Οι υπόγειες κινήσεις τηςτζαζ, χαµηλά στην Αδριανού, κατάφεραν και απλώθηκαν σε διάφορα σηµεία της πόλης. Κάθε τελευταία Τρίτη του µήνα, το υπόγειο µπαρ του Ωδείου Ατενέουµ _ επί της ουσίας ένα παλιό, καλοφτιαγµένο και ευρύχωρο κελάρι _ γεµίζει από ζωντανό και λίαν γοητευτικό κοινό που έρχεται να ακούσει µπιπ ποπ, τζαζ στάνταρτ, σουίνγκ και ό,τι τέλος πάντων φτιάχνει το ευρύτερο φάσµα της αφροαµερικάνικης παράδοσης που άλλαξε τον τρόπο µε τον οποίο ακούµε µουσική.
H εικόνα µιλάει από µόνη της: στασκαλοπάτια που οδηγούν στον υπόγειο χώρο µέσα στον περίβολο του ωραίου νεοκλασικού κάθονται παρέες - πηγαδάκια, τα τραπέζια στην αίθουσα είναι φουλ από παρέες, στη σκηνή πηγαινοέρχονται κοντραµπάσο και σαξόφωνα, το πηγαινέλα είναι διαρκές και ασταµάτητο. Μέχρι να κανονιστούν και οι τελευταίες λεπτοµέρειες της πρώτης παρουσίασης των αρχαρίων του τµήµατος τζαζ του Ωδείου, γεύεσαι λιγάκι από τη ζωντάνια και τη χαρά µιας νεανικής ανοιχτής γιορτής. Ο κόσµος που έχει καταλάβει τα τραπέζια είναι φίλοι των φοιτητών, φίλοι των φίλων τους, συµφοιτητές τους, απόφοιτοι που έχουν κρατήσει επαφή µε το Ωδείο, κόσµος που απλώς θέλει να απολαύσει το ποτό του και να ακούσει µουσική µέσα σε έναν φιλόξενο χώρο.
Επί της ουσίας πρόκειται για ένα άτυπο ραντεβού των τζαζόφιλων της πόλης. Το ‘χει αυτό η τζαζ. Φτάνει την κατάλληλη στιγµή στα κατάλληλα αυτιά και από κει που δεν το περιµένεις, βλέπεις τη συγγένεια όσων είναι ερωτευµένοι (είτε ως ακροατέςείτε ως µουσικοί) µε την τέχνη του αυτοσχεδιασµού.
Το µυστικό είναιδύσκολο να το καταλάβει κανείς αν δεν παρατηρήσει ταπράγµατα από πολύ κοντά. Μου το αποκαλύπτει ο σαξοφωνίστας Σίλβιος Σύρος, διευθυντής του τµήµατος Swinging Jazz του Aτενέουµ (και υπ’ αριθµόν ένα υπεύθυνος για τη φήµη που απέκτησε σαν φυτώριο νέων τζαζ µουσικών). «Είναι µια προσωποπαγής τέχνη» µου λέει. «Ακούς το σαξόφωνο του τάδε, ή το µπάσο του δείνα. Το ίδιο ισχύεικαι για τη διδασκαλία της µουσικής αυτής. Οι µαθητές έρχονται για συγκεκριµένους δασκάλους. Και όσοι αγαπούν την τζαζ είναι σίγουρο ότι ξέρουν πού και πότε να συναντιούνται». Λογικό µου ακούγεται γιατί εκτός του ότι το είδος έχει ένα κοινό που αναζητάει το καινούργιο (αναζητάει γενικά), η τζαζ ως διδασκαλία είναι διαρκήςαγώνας ανεύρεσης µουσικής ταυτότητας, γι’ αυτόκαι ο δάσκαλος (µε την ευρύτερη έννοια τού όρου) παίζει σηµαντικό ρόλο. «∆ικής σου ταυτότητας, κατ’ αρχήν» διευκρινίζει ο Σίλβιος. «Σου δίνει τα εφόδια, δε, να παίξεις όποια µουσική θέλεις αργότερα».
Ιστορίες διάφορες από διαφορετικά σηµεία της Ελλάδας. Πάνω απο 60 είναι οι µαθητές του τµήµατος, και ανάµεσά τους διαφηµιστές, τραπεζικοί, µηχανικοί, δικηγόροι, πανεπιστηµιακοί κ.ά. αλλά και αρκετοί νέοι µουσικοί που θέλουν ναεξερευνήσουν και να κατακτήσουν την τέχνη του αυτοσχεδιασµού.
«Υπάρχει µαθητής π.χ. που έρχεται από τη Θεσσαλονίκη. Ή υπήρχε συνταξιούχος µηχανικός που ήρθε µια µέρα και µου είπε “επιτέλους, θα κάνω το όνειρό µου πραγµατικότητα” και όντως παρακολούθησε κανονικά και πήρε το δίπλωµά του. ∆υστυχώς έφυγε για Κύπρο και τώρα πια δεν τον βλέπουµε τακτικά».
Αντίθετα, πολλοίαπό τους απόφοιτους του Swinging Jazz (λειτουργεί πάνω από 10 χρόνια) είναι τώρα δάσκαλοι τουτµήµατος. «Μετά µπορείς ναδιδάξεις» µου λέει ο Σίλβιος, «ή να παίζεις σαν µουσικός. Εχεις τόσα µουσικά εφόδια, που µπορείς να παίξεις παντού».
Πώς προέκυψαν οι συναυλίες αυτές; «Εζησα κάτι τέτοιο στη σχολή µου (CIM) στο Παρίσι» λέει. «Εκεί γίνονταν κάτι σαν ανοικτά εργαστήρια, όπου ενώ ήταν οι µαθητές στη σκηνή κι έπαιζαν τα κοµµάτια τους, παρενέβαινε ο καθηγητής και τους διόρθωνε ή ρωτούσαν οι άλλοι φοιτητές γιατί και πώς. Η τέχνη του αυτοσχεδιασµού έχει πολλά µυστικά και σηκώνει πάρα πολύκουβέντα. Ξεκινήσαµε κιεµείς κάπως έτσι, διορθώνοντας καιπαρεµβαίνοντας αλλά σιγά σιγά µαζευόταν πολύς ξένος κόσµος και αποφασίσαµενα κάνουµε µια δουλειά από πριν και,όταν βγαίνουν τα παιδιά στη σκηνή, να είναι έτοιµα για ένα κανονικό σέσιον».
INFO
Στο «Athenaeum» (Αδριανού 3, τηλ.
210-3211.987), την τελευταία Τρίτη κάθε µήνα.
Ο µηχανικός, η τραπεζικός κι ο διαφηµιστής
Τα φώτα χαµηλώνουν και το κορίτσι στη σκηνή τραγουδάει λιγάκι αµήχανα το «Fly me to the moon». Για τους αρχάριους, τα πράγµατα δεν είναι απλά. Το µάτια των καθηγητών τους είναι στραµµένα πάνω τους, οι κρυφές συνεννοήσεις µεταξύ τους (µε νεύµατα του κεφαλιού) τους δίνουν κουράγιο, οι φίλοι χειροκροτούν.
Οταν θα έρθουν οι τελειόφοιτοι (ανάµεσά τους και η ηθοποιός/τραγουδίστρια Φένια Παπαδόδηµα), η διαφορά θα είναι εµφανέστατη.
O πιανίστας Στέφανος Κοζάνης φοιτά από την αρχή της χρονιάς στο τµήµα τζαζ και όπως θα µου πει αργότερα είναι πτυχιούχος κλασικού πιάνου. Μουσικός επαγγελµατίας; «Είµαι µηχανικός και δεν µε παίρνει να αλλάξω λόγω ηλικίας (δεν είναι πάνω από 30). Απλά µου αρέσει πολύ». Το ίδιο ισχύει και για τη Μελίνα Βουτσίδη. «Τέλειωσα µουσικό λύκειο και είµαι τραπεζικός υπάλληλος. Ησχολή εδώ είναι ενδιαφέρουσα γιατί µε τηντζαζ µπορείς να εξελιχθείς µουσικά».
Ο Βασίλης Παπασταµατόπουλος είναι 25 ετών και παίζει µπάσο. «Mου αρέσει αυτό που κάνω.
Θέλω να τον προσαρµόσω σε µένα και να βρω τον ήχο µου» λέει. Από τη σκηνή ακούγεται τώρα το «Sentimental Moon» του Duke Ellington.
«Ωραίο σαξόφωνο», ψιθυρίζω στον Σίλβιο. «Καταπληκτικός. Ο Παναγιώτης είναι διαφηµιστής» απαντάει, ενώ το κοινό χειροκροτεί µε θέρµη τον αυτοσχεδιασµό.
Τα Νέα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου