Στο ντοκυμανταίρ του Scorsese μιλούσαν για το Dylanπολλοί και διαφορετικοί άνθρωποι. Ένας από αυτούς εκείνος που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση από όλους, ενώ δεν τον ήξερα ήταν ο Allen Ginsberg. Μάλιστα κατέγραψα, σε ένα σημειωματάριο που έχω, το όνομά του και μια φράση που έλεγε στην ταινία: «Η ποίηση είναι λέξεις που έχουν τη δύναμη να σε στοιχειώνουν, που αναγνωρίζεις αμέσως σα μια μορφή υποκειμενικής αλήθειας, που έχει μια αντικειμενικότητα γιατί κάποιος τη συνειδητοποίησε». Συχνά σημειώνω ονόματα και φράσεις που με συγκινούν ή και που με θυμώνουν, προκειμένου να εντοπίσω αργότερα περισσότερες πληροφορίες. Αυτή η διαδικασία όμως δεν είναι πάντοτε γρήγορη ή αυτόματη. Πέρασε λοιπόν ο καιρός (αρκετός καιρός μάλιστα) και προ ημερών έφτασε στα χέρια μου ο καινούργιος δίσκος του Χάρη και του Πάνου Κατσιμίχα με τίτλο «Beat Poetry» (ναι όλο αυτό ήταν εισαγωγή). Ο καινούργιος δίσκος των Κατσιμιχαίων μετά από δέκα περίπου χρόνια. Γρήγορα συνειδητοποίησα ότι ο δίσκος αυτός καταρχήν δεν είναι δίσκος. Είναι ένα βιβλίο. Ένα βιβλίο με soundtrack. Ένα βιβλίο που δεν θα εκτιμήσεις ολοκληρωτικά, αν δεν ακούσεις και τη μουσική που το συνοδεύει. Ένας δίσκος που δεν μπορείς να κατανοήσεις αν δεν διαβάσεις και το βιβλίο που τον περιέχει. Και μέσα σε όλα αυτά, πρωταγωνιστικό ρόλο να κατέχει ο Allen Ginsberg. Να τα πάρουμε όμως με τη σειρά.
Ο Allen Ginsberg μαζί με κάποιους άλλους (Gregory Corso, William Burroughs, Charles Bukowski, Michael McClure, Jack Kerouac κ.α.) αποτελούν για την αμερικάνικη ποίηση την beat generation. Η περιθωριακή αυτή ποίηση, που πρωτοεμφανίστηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1940 και πρωτοστάτησε στην λογοτεχνική πρωτοπορία των δύο επομένων δεκαετιών (1950 και 1960), στιγμάτισε και επηρέασε πολλούς καλλιτέχνες, ανάμεσά τους και τους αδερφούς Κατσιμίχα. Βέβαια, όπως περιγράφεται και στο βιβλίο, τα ερεθίσματα και η πληροφόρηση έφταναν με δυσκολία από την Αμερική εκείνα τα χρόνια, αυτό όμως δεν εμπόδισε καθόλου τους Κατσιμιχαίους να γνωρίσουν, να αγαπήσουν και εν τέλει να επηρεαστούν από την beat ποίηση και τους εκπροσώπους της. Τώρα λοιπόν, εικοσιεφτά χρόνια μετά τον πρώτο τους δίσκο (Ζεστά Ποτά, 1985), ο οποίος όπως αναφέρεται και στο Beat Poetry εμπεριέχει σαφέστατες επιρροές από τη beat generation και τα καλλιτέχνικά της παράγωγα, ο Χάρης και ο Πάνος παρουσιάζουν ένα δισκο-βιβλίο φόρο τιμής στον Allen Ginsberg και τους φίλους του.
Κατά την προσωπική μου γνώμη το εγχείρημα είναι απολύτως επιτυχημένο. Είναι σαφές ότι εκπορεύεται μεγάλης αγάπης και γνώσης του αντικειμένου. Το βιβλίο είναι κατατοπιστικότατο σχετικά με τη beat generation και γραμμένο σχεδόν με ακαδημαϊκή τεχνική. Περιλαμβάνει βιογραφικά σημειώματα, φωτογραφίες, υποσημειώσεις και άλλα στοιχεία που παρέχουν σημαντικές πληροφορίες στον αναγνώστη. Η έκδοση, σε επίπεδο υλικών, ίσως να αδικεί λιγάκι το περιεχόμενο, αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια. Ο δίσκος είναι καταπληκτικός. Ένα ηχητικό κολλάζ εξαιρετικής αισθητικής που περιλαμβάνει παλαιότερα τραγούδια, απαγγελίες και πρωτότυπο υλικό και δημιουργεί μια ατμόσφαιρα κατανυκτική, σχεδόν ευλαβική. Με κέρδισε από το πρώτο κιόλας άκουσμα. Δεν είναι εύκολος δίσκος. Θέλει την προσοχή του ακροατή για να γίνει αντιληπτός. Προσεκτική ακρόαση με το βιβλίο ανοιχτό.
Απόλαυσα και απολαμβάνω το Beat Poetry του Χάρη και του Πάνου Κατσιμίχα. Σε κάθε ακρόαση ανακαλύπτω και κάτι ακόμα. Σε κάθε ανάγνωση συγκρατώ περισσότερες πληροφορίες. Και θεωρώ πολύ σημαντικό στοιχείο για ένα έργο τέχνης, πέραν της αισθητικής απόλαυσης, την παροχή ερεθισμάτων και πληροφοριών για περαιτέρω γνώση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου