| |
|
16 - 19 Δεκεμβρίου 2010 20:30 Κεντρική Σκηνή
Βραβείο Καλύτερης Θεατρικής Παράστασης φθινοπώρου της περιόδου 2007/2008 (Ετήσιος Διαγωνισμός Θεατρικών Παραστάσεων της Λετονίας)
Μεγάλο Βραβείο στο Διεθνές Θεατρικό Φεστιβάλ Kontact της Πολωνίας (2008)
Βραβείο Τύπου από τους δημοσιογράφους του Φεστιβάλ Kontact της Πολωνίας (2008)
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο πολυβραβευμένος Λετονός σκηνοθέτης Άλβις Χερμάνις πειραματίζεται με μια βωβή παράσταση, η οποία υπερβαίνει τα εκφραστικά όρια που επιβάλλει ο λόγος. Πριν από τον Ήχο της σιωπής (2007), ο σκηνοθέτης είχε δημιουργήσει το Long Life (2003), μια παράσταση που εκτυλίσσεται σε ένα δωμάτιο, ένα κοινόβιο εξαθλιωμένων ηλικιωμένων μιας παραπαίουσας μετα-σοβιετικής δημοκρατίας.
Το δωμάτιο είναι η βασική αφηγηματική μονάδα και της δεύτερης παράστασης: H ενότητα του χώρου είναι το μόνο στοιχείο που συνδέει τα κατακερματισμένα στοιχεία δράσεων και μια εντελώς ανοιχτή ιδέα για το χρόνο. Για τον σκηνοθέτη, οι ήρωες των δύο παραστάσεων είναι τα ίδια άτομα με απόσταση σαράντα χρόνων. Αν η παρακμή ήταν το βασικό θέμα της πρώτης παράστασης, η ουτοπία είναι το θέμα της δεύτερης. Πρόκειται ουσιαστικά για μια σπουδή πάνω στο annus mirabilis του 1968, τη στιγμή κορύφωσης των δυτικών ουτοπιών, ιδωμένη μέσα από το πρίσμα μιας από τις χώρες του «Ανατολικού μπλοκ», στοιχείο που υποδηλώνεται και στον ειρωνικό υπότιτλο της παράστασης: «Η συναυλία των Simon & Garfunkel το 1968 στη Ρίγα που δεν έγινε ποτέ».
Η διαδοχή των εικόνων συνδιαλέγεται με τη μουσική σε ένα είδος βωβού σκηνικού καραόκε, που δημιουργεί ένα θέατρο χαρακτήρων, κάπου ανάμεσα στο νατουραλιστικό θέατρο, το βωντβίλ και το έργο των Αδερφών Μαρξ. Πανταχού παρούσες η ουτοπία, η νεότητα, η ερωτική ορμή με φόντο τη σεξουαλική απελευθέρωση, η αντίθεση συναισθήματος και γνώσης, κομφορμισμού και επανάστασης.
Την παράσταση διαπερνούν επαναλαμβανόμενα μοτίβα: το φιλί, η ανάγνωση, ο ύπνος, η μεταμόρφωση και, κυρίως, η μουσική των Σάιμον και Γκαρφάνκελ. Είναι μια παράσταση που συνειδητά κλίνει προς την άμεση και αναγνώσιμη σκηνική εικόνα, φόρο τιμής στην ανάλαφρη ουτοπία του ’68, χωρίς ωστόσο να κρύβει τη νοσταλγία για μια εποχή που φαντάζει ως ο χρυσός αιώνας της ανθρωπότητας, μέσα από τη σημερινή οπτική.
Μεγάλο Βραβείο στο Διεθνές Θεατρικό Φεστιβάλ Kontact της Πολωνίας (2008)
Βραβείο Τύπου από τους δημοσιογράφους του Φεστιβάλ Kontact της Πολωνίας (2008)
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο πολυβραβευμένος Λετονός σκηνοθέτης Άλβις Χερμάνις πειραματίζεται με μια βωβή παράσταση, η οποία υπερβαίνει τα εκφραστικά όρια που επιβάλλει ο λόγος. Πριν από τον Ήχο της σιωπής (2007), ο σκηνοθέτης είχε δημιουργήσει το Long Life (2003), μια παράσταση που εκτυλίσσεται σε ένα δωμάτιο, ένα κοινόβιο εξαθλιωμένων ηλικιωμένων μιας παραπαίουσας μετα-σοβιετικής δημοκρατίας.
Το δωμάτιο είναι η βασική αφηγηματική μονάδα και της δεύτερης παράστασης: H ενότητα του χώρου είναι το μόνο στοιχείο που συνδέει τα κατακερματισμένα στοιχεία δράσεων και μια εντελώς ανοιχτή ιδέα για το χρόνο. Για τον σκηνοθέτη, οι ήρωες των δύο παραστάσεων είναι τα ίδια άτομα με απόσταση σαράντα χρόνων. Αν η παρακμή ήταν το βασικό θέμα της πρώτης παράστασης, η ουτοπία είναι το θέμα της δεύτερης. Πρόκειται ουσιαστικά για μια σπουδή πάνω στο annus mirabilis του 1968, τη στιγμή κορύφωσης των δυτικών ουτοπιών, ιδωμένη μέσα από το πρίσμα μιας από τις χώρες του «Ανατολικού μπλοκ», στοιχείο που υποδηλώνεται και στον ειρωνικό υπότιτλο της παράστασης: «Η συναυλία των Simon & Garfunkel το 1968 στη Ρίγα που δεν έγινε ποτέ».
Η διαδοχή των εικόνων συνδιαλέγεται με τη μουσική σε ένα είδος βωβού σκηνικού καραόκε, που δημιουργεί ένα θέατρο χαρακτήρων, κάπου ανάμεσα στο νατουραλιστικό θέατρο, το βωντβίλ και το έργο των Αδερφών Μαρξ. Πανταχού παρούσες η ουτοπία, η νεότητα, η ερωτική ορμή με φόντο τη σεξουαλική απελευθέρωση, η αντίθεση συναισθήματος και γνώσης, κομφορμισμού και επανάστασης.
Την παράσταση διαπερνούν επαναλαμβανόμενα μοτίβα: το φιλί, η ανάγνωση, ο ύπνος, η μεταμόρφωση και, κυρίως, η μουσική των Σάιμον και Γκαρφάνκελ. Είναι μια παράσταση που συνειδητά κλίνει προς την άμεση και αναγνώσιμη σκηνική εικόνα, φόρο τιμής στην ανάλαφρη ουτοπία του ’68, χωρίς ωστόσο να κρύβει τη νοσταλγία για μια εποχή που φαντάζει ως ο χρυσός αιώνας της ανθρωπότητας, μέσα από τη σημερινή οπτική.
Διάρκεια παράστασης:
2 ώρες & 50 λεπτά (με διάλειμμα 20 λεπτών)
2 ώρες & 50 λεπτά (με διάλειμμα 20 λεπτών)
Σκηνοθεσία: Alvis Hermanis
Mουσική: Simon and Garfunkel
Σκηνικά-Κοστούμια: Monika Pormale
Φωτογραφίες: Māra Brašmane
Ερμηνεύουν: Guna Zariņa, Sandra Zvīgule, Inga Alsiņa, Liena Šmukste, Iveta Pole, Regīna Razuma, Jana Čivžele, Gatis Gāga, Kaspars Znotiņš, Edgars Samītis, Ivars Krasts, Varis Piņkis, Andris Keišs, Girts Krūmiņš
Συμπαραγωγή: spieltzeit' Europa/Berliner Festspiele και New Riga Theatre
Προβάλλονται αποσπάσματα από την ταινία Self-Portrait, που γυρίστηκε στη Ρίγα το 1972 από τον Andris Grinbergs.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου