Είναι ένα παράξενο συναίσθημα. Αυτό που από την πρώτη στιγμή που κάθεσαι στη θέση σου και ξεκινάει η παράσταση νιώθεις ότι θα δεις κάτι πραγματικά σημαντικό. Και τόσο εκκωφαντικά δυνατό που ακούγεται πολλές μέρες αφότου βγήκες από το θέατρο. Κάτι το οποίο σε απασχολεί τώρα και θα συνεχίσει να είνει το θέμα συζήτησης για πολύ καιρό(έχουν περάσει αρκετές ημέρες μετά την πρεμιέρα). Ένα έργο ωμό και σκληρό και την ίδια στιγμή λυρικό και συγκινητικό με αρκετές βουτιές στο μαύρο χιούμορ.
Το “Europium” των Rootlessroot στη Στέγη δεν ειναι μόνο ό,τι καλύτερο και πιο ολοκληρωμένο έχουμε δει από τη συγκεκριμένη ομάδα μέχρι τώρα. Αποτελεί τον πιο εύστοχο επί σκηνής πολιτικοκοινωνικό σχολιασμό της τραγικής κατάστασης που επικρατεί αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη. Στα δωμάτια των διαπραγματεύσεων των κυβερνητικών κουστουμάτων, στις προχειροφτιαγμένες σχεδίες των μεγάλων σωτήρων μας, στις εστίες του ρατσισμού που αναζωπυρώνονται συνεχώς αναπολώνας τις Κου Κλουξ Κλαν κουκούλες, στα μυαλά των δήθεν καλλιτεχνών που υποτίθεται ξέρουν τι θα πει τέχνη.
Την ώρα που οι ροκάδικες κιθάρες ακούγονται στα ηχεία δίνοντας σου την εντύπωση πως θα σπάσουν οι χορδές τους, διαδραματίζεται μία συνεχής μάχη ανάμεσα σε μια δυναμική, μαυροφορεμένη, γυναίκεία φιγούρα (εξαιρετική η Λίντα Καπετανέα) και σε ημίγυμνα κι απειλητικά σώματα που προσπαθούν να την εξοντώσουν. Τους περικυκλώνουν ξύλινοι στύλοι που μοιάζουν κάποιες φορές με μια απρόσωπη πόλη, άλλες με ομιχλώδες λαβύρινθο κι άλλες με κλειστοφοβικά κλουβιά, διαλύονται και ξαναφτιάχνονται όπως όπως, επιβαρύνοντας ταλαιπωρημένες πλάτες. Κι η κορύφωση έρχεται. Εξυψώνοντας το νέο και παγιδεύοντας το παλιό με τα ίδια μέσα που έφεραν την επίπλαστη ευημερία και όλη την αίγλη στα “Προσοχή εύθραστο” ευρωπαϊκά πακέτα.
Ευφυές κι άρτιο αισθητικά, με σπουδαίους χορευτές και περφόρμερ που δεν σταματούν μόνο στα όρια του χορού, το “Europium” συνδυάζει τις δυναμικές χορογραφίες με τους συμβολισμούς και τις εικόνες που χωρούν μέσα τους την κωμικοτραγική εξέλιξη ενός κόσμου που φτάνει στο τέλος του. Για να αναγεννηθεί και να συνεχίσει αφήνοντας το λευκό να διαδεχθεί το μαύρο. Η Αρπαγή της γηραιάς ηπείρου και το ξεγύμνωμα της χωρίς κανεις να μασάει τα λόγια του σ’ ένα έργο που δεν τελειώνει και μετά το πέρας της υπόκλισης.
Kiki Pap
- See more at: http://www.joinradio.gr/europium-rootlessroot-review/#sthash.XLYupreG.yJ7jxLZ9.dpuf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου