Σημειώνοντας στο my daily diary τις καθημερινές μου υποχρεώσεις του συγκεκριμένου μήνα, εν ώρα μαθήματος, το μάτι μου έπεσε στην 21η Φεβρουαρίου όπου γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Μητρικής Γλώσσας, που καθιερώθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στις 17 Νοεμβρίου 1999 και επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο τη συγκεκριμένη ημέρα του Φλεβάρη.
Όταν διάβασα τις συγκεκριμένες φράσειςσυγκινήθηκα, ίσως επειδή συνειδητοποίησα ότι η μητρική μας γλώσσα είναι ό,τι πολυτιμότερο κουβαλάμε από την ημέρα της γέννησης μας, με αυτήν μαθαίνουμε να μιλάμε, να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, τις αλήθειες μας, με αυτήν επικοινωνούμε, είναι η ιστορία χρόνων, των προγόνων μας, που κουβαλάμε στην πλάτη μας.
Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που κάποιος είναι δίγλωσσος; Που γνωρίζει τη μητρική του γλώσσα αλλά μπορεί να εκφραστεί καλύτερα σε μια άλλη γλώσσα; Εδώ θα δανειστώ την άποψη του αλβανικής καταγωγής δημοσιογράφου Γκαζμέντ Καπλάνι: «Νομίζω ότι το να γράφεις σε μια γλώσσα που δεν είναι η μητρική σου -όπως τα ελληνικά- αποτελεί παγίδα και προνόμιο μαζί. Παγίδα γιατί κάθε φορά που δεν σου αρέσει αυτό που γράφεις, έχεις τον πειρασμό να φορτώνεις την αποτυχία σου στην «ξένη» γλώσσα (…). Από την άλλη, αποτελεί προνόμιο γιατί η σχέση μαζί της παραμένει μια σχέση μόνιμης περιέργειας. Δεν την παίρνεις ποτέ ως δεδομένη. Γιατί δε σου δόθηκε. Την κατέκτησες. Ψάχνεσαι και την ψάχνεις συνέχεια».
Συμφωνώ απόλυτα με την άποψη αυτή, ωστόσο τι γίνεται στην περίπτωση που τη γλώσσα στην οποία έχεις μάθει από πολύ μικρή ηλικία να μιλάς, να γράφεις, να εκφράζεις τα συναισθήματα σου δεν είναι η μητρική σου αλλά η γλώσσα της χώρας στην οποία ζεις; Για αυτόν τον άνθρωπο ποια είναι εν τέλει η μητρική του γλώσσα;
Πολλοί λένε ότι μητρική μας γλώσσα είναι η γλώσσα των προγόνων μας, είναι μέσα στα κύτταρά μας και είναι σεβαστή αυτή η άποψη αλλά δεν μπορώ να δεχτώ την άποψη κάποιων οι οποίοι υποστηρίζουν ότι όσες γλώσσες και αν μάθουμε στην μητρική μας γλώσσα θα προσευχηθούμε, θα αγανακτήσουμε, θα πούμε σ’ αγαπώ…
Μιλώντας από προσωπική εμπειρία θεωρώ πως αυτό δεν ισχύει, τουλάχιστον για την δεύτερη γενιά των μεταναστών που ζουν στη χώρα μετανάστευσής τους, που έχουν αφομοιωθεί, που έχουν μάθει να μιλούν, να γράφουν, να εκφράζονται, να προσεύχονται στη γλώσσα της χώρας στην οποία ζουν…
Γράφει η Ina Ndreaj
Athensvoice
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου