Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα

Ταξιδιάρης στη ζωή, στις μουσικές, στις γεύσεις, στη διασκέδαση, ο Στεφανάρας, όπως τον φώναζαν κάποιοι φίλοι του, διατηρούσε στη συνοικία των Παλαιών Βόλου το γνωστό ρακάδικο «Χρυσό φασόλι» με μεζέδες για ρακο…συλλέκτες και ζωντανή μουσική, φιλοξενώντας και φοιτητικά σχήματα με άποψη στη μουσική, με ακούσματα ρεμπέτικα, έντεχνα κ.α. γιατί, όπως ήταν το μότο του «τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα».
http://www.myvolos.net











Ένα τραγούδι, μιά αμνησία που πάντοτε θυμίζει τον Στέφανο.
Καλό ταξίδι και καλή αντάμωση φίλε.

Σαν σήμερα «έφυγε» ο Χρόνης Μίσσιος

Σαν σήμερα, έφυγε από τη ζωή ο αντιστασιακός, αγωνιστής της Αριστεράς και συγγραφέας Χρόνης Μίσσιος. Ο συγγραφέας του «... καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς» άφησε την τελευταία του πνοή στα 82 του χρόνια. Ανυπότακτο πνεύμα: «Δεν κατάφερα να αλλάξω το σύστημα, αλλά δεν θα επιτρέψω ούτε και σε αυτό να με αλλάξει», «Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη»,«Ο μόνος δρόμος, η τελευταία έξοδος προς την ελευθερία του ανθρώπου και του πλανήτη είναι η ολιστική οικολογική φιλοσοφία, σκέψη, πράξη, συμπεριφορά» είναι κάποιες από τις φράσεις του, που τον ακολουθούν.

«Ζούμε σ’ ένα σύστημα ανήθικο, παράλογο, αφύσικο και παραπλανητικό» έλεγε στην Κρυσταλία Πατούλη, συμμετέχοντας στην ακτιβιστική Έρευνα για την Κρίση που δημοσιεύεται από το 2010 στο tvxs.gr, οΧρόνης Μίσσιος, όπτως και ότι «Για πρώτη φορά, ίσως, στην ιστορία του κόσμου, είναι τόσο επιτακτική η ανάγκη της συνεργασίας των λαών σ’ ένα παγκόσμιο κίνημα, το οποίο θα φέρει την αλλαγή. Δεν αρκεί απλώς, να θέλουμε μια άλλη ζωή, πρέπει να την κατακτήσουμε».  

Ζωή... αντίστασης

Η Νύχτα των Κρυστάλλων

Σαν σήμερα, πριν από 73 χρόνια, στη ναζιστική Γερμανία έγινε το μαζικό πογκρόμ κατά των Εβραίων τη νύχτα της 9ης προς τη 10η Νοεμβρίου 1938, που θα μείνει στην ιστορία ως «η Νύχτα των Κρυστάλλων».

Η νύχτα εκείνη αποτέλεσε την απαρχή των συστηματικών ενεργειών εξολόθρευσης των Εβραίων σε όλη την Ευρώπη, γνωστής ως «Ολοκαύτωμα». Μετά την εκλογή του κόμματος των Ναζί τον Ιανουάριο του 1933, εισήχθησαν αντισημιτικές πολιτικές υπό το καθεστώς του Χίτλερ. Στην Γερμανία ζούσαν περίπου 500.000 Εβραίοι οι οποίοι μετατράπηκαν από το καθεστώς σε αποδιοπομπαίους τράγους για όλα τα δεινά που αντιμετώπιζε η Γερμανία˙ την ήττα στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, της άρχισαν να κατηγορούνται ως οι υπαίτιοι για την ήττα στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, τον υπερπληθωρισμό (1921-1923) και την Μεγάλη Ύφεση του '30. Έτσι, στις αρχές του 1933, η γερμανική κυβέρνηση, έθεσε σε ισχύ μία σειρά αντισημιτικών νόμων σαν αυτόν που απέκλειε τους Εβραίους από τις δημοσιές υπηρεσίες.

a sunday morning

"a sunday morning" by magnanimus trio:

christos barbas: piano
dimitris tasoudis: drums
pavlos spyropoulos: contrabass 

recorded at Cue Productions Studios / Thessaloniki / Greece 01.10.2011 by Yannis Mavridis

Camera, Editing: Tomis Vrakas
2nd Camera: Kostas Vrakas, Fotis Margaritis

η ζωή (με το) ποδήλατο

Του Bisba

– Μα είναι δυνατό να σου αρέσει το ποδήλατο; Τι είσαι; Ακτιβιστής ή τζόβενο;

– Ούτε το ένα, ούτε το άλλο απαντώ. Απλώς μου αρέσει. Αλλά γιατί πρέπει να έχω ταμπέλα για κάτι που μου αρέσει;

– Και γιατί σ΄αρέσει;

– Για πολλούς λόγους. Πρώτ΄απ΄όλα, το ποδήλατο μου θυμίζει ότι σημασία δεν έχει ο προορισμός. Αλλά το ταξίδι. Μετά, επαληθεύει το οξύμωρο ρητό: “σπεύδε βραδέως”.

Κάθε πεταλιά επιβεβαιώνει ότι για να είμαι σε ισορροπία πρέπει συνεχώς να κινούμαι. Κι όσο κινούμαι, είμαι ζωντανός. Το ποδήλατο μου υπενθυμίζει πόση αξία έχει στη ζωή να βάζεις μικρούς, εφικτούς στόχους. Να τους κατακτάς και μετά να πηγαίνεις στον επόμενο. Όταν ξεκίνησα να μετακινούμαι με το ποδήλατο (πριν από 7 χρόνια), άκουγα για διαδρομές 5 ή 10 χιλιομέτρων και μου φαινόταν Γολγοθάς. Τι σου είναι μια πεποίθηση…

Μια πραγματικότητα που δεν έχει σχέση με την αλήθεια και τη δύναμη της θέλησης του ανθρώπου. Γρήγορα κατάλαβα ότι τα 5 και 10 χιλιόμετρα ήταν peanuts! Το ποδήλατο μου επιβεβαιώνει καθημερινά την αξία της άσκησης. Όσο εξασκώ τους μύες και τους πνεύμονες μου,τόσο καταπίνω περισσότερα χιλιόμετρα.Αλλά η μεγαλύτερη εξάσκηση είναι αυτή του μυαλού μου. Πρώτα-πρώτα οξυγονώνεται περισσότερο. Μετά αντιλαμβάνεται καλύτερα τον περιβάλλοντα χώρο. Με βοηθά να παίρνω ερεθίσματα που η ταχύτητα μου στερούσε.Νέα ερεθίσματα, που ξυπνούν άλλους νευρώνες και δημιουργούν νέες συνάψεις. Η παρατήρηση οξύνεται και το ενδιαφέρον μεγαλώνει για τη ζωή που συμβαίνει γύρω μου.

Το ποδήλατο μου τονίζει την ευεργετική δύναμη της καλής συνήθειας. Κι όταν μάλιστα αυτή η καλή συνήθεια, έχει αντικαταστήσει μια κακή συνήθεια,τότε είναι ανεκτίμητη. Και καθώς η ζωή κυλάει πάνω σε δύο ρόδες. Σε κατηφόρες που η ταχύτητα μαστιγώνει το πρόσωπό μου. Σε ευθείες που ατενίζω με άνεση τον προορισμό μου. Έρχονται οι ανηφόρες κι εκεί μετράω τις δυνάμεις μου. Το λαχάνιασμα είναι ένδειξη κόπωσης; Ή μια εσωτερική ανάγκη εκτόνωσης με κάθε ορθοπεταλιά;

Το ποδήλατο με βοηθάει να ανταπεξέρχομαι στα διλήμματά μου. Τα διαλύει. Τα εξαφανίζει. Μαγικά κι αθόρυβα! Το ποδήλατο,είναι ολόκληρη η φιλοσοφία της ζωής. Φαντάσου πόση δύναμη μπορείς να αντλείς από αυτό κάθε μέρα. Φαντάσου την ποιότητα που δίνουν στη ζωή σου τα απλά πράγματα. Σε ωθούν να προχωράς με ένα νέο σύστημα αξιών και δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα. Και χωρίς φόβο κανείς δε μπορεί να σε χειραγωγεί.

-Τώρα κατάλαβες γιατί μου αρέσει; Είπα στο φίλο μου που είχε απορίες και που γκρινιάζει πως αυτήν την περίοδο της ύφεσης του έχει γίνει “η ζωή-ποδήλατο”…

To «Άκου, Ανθρωπάκο» του Βίλχελμ Ράιχ εικονογραφημένο

Ο αγαπημένος μαθητής του Φρόυντ, ο Βίλχεμ Ράιχ, έγραψε το «Άκου, Ανθρωπάκο» το 1946 και το δημοσίευσε το 1948. Πρόκειται για την κραυγή αγωνίας ενός μεγάλου στοχαστή, που βλέπει τα σπέρματα του φασισμού και του ολοκληρωτισμού μέσα στον κοινό, καθημερινό άνθρωπο. Ο εικονογράφος William Steig στην έκδοση του 1974, του  βιβλίου το διάνθισε με καταπληκτικές εικόνες.

Το  «Αντικλείδι» βρήκε τα αποσπάσματα από την αντίστοιχη έκδοση στα ελληνικά και τις παρουσιάζει:

ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΙΚΟ ΟΠΙΟ ΤΩΝ ROOTLESSROOT

Είναι ένα παράξενο συναίσθημα. Αυτό που από την πρώτη στιγμή που κάθεσαι στη θέση σου και ξεκινάει η παράσταση νιώθεις ότι θα δεις κάτι πραγματικά σημαντικό. Και τόσο εκκωφαντικά δυνατό που ακούγεται πολλές μέρες αφότου βγήκες από το θέατρο. Κάτι το οποίο σε απασχολεί τώρα και θα συνεχίσει να είνει το θέμα συζήτησης για πολύ καιρό(έχουν περάσει αρκετές ημέρες μετά την πρεμιέρα). Ένα έργο ωμό και σκληρό και την ίδια στιγμή λυρικό και συγκινητικό με αρκετές βουτιές στο μαύρο χιούμορ.

Το “Europium” των Rootlessroot στη Στέγη δεν ειναι μόνο ό,τι καλύτερο και πιο ολοκληρωμένο έχουμε δει από τη συγκεκριμένη ομάδα μέχρι τώρα. Αποτελεί τον πιο εύστοχο επί σκηνής πολιτικοκοινωνικό σχολιασμό της τραγικής κατάστασης που επικρατεί αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη. Στα δωμάτια των διαπραγματεύσεων των κυβερνητικών κουστουμάτων, στις προχειροφτιαγμένες σχεδίες των μεγάλων σωτήρων μας, στις εστίες του ρατσισμού που αναζωπυρώνονται συνεχώς αναπολώνας τις Κου Κλουξ Κλαν κουκούλες, στα μυαλά των δήθεν καλλιτεχνών που υποτίθεται ξέρουν τι θα πει τέχνη.

Την ώρα που οι ροκάδικες κιθάρες ακούγονται στα ηχεία δίνοντας σου την εντύπωση πως θα σπάσουν οι χορδές τους, διαδραματίζεται μία συνεχής μάχη ανάμεσα σε μια δυναμική, μαυροφορεμένη, γυναίκεία φιγούρα (εξαιρετική η Λίντα Καπετανέα) και σε ημίγυμνα κι απειλητικά σώματα που προσπαθούν να την εξοντώσουν. Τους περικυκλώνουν ξύλινοι στύλοι που μοιάζουν κάποιες φορές με μια απρόσωπη πόλη, άλλες με ομιχλώδες λαβύρινθο κι άλλες με κλειστοφοβικά κλουβιά, διαλύονται και ξαναφτιάχνονται όπως όπως, επιβαρύνοντας ταλαιπωρημένες πλάτες. Κι η κορύφωση έρχεται. Εξυψώνοντας το νέο και παγιδεύοντας το παλιό με τα ίδια μέσα που έφεραν την επίπλαστη ευημερία και όλη την αίγλη στα “Προσοχή εύθραστο” ευρωπαϊκά πακέτα.

Ευφυές κι άρτιο αισθητικά, με σπουδαίους χορευτές και περφόρμερ που δεν σταματούν μόνο στα όρια του χορού, το “Europium” συνδυάζει τις δυναμικές χορογραφίες με τους συμβολισμούς και τις εικόνες που χωρούν μέσα τους την κωμικοτραγική εξέλιξη ενός κόσμου που φτάνει στο τέλος του. Για να αναγεννηθεί και να συνεχίσει αφήνοντας το λευκό να διαδεχθεί το μαύρο. Η Αρπαγή της γηραιάς ηπείρου και το ξεγύμνωμα της χωρίς κανεις να μασάει τα λόγια του σ’ ένα έργο που δεν τελειώνει και μετά το πέρας της υπόκλισης.