε προς Λαγονήσι. Έχοντας σχεδόν περάσει και την Τζια στα
δεξιά μας, με την Αθήνα να λαμπυρίζει μπροστά μας, στις 18:20 η μηχανή
σταματάει, μας μυρίζει βενζίνη αλλά δε δίνουμε σημασία θεωρώντας οτι
απλά έχει ζοριστεί λίγο η μηχανή απ’τα χτυπήματα.
Συνηθισμένα πράγματα, λέμε πάμε με τη βοηθητική μηχανή μέχρι Τζιά
αλλά ας πάρουμε πρώτα τα παιδιά που μας περίμεναν για φαγητό να τους
πούμε οτι έχουμε ένα μικρό πρόβλημα και οτι θα πάμε Τζιά. Τη στιγμή που
ο Φάιδων και ο Δημήτρης μιλάνε στο κινητό για να ενημερώσουν φίλους και
Λιμενικό για τις αλλαγές στο πρόγραμμα, η Ελένη αρπάζει φωτιά στο
πρόσωπο και πέφτει κάτω πανικόβλητη, μέσα στο φουσκωτό. Την ρωτάμε
τρομαγμένοι τι έγινε, ο Φαίδων πάει να τσεκάρει πίσω απ’ το τιμόνι τα
καλώδια και με μια ψυχρή ήρεμη φωνή λέει “φωτιά, σοβαρή φωτιά, όλοι στη
θάλασσα”. Βουτάμε αμέσως.
Μέσα σε 10 δευτερόλεπτα ήμασταν και οι 5 μέσα στη θάλασσα και
παρακαλουθούσαμε το φουσκωτό να φλέγεται. Η ώρα 18:30. Τα σωσίβια ήταν
ακριβώς στα πόδια μας αλλά κανείς δε πρόλαβε να τ’ αρπάξει τη στιγμή που
η έκρηξη ήταν ό,τι πιο πιθανό να συμβεί, με την βενζίνη να παίρνει
φωτιά μπροστά μας. Κοιταζόμαστε και με αξιοπερίεργη ψυχραιμία συζητάμε
τι θα κάνουμε. Ήταν βέβαιο πως ο Φαίδων είχε προλάβει να περιγράψει στην
άλλη γραμμή οτι έχουμε πρόβλημα με τη μηχανή αλλά σίγουρα η κληση είχει
ολοκλρωθεί πριν ακουστεί η λέξη “φωτιά”. Θεωρήσαμε πως σε 2 ώρες το
πολύ θα άρχιζαν να ψάχνουν (έτσι κι έγινε όταν είδαν οτι τα κινητά και
των πέντε ήταν κλειστά) και απ΄το σήμα της κλήσης μέσω της Vodafone θα
έβρισκαν το στίγμα μας (το οποίο τελικά βρέθηκε μετά από 4 ώρες).