ΤΡΥΠΕΣ: The Hole Story

 Αντί Προλόγου

Για μένα όλα ξεκίνησαν τo Φλεβάρη του '92. Η παρέα μου, πέντε-έξι έφηβοι που θέλαμε και νομίζαμε, αλλά εντέλει δεν ήμασταν και τόσο διαφορετικοί, μόλις είχε ανακαλύψει με σχετική καθυστέρηση το Νevermind και τους Nirvana. Κι ήταν ένα βράδυ που κάναμε αυτές τις 'συγκεντρώσεις' στο σπίτι του Κώστα που κάποιες φορές κατέληγαν σε πάρτι. Έτσι προχώραγε και κείνη η νύχτα, εγώ και οι φίλοι μου να χορεύουμε στο repeat το 'Smells Like Teen Spirit' και τα 3 κορίτσια της παρέας να γελάνε μαζί μας, ώσπου... ώσπου ήρθε η μεγάλη αδελφή του Κώστα, πρέπει να ήταν 20-21 τότε, εμείς ούτε καν 16. Τατουάζ, piercing, μαύρα στενά ρούχα κλπ., άσε που κάπνιζε κιόλας (Wow!). Εννοείται πως σταματήσαμε να χορεύουμε όλοι μας και προσπαθήσαμε να το παίξουμε σοβαροί και cool. Αφήσαμε δηλαδή το βινύλιο να κυλήσει, μπήκε το 'In Bloom' και το 'Come As You Are' και μεις σιγοτραγουδούσαμε μελαγχολικοί και με σκυμμένα τα κεφάλια τους στίχοι, σαν τη χορωδία του επιταφίου ένα πράγμα... 'Αμάν πια με τους Nirvana ρε παιδιά, δεν τους βαρεθήκατε; Ένα μήνα το ίδιο πράγμα ακούτε!' αναφώνησε η μεγάλη αδελφή του Κώστα αφήνοντάς μας σύξυλους. 'Aκούστε και τίποτα άλλο, να ακούστε αυτό!'. Το 'αυτό' ήταν μία κασέτα που έγραφε απ' έξω 'ΤΡΥΠΕΣ - BEST OF' και το πρώτο κομμάτι της συλλογής ήταν το 'Ταξιδιάρα Ψυχή'. Και τότε ήταν που για πρώτη φορά μου 'τρύπησε' η ψυχή...

Πρώτες Ύλες

Όλα φυσικά είχαν ξεκινήσει 9 χρόνια πριν, το 1983 στη Νεάπολη Θεσσαλονίκης, όταν ο Γιάννης Αγγελάκας και ο Γιώργος Καρράς ξεκινούν να γράφουν τραγούδια. Ο πρώτος έχει να δώσει τους κοφτερούς και πρωτότυπους στίχους του καθώς και την ξεχωριστή φωνή του, ενώ ο δεύτερος το μπάσο του, αλλά φυσικά και τις μεγαλοφυείς και εθιστικές συνθέσεις του. Ξεκινούν τα πρώτα τους live, μαζί τους εκείνη την εποχή ο Μιχάλης Κανατίδης (κιθάρες) και ο Κώστας Φλωροσκούφης (τύμπανα). Το 1984 ο Κανατίδης φεύγει απ' τη ζωή και τον αντικαθιστά ο Μπάμπης Παπαδόπουλος. Το 'λαγωνικό' Νίκος Παπάζογλου (μας λείπεις Νικόλα...) τους παίρνει στο περίφημο 'Αγροτικόν' και εκεί ηχογραφούν τον πρώτο τους δίσκο. Λέγεται 'Τρυπες' και κυκλοφορεί από την Ano Kato Records το 1985. Τι να πεις γι'αυτό το δίσκο; Ωμός, απλός, άμεσος, 11 τρίλεπτα (με μια-δυο εξαιρέσεις) εθιστικά (μετα) punk κομμάτια, μεταξύ των οποίων η θρυλική 'Ταξιδιάρα Ψυχή', το κατευόδιο του φαντάρου 'Για Την Πατρίδα', η ασφυκτική διαχρονική 'Αμνησία',  ο καταραμένος ύμνος 'Θλιμμένοι Στη Γιορτή Μας', καθώς και ένα από τα καλύτερά τους κομμάτια ever, το 'Χωρίς Εμένα'. Στη συνέχεια ο Φλωροσκούφης φεύγει απ' την μπάντα και τη θέση του στα τύμπανα παίρνει ο Γιώργος Τόλιος. Αφού η σχέση τους με την Ano Kato Records γίνεται...άνω κάτω, αποχωρούν και πραγματοποιούν την ηχογράφηση των νέων τους τραγουδιών μόνοι τους με δανεικά χρήματα (πάλι στο 'Αγροτικόν' και με το Νίκο Παπάζογλου πίσω απ' την κονσολα). Λίγο αργότερα υπογράφουν στην πολυεθνική Virgin καi το Νοέμβριο του 1987 κυκλοφορούν το δεύτερο δίσκο τους 'Πάρτυ Στο 13ο Όροφο'. Εδώ τα πράγματα αγριεύουν...Οι στίχοι του Αγγελάκα γίνονται πιο προσωπικοί και σκοτεινοί, οι συνθέσεις πιο εγκεφαλικές και πολύπλοκες, η διάρκεια των κομματιών σχεδόν διπλασιάζεται δείχνοντας έτσι την τάση της μπάντας να ψαχτεί και να πειραματιστεί, να κάνει ένα βήμα παραπάνω. Αυτό που κατάφεραν εντέλει οι Τρύπες με το 'Πάρτυ Στο 13ο Όροφο' ήταν να μας δώσουν ένα δίσκο που δικαίως συγκαταλέγεται σήμερα στους πέντε καλύτερους ροκ δίσκους όλων των εποχών στην Ελλάδα. 'Πάρτυ στο 13ο Όροφο',  Έρωτευμένοι Σχιζοφρενείς', 'Η Αυτοκρατορία Των Ανάπηρων', 'Η Πρώτη Φορά' είναι ενδεικτικοί τίτλοι που μπορείτε να βρείτε στο δίσκο, ο οποίος πραγματικά είναι σχεδόν αψεγάδιαστος, ένα ασύλληπτο ροκ δημιούργημα. Εν τω μεταξύ οι live εμφανίσεις τους έχουν ήδη αρχίσει να προκαλούν αίσθηση, πρώτα στη Θεσσαλονίκη, αλλά σιγά-σιγά και στην Αθήνα.

Το 1990 κυκλοφορούν το τρίτο τους άλμπουμ 'Τρύπες Στον Παράδεισο'. Μας χαρίζουν εδώ δύο super 'χιτάκια' ('Εδώ', 'Στον Παράδεισο'), αλλά και μια σειρά από απόκοσμα και 'αντιτουριστικά' αριστουργήματα ('Αυτό Που Οι Σκύλοι Βαφτίσαν Αγάπη', 'Γίνομαι Άντρας', 'Όλα Τελικά Ξαναγυρνάν Σε Μας', 'Κράτα Το Σώου Μαϊμού'). Οι στίχοι του Αγγελάκα έχουν περάσει στη σφαίρα της αυτοανάλυσης και η φωνή του ακούγεται πιο θεατρική και σπαρακτική από ποτέ. Την ίδια χρονιά παίζουν για πρώτη φορά εκτός Ελλάδας στο Belfort Festival της Γαλλίας. Το 1991 δίνουν την πρώτη τους συναυλία στο Λυκαβηττό και την παρακολουθούν 3.500 άνθρωποι. Οι Τρύπες είναι πια με διαφορά η καλύτερη ελληνική ροκ μπάντα. Την ίδια χρονιά ο κιθαρίστας Ασκληπιός Ζαμπέτας γίνεται το πέμπτο μέλος της μπάντας. 

Η Έκρηξη

Όσα θα ακολουθούσαν από δω και πέρα δεν ξέρω αν μπορούσαν να τα φανταστούν και τα ίδια τα μέλη του γκρουπ... Την Άνοιξη του 1993 έχουν ήδη έτοιμο τον τέταρτο δίσκο τους και μ'αυτον στις αποσκευές τους κατέβαινουν στην Αθήνα για ένα live στο Ροδον στις 14 Μαϊου 1993. Ήταν η πρώτη συναυλία Τρύπες που είδα στη ζωή μου σε ηλικία 16 1/2 ετών. Περιττό να σας πω πως ήμουν σε όλες τις επόμενες της μπάντας στην Αθήνα (και όχι μόνο) μέχρι και το 1997, όταν μετανάστευσα λόγω σπουδών 'σ'άλλη Γη, σ'άλλα μέρη'... Και ήμουν σε όλες, γιατί αυτό που έζησα στο ΡΟΔΟΝ εκείνο το βράδυ του Μαϊου είναι πραγματικά μοναδικό και ασύλληπτο. Ένας ασφυκτικά γεμάτος χώρος να σείεται σύσσωμος επί σχεδόν τρεις ώρες, ο Αγγελάκας να επικοινωνεί μαζί μας με το...βλέμμα, άλλοτε να ουρλιάζει και άλλοτε να κλαιει, άλλοτε να πηδάει και να χτυπιέται σαν σε παραλήρημα και άλλοτε να γονατίζει και να κουλουριάζεται σαν έμβρυο... Όσο για την μπάντα, δυσκολεύομαι να βρω λόγια να περιγράψω το δέσιμό της, τους ήχους που έβγαζαν οι δυο κιθάρες (η προσθήκη του Ζαμπέτα ήταν σοφή κίνηση), τις ακατανόητες και ιδιόρρυθμες μπασογραμμές του Καρρά,  το δαιμονισμένο τέμπο που έδιναν τα τύμπανα του Τόλιου. Και προς το τέλος έγινε και το απίθανο: Ο Αγγελάκας είπε κάτι του τύπου 'τώρα θα σας παρουσιάσουμε για πρώτη φορά ένα κομμάτι απ' τον καινούριο δίσκο' και τραγούδησε το 'Δε Χωράς Πουθενά'. Αν και ο χρόνος το έλιωσε σαν τσίχλα, το να ακούς αυτό το τραγούδι για πρώτη φορά είναι μια αξέχαστη εμπειρία.

Ο δίσκος βγήκε τον Ιούνιο (1993). Λεγόταν 'Εννιά Πληρωμένα Τραγούδια' και πούλησε 40.000 αντίτυπα, νούμερο αστρονομικό για τα ελληνικά ροκ δεδομένα. Πρόκειται για ένα κανονικό αριστούργημα, νομίζω πως μ'αρέσει περισσότερο από το 'Πάρτυ Στο 13ο Όροφο'. 'Το Τρένο', 'Η Μάσκα Που Κρύβεις', 'Θυμάμαι Ένα Σπίτι', φυσικά το 'Δεν Χωράς Πουθενά', αλλά και το στοιχειωμένο μεγαλοφυές 'Τσιφτετέλι' είναι ο...μισός δίσκος και μιλάμε για πέντε ανεπανάληπτους ροκ δυναμίτες. Κι ο υπόλοιπος μισός; Η...κατατονική και καθηλωτική ακουστική version της 'Αμνησιας', το καταιγιστικό 'Όλες Οι Απάντήσεις', η κατάθεση ψυχής 'Από Μια Άδεια Καρδιά', το δαιμονισμένο και αφιονισμένο 'Λα Λα Λα' και το κομψοτέχνημα 'Ένα Πληρωμένο Τραγούδι'. Το 'Εννια Πληρωμένα Τραγούδια' βάζει τις Τρύπες σε χιλιάδες σπίτια, τις ακούς σχεδόν παντού, είναι πια 'μοδα', μια μόδα που όμως ξερνάει φωτιά και οργή, μια μόδα που για τα ελληνικά δεδομένα δεν έχει προηγούμενο. Γιατί δεν μιλάμε για μπουζούκια, ούτε για γλυκανάλατες ερωτικές μπαλάντες, ούτε για χαζοχαρούμενα ποπ τραγουδάκια. Μιλάμε για Ροκ, με όλη τη σημασία που μπορεί να έχει αυτή η λέξη. Το Σεπτέμβριο κατεβαίνουν και πάλι στην Αθήνα, αυτή τη φορά για live στο Λυκαβηττό, το οποίο παρακολουθούν 10.000 άτομα! Οι πολυεθνικές (κυρίως η Virgin και η Sony)...ξεσηκώνονται και υπογράφουν συμβόλαια με κάθε καρυδιάς καρύδι που τραγουδάει ροκ στα ελληνικά. Έτσι εμφανίζονται και βρίσκουν βήμα κάποιες πραγματικά σπουδαίες μπάντες, αλλά και κάποιες άλλες εντελώς αξιολύπητες που απλά επωφελήθηκαν από την όλη συγκυρία (ονόματα δε λέμε). Τα media οσφραίνονται χρήμα και ξαφνικά δείχνουν ενδιαφέρον για το επί δεκαετίες ξεχασμένο και περιθωριοποιημένο ελληνικό εναλλακτικό ροκ. Ζητούν εξώφυλλα,  εκπομπές, συνεντεύξεις, συνεργασίες κλπ. Μόνο που οι Τρύπες δεν ήταν μια συνηθισμένη μπάντα και φυσικά δεν σκόπευαν να γίνουν η μαϊμού που θα κρατήσει το σώου. Τους γυρνάνε επιδεικτικά την πλάτη μένοντας σταθεροί σε αυτό που ξέρουν καλύτερα απ' όλα: να παίζουν μουσική. Έχει πολύ ενδιαφέρον το πώς περιγράφει ο ίδιος ο Γιάννης Αγγελάκας την όλη κατάσταση που διαμορφώθηκε μετά την κυκλοφορία του 'Εννιά Πληρωμένα Τραγούδια' σε μεταγενέστερη συνέντευξή του στο site 'The Schooligans.gr': "Με τρόμαξε το όλο πράγμα που ξαφνικά μεγάλωσε και έγινε ανεξέλεγκτο: η ένταση, η υστερία, οι συναλλαγές, οι promoters που τα τσέπωναν... Χρειάστηκαν ένα-δυο χρόνια για να καταλάβω πώς θα σταθώ μέσα σ' αυτό το πανηγύρι χωρίς να χαθεί η υπόστασή μου. Και σιγά-σιγά βρήκα τους τρόπους να κάνω όλη αυτή την τρέλα συνείδηση και να τη στέλνω πίσω στον κόσμο".

Το Νοέμβριο του 1993 ο Γώργος Καρράς και ο Γιάννης Αγγελάκας, σε συνεργασία με το Γιώργο Χριστιανάκη, κυκλοφορούν το δίσκο 'Υπέροχο Τίποτα'. Ένα μικρό -όντως υπέροχο- αριστούργημα σε (πειραματική) μουσική του Καρρά και στίχους του Αγγελάκα. Το 1994 οι Τρύπες κυκλοφορούν το δίσκο 'Κράτα το Σώου Μαϊμού', μία συλλογή ζωντανών ηχογραφήσεων από τις συναυλίες της μπάντας που έγιναν στο ΡΟΔΟΝ στις 25, 26, 27 και 28 Φεβρουαρίου 1994. Bonus ένα σαρανταπεντάρι με τη μουσική που είχε γράψει η μπάντα για την ταινία Ή Εποχή των Δολοφόνων'. Μία πολύ καλή κυκλοφορία, που όμως δυσκολεύεται πάρα πολύ να προσεγγίσει και να μεταφέρει την πραγματική δυναμική της μπάντας στα live. Η έκπληξη βρίσκεται στην τέταρτη πλευρά του δίσκου (το 'Κράτα Το Σώου Μαϊμού' αρχικά κυκλοφόρησε σε διπλό βινύλιο), όπου βρίσκουμε πέντε εξαιρετικά ενδιαφέρουσες ακουστικές επανεκτελέσεις: 'Ταξιδιάρα Ψυχή',  'Βραδυνή Πλάνη', 'Ερωτευμένοι Σχιζοφρενείς', 'Η Δική σου Κοντινή Αμερική' και 'Παράξενη Πόλη'.

Η Μαύρη Τρύπα

Οι ζωντανές εμφανίσεις της μπάντας εξακολουθούν να προκαλούν παροξυσμό. τόσο εντός των συνόρων, όσο και εκτός (βλ. 2 sold-out εμφανίσεις στο Marquee του Λονδίνου, 2 sold-out εμφανίσεις στο Manchester). Ωστόσο, η συναυλία τους στο Λυκαβηττό στις 30 Σεπτεμβρίου του 1994 θα φέρει τα πάνω-κάτω, εκείνη η νύχτα θα είναι μία απ' τις χειρότερες για τα μέλη της μπάντας, καθώς και για το πολυπληθές πια πιστό κοινό τους: οι Τρύπες είναι στο απόγειό τους και στα καλύτερά τους, ο κατάμεστος (μέσα κι έξω) Λυκαβηττός 'βράζει' από αναμονή και ενθουσιασμό, όταν ξαφνικά ξεσπούν άγρια (μα πολύ άγρια) επεισόδια. Επίθεση με πέτρες, λοστούς και καρέκλες σε συγκρότημα, κοινό και διοργανωτές, σοβαροί τραυματισμοί, αίματα, κλάματα, υστερίες και πανικός,  σπρωξίματα και ουρλιαχτά. Ο τραγουδιστής της support μπάντας (Γκρόβερ) βγαίνει στη σκηνή σχεδόν κλαίγοντας και μας λέει πως ένα παιδί έχει χάσει το μάτι του. Οι Τρύπες βγαίνουν κι αυτοί λίγο αργότερα και με βαριά καρδιά και διεκπεραιώνουν τη 'δουλειά'. Είμαι σίγουρος πως αν ήταν στο χέρι τους, δεν θα έπαιζαν εκείνο το βράδυ. Την άλλη μέρα, Σάββατο πρωί, η εφημερίδα 'Ελευθεροτυπία' μας...καλημερίζει με το ελεεινό λαϊκίστικο εξώφυλλο 'Ροκ Αίμα'. Ο Αγγελάκας εμφανίζεται άρον-άρον για πρώτη φορά στη ζωή του στην τηλεόραση και δίνει συνέντευξη τύπου (!), όπου τα βάζει -σαφώς- με την Ελευθεροτυπία, κάνει λόγο για προβοκάτσια και ξεστομίζει τη φράση που έμεινε στην ιστορία απευθυνόμενος σε όσους προκάλεσαν τα επεισόδια: 'Αυτό είναι το ροκ, ρε; Αυτό είναι μαγκιά;' Άλλοι κάνουν λόγο για αναρχικούς και κουκουλοφόρους, άλλοι για κακομαθημένους τζαμπατζήδες, ο Μανώλης ο Ρασούλής που ήταν μέσα μιλάει για 'νεοφασισμό' και πάει λέγοντας. Εγώ το μόνο που ξέρω είναι πως κράταγα ένα κιβώτιο από μπίρες πάνω απ' το κεφάλι μου για να γλιτώσω απ' τις πέτρες που έπεφταν βροχή και πήγαινα πάνω-κάτω στις κερκίδες του θεάτρου επί ένα τέταρτο,  γιατί πρέπει να σας πω (και το λέω με κάθε βεβαιότητα) πως η 'επίθεση' έγινε και από τις δύο πλευρές, και από την είσοδο, αλλά και από το χώρο που βρίσκεται πίσω απ' το θέατρο. Με πολύ απλά λόγια,  είμασταν...περικυκλωμένοι. Η προγραμματισμένη για την επόμενη μέρα συναυλία, στην οποία θα ήταν support τα ανερχόμενα 'Ξύλινα Σπαθιά' (την περίμενα πώς και πώς), μοιραία ακυρώνεται και μετατίθεται για τις 6 Δεκεμβρίου,  στο Ειρήνης και Φιλίας. 8.000 κόσμος είναι εκεί και η συναυλία ξεκινάει κάτω από δρακόντεια αστυνομικά μέτρα (δεν έχω ξαναδεί τόσους πολλούς ένστολους σε συναυλία). Οι Τρύπες ξεκινούν με το 'Άχαρη Μέρα', αναφερόμενοι στα γεγονότα του περασμένου Σεπτεμβρίου. Παρόλο που στο live έγινε χαμός, μπορούσε κάποιος να διακρίνει και να διαισθανθεί μία 'θυμωμένη' μελαγχολία, τόσο απ' την πλευρά της μπάντας, όσο κι απ' την πλευρά του κοινού... 

Ατόφιο Χρυσάφι

Την επόμενη χρονιά, το 1995, οι Τρύπες -πιθανότατα επηρεασμένοι και προβληματισμένοι απ' τα γεγονότα του Λυκαβηττού- βυθίζονται στη σιωπή: καμία κυκλοφορία,  καμία συναυλία. Το 1996 όμως, επιστρέφουν για τα καλά με το 5ο studio album τους 'Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι'. Ο δίσκος εμπορικά κάνει θραύση, γίνεται χρυσός μέσα σε δύο εβδομάδες! Όσο για το περιεχόμενό του αυτό καθαυτό,  οι Τρύπες για μια ακόμη φορά δεν μας απογοητεύουν. Δεν ξέρω αν είναι ο καλύτερός τους, όπως πολλοί υποστηρίζουν, αλλά είναι σίγουρα ο πιο ολοκληρωμένος, ο πιο συμπαγής απ'όλους. Έχουν στη φαρέτρα τους σημαντικές νέες ιδέες σε επίπεδο σύνθεσης και ενορχήστρωσης, η παραγωγή είναι απίστευτη για τα ελληνικά δεδομένα, και μας δίνουν 4-5 τραγούδια που σε καθηλώνουν ακαριαία και είναι γραφτό να σε συντροφεύουν για χρόνια, αυτό που με μια λέξη το λέμε 'κλασικά': Πρώτο και καλύτερο κατά τη γνώμη μου το 'Καινούρια Ζάλη', με το 'Ακούω Την Αγάπη' και το ομώνυμο 'Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι' να ακολουθούν κατά πόδας. Το ξεχωριστό και πρωτότυπο 'Θ'ανατέλλω' και το συμβολικό (;) 'Να 'Μαι Πάλι Εδώ Ζωντανός'' συμπληρώνουν την αγαπημένη μου πεντάδα. Το 'Χάρτινο Τσίρκο' και το 'Ο,τι Σκοτώνεις Είναι Δικό Σου Για Πάντα' είναι τα 'mainstream hits' του δίσκου και έτσι απλά και άνετα οι Τρύπες μάς δίνουν μία super κυκλοφορία, που τις εδραιώνει στην κορυφή του ελληνικού ροκ. Φυσικά, το ζητούμενο για τους ίδιους δεν ήταν η κορυφή, ούτε οι πωλήσεις, οι χρυσοί δίσκοι κλπ.,  παρά μόνο η  μουσική... Ε, και μιλώντας καθαρά γι'αυτή -και για να μην τα πολυλογώ- με το 'Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι' οι Τρύπες βγάλαν μια ακόμα δισκάρα.. Επιστρέφουν στα live και γίνεται πάλι ο γνωστός μοναδικός χαμός. Το 1998 παίζουν στο Rockwave πριν απ' το Nick Cave (η τελευταία φορά που τους είδα) και ξυπνούν μνήμες Λυκαβηττού '94. Μικρή ομάδα κάφρων γιουχάρει και πετάει πέτρες προς τη σκηνή. Για όσους ενδιαφέρεστε υπάρχει οπτικοακουστικό υλικό στο You Tube, όπου μπορείτε να θαυμάσετε τα 'καλόπαιδα' σε όλο τους το μεγαλείο. Εμένα να μου λείπει...

Τίτλοι Τέλους

Τον Ιούλιο του 1999 κυκλοφορούν το μοναδικό μέτριο δίσκο τους, το 'Μέσα Στη Νύχτα Των Άλλων'. Και είναι μέτριο, όχι φυσικά επειδή είναι πολύ διαφορετικό και πειραματικό σε σχέση με τους πέντε προγόνους του, αλλά γιατί στερείται του βασικού συστατικού που έκανε τις Τρύπες να ξεχωρίζουν σαν τη μύγα μες στο γάλα όλα τα προηγούμενα χρόνια.: Έμπνευση, αυτό είναι που έλειπε. Κακό τραγούδι δεν υπάρχει, αλλά ούτε και αριστούργημα. Ναι η 'Γιορτή' θα μπορούσε να ήταν τέτοιο, αλλά μοιάζει υπερβολικά στη μελωδία με το προ τριετίας έπος 'Καινούρια Ζάλη'. Περίπου ένα χρόνο μετά διαλύονται. Ο Αγγελάκας έχει εξηγήσει σε συνεντεύξεις του ξεκάθαρα και χωρίς να μασάει τα λόγια του (ποτέ του δεν το έκανε αυτό άλλωστε) τους λόγους: "Οι Τρύπες σταμάτησαν να έχουν περιπέτεια. Η ατμόσφαιρα είχε αρχίσει να μην είναι τόσο συντροφική. Δεν υπήρχε χρόνος και διάθεση να ψάξουμε για καινούρια ακούσματα. Στις πρόβες κάποιοι κοιτούσαν το ρολόι..."(schooligans.gr). Ενώ αναφερόμενος στο ποιος πήρε την απόφαση και κάτω από ποιες συνθήκες, αναφέρει: "Αυτό που φαίνεται είναι ότι επρόκειτο για προσωπική μου επιλογή. Χρεώνεται σε μένα. Αλλά η αλήθεια είναι ότι όσο περνούσαν τα χρόνια, μεγαλώναμε, κάποιοι έκαναν οικογένειες και δεν υπήρχε ο χρόνος να γίνονται οι πρόβες που χρειάζονταν για να εξελίσσεται το γκρουπ. Γιατί αν κάτι δεν εξελίσσεται είναι νεκρό. Και αυτό δε γινόταν, ενώ ταυτόχρονα στο μυαλό μου δούλευαν ιδέες για άλλες μουσικές. Αν υπήρχε μια σύμπνοια και μια διάθεση για δουλειά, θα μπορούσαμε να είχαμε συνεχίσει. Αλλά δεν μπορούσαμε ούτε τις Τρύπες να συντηρήσουμε, πόσω μάλλον να πάμε και παραπέρα" (elliniki-skini.gr). 

00's και Δώθε: Ο Καθένας Μόνος Του

Τα zeroes βρίσκουν τις Τρύπες χωρισμένες έπειτα από περίπου 15 χρόνια κοινής πορείας.Ο Αγγελάκας ιδρύει το 2003 τη δική του δισκογραφική εταιρεία Alltogethernow ("μια εταιρία που δημιουργήσαμε, μαζί με μερικούς φίλους, για να προστατέψουμε το έργο μας και το εσωτερικό μας περιβάλλον"), γράφει μουσική για ταινίες και πρωταγωνιστεί σε μία από αυτές ('Χώμα και Νερό - 2000, 'Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα' - 2003, 'Ψυχή Βαθιά' - 2009), συνεργάζεται δις με τον τσελίστα Νίκο Βελλιώτη ('Οι Ανάσες Των Λύκων' - 2005, 'Πότε Θα Φτάσουμε Εδώ' - 2007), και βγάζει έναν super επιτυχημένο και πανέμορφο δίσκο με τους πολυμελείς 'Επισκέπτες', το 'Από Δω Και Πάνω' (2005). Με το συγκεκριμένο σχήμα θα κάνει και μία σειρά από εκρηκτικά live, τα οποία σε πολλούς "παλιούς"" θύμισαν τις παλιές καλές εποχές των 'Τρυπών'... Το 2012 συνεργάζεται με τον Ψαραντώνη και φτιάχνουν το 'Όσο Κι Αν Δέρνει ο Άνεμος', ενώ το 2013, αυτή τη φορά χωρίς τους 'Επισκέπτες', η συνεργασία με τους οποίους έληξε άδοξα λόγω...οικονομικής κρίσης, μάς δίνει το τελευταίο πανέμορφό solo πόνημά του, 'Η Γελαστή Ανηφόρα'. Ο Μπάμπης Παπαδόπουλος ασχολήθηκε με την παραγωγή και την ενορχήστρωση ('Βραχνός Προφήτης' - 2000, 'Αγρύπνια' - 2002 του Θανάση Παπακωνσταντίνου, 'Ενα' - 2002, 'Άδειο Δωμάτιο' - 2005 του Σωκράτη Μάλαμα). Παράλληλα, ηγήθηκε του σχήματος 'Λαϊκεδέλικα', το οποίο σύνοδευε τον Θανάση Παπακωνσταντίνου στις θρυλικές live εμφανίσεις του το πρώτο μισό της περασμένης δεκαετίας. Το 2008 κυκλοφόρησε τον πρώτο προσωπικό του δίσκο 'Σκηνές Από Ένα Ταξίδι' και δύο χρόνια αργότερα τον δεύτερο 'Απ' Τη Σπηλιά Του Δράκου'. Το 2014 κυκλοφορεί τον τρίτο δίσκο του 'Μέσα στον Πόνο είν' η Χαρά Μεσ' στη Χαρά Είναι ο Πόνος', ενώ γράφει και τη μουσική για την ταινία το 'Μικρό Ψάρι'. Τα τελευταία πέντε χρόνια είναι μέλος των ηρωικών 'Χειμερινών Κολυμβητών'. Ο 'εγκεφαλικός' μπασίστας Γιώργος Καρράς έπειτα από 10 και βάλε χρόνια παντελούς απουσίας από τα μουσικά δρώμενα, ξεκίνησε να ανεβάζει περιστασιακά κάποια κομμάτια στο 'soundcloud' και σε πρόσφατη συνεντευξή του δήλωσε πως έχει πολλά ακόμα, επιθυμεί να τα κυκλοφορήσει, μόνο όμως αν καταφέρει να φτιάξει μια κανονική μπάντα, γιατί έτσι έχει μάθει να λειτουργει. Τόλιος και Ζαμπέτας έμπλεξαν με διάφορες μπάντες, μία από αυτές ήταν (δυστυχώς) και οι Πυξ Λαξ... Η επιθυμία και το...παλλαϊκό αίτημα για επανένωση και κάποιες ζωντανές εμφανίσεις είναι κάτι παραπάνω από έντονα, παρόλα αυτά ούτε αυτή τη φορά οι Τρύπες δεν κάνουν την αρπαχτή. Ο Αγγελάκας το αποκλείει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί. Κάποιες φορές καταλήγει με το "Ποτέ μη λες ποτέ" και μάς δίνει κάποιες ελπίδες, αλλά μέχρις εκεί...

Επίλογος

Εκείνο το βράδυ στο σπίτι του Κώστα, το Φλεβάρη του '92, κύλησε ως τα ξημερώματα με την παρέα να πιάνει εκείνες τις μεγάλες ατέλειωτες must εφηβικές συζητήσεις περί πνευμάτων, φαντασμάτων, δαιμόνων κλπ., περιλουσμένες ως συνήθως με 'αληθινές' ιστορίες-μαρτυρίες που είχαν ακούσει από συγγενείς και φίλους. Εγώ, απ'την άλλη, ελάχιστη συμμετοχή είχα σε κείνη την μεταφυσική υπαρξιακή αναζήτηση, είχα αποσυρθεί μπροστά στο κασετόφωνο και άκουγα στο ριπίτ όλη τη νύχτα εκείνη την ηρωική 60άρα TDK που έγραφε απ'έξω 'ΤΡΥΠΕΣ - BEST OF'. Φεύγοντας, την πήρα ως λάφυρο από την αδερφή του Κώστα, την ευχαρίστησα θερμά, γιατί μόλις μού είχε αλλάξει τη ζωή...

http://www.ypogeio.gr