Είναι τόσο σπάνιες οι ευτυχισμένες στιγμές;

-Είναι τόσο σπάνιες οι ευτυχισμένες στιγμές; ρώτησε εκείνο το βράδυ τ'αστέρι. 
Το δέντρο μόλις είχε κλείσει τα βλέφαρά του να ξεκουραστεί.Κούνησε τα κλαδιά του κι αποκρίθηκε λίγο νυσταγμένα. 
-Όχι...όχι. Δεν είναι τόσο σπάνιες. Μόνο που...Να, οι άνθρωποι κυνηγούν αυτές τις στιγμές με το μυαλό τους. Κι αυτό είναι, πώς να σ'το πω, υπόθεση της καρδιάς.
-Πες μου κάποιες ευτυχισμένες στιγμές.
-Άσε με τώρα,νυστάζω.
-Πες μου,επέμενε τ'αστέρι. Πες μου μερικές.
-Ένα παξιμαδάκι κανέλας στα ζαρωμένα χέρια της γιαγιάς. Ένα ζευγάρι αθλητικά παππούτσια κάτω από το κρεβάτι του Φώτη. Ένα κοχύλι στα όνειρα της Αγγελικής...Ένα φιογκάκι στο χρώμα του φεγγαριού...
Καληνύχτα. Νυστάζω πολύ απόψε.
-Πες μου ακόμα μια ευτυχισμένη στιγμή. Και ύστερα θα σ'αφήσω να κοιμηθείς.
- Σ'αγαπώ,πολύ!
-Καληνύχτα!είπε τ'αστέρι τρισευτυχισμένο.
Κι έδωσε μια βουτιά και πιάστηκε από το ματόκλαδο του φεγγαριού.

Αλκυόνη Παπαδάκη,
Το χρώμα του Φεγγαριού

Έρωτας, είναι του ενός ο βασανισμός, Κική Δημουλά

Το ότι υπάρχει ένας άλλος δίπλα σου, ότι ερήμην του σκέφτεσαι και δημιουργείς, είναι πάρα πολύ σπουδαίο.

«Οφείλει κανείς να ζει ένα πράγμα με την ένταση που του προκαλεί, κι ας βλάπτει το δεσμό αυτή η μονομερής ένταση. Κατά τη γνώμη μου, βλάπτεται ο δεσμός από το ότι το ένα μέρος παραπροσφέρει, παραπροσφέρεται, παρά είναι παράφορο.

Αλλά είναι και τόσο απίθανο να συμπέσουν οι βαθμοί του αισθήματος ανάμεσα σε δυο ανθρώπους, παρά ενδεχομένως για μία μόνο στιγμή. Από εκεί και πέρα έχουμε χάσματα κι αυτό βοηθάει στο να μεγαλώνει το αίσθημα του ενός, να μικραίνει του άλλου, και να γίνεται αυτό το συναρπαστικό είτε παιχνίδι, είτε κυνηγητό, είτε μαρτύριο, αλλά οπωσδήποτε συναρπαστικό!

Λουντέμης: Πάντα ανέβαινε, κι αν δεν βρεις δρόμο φτιάξε

Πάντα ανέβαινε.

Ακόμη πιο ψηλά.
Στη κορφή σε περιμένει η αγάπη
μ’ ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα.

Ανέβα…
‘Ολο μπρος. ’Ολο ψηλά.
Κι αν δεν βρεις δρόμο
Φτιάξε.
Στην αγάπη
δεν υπάρχουν δρόμοι έτοιμοι,
τους φτιάχνεις εσύ.

~~~

Forest Swords - The Plumes

Album "Engravings

«Γράψαμε τραγούδια γι' αυτά που ζήσαμε στο πετσί μας

    

Μεγάλωσα στο Μπραχάμι, μια φτωχογειτονιά της Αθήνας, 15 λεπτά με το λεωφορείο από την Ακρόπολη,
 την Πλάκα, το Σύνταγμα, κι όμως σαν... ξεχασμένη επαρχία, κάπου στα σύνορα. 
Πόλη εσωτερικών μεταναστών, εκτός σχεδίου όλα, οι εργάτες σταματούσαν τη δουλειά κοντά στα 70, 
λίγοι δημόσιοι υπάλληλοι, «για ένα κομμάτι ψωμί, δε φτάνει μόνο η δουλειά / για ένα κομμάτι ψωμί, 
πρέπει να δώσεις πολλά».

Κι εμείς τα μικρά, ινδιάνοι και καουμπόηδες στις έρημες αλάνες, λυπημένοι έφηβοι αργότερα, μες στη χούντα, σ’ ένα μπιλιαρδάδικο στην πλατεία, απέναντι από την εκκλησία, στο τζουκ μποξ με ένα δίφραγκο «Purple Haze», του Τζίμι Χέντριξ, δίπλα δίπλα με Καζαντζίδη «Δυο πόρτες έχει η ζωή».

«Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά». Ολα ίδια και σήμερα, οι Ελληνες εσωτερικοί μετανάστες, εμείς τα παιδιά τους, μεσήλικες πια, μαζί με πρόσφυγες καινούργιους, Αλβανούς, Γεωργιανούς. Βαλκάνια, Αφρική, Ασία, όλα διαφορετικά, ίδια, όμως ολόιδια, όπως κάποτε. Εργάτες, μικροϋπάλληλοι, δημόσιοι υπάλληλοι, απομεινάρια του ΠΑΣΟΚ, το σύστημα τους κλοτσάει, δεν θέλουν να φύγουν, πού να πάνε;

Νοσταλγούν κρυφά τον Αντρέα, ποιος τους γαμεί πια; «Και κάποια μέρα θα σε λύσουν, μα θα φοβάσαι να φύγεις, θα τρέμεις. Θα σε κλοτσάνε και θα σ’ αρέσει, δικέ μου. Σαν το σκυλί τους θα σ’ έχουν, δικέ μου, μα δε θα έχεις ψυχή να το νιώσεις»...

Σε ένα διωροφάκι του '50, δύο πιτσιρικάδες κάποτε, με ένα φορητό τεπάζ pick up, με μπαταρίες, ακούγανε Ντίλαν, γράφανε τραγούδια, ξενιτεύτηκαν μετά τη μεταπολίτευση, γυρίσανε, βρήκανε τα άδεια οικόπεδα των παιδικών τους χρόνων πολυκατοικίες.

Green Fire

Endeavour divided in the sea 
this sensation's rising endlessly 
from the deepest sea, to the blue skies 
there's a green green fire burning in your eyes 

fools all those denied to see me go 
in a sense of cosmic thunder ball 
from the deepest seas, the bright blue skies 
there's a green green fire burning in your eyes 
there's this green green fire burning in your eyes


released March 24, 2016 


Recorded and Mixed by Alex Bolpasis 
Mastered by Nikos Lavdas 
Produced by Alex Bolpasis and The Steams

Θεογέφυρα: Ένα θαύμα της φύσης στην Ήπειρο

Μία από τις εντυπωσιακότερες δημιουργίες της φύσης είναι η θεογέφυρα του ποταμού Καλαμά, 

κοντά στο χωριό Λίθινο στον Δήμο Ζίτσας. Το γεφύρι σχηματίστηκε στο πέρασμα των αιώνων από τα ορμητικά νερά του ποταμού. Έχει πλάτος περίπου 4 μέτρα και είναι περίπου 20 μέτρα ψηλό. 

Σύμφωνα με την παράδοση, μια γυναίκα από το Λίθινο μια μέρα πήγε στο Μοναστήρι για ν΄ανάψει τα καντήλια του, αφήνοντας πίσω το παιδί της να κοιμάται. Το πέρασμα του ποταμού πρώτα γινόταν με μια πρόχειρη ξύλινη γέφυρα.

Γιατί αξίζει να καλωσορίζουμε τις δύσκολες εποχές στη ζωή μας;

Η ζωή είναι ρόδα και γυρίζει. Άλλοτε ζούμε τις πιο λαμπερές στιγμές και άλλοτε τις πιο σκοτεινές. Και ενώ είναι σαφές ότι όλοι προτιμούμε να ζούμε μόνο τις ευτυχισμένες μέρες της ζωής, η πικρή αλήθεια είναι ότι όχι μόνο αυτό δεν είναι δυνατό να συμβεί αλλά και ότι η πραγματική εξέλιξή μας ως ανθρώπινα και πνευματικά όντα κάνει άλματα στις πιο σκοτεινές και δύσκολες περιόδους. Τότε είναι που καθαρίζει η ήρα από το στάχυ, τότε είναι που βιώνουμε το σχολείο της ζωής. Μακάρι να το συνειδητοποιούσαμε μέσα στην καρδιά μας όλοι και όταν έρχονται οι δύσκολες εποχές να τις καλωσορίζουμε για τα δώρα που θα μας προσφέρουν.

Γιατί αξίζει να καλωσορίζουμε τις δύσκολες εποχές στη ζωή μας;

1. Συνειδητοποιούμε ότι είμαστε πιο δυνατοί από ότι πιστεύαμε

Όλοι μας έχουμε κάποια αυτοεικόνα ως προς το όριο των ικανοτήτων μας. Και συνήθως όλοι μας υποτιμούμε τον εαυτό μας. Στις δύσκολες εποχές συναντούμε έναν πιο δυνατό εαυτό, διαχειριζόμαστε πράγματα που δεν θα πιστεύαμε ποτέ ότι μπορούσαμε.

Στα δύσκολα είναι που δείχνεις τις πραγματικές σου δυνάμεις!

2. Αλλάζουμε την κοσμοθεωρία μας

Όταν διανύουμε δύσκολες εποχές, τότε η κοσμοθεωρία μας αλλάζει. Σε άλλους προς το καλύτερο, σε άλλους προς το χειρότερο. Δεν έχει σημασία όμως. Μπορούμε να πούμε ότι κάθε φορά η κοσμοθεωρία μας προσεγγίζει περισσότερο την πραγματικότητα. Εξάλλου, καμία θεωρία δεν μπορεί να είναι ολοκληρωμένη εάν δεν ζήσουμε όλες τις πλευρές της ζωής.