Μια ανθρωπιστική κρίση

*Από τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα

Mια συγκλονιστική συνέντευξη-μαρτυρία του Δρα Hussein Sheikh Qassim από ένα νοσοκομείο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στη νότια Σομαλία αποδεικνύει ότι η ανθρώπινη ζωή μπορεί να βγει νικήτρια ακόμα και μέσα από την αναμέτρηση με μια μεγάλη ανθρωπιστική κρίση.

«Βάλαμε το παιδί στην εντατική μονάδα και για δύο ώρες προσπαθούσαμε να το επαναφέρουμε στη ζωή. Τελικά άνοιξε τα μάτια του και του δώσαμε ειδικό γάλα και τροφή με σωληνάκι. Μετά από 24 ώρες άρχισε να κινεί τα άκρα του. Ήταν η στιγμή που ξαφνικά φωτίστηκε το πρόσωπο της μητέρας του-μπορούσες να δεις και πάλι την ελπίδα στο πρόσωπό της».

Τις τελευταίες εβδομάδες τα φώτα της δημοσιότητας έχουν στραφεί προς το Κέρας της Αφρικής, ένα κομμάτι της ανατολικής Αφρικής που «αγκαλιάζει» τέσσερις χώρες: Σομαλία, Αιθιοπία, Τζιμπουτί και Ερυθραία. Μια γωνιά της γης που δοκιμάζεται πολλαπλά αφού στις σφοδρές συγκρούσεις και τους εκατοντάδες-χιλιάδες εκτοπισμένους προστέθηκε μια μεγάλη κρίση υποσιτισμού εξαιτίας μιας πολύ σοβαρής περιόδου ξηρασίας που βιώνει η ευρύτερη περιοχή μετά από δυο συνεχόμενες περιόδους λειψυδρίας.

Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα ανταποκρίνονται και σε αυτή τη νέα κρίση απαντώντας στις τεράστιες ανάγκες των πληθυσμών με ειδικευμένο προσωπικό, κατάλληλη τεχνογνωσία και την πολυετή εμπειρία σε θέματα υποσιτισμού. Ομάδες της οργάνωσης δραστηριοποιούνται σε διάφορες περιοχές κάνοντας παρεμβάσεις σε καταυλισμούς και υποστηρίζοντας τη λειτουργία νοσοκομείων και επισιτιστικών κέντρων, μια προσπάθεια που επεκτείνεται μέρα με τη μέρα. Τα ποσοστά υποσιτισμού είναι ανησυχητικά υψηλά κυρίως μεταξύ παιδιών, της πλέον ευάλωτης ομάδας που συχνά ακροβατεί μεταξύ ζωής και θανάτου. Ο υποσιτισμός βρίσκεται στο κόκκινο και ο συναγερμός για παροχή επείγουσας ανθρωπιστικής βοήθειας συνεχίζει να χτυπά δυνατά. Ωστόσο, η μαρτυρία του Δρ. Hussein Sheikh Qassim που εργάζεται στο νοσοκομείο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στην πόλη Μαρέρε (Marere), στη νότια Σομαλία αποδεικνύει ότι μπορούμε να «γράψουμε» μερικές ιστορίες με καλό τέλος ακόμη και μέσα σ’ αυτή την αδιανόητη τραγωδία.

«Είναι μεσημέρι και έχουμε ήδη κάνει εισαγωγή σε 151 παιδιά σήμερα»

Στη Μαρέρε η κατάσταση είναι εξαιρετικά δύσκολη. Aυτό είναι το μοναδικό νοσοκομείο σε ολόκληρη την περιοχή. Δεν υπάρχουν άλλες κλινικές εδώ τριγύρω, ούτε καν κινητές μονάδες. Καταφθάνει κόσμος από όλη τη χώρα. Τα νέα διαδίδονται.
Πρόσφατα οι αριθμοί εκτοξεύθηκαν. Ακόμη και τις πιο χαλαρές μέρες, εξετάζουμε διπλάσιο αριθμό ασθενών σε σύγκριση με τις μέρες αιχμής πριν την ξηρασία. Το νοσοκομείο είναι κυριολεκτικά γεμάτο με ασθενείς. Κάποιοι είναι άρρωστοι, άλλοι πάλι χρειάζονται απλά κάτι να φάνε. Η πτέρυγα με τα περιστατικά υποσιτισμού είναι ασφυκτικά γεμάτη-κυρίως με μικρά παιδιά, τα περισσότερα από τα οποία είναι τόσο αδύναμα που μπορούν με δυσκολία να φάνε. Πρέπει να τα ταΐζουμε με σωληνάκια.

Κάποια από αυτά τα παιδιά έπρεπε να περπατήσουν πάνω από 600 χλμ. επειδή οι γονείς τους δεν μπορούσαν να καλύψουν το κόστος της μετακίνησής τους και οι ίδιοι ήταν πολύ αδύναμοι για να τα κουβαλήσουν στην πλάτη τους. Σε πολλά σημεία της χώρας μαίνεται ένας συνεχής εμφύλιος πόλεμος, με κάποιες πόλεις και χωριά να περνούν κάθε μέρα σε άλλα χέρια. Πρόκειται για επικίνδυνες περιοχές και δεν είναι καθόλου ασφαλές να ταξιδεύει κάποιος. Παρόλα αυτά συνεχίζει να καταφθάνει κόσμος.
Εκείνοι που είναι τυχεροί και στέκονται ακόμα στα πόδια τους παραπέμπονται στα εξωτερικά ιατρεία, 300 χθες και 400 την προηγούμενη Παρασκευή. Αλλά πολλά παιδιά πρέπει να εισαχθούν απευθείας στα επισιτιστικά κέντρα. Είναι μεσημέρι και έχουμε κάνει ήδη εισαγωγή σε 151 παιδιά σήμερα.

Πρόσφατα μια μητέρα και ο σύζυγός της έφεραν ένα 2χρονο αγόρι που λεγόταν Γιουσούφ. Ήταν μόνο κόκαλα και δέρμα. Ήταν τόσο αδύναμο που με δυσκολία μπορούσε ακόμη και να αναπνεύσει. Ήταν οικογένεια κτηνοτρόφων και τα ζώα τους είχαν ψοφήσει. Μου είπαν ότι το παιδί είχε διάρροια και δεν μπορούσε να φάει. Ήταν σε τόσο άσχημη κατάσταση που έπρεπε να ακούσεις τους σφυγμούς του με στηθοσκόπιο για να διαπιστώσεις ότι είναι ακόμα ζωντανός. Οι γονείς του είχαν παραιτηθεί-πίστευαν ότι δεν είχε καμία πιθανότητα να ζήσει και ήθελαν να φύγουν για να φροντίσουν τα υπόλοιπα παιδιά τους. Ο πατέρας έφυγε για να πάει να τα φροντίσει, ενώ πείσαμε τη μητέρα να μείνει και να μην εγκαταλείψει τις ελπίδες της.

Βάλαμε το παιδί στην εντατική μονάδα, όπου το επαναφέραμε για δύο ώρες, μέχρι που τελικά άνοιξε τα μάτια του. Στη συνέχεια, του δώσαμε ειδικό γάλα και τροφή με σωληνάκι. Μετά από 24 ώρες άρχισε να κινεί τα άκρα του. Ήταν η στιγμή που ξαφνικά φωτίστηκε το πρόσωπο της μητέρας του-μπορούσες να δεις και πάλι την ελπίδα στο πρόσωπό της.

Μετά από μια εβδομάδα ο Γιουσούφ δε χρειαζόταν να τρέφεται με σωληνάκι. Μπορούσε να πιει γάλα μόνος του, μπορούσε να πει «μαμά», και να σου χαμογελά όταν φώναζες το όνομά του. Μέσα σε δέκα μέρες το βάρος του είχε υπερ-τριπλασιαστεί.
Μετά από τρεις εβδομάδες στο νοσοκομείο μας, ο Γιουσούφ μπορούσε να παίξει με τα άλλα παιδιά. Ο πατέρας του ήρθε να τον πάρει και ήταν εξαιρετικά χαρούμενος. Δε σταμάτησε να ευχαριστεί τους ΓΧΣ μέχρι που έφυγε από το νοσοκομείο.

Ως Σομαλός, μπορώ να πω ότι, αν δεν ήταν εδώ οι ΓΧΣ, θα ήμασταν σαν ένα πλοίο που είχε ξεμείνει από καύσιμα στο μέσο του Ινδικού Ωκεανού. Χωρίς τη βοήθεια των ΓΧΣ, θα είχαν πεθάνει χιλιάδες. Η Σομαλία χρειάζεται τώρα τη βοήθειά σας όσο ποτέ άλλοτε. ΟΙ ΓΧΣ σώζουν αμέτρητες ζωές και με τη βοήθειά σας θα συνεχίζουν να σώζουν ακόμη περισσότερες. Σας ευχαριστούμε».

 Athensvoice