Θρηνεί η Νικόλ Κίντμαν, συγκινείται ο θείος Οσκαρ

Από την εποχή του «Dogville» είχε η Νικόλ Κίντμαν να δώσει μια τόσο καλή κινηματογραφική ερμηνεία όσο αυτή στην «Απώλεια» του Τζον Κάμερον Μίτσελ

Εφόσον η «Απώλεια» που δηλώνει ο ελληνικός τίτλος της ταινίας «Rabbit hole» του Τζον Κάμερον Μίτσελ δεν είναι άλλη από την απώλεια του παιδιού, πολύ σύντομα γίνεται αντιληπτό ότι αυτή η ιστορία δεν θα είναι εύκολη υπόθεση για κανέναν. Και δεν είναι. Το φιλμ, που ενδεχομένως θα ενοχλήσει κάθε γονέα, μοιάζει με εξονυχιστική μελέτη των επιπτώσεων που έχει ο χαμός του μοναδικού παιδιού του σε ένα καλοβαλμένο ζευγάρι τυπικότατων Αμερικανών ( Νικόλ Κίντμαν, Ααρον Εκχαρτ ).  

Και οι δύο θρηνούν βουβά. Βλέπουμε τη μάνα να φροντίζει τον κήπο, να κοιτάζει έξω από το παράθυρο, να πλένει με στοργή τα ρούχα του παιδιού της, να γυμνάζεται στον ιδιωτικό της διάδρομο. «Είναι σαν ένα τούβλο που πρέπει να μάθεις να κουβαλάς διαρκώς στην τσέπη σου» της λέει η δική της μάνα (έξοχη η Νταϊάν Γουίστ ) που έχει ζήσει παρόμοιο χαμό. Από την πλευρά του, ο πατέρας πονά εξίσου, αλλά προσπαθεί να κάνει κάποια βήματα παραπάνω. Προτείνει να προσπαθήσουν να κάνουν άλλο παιδί, καταφεύγει σε συνεδρίες γονέων και θρηνούν όλοι μαζί για τις τραγωδίες τους.

Ολα τα στάδια που φαντάζεσαι ότι μπορούν να προκύψουν μέσα από ένα τόσο φρικτό γεγονός βρίσκονται σε αυτή την ειλικρινή ταινία, η οποία παρ΄ ότι δυσβάσταχτη εκπέμπει μια απίστευτη γαλήνη, που σε βοηθά να ξεπεράσεις το δυσάρεστο θέμα της και να παρακολουθήσεις με περιέργεια την ιστορία. Γιατί όσο η ώρα περνά τόσο πιο αμήχανα νιώθεις για την όλη κατάσταση. Με το χέρι στην καρδιά, όμως, δεν μπορείς να τραβήξεις τα μάτια σου από την ταινία.

Η Νικόλ Κίντμαν νιώθεις ότι μέσα από αυτό το δράμα ξαναβρήκε τον εαυτό της στην υποκριτική. Είχα να τη δω τόσο καλή από την εποχή του «Dogville». Το πιο εντυπωσιακό όμως στοιχείο της ταινίας είναι η σκηνοθεσία της. Σου είναι αδύνατον να πιστέψεις ότι πίσω από τον φακό αυτής της λυτρωτικής δημιουργίας βρίσκεται ο Μίτσελ, γνωστός για τα θορυβώδη «Ηedwig» και «Shortbus».

Σκηνή από τη σπουδαία ρουμανική ταινία «Οταν θέλω να σφυρίξω, σφυρίζω», όπου κλέβει την παράσταση ο νεαρός Γκεόργκε Πιστερενάου (αριστερά στη φωτογραφία)

Ο σύγχρονος ρουμανικός κινηματογράφος συνεχίζει να μας εκπλήσσει. Μετά το «4 μήνες, 3 βδομάδες και 2 μέρες» και το «Αστυνομία: Ταυτότητα», το «Οταν θέλω να σφυρίξω, σφυρίζω» («Εu cand vreau sa fluier, fluier», 2010) είναι το τελευταίο θετικό δείγμα. Μια απλή ιστορία γίνεται σπουδαίο σινεμά από τον Φλορίν Σερμπάν - στην πρώτη μάλιστα απόπειρά του στη σκηνοθεσία μεγάλου μήκους ταινίας. Δραματουργικός χώρος μια αγροτική φυλακή και κεντρικός ήρωας ένας νεαρός που εκτίει ποινή για κλοπή. Ο φακός του Σερμπάν δεν αφήνει τίποτε ανεξιχνίαστο. Η ζωή στη φυλακή αποτυπώνεται με ντοκυμαντερίστικο ρεαλισμό και ο φακός του σκηνοθέτη λατρεύει τον νεαρό ηθοποιό Γκεόργκε Πιστερενάου που πρωταγωνιστεί.

Τι απίστευτος ηθοποιός, αλλά και τι καταπληκτικός ρόλος. Σαρκικός, ωμός, σκέτο ηφαίστειο. Αποφασιστικό βλέμμα, ηρωικό παράστημα, αλλά και μια ευαισθησία εσωτερική, κάτι που φαίνεται στην υπέροχη σκηνή με την επίσκεψη της μητέρας του. Ολα αυτά σε μια τραγική ιστορία που σε κρατά από τον λαιμό από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό. Η κορύφωσή της σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Είμαι σίγουρος ότι αν ζούσε ο Ζυλ Ντασσέν θα έβγαζε το καπέλο στον Σερμπάν, ο οποίος με το «Οταν θέλω να σφυρίξω, σφυρίζω» αποτίνει επίσης φόρο τιμής στο αριστουργηματικό δράμα φυλακών «Ο δήμιος των κολασμένων» που πρώτος γύρισε ο Ντασσέν το 1947.

ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ
* Τα κινούμενα σχέδια «Ζουμπαίος και Ιουλιέτα» («Gnomeo and Juliet», ΗΠΑ, 2011) σε σκηνοθεσία Κέλι Ασμπουριείναι μια παραλλαγή του σαιξπηρικού έργου με πρωταγωνιστές διακοσμητικούς νάνους κήπων. Στην πρωτότυπη εκδοχή ακούγονται οι φωνές τωνΤζέιμς Μακ Αβόι, Εμιλι ΜπλαντκαιΜάικλ Κέιν,αλλά η ταινία θα προβληθεί μόνο μεταγλωττισμένη.

Ξεριζωμένα παιδιά

Γνωστός από το θρυλικό ντοκυμαντέρ «Να πεθαίνεις στα 30», μια εμβληματική κινηματογραφική μαρτυρία για τη γενιά του Μάη του ΄68, ο διακεκριμένος γάλλος σκηνοθέτης Ρομάν Γκουπίλ, ο οποίος αυτόν τον καιρό βρίσκεται στην Αθήνα, γύρισε την τελευταία ταινία του «Ψηλά τα χέρια» («Les mains en l΄air») εμπνευσμένος από το θέμα της παράνομης μετανάστευσης που αυτή την εποχή βρίσκεται διαρκώς στην επικαιρότητα. Στο επίκεντρο της ιστορίας μια παρέα παιδιών διαφόρων εθνικοτήτων που βιώνουν την κοινωνική απαξία της Γαλλίας αλλά έχουν ως στήριγμα μια δυναμική γυναίκα ( Βαλέρια Μπρούνι-Τεντέσκι ) που πιστεύει σε αυτά. Για μένα η μεγάλη αρετή αυτής της ανθρώπινης ταινίας είναι ότι, πέραν της ευαισθησίας και του πολιτικού μηνύματος που αποπνέει, αντιμετωπίζει τα παιδιά επί ίσοις όροις σε σχέση με τους μεγάλους, όπως περίπου είχε κάνει ο Φρανσουά Τρυφό στο (διαφορετικού περιεχομένου) «Χαρτζιλίκι» όπου επίσης πρωταγωνιστούσαν παιδιά.

Σερ - Αγκιλέρα 0-0

Η μεταλλαγμένη από τα λίφτινγκ και τα μπότοξ Σερ του «Βurlesque»

Τελικά η ιδέα της ταινίας «Βurlesque» (ΗΠΑ, 2010) του Στιβ Αντιν ήταν καλή μόνο στα χαρτιά. Η Σερ, ιδιοκτήτρια κλαμπ τύπου μπουρλέσκ στο σύγχρονο Λος Αντζελες, γίνεται μέντορας της Κριστίνα Αγκιλέρα, η οποία ξεκινώντας από σερβιτόρα θα γίνει η σταρ του μαγαζιού. Η ταινία όχι μόνο δεν ωθεί το μουσικοχορευτικό είδος ένα βήμα πιο μπροστά (όπως είχαν κάνει το «Μουλέν Ρουζ» του Μπαζ Λούρμαν ή το «Σικάγο» του Ρομπ Μάρσαλ ), αλλά το πηγαίνει μίλια πίσω. Πρώτον, η Σερ είναι τόσο μεταλλαγμένη από τα λίφτινγκ και τα μπότοξ που νομίζεις ότι πλέον παρακολουθείς τραβεστί. Τη βλέπεις να σηκώνει το πόδι και φοβάσαι ότι θα της μείνει στον αέρα. Δεύτερον, η Αγκιλέρα είναι τόσο λίγη ως ηθοποιός που και να ήθελε να παίξει χειρότερα, δεν θα μπορούσε. Μπεμπεκίζει, κάνει νάζια, μυξοκλαίει και, για να μην πολυλογώ, δεν αντέχεται.

Απίστευτο φιάσκο!

Νερά ζοφερά... και 3D

Σκηνή από το... υδροφοβικό «Αδυτο», το νέο επίτευγμα του Τζέιμς Κάμερον

Με παραγωγό τον Τζέιμς Κάμερον το «Αδυτο» («Sanctum 3D», ΗΠΑ, 2010)

του Αλιστερ Γκρίσον είναι αυτό ακριβώς που περιμένεις από μια ταινία στην οποία πρωταγωνιστούν το νερό και το 3D. Οι περιπέτειες μιας ομάδας εξερευνητών που έχουν εγκλωβιστεί σε ένα τεράστιο σπήλαιο θα φέρουν στην επιφάνεια κάθε εφιάλτη κλειστοφοβίας που μπορεί να υπάρχει μέσα μας. Καλοδουλεμένη ταινία ασταμάτητης δράσης, επεξεργάζεται έξυπνα την ιδέα της διαρκούς απειλής από στοιχεία της φύσης (νερό, έλλειψη οξυγόνου, πτώσεις κτλ.) και ποτέ δεν καταφεύγει σε εφετζίδικες σκηνές που βγάζουν μάτι. Κάτι σαν τις «127 ώρες» του Ντάνι Μπόιλ, αλλά με περισσότερους ανθρώπους και με δραματουργικό χώρο τον κάτω από την επιφάνεια της Γης, που προσωπικά δεν θα ήθελα ποτέ να μάθω. Πρωταγωνιστούν οι Ρίτσαρντ Ρόξμπουργκ, Γιόαν Γκρίφιθ, Ρις Ουέικφιλντ. Να σημειωθεί ότι όλες οι υποβρύχιες σκηνές γυρίστηκαν σε μια τεράστια δεξαμενή νερού στο Κουίνσλαντ της Αυστραλίας, κάτι που θυμίζει γυρίσματα «Τιτανικού»

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=383626&dt=10/02/2011#ixzz1DXvJzzne