Έγινε η απώλεια συνήθειά μας...

Διάφανα Κρίνα - 1996

Γλύφω το οξύ απ’ τις ρωγμες των χειλιών σου και προσπαθώ να σου απαλύνω τον πόνο

             τα χρόνια που περάσανε μ’ αφήσανε μόνο να ψάχνω την πνοή μου στο νεκρό εαυτό σου.

Ζητάω βοήθεια από ανήμπορα χέρια που ριγούν στην αγάπη και στον τρόμο

                     πήρες λάθος τον δικό μου δρόμο και ψάχνεις το φώς μου σε σβησμένα αστέρια.

Η απουσία σου μ’ εξουθενώνει και δεν μπορώ να συνηθίσω

                   νοιώθω να προχωράω μπροστά μα πάντα φθάνω πίσω κι αυτή η αλήθεια με σκοτώνει.

Σβήνω τα ίχνη απ’ τα ψέμματά μας παραπατάω στη σιωπή

                                έγινε η απώλεια συνήθειά μας κι ο έρωτας μια άρρωστη κραυγή.

.....

Αφιερωμένο στους ανθρώπους που δεν με ξεχνούν! Εύχομαι να μεγαλώνουμε και να γινόμαστε όλο και πιο δεμένοι και ελεύθεροι πνευματικά και ουσιαστικά.

Η ζωή θα μας φέρει πολλές δυστυχίες,

αλλά ίσα ίσα μ'αυτές είναι που θα γίνουμε ευτυχισμένοι.

ΦΙΟΝΤΟΡ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ